Zondag, zo’n dag

Bij deze ga ik mezelf een opdracht geven. Ik ga ervoor zorgen dat ik de zondagen die komen gaan anders ga invullen. Met rust, plezier en vooral ruimte om volledig uit te rusten zonder dat ik me mentaal niet fijn voel. Met bijvoorbeeld meditatie, een wandeling, een dansje, iets creatiefs of zelfs misschien toch even afspreken met iemand.

Zondag is dé dag in de week wanneer je echt niets hoeft en je volledig kunt relaxen op de manier hoe jij wilt. Vorige week zondag was het zo’n dag. Eigenlijk heerlijk natuurlijk. Helaas vind ik de zondag vaak wel erg lastig. Want wat moet je doen als je echt niets gepland hebt staan? Netflix kijken en je dood staren naar het scherm? Duolingo, waarbij je ook alleen maar naar een schermpje kijkt. Óf Instagram bekijken om je eens heerlijk waardeloos te gaan voelen door alles wat je van andere mensen ziet. Deze slimme opties had ik allemaal uitgevoerd. En als kers op de taart ga ik er vervolgens ook nog een blog over schrijven op mijn laptop ;). Hoeveel schermen precies?

Ik merkte hoe erg mijn gevoel beïnvloed werd door het zien van filmpjes en foto’s op Instagram. Al die meiden/vrouwen die zich “uitsloven” en de beste kant van zichzelf laten zien. Sexy dansjes, mooie make-up en over het algemeen gewoon het “perfecte” plaatje.

Ik was ook zo.. Ik wilde anderen laten zien dat ik mooi was en alleen dát werd dan gedeeld op social media. Tegenwoordig ben ik (gelukkig) niet meer zoveel bezig met tientallen foto’s maken en het delen, maar tóch maken die andere vrouwen me onzeker. En niet alleen die mooie vrouwen maar ook, met kerst om de hoek, zijn er de verliefde foto’s van stelletjes en de kerstboomkiekjes die me een eenzaam gevoel geven.
Waar slaat dat eigenlijk op? Ik ben onwijs gelukkig met mijn familie, mijn vriend, vrienden en mijn leven op dit moment. Het perfecte plaatje wordt herhalend weergegeven op social media en wanneer dat perfecte plaatje niet overeenkomt met je eigen leven is dat in ieder geval bij mij best confronterend.

---

Het is nu alweer een week later en ik zit hier weer op zondag mijn blog te bestuderen. Het confronteert me omdat ik er op deze zondag weer doorheen zit. Stress voor de week die komen gaat waarin ik mijn praktijk examen op stage ga voltooien, geen weet van hoe ik mijn tijd ga invullen de komende paar uur, opgesloten in mijn hoofd en in mijn gevoel. Terwijl het ondertussen een heerlijk dagje is zonder druk en momenten waar je dankbaar voor mag zijn, waar ik dankbaar voor ben. Er is een gevoel onderliggend wat de rust en het genieten overstemd.

Ook een voorbeeld waarbij druk en verwachtingen een rol kunnen spelen is je verjaardag. Vorige maand ben ik 24 geworden. Het ouder worden beangstigd me en tegelijkertijd maakt het geen bal uit. Mijn verjaardag zelf was een normale dag. Maar ook bij zo’n dag kan er een bepaalde druk op liggen. Het móet een leuke dag zijn, zeker omdat het maar 1 keer per jaar is. Dit gevoel keert zich dan ook vaak nog tegen je. Want hoe hoger je verwachtingen zijn, hoe sneller ze je kunnen teleurstellen.

Uiteindelijk ben ik gewoon ontzettend dankbaar voor alle lieve en mooie mensen in mijn leven. Voor mij is dat mijn grootste cadeau. Eind november heb ik met een klein groepje toch nog mijn verjaardag mogen vieren en ik had het niet anders willen wensen. Als het er op aan komt gaat het niet om status en cadeaus. Het gaat om het geven en ontvangen van liefde voor jezelf en voor elkaar. Het gaat om samen genieten. En het gaat om het vieren van het leven.

Weg met al die verwachtingen rondom feestdagen en weg met al die perfecte plaatjes. Het leven is te kostbaar om jezelf te willen bewijzen aan de rest van de wereld. Houd van jezelf en je eigen leven en geniet daarvan.

Zo ook mijn zondagen. Ik zal mezelf minder druk op moeten leggen dat de zondag de perfecte rustdag moet zijn. Afleiding zoeken voor de spanning, erover praten en mezelf vooral niet opsluiten in mijn hoofd.
Op naar volgende week zondag! 😀

Making it

Deze maand was en is nog steeds een drukke maand voor mij. Begin juli startte ik namelijk met mijn tweede stage als chemisch-fysisch analist. Aanvankelijk zou ik hiermee starten in september, maar dit bedrijf heeft mij gevraagd of ik eerder kon beginnen.

Mijn vorige stage heeft mij onwijs geholpen in mijn eigen zelfvertrouwen omtrent werken en stage. Ondanks de struggles die ik daar ook heb ervaren, was ik meer dan klaar om mezelf opnieuw te bewijzen en te shinen bij een nieuw bedrijf. Dit mede omdat mijn vorige stagebedrijf me langer wilde houden als werkneemster en me eigenlijk helemaal niet kwijt wil.

Vol goede moed, zelfvertrouwen en zin ging ik mijn eerste stagedag tegemoed. Gek genoeg zonder veel zenuwen. Ik had er vertrouwen in dat ze blij met me zouden zijn als stagiair en dat ik het goed ging doen. Hoé fijn!

De eerste dag was slopend. Onwijs veel nieuwe indrukken en informatie, geen vast werk dus de tijd ging waanzinnig langzaam en toch al meteen een hoop wat ik moest doen. Tegen het einde van de dag werd mijn telefoon ineens geblokkeerd. Ik kon niks meer doen en moest mijn PUK-code invullen om mijn telefoon te ontgrendelen. Om informatie te lezen en testen te maken had ik echter mijn telefoon nodig. Dit was tevens ook het enige wat ik nog kon doen, dus zat er niets anders op dan naar huis gaan. Zonder enig idee van treintijden en looproutes ben ik maar mijn wazige richtingsgevoel gaan volgen naar het treinstation. In de hoop dat ik thuis het pasje met de PUK-code kon vinden. Best confronterend hoe afhankelijk je dan ineens bent van je telefoon en internet. Tegelijkertijd ook wel heel relaxed dat ik even geen telefoon en internet had :). Ik ben gelukkig thuis gekomen en de PUK-code heb ik ook kunnen vinden.

Zo waren er de afgelopen 3 weken nog wel meer van dit soort momentjes die fout gingen en als geluk bij een ongeluk weer werden opgelost, zoals het per ongeluk wissen van de resultaten van een kleurmeting.

Mijn stage vind ik tot nu toe erg leuk. Ik leer er veel, het is relaxed en qua bedrijf zo anders dan mijn vorige stageplek.
Wel ben ik dankbaar dat ik in augustus mijn stage even mag pauzeren. Hoe ik de afgelopen weken door en door ben gegaan met stage, werk, vrienden, gezin, etc., is ongelooflijk. Ik voel me happy, relaxter en kan zoveel meer aan.

Natuurlijk heeft deze periode ook zeker momenten gehad waarin ik mijn grens was gepasseerd. Zeker in de eerste twee weken van juli, de begin periode van mijn nieuwe stage, met ook nog werken, volle weekenden en erg slecht slapen (ongeveer 6 uur per nacht, met geluk). Ik kreeg wallen, voelde me zwak en emotioneel. Ik wilde alles doen en super goed presteren. Maar vergat daarbij om aan mijn eigen welzijn te denken. Dit is iets wat ik blijvend lastig vind. Ook het inschatten van wat ik aan kan en wanneer ik beter mijn rust kan pakken en hoe ik die rust dan het beste kan pakken vind ik enorm lastig. Gelukkig probeer ik steeds vaker naar mezelf te luisteren en wanneer dat lukt voelt het mega goed.

Hetgeen wat mij deze periode veel rust en ruimte heeft gegeven is bedenken dat wanneer er iets mis is gegaan, je er niets meer aan kunt doen. Je kunt het alleen meenemen naar de toekomst en zorgen dat het niet nog een keer gebeurt. En.., wees jezelf. Als anderen die persoon die je bent niet leuk vinden, not your problem.

• 

• 

• 

Dé dag

17 mei 2021

De dag van het ambassadeursgala, het eindpunt van de ambassadeursverkiezing.

Ik begon deze ochtend relaxed. Ontbijtje op bed, douchen en zo langzaamaan de hele ochtendroutine. De meeste spullen lagen al klaar, die had ik de avond ervoor al verzameld. Echter kon het natuurlijk ook niet anders dan dat ik op het laatste moment toch nog iets kwijt was en hierdoor wat later bij mijn afspraak aankwam.

Rond half 12 had ik afgesproken bij Ankie van Koolwijk, mijn dans- en zangcoach maar tevens ook iemand die veel kennis en kunde heeft betreft haar en make-up. Zij zou er voor gaan zorgen dat ik zou stralen tussen de groep van ambassadeurs. Maar allereerst werd ik mee de zaal in geleid. Ze had een verassing ..

Een week voor deze dag had ik namelijk twee covers opgenomen in een studio. Deze covers waren speciaal voor mij op deze (al bijzondere) dag klaar en opgestuurd. Als eerste werd de cover van Ilse de Lange – Miracle afgespeeld. Waarbij een filmpje met foto’s was gemaakt. Ik kan me nog herinneren dat na een paar regels de tranen al over mijn wangen rolde. Ontroerd door trots, vreugde en eigenlijk gewoon emotie over het algemeen. Sinds dat moment krijg ik nog altijd elke keer weer kippenvel wanneer ik deze cover luister. Vervolgens werd de cover van Alanis Morissette – Ironic afgespeeld en hebben we met een lach op ons gezicht geluisterd.

Je begrijpt het al, door dit speciale moment en nog een lunch erna kwamen we een beetje in tijdsnoot. Ik moest namelijk wel uiterlijk om kwart over 1 vertrekken richting Apeldoorn.

Ondanks wat haast was het gelukkig toch gelukt om, iet wat te laat maar toch nog wel op een oké tijd, te vertrekken. Op naar het ambassadeursgala!

Een autorit van ongeveer een uur. Met ondanks corona, best wel veel auto’s op de weg. Heel dankbaar dat ik met de auto kon en tegelijkertijd een klein beetje balend dat ik (omdat ik natuurlijk achter het stuur zat) niet nog even mijn pitch kon doornemen met het blaadje erbij. De stress steeg met de minuut, maar gelukkig steeg ook het enthousiasme!

Eenmaal aangekomen bij het Orpheus Theater, kwam 1 van de spannendste dingen van de dag: de corona sneltest.

Daar zit je dan. Op een stoeltje in een rij van stoeltjes ver uit elkaar. Tien minuten lang wachten. Hopende op dat ene streepje, in plaats van twee.

Na tien minuten wachten kon ik mezelf gelukkig aanmelden en doorlopen naar de kleedkamers. Mijn test was negatief!

De weg naar de kleedkamer leek wel een doolhof. Door een gang, een theater, naar beneden, verder naar beneden en dan nog een gang door. Aangekomen in de kleedkamer kwam opnieuw de haast naar boven. Snel naar de wc, omkleden, hakken aan, sieraden om … Shit! Waar is mijn oorsieraad? In alle haast ben ik ergens onderweg van de auto in de parkeergarage naar de kleedkamer een oorsieraad verloren die ik mocht lenen van mijn moeder. Ik was ten einde raad!

Op mijn nieuwe hakken, van ik denk 10 of 12 cm hoog, heb ik een voorzichtig en raar sprintje getrokken naar de auto. Zoeken, zoeken, zoeken. Maar helaas, niet gevonden. Ik ben zelfs twee keer op en neer gegaan naar de auto, omdat ik mijn mondkapje onderweg was verloren. Met blaren op mijn voeten liep ik verslagen terug naar het theater. Uit verdriet, schuldgevoel en paniek heb ik vervolgens mijn moeder geappt. Met als eerste zin: “Nou het meest verschrikkelijke wat kon gebeuren is gebeurt”. Ik denk dat je je nu wel kunt voorstellen dat mijn moeder hierdoor ook volledig in paniek raakte. Toen ik vervolgens zei dat ik het oorsieraad kwijt was, liet ze merken dat dát haar nou net helemaal niets kon schelen. Zolang ik maar niet positief getest was of iets ergs was gebeurt.

Natuurlijk kon ik het toch niet zo makkelijk uit mijn hoofd zetten en bleef ik nog lang piekeren.

Wél raakte ik onderweg terug naar het theater in gesprek met een hele leuke mevrouw. Hier heb ik vervolgens nog aan een tafel best lang mee gebabbeld. Helaas ben ik vergeten hoe ze heette en van welke onderwijsinstelling ze kwam. Ze kwam voor de nominatie voor beste onderwijsteam van het jaar. Voor mij was het gesprek met haar misschien wel het leukste/mooiste van het hele gala! Haha.

Na even wat kletsen en proberen bij te komen, was het dan echt tijd voor de opname van het gala. Ik kon nog maar amper lopen op mijn hakken en zelfs met zitten had ik moeite vanwege de ontstane blaren. Ook mijn hoofd leek het niet eens te zijn met de drukte en de stress van de dag. Wat zich uitte in bonkende hoofdpijn.

Ondanks dat heb ik wel gelachen en zo veel mogelijk proberen te genieten. Daarbij sowieso ook heerlijk meegeswinged toen Og3ne het nummer New Rules ging coveren. Een beetje jaloers was ik wel dat Og3ne de artiest was en niet ik. Misschien een doel voor de toekomst! In plaats van ambassadeurkandidaat als artiest naar het ambassadeursgala.

Het moment dat mijn naam niet werd genoemd door de jury voelde ik een beetje teleurstelling. Gelukkig viel er een vlaag van opluchting over me heen toen ik de 3 kandidaten zag strugglen en shinen op het podium met de pitch en de vragen van de jury. (En ik was ook wel heel blij dat ik niet naar het podium hoefde te lopen met die pijnlijke voeten in de hakken).

Louise Babel heeft gewonnen, en terecht! Ik denk dat ze een ongelooflijk goede ambassadeur gaat zijn het komende jaar.

Zodra de livestream voorbij was werden we per rij gevraagd de zaal te verlaten. Buiten de zaal werden we verrast door zilverkleurige troffeeën, bloemen en een dinerbox! Nog even foto’s maken en op naar huis.

Één ding was alleen een beetje gek. Alle meiden met wie ik in een kleedkamer zat hadden hun spullen al. Er werd zelfs gezegd dat we de kleedkamer niet meer in mochten?! Blijkbaar is er vòòr de livestream gezegd dat je de spullen al uit de kleedkamer moest halen. Dit is mij volledig ontgaan. Dus met opnieuw wat hartkloppingen en een beetje schaamte liep ik naar iemand toe om te vragen of ik toch nog even mijn spullen mocht pakken. Gelukkig werd dat geaccepteerd.

Overladen met moeheid, hoofdpijn, nog altijd een beetje verdriet om het oorsieraad en eigenlijk ook wel met een last van mijn schouders ging ik terug de auto in op weg naar huis.

Een rit waarin ik om mezelf heb gelachen, heb gezorgd voor zo min mogelijk geluiden om me heen en heerlijk heb genoten van al het lekkers in de dinerbox. Graaien en proeven! :D. Met een ontdekking dat ik een broodje met pompoenpitten belegd met tomatenpesto, brie en rucola eigenlijk heel erg lekker vind. Het meest heb ik genoten van het bakje zoete popcorn.

Eenmaal thuis werd ik opgewacht door mijn lieve en trotse gezin met versieringen bij de deur.

Na een vrij kort welkom thuis, ben ik me klaar gaan maken voor mijn bed. Ik was gesloopt. En het heeft me nog minimaal twee dagen geduurd om bij te komen van deze dag.

Ik ben dan wel niet de landelijke MBO ambassadeur geworden, maar wel de ambassadeur van mijzelf! Ik heb van dit avontuur genoten, ben onwijs gegroeid, heb mezelf nog weer iets beter leren kennen en mezelf laten zien. Heel dankbaar hiervoor en ik kijk vol goede moed uit naar wat mijn leven me verder allemaal te brengen heeft.

Het blinde zicht

In het prille begin van mijn opleiding, eigenlijk nog voordat de opleiding was gestart, was ik onwijs onzeker over voornamelijk 2 gedachtes die rond bleven dwalen in mijn hoofd: ‘Wat nou als ze me niet leuk vinden?’. Met ‘ze’ doelde ik op mijn nieuwe klasgenoten. En: ‘Wat nou als het me weer niet lukt?’.

Bij beide gedachtes was het voornamelijk mijn eigen onzekerheid die aan het woord was. Maar bij de eerste gedachte speelde ook mijn leeftijd een rol. Met de meeste klasgenoten zou ik namelijk ongeveer 5 jaar schelen.

De hele zomer heb ik mezelf belast met deze gedachtes. En oh oh, wat waren die gedachtes onzin. Meteen al bij het introductiekamp had ik mijn maatjes gevonden. Waarvan vooral 1 maatje nogsteeds een heel leuk & dierbaar maatje is. Ik heb hartstikke leuke mensen leren kennen en flink lol met deze mensen gehad. Maar natuurlijk heb ik ook mensen leren kennen waar ik een minder goede klik mee had. Dat is normaal!

En nu zit ik in het derde jaar van de opleiding. Nog maar 2 examens en een eindstage te gaan. Met een cijferlijst waar je U tegen zegt.

Toch val ik steeds weer in dezelfde valkuil. Ik zie mezelf in eerste instantie als een zwak persoon. Iemand die altijd een stapje achter loopt op een ander.

Neem bijvoorbeeld de ambassadeursverkiezing van DitIsMbo ..
In eerste instantie had ik al niet verwacht dat ik door mijn school uitgekozen zou worden. Vervolgens leek de kans om op te vallen bij de jury voor mij al meteen een waardeloze poging toen ik tijdens de eerste online bijeenkomst mijn teamgenoten van Team Midden zag.

Wat een talenten! Wat een aanpakkers! Iedereen doet wat voor de school, voor de gemeenschap of voor het MBO. En wat doe ik? Echt he-le-maal niks. Ik ben gewoon blij en gemotiveerd over mijn opleiding.

Ik weet nog dat ik na deze bijeenkomst volledig in paniek was. Verdrietig en gestresst. Wat moest ik daar nou. Tussen al die goede ambassadeurs. Wat heb ik te bieden?

Gelukkig ging ik er toch gewoon voor. De uitdagingen ging ik aan om te groeien en gewoonweg te genieten. En dat heb ik zeker gedaan!

Sinds deze week staan alle 3 de afleveringen van MBO’ers Pakken Aan op youtube. Bizar dat ik daar gewoon ook bij op de film sta. Ik had namelijk voordat ik “ja” had gezegd tegen de ambassadeursverkiezing van het Rijn IJssel eerst nog de afleveringen van 2019 bekeken. Pure stress gaf dat me! Ik weet nog dat ik toen dacht: ‘Prima, ik doe mee met de verkiezing van het Rijn IJssel, maar die challenges díe ga ik niet doen’. En daar sta ik dan toch, met mijn big smile. Te genieten van alle ontwikkelingen die ik doormaak. De groei die elke minuut verder versterkt wordt.

Na challenge 1 was ik overigens al helemaal ontspannen. Waarom? Omdat ik de kans dat ik genoemd ging worden in de top 3 na díe prestatie lager dan nul achtte. Challenge 2 was daardoor puur genieten en mezelf proberen niet te verliezen in de chaos. Heel eerlijk gezegd, had ik totaal geen idee wat nou precies de bedoeling was van die challenge. Ik deed maar wat. Maar klaarblijkelijk deed ik het goed voor de jury.

In de pauze tussen challenge 2 en challenge 3 zat ik in een dilemma. Moet ik nou wel of niet mijn best gaan doen bij challenge 3? Als ik wel mijn best doe is de kans aanwezig dat ik nog een keer genoemd word in de top 3 en dan is de kans dat ik moet gaan pitchen op het gala ook iets groter. Wil ik dat? Het zou echt enorm spannend zijn .. Maar tegelijkertijd ook ontzettend gaaf. En daarbij als ik ervoor kies niet mijn best te doen, ben ik niet echt mezelf?
Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik gewoon plezier ging hebben. Lekker meedoen, mezelf zijn en van de challenge genieten.

Eigenlijk heb ik mezelf de hele dag verkeerd ingeschat. Ik bewonderde de andere deelnemers en was ervan overtuigd dat ik daar niet aan kon tippen.
Maar ik heb ook de hele dag beleefd in het moment en zonder stress! Dát is echt een ongelooflijke overwinning voor mezelf! Alleen daarom al ben ik zo zo zo onwijs dankbaar voor deze kans.

Ik denk dat het nog wel even duurt voordat ik mijn denkbeeldige bril op de juiste sterkte heb gebracht zodat het blinde zicht over mezelf helemaal helder wordt, maar ik ben mijn bril wel aan het verstellen!

Ik kan mezelf niet vergelijken met de andere ambassadeurs of überhaupt met andere mensen. Ik ben ik en dat ben ik alleen.

Scroll naar beneden voor wat kort extra beeldmateriaal van de opnamedag! 🙂

Team Midden
❤

Ik snap jou niet

“Ik snap het niet. Ik snap jóu niet”.

Deze eigenlijk vrij onschuldige woorden kunnen soms als een pijnlijke steek voelen.

Er zijn altijd wel mensen die mij op een bepaald vlak niet begrijpen. Best logisch natuurlijk. Want ook al zijn we uit hetzelfde bewustzijn ontstaan, we zijn allemaal met een eigen persoonlijkheid gevormd tot een uniek persoon.

Toch is het moeilijk voor mij als mensen aangeven mij niet te begrijpen. Dit heeft verschillende redenen.

Ten eerste wil ik het voor iedereen altijd goed doen (ja nog steeds, al weet ik dat het eigenlijk beter is om gewoon mezelf te zijn). Wanneer ik iets doe, voelt het voor mij normaal om mezelf te verantwoorden. Dit zit er eigenlijk standaard ingebakken. Maar wanneer ik mezelf dan verantwoord / uitleg en de ander snapt mij niet, voelt mijn gedrag niet correct.

Ten tweede wekt het een gevoel van eenzaamheid op. Eenzaamheid in je eigen gevoel en manier van denken. Eenzaamheid in jezelf zijn.

De laatste reden waarom ik de zin “ik snap je niet” moeilijk vind, is omdat ik mezelf soms ook niet snap. Mijn manier van doen, van reageren en van denken. Het kan allemaal zo onduidelijk en onjuist zijn waardoor ik zelf in de war raak.

Het zou niets uit hoeven maken of een ander je wel of niet snapt. Zolang je jezelf maar snapt. Ik denk dat dat wel een belangrijk punt is. Want wanneer je jezelf niet snapt, ga je het zoeken bij anderen en is de mening van anderen daarin ook ineens heel belangrijk.
Precies hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor het houden van jezelf. De liefde voor jezelf zou genoeg moeten zijn, maar wanneer je niet genoeg of geen liefde aan jezelf geeft is de liefde van een ander van levensbelang.

Dagenlang kan ik opgezogen worden door één enkele opmerking. Maanden of zelfs jarenlang kan deze opmerking nog door mijn hoofd zweven en af en toe oppoppen. Zo ook: “ik snap jou niet”.

Maar voordat ik verwacht van een ander dat hij/zij mij begrijpt, zal ik toch eerst zelf moeten zorgen dat ik mezelf volledig begrijp. Misschien lukt dat wel nooit volledig en blijft niet alleen mijn leven maar ook ikzelf mijn hele leven een puzzel. Gelukkig is dat dan een puzzel die ik met alle liefde, plezier en openheid wil proberen op te lossen.

Vindt mij leuk

Nee zeggen, lullig doen, slecht rijden, niet sociaal meedoen, etc. Allemaal acties die ervoor kunnen zorgen dat een ander je niet leuk vindt. Een gevolg dat voor mij als onacceptabel voelt.

Maar als er één ding is wat je gewoon moet accepteren en waar je verder geen controle over hebt, dan is dat wel wat anderen van je vinden. Voor mij voelt het bijna als een noodzaak om ervoor te zorgen dat iedereen me leuk en aardig vindt. Wanneer ik merk dat het een keer niet zo is, raak ik zelfs best wel in paniek. Ik voel me dan waardeloos en ben bang. Bang voor de wereld, bang dat de ander me met één klein duwtje kan verpletteren.

Het moeilijke maar ook grappige aan dit alles is dat het gewoon zwaar onmogelijk is om ervoor te zorgen dat iedereen je leuk vindt. De wereld is mega, met onwijs veel verschillende mensen. Verschillende mensen met verschillende normen en waarden, verschillende hobbies, verschillend uiterlijk, enzovoort. En als ik eerlijk ben, vind ik ook niet iedereen leuk. Waarom moet iedereen mij dan wel leuk vinden?

Om ervoor te zorgen dat iedereen je leuk vindt, moet je een soort van kameleon zijn. Je continu aanpassen aan de persoon tegenover je. Maar dan ben je toch niet meer jezelf? Dan ben je maakbare kneedgum die iedereen op zijn eigen manier kan vormen.

Toch, ondanks dat ik besef hoe erge onzin het is dat iedereen me leuk moet vinden, vind ik het moeilijk om er niet mijn best voor te doen. Ik vind het onwijs moeilijk om nee te zeggen, al weet ik dat ik nee zeg omdat dat voor mij persoonlijk dan de juiste beslissing is. Wanneer er iets niet goed gaat zou ik het liefst onzichtbaar kunnen worden. En wanneer ik iets zeg wat door de ander als kwetsend wordt ervaren, verander ik in een hoopje ellende.

Soms krijg ik het zelfs voor elkaar om onbewust mijn mening te veranderen naar de mening van de ander. En gek genoeg lukt het me dan ook niet om tussen alle meningen mijn eigen mening naar voren te halen.

Accepteren dat ik iets doe wat de ander niet zo tof vindt, is een leerproces. Zo moet ik leren om een ander te troosten in plaats van mezelf te straffen wanneer ik hem/haar pijn doe. Ik moet leren om de mening van een ander los te zien van mijn eigenwaarde. Ik moet een ander de kans geven om me niet leuk te vinden :).

En het allerbelangrijkste, ik moet leren om niet zwart-wit te denken over mezelf. Als ik iets doe wat ik beter niet had kunnen doen, dan is dat zo. Máár dan maakt dat me niet ineens een mega slecht mens. Ik kan leren, ontwikkelen en zorgen dat ik fouten niet herhaal. En dat alles terwijl ik nog wel dicht bij mezelf blijf en me niet aanpas naar het perfecte plaatje van een ander.

Wees niet de kameleon maar wees jezelf. Vier je fouten. En wees de persoon die je zelf met alle liefde zou omarmen.

Ik zal stralen!

Februari 2021, mijn ambassadeursavontuur is nu écht begonnen. Vandaag, de dag dat deze blog gepubliceerd wordt, is dé dag om te shinen, mezelf te laten zien en op te vallen bij de jury. De dag waar ik naar toe heb gekeken en waar ik tegenop heb gezien.

Al vanaf het moment dat ik genomineerd werd als ambassadeur voor mijn school tot op heden, zit ik continu in tweestrijd. Enerzijds wil ik ervoor gaan, wil ik alles op alles zetten om te winnen en heb ik er vertrouwen in dat dat me écht kan gaan lukken. Anderzijds ben ik onwijs onzeker, heb ik sterk het gevoel dat ik niet de juiste kwaliteiten bezit die ze zoeken, voel ik me heel veel minder dan de andere ambassadeurs en heb ik veel spanning.

Maar júist vanwege die spanning en het minderwaardigheidsgevoel wil ik extra gaan stralen. Ik wil vooral mezelf laten zien dat ik het kan. Zo kan ik uiteindelijk anderen laten zien dat het echt mogelijk is om dingen te bereiken waarvan je had gedacht dat het je nooit zou lukken. Ik wil een positief voorbeeld zijn voor mezelf en voor anderen.

Mijn “ik” van een paar jaar geleden zou nooit hebben geloofd wat ik de afgelopen tijd heb gedaan. Ik ben gekozen uit in totaal 5 ambassadeurs van het Rijn IJssel om naar de landelijke verkiezing te gaan, ik heb een telefonisch interview gehad met de Maas&Waaler (krant) waarbij ook nog een fotograaf bij mij thuis kwam voor een foto, ik heb meegedaan aan een online opendag van mijn school, heb 3x filmpjes opgenomen waarbij het 2x op school was terwijl er gewoon nog leerlingen rondliepen/keken en vorige week heb ik een tekst opgestuurd voor het HSP magazine die in juni uitgebracht wordt! Dat allemaal terwijl ik ook nog mijn allereerste stage volgde als chemisch-fysisch analist. En dit is vast en zeker nog niet eens alles wat ik heb gedaan.

Éigenlijk is het gewoon hilarisch hoe mijn brein soms werkt. Ondanks alles wat ik al gedaan en bereikt heb, heb ik mezelf nogsteeds niet kunnen overtuigen dat ik het kan. Bij elke nieuwe situatie ben ik 1 bonk zenuwen. Zo ook vandaag :).

Daarom is het belangrijk dat ik blijf onthouden waar ik vandaan kom en wáárom ik dit doe. Ik doe dit niet om te winnen. I mean de kans is 1 op 42.. En het maakt ook eigenlijk niets uit of ik win of niet. Mede door deze kans groei ik echt onwijs hard in mijn zelfontwikkeling en ik vind het héérlijk. De weg die ik heb afgelegt tot dit moment en de stappen die ik heb gezet, kunnen niet meer van mij afgenomen worden.

Ik ga mijn best doen vandaag, blijf mezelf en ga stralen met blijdschap, enthousiasme en alles wat ik ben. Zó word ik mijn eigen idool :D.

Het moment dat ik gekozen werd om het Rijn IJssel te gaan vertegenwoordigen!
Fotograaf: John Voermans

---

~ Het leuke is dat jullie deze dag ook kunnen gaan terugzien wanneer de opnames op het youtubekanaal van DitIsMBO geplaatst worden. (Zal nog wèl even duren helaas). ~

Ratjetoe

Een nieuwe blog schrijven is niet altijd makkelijk. Vooral het verzinnen van een onderwerp kan lang duren. Wat wil ik zelf vertellen? Wat vinden mensen leuk om te lezen? Worden mijn blogs überhaupt leuk gevonden door verschillende mensen? Is mijn schrijfwijze wel leuk of wordt het te standaard?

Op het moment dat ik dit typ is het dinsdagavond 18:00u. Over 18 uur wil ik weer een nieuwe blog publiceren. Ik ben onderweg naar huis, heb totaal geen inspiratie en raak overweldigd van alle geluiden om me heen.

Geritsel van een plastic verpakking, een trein die voorbij raast, mensen die op de achtergrond aan het praten zijn, de trein waarin ik zit die met zijn wielen over het spoor rolt, het soort accordeon gedeelte in de trein die kraakt, ander gekraak, wat gepiep, de fluit van de conducteur.

Zonder dat je er wellicht bij stilstaat, hoor je vanalles.

Als hoogsensitief persoon ben ik hier misschien ook wel extra gevoelig voor. Soms kan het me ineens teveel zijn en raakt mijn hoofd van slag.

Om een beetje een idee te kunnen krijgen van deze overprikkeling is dit filmpje wel een goede:

Het feit dat ik nu afdwaal van het beginonderwerp geeft ook weer aan dat ik stiekem best chaotisch ben in mijn gedachten. Ze springen van hot naar her en ik wil eigenlijk van alles vertellen. Maar ik weet dat ook dat niet persé fijn is voor een lezer.

Deze blog is eigenlijk een ratjetoe. Mede omdat mijn hoofd een ratjetoe is op dit moment. Maar is dit erg? Nee.

Ik wil in mijn blogs volledig mezelf zijn. En ook de chaos in mijn hoofd die er af en toe is mag en kan ik laten zien. Er is geen goed of fout in jezelf zijn.

Laat alles wat er is, er zijn. Geef jezelf de ruimte, de tijd en de rust om te herpakken. Oordeel niet. En voor je het weet verlaat de chaos langzamerhand je hoofd.

Het is nu woensdagavond 20:15u. Ik ben moe, mijn blog is niet perfect maar ik ben ook tevreden. En eerlijk gezegt ben ik dusdanig moe dat ik niet eens de hersenen heb om mijn blog goed na te lezen en mooi aan te passen.

De blog van vandaag is een leermoment voor me geweest. De acceptatie dat de blog een keer niet om 12 uur gepubliceerd is, het loslaten van de perfectie en het mooi vinden van de imperfectie, mijn chaos er laten zijn, voor mezelf kiezen en vooral genieten van het hele proces.

Geniet van mijn ratjetoe, ik ga slapen ✌🏽. En mocht je deze blog lezen en denken “hey Tjesse, ik zou het wel leuk vinden als je hier wat over schrijft”. Let me know. 😁

De binnenkant van een pompoen. Persoonlijk vond ik het gisteravond erg mooi. Maar nu zie ik, dat het een beetje de chaos in mijn hoofd heeft gerepresenteerd ;).

Liefde

Iets moois, iets speciaals, iets unieks. Iets wat iedereen nodig heeft en verdient. Iets wat je leven verrijkt op zoveel manieren en iets wat je kracht geeft in onmogelijke situaties.

Liefde is onwijs belangrijk.

Ik heb altijd gedacht dat ik ontelbaar veel liefde aan anderen kon geven zonder dat ik dezelfde hoeveelheid liefde aan mezelf gaf. En elke keer weer zeiden mensen dan: “je kunt niet van een ander houden als je niet van jezelf houdt”. Bullshit, dacht ik. Klink klare onzin. Ik voel toch dat ik van een ander houd? Ik voel toch dat ik die ander onwijs veel liefde geef? Hoezo kan dat ineens niet.

Ik denk dat ik er nu achter ben.

Ik kan wel onwijs veel van een ander houden en minder van mezelf houden. Maar ik geef de ander niet de kans om van mij te houden. Of ja, het gaat lastiger.

Liefde maakt het leven makkelijker, maar wanneer het er niet is kan het je leven ook waanzinnig moeilijk maken. Wanneer je het kwijtraakt, voelt het alsof er een stuk uit je hart wordt gescheurd. Liefde is zo mooi maar liefde kwijtraken is misschien wel het verschrikkelijkste wat er is. Ook daarom is het belangrijk dat je jezelf die liefde gunt. Je kunt niet van een ander verwachten dat hij/zij jouw liefdes put maar blijft vullen terwijl jij er alleen maar weer liefde uithaalt. Wanneer de ander stopt met vullen ben je nergens. Je put is leeg.

Liefde geef je en krijg je, maar nog belangrijker, liefde ben je zelf.

En liefde voor mij is naar mezelf in de spiegel kijken en denken ‘wauw wat zie ik er goed uit!’, een 6 halen op school en denken ‘yes Tjes! Wat goed’, blogs schrijven en hier waanzinnig trots op zijn, rust pakken wanneer ik rust nodig heb, naar mezelf luisteren, me niet laten beïnvloeden door anderen, niet totaal van slag raken als ik kritiek krijg op iets wat ik doe/deed én in de spiegel kijken en zeggen “ik hou van jou”.

Ik dénk dat de mensen die mij kennen allang weten dat meer als de helft van deze dingen mij nog niet lukken. En eigenlijk denk ik dat het ook niet iets is wat áltijd kan lukken. Soms heb je je dag niet. Maar het is belangrijk dat het de meeste dagen wel lukt. Ook hiermee ben ik onderweg en zal ik nog wel een poos onderweg blijven.

Maar voor nu

Tjesse,

Ik hou van jou.

Hoog sensitief

Ongeveer 15-20 procent van de mensen is hoog sensitief. Dat is een best groot aantal, maar dit is (helaas) in de maatschappij op het eerste oog niet goed zichtbaar. Hoog sensitief kun je ook wel vertalen naar hoog/extra gevoelig. Deze naam geeft eigenlijk al aan wat het inhoudt.

Het begrip hoog sensitiviteit heeft alleen heel veel kenmerken. Hierdoor kan het ook een heel uiteenlopend effect hebben van persoon tot persoon. Voor een ander is het eigenlijk nooit echt duidelijk waar je precies last van hebt wanneer je zegt “ik ben hoog sensitief”. Zélfs hoog sensitieve mensen onder elkaar kunnen elkaar soms niet begrijpen. Zo kun je je vaak onbegrepen en alleen voelen. Ik heb gemerkt dat ik het lastig vind om een uitleg te geven over dit begrip omdat een goede uitleg best wat tijd kost en dus ook heel erg persoonsgebonden is. Daarbij weet je van bepaalde dingen niet eens dat het met je hoog sensitiviteit te maken heeft maar voelt het gewoon als een kenmerk van jezelf.

Het lezen van informatie over hoog sensitiviteit en persoonlijke verhalen van HSPersonen geeft meer helderheid, saamhorigheid en ook een bepaalde rust. Het maakt dingen waar je last van hebt of waar je in het dagelijks leven tegen aan loopt iets verklaarbaarder. Ik ben bijvoorbeeld niet echt goed in het geven van een snel en gevat antwoord. (Daarom vind ik schrijven ook zo heerlijk). En ik vind het enorm moeilijk en vervelend wanneer ik hiermee geconfronteerd wordt. Maar wanneer ik dan lees dat dit ook een kenmerk is van hoog sensitiviteit, voel ik een last van mijn schouders vallen en kan ik het wat meer accepteren.

Maar laten we wel wezen, accepteren betekent niet dat je er niets meer mee hoeft te doen. In bepaalde dingen kun je beter worden. Er is een verhouding tussen accepteren wat is en ontwikkelen. Zo kan ik bijvoorbeeld leren om sneller te antwoorden. Maar allereerst moet ik beseffen dat het antwoord niet altijd goed doordacht, gevat en perfect hoeft te zijn. Om vervolgens mezelf de ruimte te geven om te accepteren dat mijn antwoord niet altijd goed doordacht, gevat en perfect ís. Op die manier kan ik blijven leren en groeien in mijn eigen ontwikkeling.

Hoog sensitiviteit is namelijk geen excuus. Het is geen ziekte of stoornis, het is niets positiefs en ook niets negatiefs. Het is eigenlijk niets meer dan een benaming voor verschillende samengevoegde kenmerken bij elkaar. Wél is het begrip hoog sensitiviteit een hulpmiddel om jezelf beter te begrijpen, je minder eenzaam te voelen en ook anderen te helpen jou te begrijpen.

Zelf ben ik een paar jaar geleden begonnen met me verdiepen in het begrip hoog sensitiviteit. Echter ben ik nog lang niet klaar. Er is veel informatie over te vinden en dit is ook daadwerkelijk leuk en interessant om te lezen. Daarbij zijn er ook HSPersonen die er hun werk van hebben gemaakt om hoog sensitieve mensen te helpen en te coachen. Twee jaar geleden heb ik daar gebruik van gemaakt en ook hierdoor heb ik een duidelijker beeld gekregen van mezelf, hoe hoog sensitief zijn mijn leven beïnvloed en hoe ik, maar ook mijn gezin, hiermee om kan gaan. Ik zie het als een hulpmiddel voor de gebruiksaanwijzing van mezelf. Verdiepen in hoog sensitiviteit is verdiepen in mezelf en daarmee investeren in mezelf.

Mocht je het interessant vinden om te lezen wat de kenmerken zijn of vraag je je af of dat jij hoog sensitief bent, dan kun je kijken onderaan mijn blog. Daar staan de kenmerken van een hoog sensitief persoon volgens Elaine N. Aron, de Amerikaanse psychologe die de naam HSP heeft geïntroduceerd, op een rijtje.

Ben je nog meer geïnteresseerd over dit onderwerp? Dan raad ik het HSP magazine aan. Dit is een heel leuk tijdschrift dat volledig gewijd is aan hoog sensitiviteit.

Kenmerken van HSP

• Zijn zich bewust van subtiele signalen in de omgeving.
• Worden beïnvloed door de stemmingen van anderen.
• Zijn nogal gevoelig voor pijn.
• Tijdens drukke dagen hebben zij meer behoefte om zich terug te trekken in bed, een donkere kamer of een plek waar men ongestoord alleen kan zijn.
• Zijn bijzonder gevoelig voor de effecten van cafeïne.
• Raken gemakkelijk overvoerd door zaken als fel licht, sterke geuren, grove weefsels of harde sirenes.
• Hebben een rijke en complexe innerlijke belevingswereld.
• Voelen zich niet op hun gemak bij harde geluiden.
• Kunnen diep geroerd raken door kunst of muziek.
• Zijn consciëntieus.
• Schrikken snel.
• Voelen zich opgejaagd als ze in korte tijd veel moeten doen.
• Als hoogsensitieven zich in een omgeving niet prettig voelen, weten zij meestal wat er moet gebeuren om dat te veranderen (door bijvoorbeeld het licht te dimmen of het meubilair te verplaatsen).
• Raken geïrriteerd als mensen hen te veel tegelijkertijd willen laten doen.
• Doen erg hun best om te voorkomen dat er fouten worden gemaakt of dat ze iets vergeten.
• Kijken bij voorkeur niet naar gewelddadige films of tv-programma’s.
• Voelen zich ongemakkelijk als er veel om hen heen gebeurt.
• Erge honger heeft een sterke invloed op hun concentratievermogen of humeur.
• Veranderingen in het leven brengen hen van hun stuk.
• Hebben gevoel voor delicate geuren, smaken, geluiden en kunstwerken, en genieten er van.
• Geven hoge prioriteit aan het vermijden van situaties die hen van streek maken of overbelasten.
• Als zij moeten wedijveren of op hun vingers worden gekeken, worden zij zo gespannen dat hun prestaties veel minder zijn dan gewoonlijk.
• Als kind worden/werden zij door hun ouders of leerkrachten gevoelig of verlegen gevonden.