The way to go

Het is zaterdagmiddag half 5. De gehele dag is gevuld met grijze luchten en miezerbuien. Vanochtend ben ik in alle donkerte om half 6 opgestaan om mijn weekenddienst te starten. Gister had ik hier nog zin in maar vandaag merk ik dat ik totaal geen zin en energie heb om gezellig en sociaal te doen.

De dag ging vrij snel en tegelijkertijd extreem langzaam. Deze week ben ik ongesteld en daar merkte ik helaas genoeg van. Vooral veel last van de onderrug, buikpijn en erg vervelende hoofdpijn. Zo ook nu..

Ik heb vaker het idee tijdens het werk dat ik, zodra ik thuis ben, wil gaan sporten. Echter zodra ik dan thuis ben, heb ik er natuurlijk helemaal geen zin meer in.

Dit idee om te gaan sporten na het werk had ik vandaag ook. Even bewegen en wat buitenlucht inademen. Maar de continue miezer bleek geen einde te hebben. En dit bracht het dilemma om wel of niet naar buiten te gaan.

Mijn aders bonkten in mijn hoofd en na wat wikken en wegen besluit ik toch mijn renkleren aan te doen en de miezer te trotseren.

Een renrondje waar ik nul-komma-nul spijt van kreeg. De frisse lucht en de regen kalmeerde mijn hoofd. En de gehele ronde leek wel een flashbackmarathon van mijn afgelopen 24 jaren.

De geur van de natte kastanjebomen herinnerde me aan mijn basisschool tijd, de geur van het natte asfalt bracht me terug bij de middelbare school en de fietsvakanties met het gezin. Ik dacht aan die keer dat ik over hete kolen had gelopen tijdens Breekjaar, mijn stages bij de kinderdagverblijven en mijn stage in Wageningen.

Maar ik herinnerde me ook alle gevoelens, de spanning en stress, het plezier, de trots, het kind zijn. Het was een reis wat uiteindelijk alleen maar dankbaarheid kon uitstralen.

Terwijl mijn hoofd allerlei herinneringen opbracht bedacht ik me: dít is het moment, het moment om weer een nieuwe blog te schrijven. De afgelopen tijd hik ik hier namelijk behoorlijk tegenaan. Er is veel te vertellen maar ik had te weinig inspiratie om er een mooi verhaal van te maken. Deze flashbacks gaven me de bindende factor die ik nog miste.

Als ik namelijk terugkijk op mijn leven kan ik niets meer dan grandioos trots zijn op mezelf en dankbaar zijn voor alles wat me is gegeven.

En nu is er de afgelopen tijd enorm veel gebeurd. Veel dingen waar ik evengoed mega trots op ben.

Zo heb ik mijn laatste stage kunnen afronden met een goede beoordeling en een goed gevoel. Heb ik mijn diploma in ontvangst mogen nemen en kan ik mezelf officieel chemisch-fysisch analist noemen (OMG). Met als extraatje 2 woorden en 8 letters: “Cum Laude”. Ik mocht blijven werken bij mijn laatste stagebedrijf en heb dus nu gewoon een “volwassen mensen”-baan! Heb mijn eerste eigen auto gekocht (WHUTTT?!)! Heb voor het eerst een solo optreden mogen geven waarbij ik op een verjaardag heb mogen zingen (zo gaaf, I want more!). En best of best, ik heb genoten en geniet van het leven.

Al deze bovengenoemde gebeurtenissen zijn onwijs bijzonder. Maar het behalen van mijn diploma is toch echt het meest bijzonder. Dit kan me nogsteeds tranen in mijn ogen geven. Ookal had ik richting het einde van de opleiding niet veel twijfels of ik het wel of niet ging halen. Het feit dat ik een diploma heb, na die hele weg die ik heb afgelegd is onbeschrijvelijk prachtig. Daarbij wil ik wel zeggen dat een diploma halen niet het allerbelangrijkste is in het leven. Wanneer je geen diploma haalt kun je alsnog alles uit je leven halen en iets vinden waar je van kunt leven en gelukkig van word. Maar ik koos nu eenmaal voor deze opleiding en wilde dolgraag door in dit vakgebied. And I did it.

De reis die ik tot nu toe heb mogen maken is waanzinnig mooi en hopelijk is hij nog lang niet klaar. Reminder om af en toe stil te staan bij al het moois in je leven. In het nu en in het verleden. Even achterom kijken met dankbaarheid, opkijken met een lach en openstaan voor de toekomst.

Much love.

Overstag in de storm

De storm die momenteel buiten raast (storm Eunice) lijkt ook binnenin mijn hoofd plaats te vinden. De afgelopen 3 weken heb ik geknokt in het HBO-traject en het lijkt erop dat ik nu de strijd heb verloren. Of juist gewonnen?

In mijn opleiding op het MBO hebben ze het mogelijk weten te maken dat studenten in het 4e leerjaar een half jaar mee kunnen lopen op het HBO. Een fantastische mogelijkheid omdat je zo kunt ontdekken hoe dat gaat, of het je past en of je het kan. Toen ik hoorde dat dit kon had ik eigenlijk vrij snel de keuze gemaakt om het te doen. Niets te verliezen, toch?

Helaas was het voor mij tijdens de introductieweek (van twee dagen) al stressvol. En na de eerste officiële lesdag leek elke komende lesdag er 1 teveel. We stroomden in in het tweede halfjaar van het eerste leerjaar. Er werd veel van ons verwacht en wij als MBO doorstromers werden zonder pardon in het diepe gegooid. Het voelde een beetje alsof ik probeerde te zwemmen tegen de harde golven in maar langzaam achteruit werd getrokken. Ik hield het huiswerk niet bij, was tot laat in de avond bezig en had geen tijd meer voor andere dingen. Daarbij probeerde ik stof te begrijpen waarvan ik wist dat ik in die richting later niets wilde doen. Ik merkte dat het me mentaal en fysiek aan het opbreken was.

Ik wilde al vrij snel opgeven maar wist ook dat ik mezelf de tijd moest geven om te wennen. Uit ervaring weet ik dat het mij sowieso minimaal 2 weken kost om een nieuwe situatie eigen te maken. Maar nu, 3 weken later, voel ik me nog altijd niet goed. Ik ben veel duizelig, heb vaker buikpijn en hoofdpijn. Ik voel me kwetsbaar, onzeker, dom en oh zo klein. Het liefst word ik ziek (griep ofzo) zodat ik mezelf kan verschuilen in mijn kamer.

Het is genoeg.

Voor veel mensen zullen 3 weken te kort voelen of zullen ze denken “joh, waarom houd je het niet gewoon een half jaartje vol?”. Voor mij voelt het anders. Het voelt alsof ik mijn geluk zou opgeven als ik hiermee door zou gaan. En is geluk nu niet het allerbelangrijkst?

De keuze maken om ermee te stoppen is ontzettend moeilijk. Ookal gaat het nu maar om een half jaar en niet eens om mijn studie op het MBO. Ik voel me opnieuw een mislukking, ik heb gefaald, ik heb opgegeven..

Ik ben erg snel beïnvloedbaar door de meningen van andere mensen en zo verlies ik mijn eigen mening, mijn eigen gevoel, uit het oog. Maar ik weet dit: ik voel trots voor wat ik heb bereikt met deze opleiding, ik ben meer dan tevreden als ik dit diploma mag ontvangen en ik kies voor mijn eigen geluk. Wellicht ga ik over een paar jaar alsnog mijn kennis verbreden met een cursus. Ik zal altijd willen blijven leren, maar niet ten kostte van mezelf.

Nu is het zaak om mezelf te herpakken, de stress los te laten en zo met een lichter gevoel de dagen te gaan bewandelen.

Het roer wordt omgegooid. Mijn opleiding zal ik afronden door nog een half jaar stage te gaan lopen. Meer ervaring en meer bezig zijn met wat ik leuk vind.

Er is geen enkele reden om niet je eigen gevoel te volgen en geen enkele reden om de weg die een ander aflegt niet te omarmen. We leven allemaal ons eigen leven en het belangrijkste is dat je dat doet op de manier die voor jezelf het beste past.

Ik heb niet gefaald. Ik heb overwonnen. En ik heb het allerbeste gedaan wat ik kan doen. Ik heb naar mezelf geluisterd.

Let that be said.

Making it

Deze maand was en is nog steeds een drukke maand voor mij. Begin juli startte ik namelijk met mijn tweede stage als chemisch-fysisch analist. Aanvankelijk zou ik hiermee starten in september, maar dit bedrijf heeft mij gevraagd of ik eerder kon beginnen.

Mijn vorige stage heeft mij onwijs geholpen in mijn eigen zelfvertrouwen omtrent werken en stage. Ondanks de struggles die ik daar ook heb ervaren, was ik meer dan klaar om mezelf opnieuw te bewijzen en te shinen bij een nieuw bedrijf. Dit mede omdat mijn vorige stagebedrijf me langer wilde houden als werkneemster en me eigenlijk helemaal niet kwijt wil.

Vol goede moed, zelfvertrouwen en zin ging ik mijn eerste stagedag tegemoed. Gek genoeg zonder veel zenuwen. Ik had er vertrouwen in dat ze blij met me zouden zijn als stagiair en dat ik het goed ging doen. Hoé fijn!

De eerste dag was slopend. Onwijs veel nieuwe indrukken en informatie, geen vast werk dus de tijd ging waanzinnig langzaam en toch al meteen een hoop wat ik moest doen. Tegen het einde van de dag werd mijn telefoon ineens geblokkeerd. Ik kon niks meer doen en moest mijn PUK-code invullen om mijn telefoon te ontgrendelen. Om informatie te lezen en testen te maken had ik echter mijn telefoon nodig. Dit was tevens ook het enige wat ik nog kon doen, dus zat er niets anders op dan naar huis gaan. Zonder enig idee van treintijden en looproutes ben ik maar mijn wazige richtingsgevoel gaan volgen naar het treinstation. In de hoop dat ik thuis het pasje met de PUK-code kon vinden. Best confronterend hoe afhankelijk je dan ineens bent van je telefoon en internet. Tegelijkertijd ook wel heel relaxed dat ik even geen telefoon en internet had :). Ik ben gelukkig thuis gekomen en de PUK-code heb ik ook kunnen vinden.

Zo waren er de afgelopen 3 weken nog wel meer van dit soort momentjes die fout gingen en als geluk bij een ongeluk weer werden opgelost, zoals het per ongeluk wissen van de resultaten van een kleurmeting.

Mijn stage vind ik tot nu toe erg leuk. Ik leer er veel, het is relaxed en qua bedrijf zo anders dan mijn vorige stageplek.
Wel ben ik dankbaar dat ik in augustus mijn stage even mag pauzeren. Hoe ik de afgelopen weken door en door ben gegaan met stage, werk, vrienden, gezin, etc., is ongelooflijk. Ik voel me happy, relaxter en kan zoveel meer aan.

Natuurlijk heeft deze periode ook zeker momenten gehad waarin ik mijn grens was gepasseerd. Zeker in de eerste twee weken van juli, de begin periode van mijn nieuwe stage, met ook nog werken, volle weekenden en erg slecht slapen (ongeveer 6 uur per nacht, met geluk). Ik kreeg wallen, voelde me zwak en emotioneel. Ik wilde alles doen en super goed presteren. Maar vergat daarbij om aan mijn eigen welzijn te denken. Dit is iets wat ik blijvend lastig vind. Ook het inschatten van wat ik aan kan en wanneer ik beter mijn rust kan pakken en hoe ik die rust dan het beste kan pakken vind ik enorm lastig. Gelukkig probeer ik steeds vaker naar mezelf te luisteren en wanneer dat lukt voelt het mega goed.

Hetgeen wat mij deze periode veel rust en ruimte heeft gegeven is bedenken dat wanneer er iets mis is gegaan, je er niets meer aan kunt doen. Je kunt het alleen meenemen naar de toekomst en zorgen dat het niet nog een keer gebeurt. En.., wees jezelf. Als anderen die persoon die je bent niet leuk vinden, not your problem.

• 

• 

• 

Falen & halen

Twee weken geleden heb ik mijn laatste vakgerichte examen van dit jaar gehaald, ik heb een stage voor volgend jaar (waar ik al in juli, dus volgende week!!!, mee begin) en ik mag meedoen aan het HLO traject. Dit alles betekent dat ik volgend schooljaar mijn stage moet halen met een beroepsexamen, het HLO traject moet rocken en voor de vakken Nederlands, Engels en Rekenen nog een examen moet doen. De rest van de vakken heb ik allemaal al behaald. Hóe gek!

Het laatste examen van dit jaar was een theoretisch examen over chromatografie. Dit is mede het onderwerp voor mijn beroepsexamen op stage. Wat zorgde voor best wat prestatie druk om het wel echt met een goede voldoende af te sluiten. Het praktische en mondelinge gedeelte van dit vak had ik al behaald met een Goed.

Voor de toets had ik samenvattingen gemaakt, filmpjes bekeken, lessen teruggekeken en powerpoints bestudeerd. En tóch raakte ik 5 minuten voor het examen best in paniek. Kende ik alles wel goed? Voorbewerking?! Moest je dat ook leren? Shit! Weet ik dat wel?

En ja hoor. Raad eens wat vraag numero uno was op de toets?
Gegeven: twee manieren van voorbewerking. Vraag: Leg uit hoe deze twee voorbewerkingsmethodes werken en kies de juiste methode voor het bovengenoemde monster.
《 Kortsluiting 》
Het gevolg was dat ik ongeveer de eerste 5 vragen volledig oversloeg, 1 vraag invulde en vervolgens weer 3 vragen oversloeg. Het was één grote ramp.

Voor deze toets kregen we 3 uur de tijd. Volgens de docente hadden we maar 1,5 uur nodig. En volgens mij heb ik er uiteindelijk ongeveer 2 uur over gedaan. Alles kunnen invullen. Wel met voor mijn gevoel sowieso 50% foute antwoorden.

Ik baalde enorm. Vooral omdat ik een sterk gevoel had dat ik tegen mijn nieuwe stageplek moest gaan zeggen dat ik precies dít onderwerp niet had behaald. En het leukste van alles was ook nog dat de herkansing pas volgend schooljaar gedaan kon worden. Gelukkig kon ik het wel vrij snel loslaten. Ik kon er toch niets meer aan veranderen. Alleen maar wachten …

Verbazingwekkend genoeg kreeg ik twee dagen later al een mail binnen met als onderwerp: Resultaten VCH. Mijn hartslag piekte omhoog. Met best wat angst scrolde ik door de lijst met beoordelingen op zoek naar mijn leerlingnummer (Overigens iets wat súper gericht is op onze privacy (not). Namen mogen niet meer met de beoordelingen gemaild worden maar leerlingnummers die je gewoon kunt opzoeken wel (?)). Toen ik mijn nummer gevonden had en mijn resultaten zag kon ik maar 1 ding zeggen. Holy fack Holy fack Holy fack. En dat dan zo ongeveer 10 keer.

Ik had een 10,0 voor de vragen waar ik het slechste gevoel over had en een 8,7 voor het deel waarbij ik dacht dat het nog wel oké was. Nog steeds geloof ik het niet. Ongelovig in mijn eigen kunde dat ik ben, heb ik meteen mijn docente een mail teruggestuurd waarin ik haar bedankte voor het sturen van de resultaten en vroeg of we de examens nog in mochten kijken. Hier heb ik (natuurlijk) nog altijd geen reactie op terug.

Ook werd ik vrijwel meteen gebeld door twee klasgenootjes. Met één heel duidelijke waarschuwing die meteen uit de telefoon galmde zodra ik opnam. Ik mocht nooit meer stressen, klagen, zeuren en onzeker zijn over een toets. Per direct verboden.

En weet je, ik kan het ze ook niet kwalijk nemen. Hóe irritant en frustrerend is het als iemand super onzeker en gestresst doet en vervolgens het hoogste cijfer van de klas haalt. En niet 1x, maar als constante herhaling.

Op een gegeven moment zou je wel denken dat ik vertrouw in mezelf, mijn kunde en intelligentie. Maar toch elke keer weer weet ik het gewoon niet zeker. En het voelde dit keer écht zo dat het vreselijk fout was gegaan. Ik geloof het nogsteeds niet.

Ook mensen om me heen kunnen eigenlijk niet meer zo blij zijn als dat ik nog altijd ben wanneer ik een hoge beoordeling haal. “Super goed! Maar we hadden eigenlijk toch al niet anders verwacht”.

Ik sprong in ieder geval een gat in de lucht na het zien van deze resultaten. En ik zal een gat in de lucht blijven springen bij hoge beoordelingen. Al hoop ik ook dat ik íets meer zelfkennis krijg over mijn eigen kunde en misschien al een gat in de lucht kan springen zonder dat ik de beoordeling nog heb gekregen.

Weg met de gedachten dat je maar beter alles negatief kan inschatten omdat het dan alleen maar positief kan uitvallen.
En omarmen van het vertrouwen in jezelf en je eigen kunde. Geloven in jezelf is denk ik een van de grootste geschenken die je jezelf kunt geven. Mij lukt het nog niet. Maar ik kom er wel. Ik zal in ieder geval nooit naast mijn schoenen lopen ;).

Mijn eerste stage als chemisch-fysisch analist

Wauw. Wat een ontwikkeling! Op 1 september 2020 begon ik aan mijn eerste stage als chemisch-fysisch analist. Al maandenlang had ik hiervoor spanning, angst en prestatiedruk.

Vanwege de stages die ik had gelopen als pedagogisch medewerkster en de hieruit volgende paniek en depressie, was het starten van een nieuwe stage niet niks. Het woord ‘stage’ gaf me al hartkloppingen en paniek. Hierdoor werd het al een hele uitdaging om over stages na te denken, een top 3 te kiezen, een mail en brief te schrijven en contact op te nemen met bedrijven. Daarbij kwam ook nog eens corona om de hoek kijken..

Een stage vinden was vrijwel niet de doen. Continu mails schrijven, aanpassen, sturen en alleen maar negatief bericht terug krijgen. “We nemen nu helaas geen stagiaires aan”. “We zitten al vol”. “Voor jouw vakgebied hebben we geen plaats”. Dit was iets waar eigenlijk niemand iets aan kon doen. Onmacht. Maar ookal was het onmacht, het was ook zéker niet motiverend om door te zoeken. Op sommige momenten heb ik zelfs gedacht dat het misschien wel fijner zou zijn als ik geen stage kon vinden. Dan was ik in ieder geval op dat moment van de angst af.

Maar gelukkig kan ik toch zeggen dat het me ondanks de moeilijkheden tóch is gelukt om een stageplaats te vinden bij AgroCares in Wageningen. Een bedrijf dat onderzoek doet naar grond van binnen én buiten Europa. En ook een bedrijf waarbij er de gehele dag engels wordt gepraat omdat er mensen uit verschillende landen werken. (Pas sinds 2 maanden werkt er nu één Nederlandse jongen in het laboratorium).

Wat heb ik onwijs veel geleerd op deze stage. En niet alleen dingen over het bedrijf en de werkzaamheden maar ook het engels praten/denken/schrijven, de verschillende ‘culturen’, dat stage geen vervelend gevoel hoeft te geven, dat alleen al praten best veel kan oplossen én dat ik eigenlijk stiekem een super goede stagiaire ben!

Helaas heb ik ook in strijd gezeten met mezelf. De onzekerheid die ik langzaam aan het omzetten ben naar zekerheid, hield me soms tegen en bracht me van mijn stuk. En zo lag ook de lat te hoog vanuit stage en zeker vanuit mezelf. De druk en stress was dusdanig hoog dat het bijna weer de verkeerde kant op ging. Met hulp van mijn moeder, gesprekken met mijn stagedocent en stagebegeleidster en wat dagen vrij werd die lat gelukkig verlaagd tot het juiste niveau.

Vorige week vrijdag heb ik mijn stage mogen afronden met een ‘goed’. Dit is de hoogst haalbare beoordeling. 20 weken lang heb ik geleerd, ben ik gevallen, weer opgestaan en heb ik gelachen.

En het word nog gekker. Mijn stage is nu mijn werk! Als bijbaantje mag ik nogsteeds het laborantenteam versterken zolang ik het kan combineren met school. En niet alleen ík ben daar blij mee, maar ook nog eens alle collega’s.

Ik kan niet vaak genoeg zeggen en benadrukken hoe belangrijk het is, en watvoor een verschil het maakt wanneer je de (on)juiste keuze hebt gemaakt qua opleiding. Je leven valt uit elkaar of wordt verrijkt. Ik kan me goed voorstellen dat het voor heel veel mensen niet zo ‘dramatisch’ is als hoe ik het nu vertel. Maar voor mij persoonlijk is dat toch echt wél het geval.

Ik ben geen mislukkeling, ik heb niet gefaald en ik kan wél werken. Ik had 5/6 jaar geleden gewoon nog niet dat juiste puzzelstukje gevonden ;).

Keep on going. Volg je eigen pad. Weet dat alles gebeurt met een reden. En waardeer jezelf in alle glorie.

Peace.

Wat nu?

10 maanden lang breekjaar, van september 2016 t/m juni 2017. Een tijd waarin onwijs veel zelfontwikkeling en persoonlijke groei is geweest. Een tijd waarin ik één ben geworden met een groep waanzinnig mooie, unieke, krachtige en bijzondere mensen. Een tijd waarin ik heb gehuild, gelachen, geschreeuwd, gespeeld en “gewoon” maar heb gedaan. Een tijd die mijn leven heeft veranderd en een tijd die ik nooit zal vergeten.

Natuurlijk kan ik niet alles verklappen van wat ik allemaal heb beleefd en gedaan tijdens breekjaar. Dat is niet zo leuk voor mensen die wellicht ook dit avontuur willen aangaan. Wel kan ik zeggen dat ik onwijs veel heb geleerd en dat ik vást zo nu en dan ergens naar zal verwijzen.

En toen was het eind juni, breekjaar was afgelopen. Wat nu? Eigenlijk, heel eerlijk gezegd, had ik nog steeds geen idee. Ik durfde nog steeds niet aan een nieuwe opleiding te beginnen en had ook nog niet díe ene opleiding gevonden waarvan ik dacht: JA!.

Tijdens breekjaar was ik begonnen met werken bij de bouwmaat, een bouwwinkel voor vakmensen. Uiteindelijk heb ik daar, volgens mij uit mijn hoofd, 1 of 1,5 jaar lang gewerkt. Ik heb er onwijs veel geleerd en heb oprecht een fijne tijd gehad met leuke collega’s. Een hele fijne ervaring dat ik wel degelijk ergens kan werken :).

Het leek me interessant om in dit jaar een thuiscursus te gaan doen. Dus ben ik begonnen met een thuiscursus Droom Analyse van CIVAS. Erg interessant. Én ik heb een certificaat mogen ontvangen. Wéér een opsteker en een stap richting meer zelfverzekerdheid wat betreft een opleiding en werk.

Een andere opsteker uit deze periode is het behalen van mijn rijbewijs. Tijdens breekjaar ben ik begonnen met de rijlessen en aan het eind van mijn breekjaar heb ik mijn rijbewijs in 1 keer gehaald. Zo kon ik in het jaar dat volgde genoeg verder oefenen en ervaring opdoen met autorijden.

Verder had ik het idee om een dansopleiding te willen gaan doen. Maar aangezien ik niet echt diverse danservaring had, leek een vooropleiding dans in Ede een goede eerste stap. Enorm spannend! Iedereen was onwijs getalenteerd. Wat ik best lastig en confronterend vond, want ik ben namelijk niet echt lenig en ook niet zo snel in het oppikken van een nieuwe choreografie. Dit zorgde ervoor dat ik wel echt de mindere was en extra onzeker werd. Ik weet van mezelf dat het even kan duren voordat ik me veilig en prettig voel in een nieuwe omgeving. Dus ik gaf mezelf de tijd om te wennen. Echter werd het na een paar weken niet beter. Ik had een paar dagen vòòr de les al stress en buikpijn en dat ging niet weg tijdens de lessen. Ik legde mezelf onwijs veel prestatiedruk op. En als dat nog niet alarmerend genoeg voor me was, zakte ik tijdens een balletoefening door mijn knie heen. Mijn knieschijf schoot uit de kom en ik kon voor een paar weken lang niet meer dansen. Vervolgens zakte ik nogmaals 2 keer door mijn knie heen. Het was teveel. Dát was duidelijk.

Na een paar weken ben ik met moeite gestopt met de vooropleiding. En niet met moeite omdat ik niet wilde stoppen maar omdat ik niet weer wilde falen. Ja, je leest het goed. Ik ben onwijs gegroeid tijdens breekjaar en het werken bij de bouwmaat. Maar diepgewortelde gedachten, pijn en onzekerheid spoel je niet zomaar even door de wc.

Oké, een dansopleiding is het dus ook niet voor mij. Wat dan? Wat nu? Blijf ik de rest van mijn leven werken bij de bouwmaat? Vind ik dat leuk genoeg of zou ik dat alleen doen omdat dat nu veilig voelt en het me geen extra stress bezorgd?

In die periode kwam ik nog steeds bij een psycholoog. We hadden uiteindelijk wel meer een gezellig kletsuurtje dan echte sessies omdat het allemaal gewoon goed ging. Super fijn! Ook ging ik naar een mevrouw die begeleiding biedt aan voortijdige schoolverlaters. Deze mevrouw zorgde ervoor dat de druk om een opleiding te vinden en te doen verlaagd werd.

Uit een uitgebreide beroepskeuzetest, die ik had gedaan tijdens mijn tweede jaar op het helicon, kwam laboratoriumwerk vrij bovenaan het lijstje te staan. Eigenlijk heb ik hier een hele lange tijd niets mee gedaan, uit angst en onzekerheid. Tot het moment dat mijn psycholoog het nogmaals noemde omdat ze het idee had dat het goed bij me zou passen.

Uit nieuwsgierigheid meldde ik mezelf aan voor twee meeloopdagen bij het Rijn IJssel. Één dag waarbij de klas biologieles kreeg en één dag met chemie. Om vervolgens nog een extra keer terug te komen voor de resultaten van het biologiepracticum.

Ik denk dat ik niet enthousiaster had kunnen zijn. De mogelijkheid om nog aan te kijken of ik niveau 3 of niveau 4 kon doen én het feit dat de stages pas in de laatste 2 leerjaren van de opleiding zouden plaats vinden gaf me een relaxter gevoel.

Met dubbele gevoelens heb ik me na de meeloopdagen aangemeld voor de opleiding. Met buikpijn maar ook blijdschap ging ik ook dit avontuur weer tegemoed.

Mijn stage als pedagogisch medewerkster

Stage is een super handig en fijn concept. Je kunt er enorm veel van leren en ervaring opdoen. Het geeft een beeld van het werk en bij sommige opleidingen, zoals mijn huidige opleiding tot chemisch-fysisch analist, kun je er door middel van stage ook achterkomen welke richting je op wilt in het werkveld.

Mijn 2 stages tijdens de opleiding tot pedagogisch medewerker waren echt niet verschrikkelijk. De collega’s waren lief, de kinderen waren leuk en de dingen die ik moest doen waren ook niet stom. Helaas geeft dat echter geen garantie voor een geslaagde stage.

Tijdens stage kwam ik er achter dat dit geen geschikt beroep was voor mij. Het gebrek aan structuur vond ik heel moeilijk. Aan het begin van de dag wist je niet wat je precies ging doen en hoe de dag ongeveer zou verlopen. Voor bepaalde opdrachten moest ik zelfs mijn collega’s (die volwassen waren en enorm veel ervaring hadden) gaan vertellen wat ze moesten doen. Níets voor mij! (met een knipoog, want momenteel is dat toch een beetje anders). Daarbij zijn kinderen super leuk, maar ook erg chaotisch en druk. En laat dat nou net iets zijn waar ik niet zo goed tegen kan.

Een grappig en ook best beschamend feitje is dat ik tijdens mijn eerste stage heb geleerd om fruit te schillen. Tot dan toe had mijn moeder altijd fruit geschild vanwege zowel gemakzucht én omdat ik het gewoon anders zelf vaak vergat om fruit te eten. Het was bést ongemakkelijk om te zeggen dat ik oprecht niet wist hoe ik een appel moest schillen.. Oeps?

De stages hielpen me inzicht te geven in mezelf. Ik was tijdens de stage periodes vaak gestresst en het tweede jaar van de opleiding was dat zelfs continu. Dusdanig gestresst dat het soms zelfs overging in paniekaanvallen. Er werden dingen van me gevraagd die ik met mijn kwaliteiten en persoonlijkheid niet, of in ieder geval absoluut niet makkelijk, kon waarmaken. Ik ging over mijn grens heen en was constant aan het knokken.

Om de stage minder moeilijk te maken ben ik overgestapt van niveau 4 naar niveau 3. Dit zorgde er namelijk voor dat ik geen leiding hoefde te geven en de algemene opdrachten wat makkelijker werden. Het overstappen bleek echter geen goede keuze te zijn. Stage gaf nog steeds ontelbaar veel stress en school voelde voor mij door de overstap púúr nutteloos. Het niveau van de lessen was te makkelijk en mijn motivatie was verdwenen. Mijn inzet ging van 200% naar 0%. De middenweg hierin was onvindbaar. Dit, omdat ik zó gewend was om 200% mijn best te doen dat het onmogelijk voelde om me net iets minder in te zetten. Dit gaf een dusdanige kortsluiting in mijn hoofd dat helemaal niets meer doen de enige andere mogelijkheid leek te zijn.

Ondanks het “niets” doen, werd mijn mentale zijn niet beter. Het bleef slechter gaan. Ik had nog maar 2 weken te gaan. Één laatste toetsweek tot de zomervakantie. Daarna zou ik het tweede leerjaar van de opleiding gehaald hebben en alleen nog een examenjaar voor de boeg hebben. Maar diep van binnen wist ik het al.

Het was klaar. De keuze om te stoppen met de opleiding was geen keuze meer.

Het was een noodzaak.

Ík word pedagogisch medewerkster

Op mijn 16e wist ik het. Ik wil pedagogisch medewerkster worden! Het leek me top om de hele dag gewoon lekker voor kinderen te zorgen en ermee te spelen. Dus ging ik op onderzoek uit. Ik ging naar twee opendagen van verschillende scholen. Het Helicon in Nijmegen voelde eigenlijk meteen goed. Het was een best kleinschalige school, goed te bereizen en ik voelde me er prettig.

Op deze school zat er wel een extraatje bij: je kreeg naast de lessen om pedagogisch medewerker te worden ook nog les over planten en dieren.
Planten vond ik interessant! Maar dieren..? Ik bedoel een hond en een kat vind ik leuke wezentjes maar vraag mij niet om een hamster, konijn, kip of muis vast te houden of om een koe te scheren en de nagels te knippen van een geit. Toch heb ik deze school gekozen en was ik klaar voor het avontuur.
…En ja, die geit en die koe zagen er práchtig uit nadat ik ze even onder handen had genomen.

In de moestuin kon ik welliswaar beter mijn plek vinden. Vooral mijn sperzieboontjes groeiden fantastisch. En de kas was een heerlijke plek om tot rust te komen. Het was lekker warm en je kon lekker met je handen in de grond wroeten en zaadjes planten.

Verder leerde ik baby’s te verzorgen, knutselen, tekenen, een babyboekje maken en daarbij natuurlijk ook veel theorie over o.a. de ontwikkeling van een kind.
De opleiding zelf was eigenlijk best leuk en ook zeker heel leerzaam.

Maar toen kwam stage..

Wil je de rest van het verhaal weten? Lees dan verder in mijn volgende blog.