Zondag, zo’n dag

Bij deze ga ik mezelf een opdracht geven. Ik ga ervoor zorgen dat ik de zondagen die komen gaan anders ga invullen. Met rust, plezier en vooral ruimte om volledig uit te rusten zonder dat ik me mentaal niet fijn voel. Met bijvoorbeeld meditatie, een wandeling, een dansje, iets creatiefs of zelfs misschien toch even afspreken met iemand.

Zondag is dé dag in de week wanneer je echt niets hoeft en je volledig kunt relaxen op de manier hoe jij wilt. Vorige week zondag was het zo’n dag. Eigenlijk heerlijk natuurlijk. Helaas vind ik de zondag vaak wel erg lastig. Want wat moet je doen als je echt niets gepland hebt staan? Netflix kijken en je dood staren naar het scherm? Duolingo, waarbij je ook alleen maar naar een schermpje kijkt. Óf Instagram bekijken om je eens heerlijk waardeloos te gaan voelen door alles wat je van andere mensen ziet. Deze slimme opties had ik allemaal uitgevoerd. En als kers op de taart ga ik er vervolgens ook nog een blog over schrijven op mijn laptop ;). Hoeveel schermen precies?

Ik merkte hoe erg mijn gevoel beïnvloed werd door het zien van filmpjes en foto’s op Instagram. Al die meiden/vrouwen die zich “uitsloven” en de beste kant van zichzelf laten zien. Sexy dansjes, mooie make-up en over het algemeen gewoon het “perfecte” plaatje.

Ik was ook zo.. Ik wilde anderen laten zien dat ik mooi was en alleen dát werd dan gedeeld op social media. Tegenwoordig ben ik (gelukkig) niet meer zoveel bezig met tientallen foto’s maken en het delen, maar tóch maken die andere vrouwen me onzeker. En niet alleen die mooie vrouwen maar ook, met kerst om de hoek, zijn er de verliefde foto’s van stelletjes en de kerstboomkiekjes die me een eenzaam gevoel geven.
Waar slaat dat eigenlijk op? Ik ben onwijs gelukkig met mijn familie, mijn vriend, vrienden en mijn leven op dit moment. Het perfecte plaatje wordt herhalend weergegeven op social media en wanneer dat perfecte plaatje niet overeenkomt met je eigen leven is dat in ieder geval bij mij best confronterend.

---

Het is nu alweer een week later en ik zit hier weer op zondag mijn blog te bestuderen. Het confronteert me omdat ik er op deze zondag weer doorheen zit. Stress voor de week die komen gaat waarin ik mijn praktijk examen op stage ga voltooien, geen weet van hoe ik mijn tijd ga invullen de komende paar uur, opgesloten in mijn hoofd en in mijn gevoel. Terwijl het ondertussen een heerlijk dagje is zonder druk en momenten waar je dankbaar voor mag zijn, waar ik dankbaar voor ben. Er is een gevoel onderliggend wat de rust en het genieten overstemd.

Ook een voorbeeld waarbij druk en verwachtingen een rol kunnen spelen is je verjaardag. Vorige maand ben ik 24 geworden. Het ouder worden beangstigd me en tegelijkertijd maakt het geen bal uit. Mijn verjaardag zelf was een normale dag. Maar ook bij zo’n dag kan er een bepaalde druk op liggen. Het móet een leuke dag zijn, zeker omdat het maar 1 keer per jaar is. Dit gevoel keert zich dan ook vaak nog tegen je. Want hoe hoger je verwachtingen zijn, hoe sneller ze je kunnen teleurstellen.

Uiteindelijk ben ik gewoon ontzettend dankbaar voor alle lieve en mooie mensen in mijn leven. Voor mij is dat mijn grootste cadeau. Eind november heb ik met een klein groepje toch nog mijn verjaardag mogen vieren en ik had het niet anders willen wensen. Als het er op aan komt gaat het niet om status en cadeaus. Het gaat om het geven en ontvangen van liefde voor jezelf en voor elkaar. Het gaat om samen genieten. En het gaat om het vieren van het leven.

Weg met al die verwachtingen rondom feestdagen en weg met al die perfecte plaatjes. Het leven is te kostbaar om jezelf te willen bewijzen aan de rest van de wereld. Houd van jezelf en je eigen leven en geniet daarvan.

Zo ook mijn zondagen. Ik zal mezelf minder druk op moeten leggen dat de zondag de perfecte rustdag moet zijn. Afleiding zoeken voor de spanning, erover praten en mezelf vooral niet opsluiten in mijn hoofd.
Op naar volgende week zondag! 😀

Alsof alles op zijn plek valt

Ik loop stap voor stap door de dagen. Met een vermoeid lichaam sta ik op en even vermoeid beland ik weer in mijn bed.
En toch, ondanks die vermoeidheid vanwege kortere nachten/vele doen en ondanks dat dit bovenstaande niet best klinkt, voel ik me zo vaak gelukkig, vrolijk, zelfverzekerd en bovenal relaxed!

Om even een idee te geven van wat er dan allemaal in mijn leven aan de hand is, zal ik een aantal positieve dingen opsommen ..

---

Mijn tweede stage gaat super. Ik heb het er naar mijn zin, de mensen zijn aardig, ik lach, ik leer veel, ik word gezien, ik word becomplimenteerd en dat álles zonder druk.

Ik voel mij gelukkig in mijn relatie. Voel me geliefd en gewild. Niets is beter dan die ene persoon vinden waarbij je je altijd thuis voelt waar je ook bent.

Ik heb een fantastische uitstap gehad met mijn beste vriendinnetje. Een uitstap met puur geluk en pure liefde. En zo ben ik niet alleen dankbaar voor de uitstap maar vooral voor mijn beste vriendinnetje.

Ik heb een bank in mijn kamer! En ook daar geniet ik onwijs van. Níets zo lekker als je kunnen terugtrekken in een eigen ruimte waar je helemaal tot rust kunt komen.

Voor ongeveer zo’n 2 maanden ben ik veganist. Een lastig nieuw eetpatroon, waarin ik veel moet letten op wat ik eet en of ik voldoende voedingsstoffen binnenkrijg. Al doende leert men. Het voelt in ieder geval onwijs goed. Alsof ik, gek gezegd, een diepere connectie heb gemaakt met de natuur en de dieren. Dat ik niet meer zover bijdraag aan dierenleed evenals milieuverwoesting, geeft me een groots gevoel van rust en reinheid. En het maakt dat ik zóveel meer waardeer en mijn ogen openstel voor alles om me heen.

Ik ben begonnen met het leren van Spaans via DuoLingo. Nu al 54 dagen. En ook daar word ik blij van. Het maakt het extra leuk omdat mijn moeder, 2 zussen en een vriendinnetje het ook doen. Straks kunnen we met z’n allen Spaans praten tegen elkaar.

Ik geniet onwijs van zingen. En ik hoop hierin wellicht meer van mezelf te kunnen gaan laten zien. Ook de danslessen zijn weer begonnen na een tijd van geen binnensporten en de zomervakantie.

Dit alles en nog zoveel meer maakt dat ik elke dag weer mag afsluiten met een heerlijk gevoel van binnen.

Zo zul je zien dat, hoe die achtbaan van het leven ook door de bochten knalt,
alles toch stukje bij beetje op het juiste plekje valt.

Vindt mij leuk

Nee zeggen, lullig doen, slecht rijden, niet sociaal meedoen, etc. Allemaal acties die ervoor kunnen zorgen dat een ander je niet leuk vindt. Een gevolg dat voor mij als onacceptabel voelt.

Maar als er één ding is wat je gewoon moet accepteren en waar je verder geen controle over hebt, dan is dat wel wat anderen van je vinden. Voor mij voelt het bijna als een noodzaak om ervoor te zorgen dat iedereen me leuk en aardig vindt. Wanneer ik merk dat het een keer niet zo is, raak ik zelfs best wel in paniek. Ik voel me dan waardeloos en ben bang. Bang voor de wereld, bang dat de ander me met één klein duwtje kan verpletteren.

Het moeilijke maar ook grappige aan dit alles is dat het gewoon zwaar onmogelijk is om ervoor te zorgen dat iedereen je leuk vindt. De wereld is mega, met onwijs veel verschillende mensen. Verschillende mensen met verschillende normen en waarden, verschillende hobbies, verschillend uiterlijk, enzovoort. En als ik eerlijk ben, vind ik ook niet iedereen leuk. Waarom moet iedereen mij dan wel leuk vinden?

Om ervoor te zorgen dat iedereen je leuk vindt, moet je een soort van kameleon zijn. Je continu aanpassen aan de persoon tegenover je. Maar dan ben je toch niet meer jezelf? Dan ben je maakbare kneedgum die iedereen op zijn eigen manier kan vormen.

Toch, ondanks dat ik besef hoe erge onzin het is dat iedereen me leuk moet vinden, vind ik het moeilijk om er niet mijn best voor te doen. Ik vind het onwijs moeilijk om nee te zeggen, al weet ik dat ik nee zeg omdat dat voor mij persoonlijk dan de juiste beslissing is. Wanneer er iets niet goed gaat zou ik het liefst onzichtbaar kunnen worden. En wanneer ik iets zeg wat door de ander als kwetsend wordt ervaren, verander ik in een hoopje ellende.

Soms krijg ik het zelfs voor elkaar om onbewust mijn mening te veranderen naar de mening van de ander. En gek genoeg lukt het me dan ook niet om tussen alle meningen mijn eigen mening naar voren te halen.

Accepteren dat ik iets doe wat de ander niet zo tof vindt, is een leerproces. Zo moet ik leren om een ander te troosten in plaats van mezelf te straffen wanneer ik hem/haar pijn doe. Ik moet leren om de mening van een ander los te zien van mijn eigenwaarde. Ik moet een ander de kans geven om me niet leuk te vinden :).

En het allerbelangrijkste, ik moet leren om niet zwart-wit te denken over mezelf. Als ik iets doe wat ik beter niet had kunnen doen, dan is dat zo. Máár dan maakt dat me niet ineens een mega slecht mens. Ik kan leren, ontwikkelen en zorgen dat ik fouten niet herhaal. En dat alles terwijl ik nog wel dicht bij mezelf blijf en me niet aanpas naar het perfecte plaatje van een ander.

Wees niet de kameleon maar wees jezelf. Vier je fouten. En wees de persoon die je zelf met alle liefde zou omarmen.

Ohana

Familie. In deze coronatijd een begrip met veel verschillende gevoelens. Waardering, dankbaarheid, liefde, gemis, verdriet, irritaties en angst. Ik denk dat iedereen deze gevoelens wel ervaart. Zo ik ook.

Ik ben ongelooflijk dankbaar voor mijn familie. Iets wat wellicht niet altijd zichtbaar is. Het is vooral nu soms lastig om de waardering en liefde te tonen aan je familie. Je gezin, waarmee je samenwoont, omdat je toch al snel teveel op elkaars lip zit met thuis werken / thuis studeren en geen uitjes. En de rest van je familie omdat je ze gewoonweg niet ziet.

De laatste tijd trek ik me toch weer wat sneller terug op mijn kamer om tot rust te komen. Ook merk ik dat irritaties naar elkaar toe sneller opkomen. Tegelijkertijd zijn we gezegend dat we met z’n vijfjes (mijn ouders, twee zussen en ik) nog gezellig samenwonen in deze tijd. We kunnen nog samen knuffelen, elkaar opvrolijken en helpen.

Met de rest van de familie is dat natuurlijk anders. Veel familieleden heb ik al onwijs lang niet meer gezien, terwijl familie voor mij wel heel belangrijk is. Dat is best bizar. Die ene, soms misschien wel ongemakkelijke, knuffel die in eerste instantie niet veel voorstelde zal een hemels gevoel geven wanneer het weer mag. Maar voor nu staat de gezondheid van iedereen op nummer 1.

Ondanks de eenzaamheid die het wellicht creëert in deze coronatijd, hoop ik binnenkort mijn eigen plekje te hebben. Ik voel dat het nu het juiste moment is voor mij en voor mijn ontwikkeling. Zelf koken, boodschappen doen, afwassen, schoonmaken en gewoon alles op mijn manier, in mijn tijd. Ruimte om volledig mezelf te zijn, 100% mijn eigen keuzes te maken en verder te groeien. Een nieuwe stap in mijn leven. Best een grote stap. Al weet ik dat ik altijd welkom ben bij mijn ouderlijk thuis, ik laat toch een periode achter me als ik deze stap naar voren zet.

Het idee om op mezelf te gaan wonen geeft me een onwijs gevoel van zelfstandigheid en volwassenheid, maar tegelijkertijd ook een gevoel van angst. Angst voor eenzaamheid en angst om te verliezen wat ik nu heb, zoals de band met mijn ouders en mijn zussen.

Gisteren heb ik de Disneyfilm “Onward” gekeken. Deze film gaat over twee elvenbroers die op reis gaan om hun overleden vader voor één dag te kunnen zien en spreken. De film heeft me ontroerd en doen beseffen dat ik van geluk mag spreken dat ik mijn vader en moeder nog in mijn leven mag hebben. Voor velen is dit niet het geval. Geweldige, bijzondere, mooie mensen om me heen missen hun vader of hun moeder. Een onbeschrijvelijk verlies.

Zonder teveel te verklappen over de film kwam er één ding echt naar voren wat mijn hart liet huilen; het verlangen naar de woorden dat de overleden persoon trots op je is. Trots op wie je bent geworden en wat je doet. Iets wat voor mij al onwijs veel waarde heeft wanneer mijn ouders dit zeggen. Maar waarvan ik denk dat het als ontelbare waarde voelt voor iemand wie zijn/haar vader of moeder is kwijtgeraakt. Tijdens dit moment in de film voelde ik verdriet, maar wat ik ook voelde was een grandioos gevoel van trots. Trots voor die prachtige, mooie mensen om me heen die zijn/haar vader of moeder zijn kwijtgeraakt. Ik weet dat ik niet voor de overleden persoon kan spreken, maar wat ik wel kan doen is deze mensen laten voelen hoe bijzonder en prachig ze zijn, hoe trots ík op ze ben en hoeveel ze voor mij betekenen.

Weer een nieuwe reminder voor mij. Toon zoveel mogelijk waardering, dankbaarheid en liefde aan alle mooie/speciale mensen om je heen. En ook een bruggetje naar mijn blog van vorige week “de kastanjeboom” en het boek wat ik wil gaan lezen “Ichigo-ichie”: wees dankbaar in elk moment & geniet van alles wat je hebt, want voor je het weet is het moment voorbij en is hetgeen wat je had verdwenen. Elk moment is uniek. Het besef dat je nooit meer exact hetzelfde moment opnieuw zal beleven is insane.

❤ Be proud, be grateful & be loving.

Blessed 🌸💝

Liefde

Iets moois, iets speciaals, iets unieks. Iets wat iedereen nodig heeft en verdient. Iets wat je leven verrijkt op zoveel manieren en iets wat je kracht geeft in onmogelijke situaties.

Liefde is onwijs belangrijk.

Ik heb altijd gedacht dat ik ontelbaar veel liefde aan anderen kon geven zonder dat ik dezelfde hoeveelheid liefde aan mezelf gaf. En elke keer weer zeiden mensen dan: “je kunt niet van een ander houden als je niet van jezelf houdt”. Bullshit, dacht ik. Klink klare onzin. Ik voel toch dat ik van een ander houd? Ik voel toch dat ik die ander onwijs veel liefde geef? Hoezo kan dat ineens niet.

Ik denk dat ik er nu achter ben.

Ik kan wel onwijs veel van een ander houden en minder van mezelf houden. Maar ik geef de ander niet de kans om van mij te houden. Of ja, het gaat lastiger.

Liefde maakt het leven makkelijker, maar wanneer het er niet is kan het je leven ook waanzinnig moeilijk maken. Wanneer je het kwijtraakt, voelt het alsof er een stuk uit je hart wordt gescheurd. Liefde is zo mooi maar liefde kwijtraken is misschien wel het verschrikkelijkste wat er is. Ook daarom is het belangrijk dat je jezelf die liefde gunt. Je kunt niet van een ander verwachten dat hij/zij jouw liefdes put maar blijft vullen terwijl jij er alleen maar weer liefde uithaalt. Wanneer de ander stopt met vullen ben je nergens. Je put is leeg.

Liefde geef je en krijg je, maar nog belangrijker, liefde ben je zelf.

En liefde voor mij is naar mezelf in de spiegel kijken en denken ‘wauw wat zie ik er goed uit!’, een 6 halen op school en denken ‘yes Tjes! Wat goed’, blogs schrijven en hier waanzinnig trots op zijn, rust pakken wanneer ik rust nodig heb, naar mezelf luisteren, me niet laten beïnvloeden door anderen, niet totaal van slag raken als ik kritiek krijg op iets wat ik doe/deed én in de spiegel kijken en zeggen “ik hou van jou”.

Ik dénk dat de mensen die mij kennen allang weten dat meer als de helft van deze dingen mij nog niet lukken. En eigenlijk denk ik dat het ook niet iets is wat áltijd kan lukken. Soms heb je je dag niet. Maar het is belangrijk dat het de meeste dagen wel lukt. Ook hiermee ben ik onderweg en zal ik nog wel een poos onderweg blijven.

Maar voor nu

Tjesse,

Ik hou van jou.