Steeds vaker zie ik in wat onzekerheid met je kan doen en hoe belachelijk het eigenlijk is dat onzekerheid bestaat. “Ik ben te dik” “Shit, een puist!” “Ik kan niet zingen” “Ik ben niet goed genoeg” “Ik ben lelijk” “Ik hoor er niet bij” “Ik ben dom” “Ik ben niet modieus” “Mijn ogen hebben een minder mooie kleur dan die van hen” “Ik heb een onderkin” “Stink ik uit mijn mond?” “Vinden zij mij wel leuk?” “Ik heb te veel haar” “Ik word grijs” “Ben ik te druk?” “Ik ben te emotioneel”.
Dit zijn allemaal dingen die ik vaak genoeg denk en waarvan ik ook denk dat ik bij elke gedachte ook zeker niet de enige zal zijn. Gelukkig is het menselijk. Maar waarom? Waarom doen we onszelf dit aan? Waarom zijn we niet gewoon tevreden met hoe we zijn. In basis zijn we allemaal hetzelfde. We moeten proberen onszelf te behandelen zoals we een ander behandelen om wie we geven.
De film ‘senior year’ op Netflix (overigens een erg leuke film vind ik zelf) gaf me weer zo’n realisatiemomentje dat het niet uitmaakt wat anderen van je vinden. Wees jezelf. Er zullen genoeg mensen zijn die van je houden om wie je bent, waarvoor je niet hoeft te veranderen. Dát is pas genieten. Uit ervaring van kostbare momenten weet ik hoe bevrijdend het voelt wanneer je al die drukkende gedachten laat gaan. Laat die buik los, show die puist en voel je sexy in je joggingpak.
Wanneer je uitstraalt dat je jezelf leuk vind, zullen anderen je ook leuker vinden. Dat merk ik bijvoorbeeld wanneer ik foto’s voorbij zie komen op Instagram. Dan maakt het niet uit of iemand kleding draagt die ik niet zo mooi vind. Wanneer deze persoon zo straalt in eigen zekerheid, is het ineens prachtig. JIJ bent prachtig! Zolang je jezelf prachtig vind.
Ps. I’m a happy person FYI Pps. Ik stel het opruimen van mijn kamer uit door deze blog te schrijven
Ppps. There’s more in life then likes of others :). Laten we hier voortaan gewoon gaan klappen. Voor prestaties én voor fouten.
Bij deze ga ik mezelf een opdracht geven. Ik ga ervoor zorgen dat ik de zondagen die komen gaan anders ga invullen. Met rust, plezier en vooral ruimte om volledig uit te rusten zonder dat ik me mentaal niet fijn voel. Met bijvoorbeeld meditatie, een wandeling, een dansje, iets creatiefs of zelfs misschien toch even afspreken met iemand.
Zondag is dé dag in de week wanneer je echt niets hoeft en je volledig kunt relaxen op de manier hoe jij wilt. Vorige week zondag was het zo’n dag. Eigenlijk heerlijk natuurlijk. Helaas vind ik de zondag vaak wel erg lastig. Want wat moet je doen als je echt niets gepland hebt staan? Netflix kijken en je dood staren naar het scherm? Duolingo, waarbij je ook alleen maar naar een schermpje kijkt. Óf Instagram bekijken om je eens heerlijk waardeloos te gaan voelen door alles wat je van andere mensen ziet. Deze slimme opties had ik allemaal uitgevoerd. En als kers op de taart ga ik er vervolgens ook nog een blog over schrijven op mijn laptop ;). Hoeveel schermen precies?
Ik merkte hoe erg mijn gevoel beïnvloed werd door het zien van filmpjes en foto’s op Instagram. Al die meiden/vrouwen die zich “uitsloven” en de beste kant van zichzelf laten zien. Sexy dansjes, mooie make-up en over het algemeen gewoon het “perfecte” plaatje.
Ik was ook zo.. Ik wilde anderen laten zien dat ik mooi was en alleen dát werd dan gedeeld op social media. Tegenwoordig ben ik (gelukkig) niet meer zoveel bezig met tientallen foto’s maken en het delen, maar tóch maken die andere vrouwen me onzeker. En niet alleen die mooie vrouwen maar ook, met kerst om de hoek, zijn er de verliefde foto’s van stelletjes en de kerstboomkiekjes die me een eenzaam gevoel geven. Waar slaat dat eigenlijk op? Ik ben onwijs gelukkig met mijn familie, mijn vriend, vrienden en mijn leven op dit moment. Het perfecte plaatje wordt herhalend weergegeven op social media en wanneer dat perfecte plaatje niet overeenkomt met je eigen leven is dat in ieder geval bij mij best confronterend.
Het is nu alweer een week later en ik zit hier weer op zondag mijn blog te bestuderen. Het confronteert me omdat ik er op deze zondag weer doorheen zit. Stress voor de week die komen gaat waarin ik mijn praktijk examen op stage ga voltooien, geen weet van hoe ik mijn tijd ga invullen de komende paar uur, opgesloten in mijn hoofd en in mijn gevoel. Terwijl het ondertussen een heerlijk dagje is zonder druk en momenten waar je dankbaar voor mag zijn, waar ik dankbaar voor ben. Er is een gevoel onderliggend wat de rust en het genieten overstemd.
Ook een voorbeeld waarbij druk en verwachtingen een rol kunnen spelen is je verjaardag. Vorige maand ben ik 24 geworden. Het ouder worden beangstigd me en tegelijkertijd maakt het geen bal uit. Mijn verjaardag zelf was een normale dag. Maar ook bij zo’n dag kan er een bepaalde druk op liggen. Het móet een leuke dag zijn, zeker omdat het maar 1 keer per jaar is. Dit gevoel keert zich dan ook vaak nog tegen je. Want hoe hoger je verwachtingen zijn, hoe sneller ze je kunnen teleurstellen.
Uiteindelijk ben ik gewoon ontzettend dankbaar voor alle lieve en mooie mensen in mijn leven. Voor mij is dat mijn grootste cadeau. Eind november heb ik met een klein groepje toch nog mijn verjaardag mogen vieren en ik had het niet anders willen wensen. Als het er op aan komt gaat het niet om status en cadeaus. Het gaat om het geven en ontvangen van liefde voor jezelf en voor elkaar. Het gaat om samen genieten. En het gaat om het vieren van het leven.
Weg met al die verwachtingen rondom feestdagen en weg met al die perfecte plaatjes. Het leven is te kostbaar om jezelf te willen bewijzen aan de rest van de wereld. Houd van jezelf en je eigen leven en geniet daarvan.
Zo ook mijn zondagen. Ik zal mezelf minder druk op moeten leggen dat de zondag de perfecte rustdag moet zijn. Afleiding zoeken voor de spanning, erover praten en mezelf vooral niet opsluiten in mijn hoofd. Op naar volgende week zondag! 😀
In het prille begin van mijn opleiding, eigenlijk nog voordat de opleiding was gestart, was ik onwijs onzeker over voornamelijk 2 gedachtes die rond bleven dwalen in mijn hoofd: ‘Wat nou als ze me niet leuk vinden?’. Met ‘ze’ doelde ik op mijn nieuwe klasgenoten. En: ‘Wat nou als het me weer niet lukt?’.
Bij beide gedachtes was het voornamelijk mijn eigen onzekerheid die aan het woord was. Maar bij de eerste gedachte speelde ook mijn leeftijd een rol. Met de meeste klasgenoten zou ik namelijk ongeveer 5 jaar schelen.
De hele zomer heb ik mezelf belast met deze gedachtes. En oh oh, wat waren die gedachtes onzin. Meteen al bij het introductiekamp had ik mijn maatjes gevonden. Waarvan vooral 1 maatje nogsteeds een heel leuk & dierbaar maatje is. Ik heb hartstikke leuke mensen leren kennen en flink lol met deze mensen gehad. Maar natuurlijk heb ik ook mensen leren kennen waar ik een minder goede klik mee had. Dat is normaal!
En nu zit ik in het derde jaar van de opleiding. Nog maar 2 examens en een eindstage te gaan. Met een cijferlijst waar je U tegen zegt.
Toch val ik steeds weer in dezelfde valkuil. Ik zie mezelf in eerste instantie als een zwak persoon. Iemand die altijd een stapje achter loopt op een ander.
Neem bijvoorbeeld de ambassadeursverkiezing van DitIsMbo .. In eerste instantie had ik al niet verwacht dat ik door mijn school uitgekozen zou worden. Vervolgens leek de kans om op te vallen bij de jury voor mij al meteen een waardeloze poging toen ik tijdens de eerste online bijeenkomst mijn teamgenoten van Team Midden zag.
Wat een talenten! Wat een aanpakkers! Iedereen doet wat voor de school, voor de gemeenschap of voor het MBO. En wat doe ik? Echt he-le-maal niks. Ik ben gewoon blij en gemotiveerd over mijn opleiding.
Ik weet nog dat ik na deze bijeenkomst volledig in paniek was. Verdrietig en gestresst. Wat moest ik daar nou. Tussen al die goede ambassadeurs. Wat heb ik te bieden?
Gelukkig ging ik er toch gewoon voor. De uitdagingen ging ik aan om te groeien en gewoonweg te genieten. En dat heb ik zeker gedaan!
Sinds deze week staan alle 3 de afleveringen van MBO’ers Pakken Aan op youtube. Bizar dat ik daar gewoon ook bij op de film sta. Ik had namelijk voordat ik “ja” had gezegd tegen de ambassadeursverkiezing van het Rijn IJssel eerst nog de afleveringen van 2019 bekeken. Pure stress gaf dat me! Ik weet nog dat ik toen dacht: ‘Prima, ik doe mee met de verkiezing van het Rijn IJssel, maar die challenges díe ga ik niet doen’. En daar sta ik dan toch, met mijn big smile. Te genieten van alle ontwikkelingen die ik doormaak. De groei die elke minuut verder versterkt wordt.
Na challenge 1 was ik overigens al helemaal ontspannen. Waarom? Omdat ik de kans dat ik genoemd ging worden in de top 3 na díe prestatie lager dan nul achtte. Challenge 2 was daardoor puur genieten en mezelf proberen niet te verliezen in de chaos. Heel eerlijk gezegd, had ik totaal geen idee wat nou precies de bedoeling was van die challenge. Ik deed maar wat. Maar klaarblijkelijk deed ik het goed voor de jury.
In de pauze tussen challenge 2 en challenge 3 zat ik in een dilemma. Moet ik nou wel of niet mijn best gaan doen bij challenge 3? Als ik wel mijn best doe is de kans aanwezig dat ik nog een keer genoemd word in de top 3 en dan is de kans dat ik moet gaan pitchen op het gala ook iets groter. Wil ik dat? Het zou echt enorm spannend zijn .. Maar tegelijkertijd ook ontzettend gaaf. En daarbij als ik ervoor kies niet mijn best te doen, ben ik niet echt mezelf? Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik gewoon plezier ging hebben. Lekker meedoen, mezelf zijn en van de challenge genieten.
Eigenlijk heb ik mezelf de hele dag verkeerd ingeschat. Ik bewonderde de andere deelnemers en was ervan overtuigd dat ik daar niet aan kon tippen. Maar ik heb ook de hele dag beleefd in het moment en zonder stress! Dát is echt een ongelooflijke overwinning voor mezelf! Alleen daarom al ben ik zo zo zo onwijs dankbaar voor deze kans.
Ik denk dat het nog wel even duurt voordat ik mijn denkbeeldige bril op de juiste sterkte heb gebracht zodat het blinde zicht over mezelf helemaal helder wordt, maar ik ben mijn bril wel aan het verstellen!
Ik kan mezelf niet vergelijken met de andere ambassadeurs of überhaupt met andere mensen. Ik ben ik en dat ben ik alleen.
Scroll naar beneden voor wat kort extra beeldmateriaal van de opnamedag! 🙂
Ik heb twee keer de blog overgeslagen, gewoon omdat ik niet wist waar ik het over moest hebben. En nog steeds heb ik geen idee. Ik leg teveel druk op mezelf om een blog te schrijven die anderen leuk vinden. Dit terwijl het beter is om gewoon te schrijven voor mezelf. Schrijven wat ík leuk vind. En als een ander dat dan leuk vindt om te lezen, is dat mooi mee genomen. Leerproces! Dus nu denk ik, laat ik het maar gewoon over mijn leven en gedachtes hebben. (Want dat doe ik eigenlijk al 27 blogs lang 😉).
Bij deze de rode lijn aan gebeurtenissen van vorige week ..
In de chaos van wat er allemaal gaande is en tegelijkertijd in de stilte van het niets, zit ik gevangen. De afgelopen tijd gebeurt er in mijn leven zó veel en tegelijkertijd zo weinig. Ik werk, ga naar school, spreek af met vrienden en doe daarnaast nog andere extra dingetjes. (Dit klinkt misschien voor een student niet veel, maar voor mij zijn mijn bezigheden van de laatste tijd niet te vergelijken met wat ik hiervoor aankon/deed). Daarnaast verzuip ik mezelf in Netflix series.., uren lang.
Ik ben vaak & veel moe. Maar de vraag is, komt dat omdat ik zo veel doe óf omdat ik eigenlijk niets uitvoer?
Een duidelijk signaal dat mijn hoofd te vol was of dat ik alleen oog had voor het heden, was dat ik me compleet vergist had in de datum van mijn Nederlands en Engels examen. Dit examen stond gepland op dinsdag, maar in mijn hoofd én in mijn agenda had ik staan dat het op woensdag was. Twintig minuten nadat mijn examen eigenlijk was, werd ik gebeld door mijn Nederlands docente met de vraag waar ik was. Nogal in shock over dat ik me vergist had, ben ik alsnog snel naar school gereden én heb ik mijn examens gehaald met een 9,2 voor Nederlands en een 10,0 voor Engels. (Dit was overigens twee keer het examen ‘gesprekken voeren’, waarbij voor engels mijn engelstalige stage ervaring goed van pas kwam).
Eind goed, al goed.
De volgende dag stond er een online vergadering ingepland. En je raadt het misschien al, ook die was ik volledig vergeten. De herinneringsemail op dinsdagavond was onmisbaar.
Op dit moment weet ik niet of het een goed of een slecht teken is dat ik dingen vergat. Voor mijn gevoel ben ik constant aan het ontwikkelen en veranderen. En hierin lijkt het me niet helemaal te lukken om dit in kleine stapjes te doen. Ik vind het fantastisch dat ik dingen wat meer los kan laten, meer in het nu kan zitten en dat ik gewoon kan denken “we zien wel hoe het loopt”. Maar ik mis wel een beetje duidelijkheid, planning en structuur. Dagen vliegen voorbij en gaan tegelijkertijd onwijs langzaam. Dus voor de komende tijd hoop ik wat meer van die planning”spirit” terug te krijgen zonder dat ik het relaxtere denken verlies.
________________________________________________
De 2e aflevering van MBO’ers Pakken Aan is online gekomen op youtube. De ambassadeursverkiezing verloopt vliegensvlug. Over ongeveer een maand (17 mei) is het ambassadeursgala waarbij dé MBO ambassadeur 2021 gekozen gaat worden. Deze verkiezing heeft me nog meer inzicht gegeven in hoe talentvol MBO’ers kunnen zijn. Alle ambassadeurs zijn unieke personen met eigen talenten. En allemaal willen we het liefst 1 ding; het MBO beter belichten en de grote waarde van MBO’ers laten zien. Ook heeft het me meer zelfvertrouwen en een beter inzicht in mijzelf gegeven. In de 2e aflevering kun je zien dat ik straal. Díe Tjesse hoop ik nog heel heel veel vaker te zien.
– De linkjes naar de twee afleveringen kun je vinden op de pagina ‘Meer van mij …’ mocht je interesse hebben. –
________________________________________________
Ik merk in veel dingen, bijvoorbeeld de online vergadering, school en ook het ambassadeursschap, dat ik nog niet genoeg inzie wat ik eigenlijk allemaal kan. Ik trek me toch snel terug en/of word gespannen terwijl het uiteindelijk altijd goed gaat. Ik kijk op naar heel veel mensen en baal er al snel van dat ik bijvoorbeeld niet ‘dat idee’, ‘dat talent’ of ‘die intelligentie’ heb. Waarom ik zo’n “zwak” beeld van mezelf heb gecreëerd en wanneer dat dan is ontstaan, weet ik niet. Ik zal mezelf moeten blijven herinneren dat dat beeld onjuist is. Maar zoals het nu gaat, ga ik wel de goede richting op. En dan, op een gegeven moment, zal die herinnering niet meer nodig zijn.
Deze eigenlijk vrij onschuldige woorden kunnen soms als een pijnlijke steek voelen.
Er zijn altijd wel mensen die mij op een bepaald vlak niet begrijpen. Best logisch natuurlijk. Want ook al zijn we uit hetzelfde bewustzijn ontstaan, we zijn allemaal met een eigen persoonlijkheid gevormd tot een uniek persoon.
Toch is het moeilijk voor mij als mensen aangeven mij niet te begrijpen. Dit heeft verschillende redenen.
Ten eerste wil ik het voor iedereen altijd goed doen (ja nog steeds, al weet ik dat het eigenlijk beter is om gewoon mezelf te zijn). Wanneer ik iets doe, voelt het voor mij normaal om mezelf te verantwoorden. Dit zit er eigenlijk standaard ingebakken. Maar wanneer ik mezelf dan verantwoord / uitleg en de ander snapt mij niet, voelt mijn gedrag niet correct.
Ten tweede wekt het een gevoel van eenzaamheid op. Eenzaamheid in je eigen gevoel en manier van denken. Eenzaamheid in jezelf zijn.
De laatste reden waarom ik de zin “ik snap je niet” moeilijk vind, is omdat ik mezelf soms ook niet snap. Mijn manier van doen, van reageren en van denken. Het kan allemaal zo onduidelijk en onjuist zijn waardoor ik zelf in de war raak.
Het zou niets uit hoeven maken of een ander je wel of niet snapt. Zolang je jezelf maar snapt. Ik denk dat dat wel een belangrijk punt is. Want wanneer je jezelf niet snapt, ga je het zoeken bij anderen en is de mening van anderen daarin ook ineens heel belangrijk. Precies hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor het houden van jezelf. De liefde voor jezelf zou genoeg moeten zijn, maar wanneer je niet genoeg of geen liefde aan jezelf geeft is de liefde van een ander van levensbelang.
Dagenlang kan ik opgezogen worden door één enkele opmerking. Maanden of zelfs jarenlang kan deze opmerking nog door mijn hoofd zweven en af en toe oppoppen. Zo ook: “ik snap jou niet”.
Maar voordat ik verwacht van een ander dat hij/zij mij begrijpt, zal ik toch eerst zelf moeten zorgen dat ik mezelf volledig begrijp. Misschien lukt dat wel nooit volledig en blijft niet alleen mijn leven maar ook ikzelf mijn hele leven een puzzel. Gelukkig is dat dan een puzzel die ik met alle liefde, plezier en openheid wil proberen op te lossen.
Nee zeggen, lullig doen, slecht rijden, niet sociaal meedoen, etc. Allemaal acties die ervoor kunnen zorgen dat een ander je niet leuk vindt. Een gevolg dat voor mij als onacceptabel voelt.
Maar als er één ding is wat je gewoon moet accepteren en waar je verder geen controle over hebt, dan is dat wel wat anderen van je vinden. Voor mij voelt het bijna als een noodzaak om ervoor te zorgen dat iedereen me leuk en aardig vindt. Wanneer ik merk dat het een keer niet zo is, raak ik zelfs best wel in paniek. Ik voel me dan waardeloos en ben bang. Bang voor de wereld, bang dat de ander me met één klein duwtje kan verpletteren.
Het moeilijke maar ook grappige aan dit alles is dat het gewoon zwaar onmogelijk is om ervoor te zorgen dat iedereen je leuk vindt. De wereld is mega, met onwijs veel verschillende mensen. Verschillende mensen met verschillende normen en waarden, verschillende hobbies, verschillend uiterlijk, enzovoort. En als ik eerlijk ben, vind ik ook niet iedereen leuk. Waarom moet iedereen mij dan wel leuk vinden?
Om ervoor te zorgen dat iedereen je leuk vindt, moet je een soort van kameleon zijn. Je continu aanpassen aan de persoon tegenover je. Maar dan ben je toch niet meer jezelf? Dan ben je maakbare kneedgum die iedereen op zijn eigen manier kan vormen.
Toch, ondanks dat ik besef hoe erge onzin het is dat iedereen me leuk moet vinden, vind ik het moeilijk om er niet mijn best voor te doen. Ik vind het onwijs moeilijk om nee te zeggen, al weet ik dat ik nee zeg omdat dat voor mij persoonlijk dan de juiste beslissing is. Wanneer er iets niet goed gaat zou ik het liefst onzichtbaar kunnen worden. En wanneer ik iets zeg wat door de ander als kwetsend wordt ervaren, verander ik in een hoopje ellende.
Soms krijg ik het zelfs voor elkaar om onbewust mijn mening te veranderen naar de mening van de ander. En gek genoeg lukt het me dan ook niet om tussen alle meningen mijn eigen mening naar voren te halen.
Accepteren dat ik iets doe wat de ander niet zo tof vindt, is een leerproces. Zo moet ik leren om een ander te troosten in plaats van mezelf te straffen wanneer ik hem/haar pijn doe. Ik moet leren om de mening van een ander los te zien van mijn eigenwaarde. Ik moet een ander de kans geven om me niet leuk te vinden :).
En het allerbelangrijkste, ik moet leren om niet zwart-wit te denken over mezelf. Als ik iets doe wat ik beter niet had kunnen doen, dan is dat zo. Máár dan maakt dat me niet ineens een mega slecht mens. Ik kan leren, ontwikkelen en zorgen dat ik fouten niet herhaal. En dat alles terwijl ik nog wel dicht bij mezelf blijf en me niet aanpas naar het perfecte plaatje van een ander.
Wees niet de kameleon maar wees jezelf. Vier je fouten. En wees de persoon die je zelf met alle liefde zou omarmen.
De waanzin van het leven. Het verlies van je “kind zijn”. Het verlies van motivatie. Blijven hangen in gemaakte fouten van het verleden. Jezelf mentaal verliezen in je fysieke kwalen.
Naast mijn basisschool van vroeger staat al vele jaren een grote kastanjeboom. Vaak raapte ik daar de kastanjes van de grond om ze te pellen (als dat nodig was) en ze mee te nemen naar huis om er ‘weet ik veel wat’ mee te doen. Knutselen, verven of helemaal niets. De kastanjeboom gaf een heerlijke geur af. Voor mij nu nog altijd een geur van veiligheid, kind zijn en plezier. Hoé heerlijk zijn die specifieke dingen die je terug brengen naar “vroeger”. Soms vind ik het jammer dat ik ouder word en ben ik bang om het kind zijn steeds meer te verliezen. Gelukkig heeft ouder worden en het “kind zijn” niet persé invloed op elkaar. Wanneer je ouder wordt vergeet je alleen soms de speelsheid, fantasie en zorgeloosheid die je als kind had. En het duurt wellicht langer voordat je dat weer hebt teruggevonden, maar dat betekent niet dat je het niet meer hebt.
Vanmiddag fietste ik langs die ene kastanjeboom en liet ik die heerlijke geur van veiligheid, kind zijn en plezier tot me komen. Een reminder voor mij dat ik weer terug moet landen in het nu en niet zo’n sukkel moet zijn.
De afgelopen dagen zit ik namelijk weer veel in mijn gedachten. Na een drukke periode waarin ik eigenlijk geen moment pauze had en alsmaar maar doorging had ik ineens “vakantie”. Iets waar ik heel erg naar uit keek en behoefte aan had maar waar ik puntje bij paaltje niet goed mee om wist te gaan. Ik had nérgens zin in, had geen motivatie voor mijn schoolwerk, kreeg ook nog eens dagenlang hoofdpijn en verloor een beetje van mijn positieve denken.
De sneeuw die er afgelopen week lag, heb ik voornamelijk vervelend gevonden. Het reizen ging veel moeizamer en het was zó koud. Ik heb niet geschaatst of “gespeeld” in de sneeuw en geen foto’s genomen. Maar nu is de sneeuw weg.. Heb ik spijt van de keuzes die ik de afgelopen dagen heb gemaakt, waaronder het “negeren” van de sneeuw? Nee, dat niet :). Met spijt kom ik namelijk niet verder.
Wel besef ik nu dat ik de afgelopen dagen niet genoeg heb gewaardeerd. Ik heb mijn gedachten de leiding laten nemen en mezelf het slachtoffer gemaakt. Zo vlogen de dagen voorbij.
Mijn zusje zei hierover gisteren hele wijze woorden: “Geniet van wat je krijgt, want voordat je het weet is het weer weg. Kijk maar naar de sneeuw van vorige week en dat je nu eigenlijk alweer zonder jas naar buiten kan”.
Alles heeft iets moois, zolang je er voor open staat. Ik stond dat even niet. En toch, als ik terugkijk, heb ik hele relaxte&fijne dagen achter de rug. Zonder veel te hebben bereikt, ben ik alsnog dankbaar voor de leuke, lieve mensen die deel uit hebben gemaakt van de afgelopen dagen, de uitrust-mogelijkheid die ik heb gekregen, de liefde die ik heb mogen ontvangen en de heerlijke momenten van púre blijdschap.
Mijn zusje Floor, genietende in het moment vol met sneeuwpret. Een voorbeeld voor mij wat betreft speelsheid, fantasie en zorgeloosheid.
Februari 2021, mijn ambassadeursavontuur is nu écht begonnen. Vandaag, de dag dat deze blog gepubliceerd wordt, is dé dag om te shinen, mezelf te laten zien en op te vallen bij de jury. De dag waar ik naar toe heb gekeken en waar ik tegenop heb gezien.
Al vanaf het moment dat ik genomineerd werd als ambassadeur voor mijn school tot op heden, zit ik continu in tweestrijd. Enerzijds wil ik ervoor gaan, wil ik alles op alles zetten om te winnen en heb ik er vertrouwen in dat dat me écht kan gaan lukken. Anderzijds ben ik onwijs onzeker, heb ik sterk het gevoel dat ik niet de juiste kwaliteiten bezit die ze zoeken, voel ik me heel veel minder dan de andere ambassadeurs en heb ik veel spanning.
Maar júist vanwege die spanning en het minderwaardigheidsgevoel wil ik extra gaan stralen. Ik wil vooral mezelf laten zien dat ik het kan. Zo kan ik uiteindelijk anderen laten zien dat het echt mogelijk is om dingen te bereiken waarvan je had gedacht dat het je nooit zou lukken. Ik wil een positief voorbeeld zijn voor mezelf en voor anderen.
Mijn “ik” van een paar jaar geleden zou nooit hebben geloofd wat ik de afgelopen tijd heb gedaan. Ik ben gekozen uit in totaal 5 ambassadeurs van het Rijn IJssel om naar de landelijke verkiezing te gaan, ik heb een telefonisch interview gehad met de Maas&Waaler (krant) waarbij ook nog een fotograaf bij mij thuis kwam voor een foto, ik heb meegedaan aan een online opendag van mijn school, heb 3x filmpjes opgenomen waarbij het 2x op school was terwijl er gewoon nog leerlingen rondliepen/keken en vorige week heb ik een tekst opgestuurd voor het HSP magazine die in juni uitgebracht wordt! Dat allemaal terwijl ik ook nog mijn allereerste stage volgde als chemisch-fysisch analist. En dit is vast en zeker nog niet eens alles wat ik heb gedaan.
Éigenlijk is het gewoon hilarisch hoe mijn brein soms werkt. Ondanks alles wat ik al gedaan en bereikt heb, heb ik mezelf nogsteeds niet kunnen overtuigen dat ik het kan. Bij elke nieuwe situatie ben ik 1 bonk zenuwen. Zo ook vandaag :).
Daarom is het belangrijk dat ik blijf onthouden waar ik vandaan kom en wáárom ik dit doe. Ik doe dit niet om te winnen. I mean de kans is 1 op 42.. En het maakt ook eigenlijk niets uit of ik win of niet. Mede door deze kans groei ik echt onwijs hard in mijn zelfontwikkeling en ik vind het héérlijk. De weg die ik heb afgelegt tot dit moment en de stappen die ik heb gezet, kunnen niet meer van mij afgenomen worden.
Ik ga mijn best doen vandaag, blijf mezelf en ga stralen met blijdschap, enthousiasme en alles wat ik ben. Zó word ik mijn eigen idool :D.
Het moment dat ik gekozen werd om het Rijn IJssel te gaan vertegenwoordigen! Fotograaf: John Voermans
~ Het leuke is dat jullie deze dag ook kunnen gaan terugzien wanneer de opnames op het youtubekanaal van DitIsMBO geplaatst worden. (Zal nog wèl even duren helaas). ~
Vorige week was voor mij nogal een pittige week. Ik liep 4 dagen stage van half 9 tot 5, moest mijn stageverslag afronden en inleveren, had een zangles, nam deel aan een vergadering van de studentenraad, had de eerste online bijeenkomst van MBO’ers Pakken Aan, moest naar fysiotherapie, was bezig met het aanleren van een dans en probeerde ondertussen ook nog sociale contacten te onderhouden.
Wat ik vooral aan mezelf merkte was dat ik zocht naar afleiding. Naast de verplichte dingen probeerde ik bezig te blijven met dingen die ik leuk vind om er zo voor te zorgen dat er geen ruimte meer was voor zenuwen, stress en negatieve gevoelens. En dat hielp. De zenuwen die ik aan het begin van de week nog ervoer, waren al gauw verdwenen. Maar tegen het eind van de week merkte ik ook dat ik uitgeput raakte. De kwetsbaarheid kwam naar boven, de zenuwen kwamen terug en ik had geen energie meer om het om te zetten. Meerdere malen in die week heb ik me afgevraagd of ik mijn grens over ging. Maar al die keren kreeg ik mezelf er ook weer bovenop.
Bepaalde dingen/activiteiten kunnen een dusdanige kik geven, een zelfverzekerdheidsboost en plezier waardoor de energie die het kostte niet meer opwoog tegen wat ik ervoor terug kreeg. Maar er zijn ook dingen/activiteiten die die kik niet geven. Wanneer weet ik wat me die boost geeft en wat niet?
Mijn “grens” voelt als onbekend terrein. Wat kan ik wel doen, wat kan ik niet? Wanneer is iets teveel en wanneer is iets juist verrijkend. Is dit slim om te doen of is dit gewoon super dom? Voel ik me nu alleen moe of is ál mijn energie uit mijn lichaam verdwenen?
Best vaak heb ik dingen niet gedaan omdat ik dacht dat het teveel voor me zou zijn of omdat ik bang was voor het gevolg. Ik geloof erin dat ik mezelf in zoverre ken dat ik kan aanvoelen of ik iets wel of niet trek. Maar ik geloof er ook in dat ik mezelf soms te zwak inschat. Het moeilijke hieraan is dat op het moment dat ik mezelf zwak inschat, ik me ook zwak ga voelen.
Om jezelf en je eigen grens beter te leren kennen moet je fouten durven maken, willen ontdekken en open staan voor álles wat je voelt en ervaart. Dat is niet altijd makkelijk, zeker niet wanneer je een “foute” beslissing hebt genomen en daarvan de gevolgen moet ervaren. Maar zo weet je wel wat je de volgende keer níet moet doen.
Verantwoordelijkheid nemen voor een keuze die mogelijk slecht uit kan pakken vind ik verschrikkelijk. Graag overlegde ik dan ook met mijn ouders of vrienden zodat mijn keuze gebasseerd was op meerdere meningen en zo was er dus ook in mijn hoofd gedeelde verantwoordelijkheid. Hier wil ik vanaf. Ik wil mijn eigen verantwoorlijkheid volledig leren te nemen. Want ook door de verantwoordelijkheid te verdelen of af te schruiven wordt mijn eigen grens niet meer gebasseerd op mijn gevoel en mening maar op het gevoel en meningen van meerdere mensen.
Kortom, het leven is druk, er gebeurt veel en er is eigenlijk al snel te weinig tijd om alles te doen wat je wilt doen. Hierin moet je keuzes maken. En soms vallen die keuzes goed uit en soms had je beter iets anders kunnen kiezen. Het belangrijkste is dat je je eigen grens leert kennen en 100% achter elke eigen keuze staat.
Ik wil ontdekken, fouten durven maken, gemaakte fouten leren te accepteren en zo steeds dichter bij mezelf komen.
“Challenge yourself; it’s the only path which leads to growth” – Morgan Freeman
De laatste tijd zit ik niet helemaal lekker in mijn vel en soms voel ik me niet eens mezelf meer. De achtbaan van het leven die ik in een eerdere blog heb genoemd heeft me misselijkheid en hartkloppingen bezorgd. Het is een achtbaan geworden waar ik het liefst even uitstap en ik denk dat er met mij vast meer mensen zijn die dat ook wel zouden willen. Maar helaas gaat dat niet zo makkelijk.
Wel ben ik nu nog bewuster bezig met waar ik blij van word, wat me rust geeft en waarbij ik even vergeet dat ik in een achtbaan zit. Hóe handig is het als je gewoon een lijstje hebt van deze dingen zodat je weet wat je kan opvrolijken wanneer je dat nodig hebt.
Bij deze mijn lijst tot nu toe: • MUSICALS ! Bezoeken, de liedjes meezingen of dansen. Alles gerelateerd aan musicals vind ik geweldig. • Dansen. Thuis voornamelijk kleine choreografiën leren van TikTok. Daar kan ik uren aan besteden. En bij Organisatie Bureau Oké waar ik nu al 15 jaar dans, plezier beleef, zelfvertrouwen krijg en persoonlijke groei doormaak. Een zekere toevoeging aan mijn leven. • Heel hard meezingen/schreeuwen met mijn favoriete liedjes van het moment in de auto. Op dit moment: Underdog van Alicia Keys. Dit nummer heb ik gister onderweg naar huis een half uur lang constant op repeat geluisterd. • Op de grond zitten in de badkamer (met vloerverwarming ;)) en gewoon lekker op mijn telefoon kijken. Ik weet niet wat het precies is maar badkamers geven zoveel rust en positieve energie. Heeeerlijk. • Met lieve mensen afspreken en gewoon lekker doen waar we op dat moment zin in hebben. Kletsen/spelletje/wandelen/eten/bakken/bubbelen/filmpje kijken. • Een boek óf het HSP tijdschrift lezen. Op dit moment het boek Ikigai en daarna een vervolg boek namelijk Ichigo Ichie. Maar ik kan me ook helemaal verliezen in romans, jeugdboeken of een beetje spannende boeken. • Netflix kijken. En dan het liefst een serie waarbij er dingen onderzocht en ontdekt worden. Recherche, advocaat, politie, forensisch onderzoek, etc. (Maar niet te eng haha). • Tegen de warme AGA aanzitten met een kopje thee. • Een nieuwe blog schrijven (áls ik eenmaal weet waarover ik wil schrijven :)). • Lachen!! • Knuffelen • Trots zijn op mezelf wanneer ik weer iets heb bereikt. • Realiseren dat ik de meest ongelooflijk mooie groep mensen in mijn leven heb mogen krijgen en weten dat die groep altijd voor mij en ieder ander klaar zal staan. Breekjaar4Life ♡
Ik denk dat dit nu wel mijn lijst is. Maar de komende tijd ga ik vast nog meer ontdekken wat mij gelukkig maakt, waarbij ik volledig in het nu zit en alles even vergeet. En wauw dát voelt goed.
Eergister heb ik het écht even ervaren toen ik met ons eerste pleegkindje en mijn zusje in de keuken aan het meezingen was op Vaiana – Ooit zal ik gaan. De muziek stond loeihard en we zaten volledig in ons element. Vol passie en geluk, twee en halve minuut lang.
En hoe moeilijk je leven ook is, hoe hard die achtbaan over de kop vliegt, probeer vast te houden aan díe momenten waarbij je alles even vergeet. Maar verwijt het jezelf ook niet wanneer het even niet lukt. Voel jezelf aan en laat je daardoor leiden. Dat zal ik ook doen!
VerhaalTjess 