Verhuizen

Hey 😃.. Daar ben ik weer. Na een vrij lange periode waarin ik niet heb geschreven, leek het me nu toch echt tijd om weer iets van me te laten horen.

Er heeft namelijk een grote verandering plaatsgevonden in mijn leven. Begin februari heb ik samen met mijn vriend de sleutel mogen aannemen van een heerlijk appartementje wat we ons nieuwe thuis mogen gaan noemen. Na eigenlijk jaren uitkijken naar het moment dat ik mijn eigen plekje zou hebben, is het eindelijk zo ver.

Niet meer plannen waar ik ga slapen, niet meer 3x in de week opnieuw mijn tas in en uit pakken, niet meer nadenken of ik zelf moet koken of dat iemand anders kookt en niet meer elke dag boodschappen doen omdat ik niet weet wat er in huis is.

Maar ook, weg van mijn ouders en mijn zussen. Ineens, na 25 jaar thuis wonen. Afspraken inplannen om elkaar te zien. Dát is gek.

Ik kon mijn geluk niet op toen we hoorden dat wij de nieuwe huurders zouden worden van dit prachtige appartementje. Dolgelukkig en super ongeduldig telde ik de dagen af tot de dag van de sleuteloverdracht en de verhuizing. Ik besefte echter van tevoren niet hoe stressvol en vermoeiend een verhuizing is, ondanks alle mensen om me heen die zeiden dat het zo was.

De eerste dag van de verhuizing ging voorspoedig. We kregen hele fijne hulp waardoor we in 1 dag al een echt thuis hadden gecreëerd. Volgens mij was ik ook de enige die aan het stressen was. Over het op tijd aankomen bij het adres voor de tafel die we via marktplaats hadden gekocht, over de auto die op de parkeerplaats andere auto’s blokkeerde, over de spullen die in de gang en lift gezet werden zonder toezicht, etc.

En als je denkt dat je dan genoeg gestrest had, was de fles Maple Syrup omgevallen in de lift en lag er dus een dikke laag op de vloer. Goede eerste indruk voor de medebewoners.. Gelukkig was het vrij snel en goed opgeruimd (en waren er geen andere bewoners die de lift wilden gebruiken op dat moment). Maar het bezorgde wel wat zorgen.

De volgende dag hadden mijn vriend en ik de tijd om dozen uit te pakken en nog wat nodige spullen te kopen. Winkel in, winkel uit. Trap op, trap af. Lift in, lift uit. Om vervolgens als twee gare op de bank te ploffen.

Op de laatste verhuisdag hebben we lampen gekocht en opgehangen met de hulp van de broer van mijn vriend. Super dankbaar! Ik zou namelijk echt niet weten hoe ik een lamp moet ophangen. (misschien was het handig geweest als ik beter had opgelet hoe hij het gedaan heeft… haha).

Een gezellig weekendje weg stond voor de deur. Vrijdagmiddag t/m zondagmiddag hebben we de rust opgezocht in Putten met mijn schoonfamilie. Super fijn om eventjes de chaos van thuis los te laten en niets te hoeven. Maar ook gek om het eerste weekend in ons nieuwe thuis, niet thuis te zijn. Daarom erg blij om zondagmiddag weer terug te zijn en ons plekje meer eigen te maken.

Tot op de dag van vandaag, 3 weken na de verhuizing, is er nog steeds chaos in mijn hoofd. Wanneer komen ze het afval ophalen? Moeten de planten water? Wat eten we vanavond? Wanneer zal ik gaan koken? Moet ik nog boodschappen doen? Oei, het is wel erg rommelig. Hoe duur zijn de energiekosten op dit tijdstip? Zal ik een wasje draaien? Zullen de buren last van ons hebben? Wanneer komt de postbode met onze pakketjes? Ga ik de bel wel horen als die afgaat en ben ik dan op tijd met reageren?

Zoveel wat ik wil doen en zo weinig tijd op een dag. Ik ben mega vergeetachtig sinds de verhuizing en kan echt moeilijk nadenken. Daarbij lijkt het soms wel alsof ik een sociale angst heb van hier tot Tokyo. Verhuizen is echt een opgave. Dat is wel gebleken.

Nu zit ik eindelijk lekker met mijn beentjes omhoog. Na wederom een volle dag. Wel heb ik vandaag ook de tijd genomen om andere dingen te doen dan alleen dingen voor het huis. Dat geeft een goed gevoel.

Ondanks alle chaos in mijn hoofd en de vermoeidheid die maar niet over lijkt te gaan, geniet ik mega. Ik ben onwijs gelukkig met deze plek voor mezelf. Iedere dag kijk ik er weer naar uit om na het werk hier thuis te komen. En dag na dag begin ik steeds meer te wennen en te aarden.

Het “volwassen” leven is nu echt begonnen ;).

The way to go

Het is zaterdagmiddag half 5. De gehele dag is gevuld met grijze luchten en miezerbuien. Vanochtend ben ik in alle donkerte om half 6 opgestaan om mijn weekenddienst te starten. Gister had ik hier nog zin in maar vandaag merk ik dat ik totaal geen zin en energie heb om gezellig en sociaal te doen.

De dag ging vrij snel en tegelijkertijd extreem langzaam. Deze week ben ik ongesteld en daar merkte ik helaas genoeg van. Vooral veel last van de onderrug, buikpijn en erg vervelende hoofdpijn. Zo ook nu..

Ik heb vaker het idee tijdens het werk dat ik, zodra ik thuis ben, wil gaan sporten. Echter zodra ik dan thuis ben, heb ik er natuurlijk helemaal geen zin meer in.

Dit idee om te gaan sporten na het werk had ik vandaag ook. Even bewegen en wat buitenlucht inademen. Maar de continue miezer bleek geen einde te hebben. En dit bracht het dilemma om wel of niet naar buiten te gaan.

Mijn aders bonkten in mijn hoofd en na wat wikken en wegen besluit ik toch mijn renkleren aan te doen en de miezer te trotseren.

Een renrondje waar ik nul-komma-nul spijt van kreeg. De frisse lucht en de regen kalmeerde mijn hoofd. En de gehele ronde leek wel een flashbackmarathon van mijn afgelopen 24 jaren.

De geur van de natte kastanjebomen herinnerde me aan mijn basisschool tijd, de geur van het natte asfalt bracht me terug bij de middelbare school en de fietsvakanties met het gezin. Ik dacht aan die keer dat ik over hete kolen had gelopen tijdens Breekjaar, mijn stages bij de kinderdagverblijven en mijn stage in Wageningen.

Maar ik herinnerde me ook alle gevoelens, de spanning en stress, het plezier, de trots, het kind zijn. Het was een reis wat uiteindelijk alleen maar dankbaarheid kon uitstralen.

Terwijl mijn hoofd allerlei herinneringen opbracht bedacht ik me: dít is het moment, het moment om weer een nieuwe blog te schrijven. De afgelopen tijd hik ik hier namelijk behoorlijk tegenaan. Er is veel te vertellen maar ik had te weinig inspiratie om er een mooi verhaal van te maken. Deze flashbacks gaven me de bindende factor die ik nog miste.

Als ik namelijk terugkijk op mijn leven kan ik niets meer dan grandioos trots zijn op mezelf en dankbaar zijn voor alles wat me is gegeven.

En nu is er de afgelopen tijd enorm veel gebeurd. Veel dingen waar ik evengoed mega trots op ben.

Zo heb ik mijn laatste stage kunnen afronden met een goede beoordeling en een goed gevoel. Heb ik mijn diploma in ontvangst mogen nemen en kan ik mezelf officieel chemisch-fysisch analist noemen (OMG). Met als extraatje 2 woorden en 8 letters: “Cum Laude”. Ik mocht blijven werken bij mijn laatste stagebedrijf en heb dus nu gewoon een “volwassen mensen”-baan! Heb mijn eerste eigen auto gekocht (WHUTTT?!)! Heb voor het eerst een solo optreden mogen geven waarbij ik op een verjaardag heb mogen zingen (zo gaaf, I want more!). En best of best, ik heb genoten en geniet van het leven.

Al deze bovengenoemde gebeurtenissen zijn onwijs bijzonder. Maar het behalen van mijn diploma is toch echt het meest bijzonder. Dit kan me nogsteeds tranen in mijn ogen geven. Ookal had ik richting het einde van de opleiding niet veel twijfels of ik het wel of niet ging halen. Het feit dat ik een diploma heb, na die hele weg die ik heb afgelegd is onbeschrijvelijk prachtig. Daarbij wil ik wel zeggen dat een diploma halen niet het allerbelangrijkste is in het leven. Wanneer je geen diploma haalt kun je alsnog alles uit je leven halen en iets vinden waar je van kunt leven en gelukkig van word. Maar ik koos nu eenmaal voor deze opleiding en wilde dolgraag door in dit vakgebied. And I did it.

De reis die ik tot nu toe heb mogen maken is waanzinnig mooi en hopelijk is hij nog lang niet klaar. Reminder om af en toe stil te staan bij al het moois in je leven. In het nu en in het verleden. Even achterom kijken met dankbaarheid, opkijken met een lach en openstaan voor de toekomst.

Much love.

Wees prachtig

Steeds vaker zie ik in wat onzekerheid met je kan doen en hoe belachelijk het eigenlijk is dat onzekerheid bestaat. “Ik ben te dik” “Shit, een puist!” “Ik kan niet zingen” “Ik ben niet goed genoeg” “Ik ben lelijk” “Ik hoor er niet bij” “Ik ben dom” “Ik ben niet modieus” “Mijn ogen hebben een minder mooie kleur dan die van hen” “Ik heb een onderkin” “Stink ik uit mijn mond?” “Vinden zij mij wel leuk?” “Ik heb te veel haar” “Ik word grijs” “Ben ik te druk?” “Ik ben te emotioneel”.

Dit zijn allemaal dingen die ik vaak genoeg denk en waarvan ik ook denk dat ik bij elke gedachte ook zeker niet de enige zal zijn. Gelukkig is het menselijk. Maar waarom? Waarom doen we onszelf dit aan? Waarom zijn we niet gewoon tevreden met hoe we zijn. In basis zijn we allemaal hetzelfde. We moeten proberen onszelf te behandelen zoals we een ander behandelen om wie we geven.

De film ‘senior year’ op Netflix (overigens een erg leuke film vind ik zelf) gaf me weer zo’n realisatiemomentje dat het niet uitmaakt wat anderen van je vinden. Wees jezelf. Er zullen genoeg mensen zijn die van je houden om wie je bent, waarvoor je niet hoeft te veranderen. Dát is pas genieten. Uit ervaring van kostbare momenten weet ik hoe bevrijdend het voelt wanneer je al die drukkende gedachten laat gaan. Laat die buik los, show die puist en voel je sexy in je joggingpak.

Wanneer je uitstraalt dat je jezelf leuk vind, zullen anderen je ook leuker vinden. Dat merk ik bijvoorbeeld wanneer ik foto’s voorbij zie komen op Instagram. Dan maakt het niet uit of iemand kleding draagt die ik niet zo mooi vind. Wanneer deze persoon zo straalt in eigen zekerheid, is het ineens prachtig. JIJ bent prachtig! Zolang je jezelf prachtig vind.

Ps. I’m a happy person FYI
Pps. Ik stel het opruimen van mijn kamer uit door deze blog te schrijven

Ppps. There’s more in life then likes of others :). Laten we hier voortaan gewoon gaan klappen. Voor prestaties én voor fouten.

Zondag, zo’n dag

Bij deze ga ik mezelf een opdracht geven. Ik ga ervoor zorgen dat ik de zondagen die komen gaan anders ga invullen. Met rust, plezier en vooral ruimte om volledig uit te rusten zonder dat ik me mentaal niet fijn voel. Met bijvoorbeeld meditatie, een wandeling, een dansje, iets creatiefs of zelfs misschien toch even afspreken met iemand.

Zondag is dé dag in de week wanneer je echt niets hoeft en je volledig kunt relaxen op de manier hoe jij wilt. Vorige week zondag was het zo’n dag. Eigenlijk heerlijk natuurlijk. Helaas vind ik de zondag vaak wel erg lastig. Want wat moet je doen als je echt niets gepland hebt staan? Netflix kijken en je dood staren naar het scherm? Duolingo, waarbij je ook alleen maar naar een schermpje kijkt. Óf Instagram bekijken om je eens heerlijk waardeloos te gaan voelen door alles wat je van andere mensen ziet. Deze slimme opties had ik allemaal uitgevoerd. En als kers op de taart ga ik er vervolgens ook nog een blog over schrijven op mijn laptop ;). Hoeveel schermen precies?

Ik merkte hoe erg mijn gevoel beïnvloed werd door het zien van filmpjes en foto’s op Instagram. Al die meiden/vrouwen die zich “uitsloven” en de beste kant van zichzelf laten zien. Sexy dansjes, mooie make-up en over het algemeen gewoon het “perfecte” plaatje.

Ik was ook zo.. Ik wilde anderen laten zien dat ik mooi was en alleen dát werd dan gedeeld op social media. Tegenwoordig ben ik (gelukkig) niet meer zoveel bezig met tientallen foto’s maken en het delen, maar tóch maken die andere vrouwen me onzeker. En niet alleen die mooie vrouwen maar ook, met kerst om de hoek, zijn er de verliefde foto’s van stelletjes en de kerstboomkiekjes die me een eenzaam gevoel geven.
Waar slaat dat eigenlijk op? Ik ben onwijs gelukkig met mijn familie, mijn vriend, vrienden en mijn leven op dit moment. Het perfecte plaatje wordt herhalend weergegeven op social media en wanneer dat perfecte plaatje niet overeenkomt met je eigen leven is dat in ieder geval bij mij best confronterend.

---

Het is nu alweer een week later en ik zit hier weer op zondag mijn blog te bestuderen. Het confronteert me omdat ik er op deze zondag weer doorheen zit. Stress voor de week die komen gaat waarin ik mijn praktijk examen op stage ga voltooien, geen weet van hoe ik mijn tijd ga invullen de komende paar uur, opgesloten in mijn hoofd en in mijn gevoel. Terwijl het ondertussen een heerlijk dagje is zonder druk en momenten waar je dankbaar voor mag zijn, waar ik dankbaar voor ben. Er is een gevoel onderliggend wat de rust en het genieten overstemd.

Ook een voorbeeld waarbij druk en verwachtingen een rol kunnen spelen is je verjaardag. Vorige maand ben ik 24 geworden. Het ouder worden beangstigd me en tegelijkertijd maakt het geen bal uit. Mijn verjaardag zelf was een normale dag. Maar ook bij zo’n dag kan er een bepaalde druk op liggen. Het móet een leuke dag zijn, zeker omdat het maar 1 keer per jaar is. Dit gevoel keert zich dan ook vaak nog tegen je. Want hoe hoger je verwachtingen zijn, hoe sneller ze je kunnen teleurstellen.

Uiteindelijk ben ik gewoon ontzettend dankbaar voor alle lieve en mooie mensen in mijn leven. Voor mij is dat mijn grootste cadeau. Eind november heb ik met een klein groepje toch nog mijn verjaardag mogen vieren en ik had het niet anders willen wensen. Als het er op aan komt gaat het niet om status en cadeaus. Het gaat om het geven en ontvangen van liefde voor jezelf en voor elkaar. Het gaat om samen genieten. En het gaat om het vieren van het leven.

Weg met al die verwachtingen rondom feestdagen en weg met al die perfecte plaatjes. Het leven is te kostbaar om jezelf te willen bewijzen aan de rest van de wereld. Houd van jezelf en je eigen leven en geniet daarvan.

Zo ook mijn zondagen. Ik zal mezelf minder druk op moeten leggen dat de zondag de perfecte rustdag moet zijn. Afleiding zoeken voor de spanning, erover praten en mezelf vooral niet opsluiten in mijn hoofd.
Op naar volgende week zondag! 😀

Rumah Saya

Vandaag, moment van schrijven 9 oktober 2021, 3 jaar nadat ik met mijn ouders en zussen naar Indonesië ben geweest, heb ik samen met hun een bijzondere voorstelling mogen zien. ‘Rumah Saya’ ofterwijl ‘Mijn thuis’.

Deze voorstelling gaat over Indonesië / Nederlands Indië vanaf de tijd van de oorlog in 1941 tot de reis naar Nederland rond 1952/1957.

Voor mij, als kleindochter van mijn opa die in Indonesië is geboren en hier heeft gewoond t/m zijn 11e levensjaar, was dit een hele leerzame, bijzondere, emotionele en mooie voorstelling. Mijn opa heeft hele mooie jaren gekend in Indonesië, maar ook het jappenkamp en de tijd van de onafhankelijkheid heeft hij meegemaakt. Zijn oom is overleden als krijgsgevangenen tijdens de aanleg van de Birmaspoorweg. En toch sta ik er nog best ver vanaf in vergelijking met de andere bezoekers die niet zoals mij 4e/3e generatie zijn maar zelfs 1e of 2e generatie. Zij of hun ouders, die zelf daar hebben gewoont.

De 3 spelers toonden ons fragmenten van de oorlog; waaronder de jappenkampen en boottochten, en ook de tijd na de oorlog toen Indonesië onafhankelijk werd verklaard en het voor de nederlanders niet meer veilig was om in indonesië te blijven wonen. De spelers vertelden en toonden het verhaal van hun grootvaders.

Ik ben onwijs dankbaar dat ik deze voorstelling met mijn gezin heb kunnen en mogen zien. Het is belangrijk dat deze verhalen verteld worden en onthouden blijven. Op school wordt er vooral verteld over de oorlog in Nederland onder leiding van Hitler (Duitsland). De oorlog in Nederlands Indië onder leiding van HiroHito (Japan) wordt maar kort besproken. Terwijl het net zo heftig was en net zo belangrijk is om te vertellen. Vaak wordt er gezwegen over deze tijd, over deze gebeurtenissen. Ergens mega begrijpelijk, want ik kan me goed voorstellen dat het niet fijn is om aan deze tijd terug te denken.

Wat bij mij het duidelijkst bij blijft van de voorstelling is het stukje waarin de spelers vertelden dat een groots aantal krijsgevangenen en Javaanse werkslaven (Romoesja’s) met z’n allen onmenselijk dicht bij elkaar op een schip zaten, ziek werden, niet sliepen en vervolgens met het schip ten onder gingen toen het schip, de Junyo Maru in 1944 werd getorpedeerd door een britse onderzeeboot. 3,7x zoveel doden als de titanic. Hoé afschuwelijk en hoé bizar. Maar wat me ook blijft is de marteling en de vernedering die ze over zich heen kregen van de japanners, de zoektocht naar je familieleden na de oorlog en het verraad van je eigen familie na de onafhankelijkheidsverklaring.

De voorstelling eindigde met een nagesprek samen met het publiek en de organisatie van de voorstelling. We bespraken wat het meeste indruk op ons had gemaakt tijdens de voorstelling en ons gevoel over de gehele voorstelling. En er werden ook herinneringen en verhalen gedeeld.

Deze oorlog was een bizarre tijd waar nog zoveel meer informatie over te lezen valt.

Met onwijs veel respect, liefde en bewondering voor een ieder die het heeft meegemaakt en met dankbaarheid voor de organisatie en de spelers van de voorstelling ‘Rumah Saya’, sluit ik deze blog af met een laatste zin.

Perjalanan pulang yang aman.

Veilige reis naar huis.

Een knoop in mijn maag

Ik heb een knoop in mijn maag. Een knoop in mijn maag vanwege dingen die er zijn of dingen die gebeuren in het leven die niet juist voelen. Een situatie of gebeurtenis waar je geen goed gevoel van krijgt maar waar je weinig tot niks aan kunt doen. Iets wat bij iedereen wel een keer gebeurt, klein of groot.

---

Alles gebeurt met een reden. Dat is een zin die ik vaak tegen mezelf of tegen een ander zeg wanneer er zoiets gebeurt. Het kan een bepaalde rust geven in de onrust van een situatie. In dit idee, deze zin, geloof ik ook echt. Soms kijk ik wel eens terug op nare situaties uit het verleden waaraan ik dan daadwerkelijk een reden kan koppelen. De ene keer is de reden na een dag al duidelijk, de andere keer heeft het een aantal jaar nodig.

Helaas kan het in bepaalde situaties ook voelen alsof er geen goed vervolg uit de situatie kan voortvloeien. Het lijkt niet mogelijk dat er ooit een goede/positieve reden voor kan zijn. Die situaties zijn het moeilijkst. En precies zulke situaties geven mij een knoop in mijn maag.

Deze keer is hij met name ontstaan door een gebrek aan openheid, eerlijkheid en oprechtheid. Deze eigenschappen hebben voor mij enorm veel waarde. Zelfs al mijn blogs zijn voornamelijk gebasseerd op deze eigenschappen. Het zorgt voor meer saamhorigheid, herkenning, respect, begrip en waardering. Zodra er oneerlijkheid heerst en openheid en oprechtheid ver te zoeken zijn, voelt voor mij persoonlijk de situatie niet juist. Dit maakt dat ik me vrij machteloos en in het nauw gedreven voel. Gedreven naar een plek waar ik niet wil zijn. Een plek waar het slechte overwint van het goede. Een plek waar eerlijkheid niet bestaat en ieders boek gesloten is.

Ik ben dankbaar dat ik zo open kan zijn en dat ik op deze manier mijn openheid kan delen. Tóch twijfel ik best veel over mijn openheid in mijn blogs. Ben ik té open?

Zelf denk ik eigenlijk van niet. Wel denk ik dat we in deze wereld nog niet open genoeg zijn met elkaar. Het is vrij uniek en ‘gek’ zodra je meer deelt van jezelf, zodra je vertelt wat er écht gaande is in je leven of met je eigen mentale/fysieke gezondheid. Het is moeilijk om je open te stellen en te delen. En dit zorgt voor zoveel onbegrip en misvattingen. Terwijl je wellicht hetzelfde doormaakt als je buurvrouw, collega of klasgenoot.

Ik denk dat ik er goed aan doe zo eerlijk en open te zijn. Het maakt mij wie ik ben en het maakt mij oprecht. En ik hoop dat de drempel naar openheid en delen toch een klein beetje zal afnemen met de jaren die nog voor ons liggen.

Alsof alles op zijn plek valt

Ik loop stap voor stap door de dagen. Met een vermoeid lichaam sta ik op en even vermoeid beland ik weer in mijn bed.
En toch, ondanks die vermoeidheid vanwege kortere nachten/vele doen en ondanks dat dit bovenstaande niet best klinkt, voel ik me zo vaak gelukkig, vrolijk, zelfverzekerd en bovenal relaxed!

Om even een idee te geven van wat er dan allemaal in mijn leven aan de hand is, zal ik een aantal positieve dingen opsommen ..

---

Mijn tweede stage gaat super. Ik heb het er naar mijn zin, de mensen zijn aardig, ik lach, ik leer veel, ik word gezien, ik word becomplimenteerd en dat álles zonder druk.

Ik voel mij gelukkig in mijn relatie. Voel me geliefd en gewild. Niets is beter dan die ene persoon vinden waarbij je je altijd thuis voelt waar je ook bent.

Ik heb een fantastische uitstap gehad met mijn beste vriendinnetje. Een uitstap met puur geluk en pure liefde. En zo ben ik niet alleen dankbaar voor de uitstap maar vooral voor mijn beste vriendinnetje.

Ik heb een bank in mijn kamer! En ook daar geniet ik onwijs van. Níets zo lekker als je kunnen terugtrekken in een eigen ruimte waar je helemaal tot rust kunt komen.

Voor ongeveer zo’n 2 maanden ben ik veganist. Een lastig nieuw eetpatroon, waarin ik veel moet letten op wat ik eet en of ik voldoende voedingsstoffen binnenkrijg. Al doende leert men. Het voelt in ieder geval onwijs goed. Alsof ik, gek gezegd, een diepere connectie heb gemaakt met de natuur en de dieren. Dat ik niet meer zover bijdraag aan dierenleed evenals milieuverwoesting, geeft me een groots gevoel van rust en reinheid. En het maakt dat ik zóveel meer waardeer en mijn ogen openstel voor alles om me heen.

Ik ben begonnen met het leren van Spaans via DuoLingo. Nu al 54 dagen. En ook daar word ik blij van. Het maakt het extra leuk omdat mijn moeder, 2 zussen en een vriendinnetje het ook doen. Straks kunnen we met z’n allen Spaans praten tegen elkaar.

Ik geniet onwijs van zingen. En ik hoop hierin wellicht meer van mezelf te kunnen gaan laten zien. Ook de danslessen zijn weer begonnen na een tijd van geen binnensporten en de zomervakantie.

Dit alles en nog zoveel meer maakt dat ik elke dag weer mag afsluiten met een heerlijk gevoel van binnen.

Zo zul je zien dat, hoe die achtbaan van het leven ook door de bochten knalt,
alles toch stukje bij beetje op het juiste plekje valt.

So what

Oké dusssss.
Ik voel me mentaal bagger. Al een paar dagen lang. Uit het niets. Zonder enige aanleiding of reden. En ik merk dat ik het lastig vind om er mee om te gaan. Het ene moment gaat het prima en het andere moment voel ik me leeg, zwak en gestresst, kan ik in huilen uitbarsten en heb ik nergens zin in.

De laatste tijd zit ik onwijs goed in mijn vel. Ik geniet en kies steeds wat meer voor mezelf. Daarom merk ik dat ik dit gevoel, wat nu dus al een paar dagen aanhoud, moeilijk kan loslaten. Ergens heb ik wel het idee dat ik het accepteer. Maar met alleen die acceptatie voelt het alsof het niet verbeterd kan worden.

Eigenlijk wilde ik hier ook niet over schrijven en het niet delen. Ik wil niet zielig gevonden worden, ik wil niet gezien worden als zwak, ik wil niet dat mensen denken dat het slecht met me gaat, ik wil niet alleen maar blogs delen over negatieve dingen (dit heb ik zelfs al een keer eerder in een blog genoemd oeps).. En toch maak ik nu de stap om hier wél over te schrijven en wellicht het zelfs ook te delen. (Dat weet ik nu, op het moment van schrijven, nog niet helemaal zeker :)).

Waarom? Omdat het mij helpt. Omdat ik hierdoor reflecteer op mezelf. En so what, als ik vooral schrijf wanneer ik me niet zo goed voel? So what, als mensen daar een mening over hebben of als ze me gaan zien in een bepaald licht. So what…

Oké genoeg daarover.

Ik voel me dus niet goed.
Ik voel me onzeker, zwak, angstig, verdrietig, gestresst en leeg.
En waar ik constant mee bezig ben is; waarom voel ik me zo en wat kan ik eraan doen? Dat klinkt niet echt als accepteren van wat is hè..

Maar hoe doe ik dat dan? Als ik nergens zin of behoefte in heb. Als de dingen die me normaal gesproken vrolijk en gelukkig maken, maar voor een korte tijd een beetje vrolijkheid bieden.

Ik heb de afgelopen tijd zoveel gedaan en bereikt. Ik voelde me sterk, zelfverzekerd en opbloeien tot een nieuwe ik. Maar als ik nu in de spiegel kijk dan zie ik in de ogen van die 23 jarige vrouw, een klein meisje in paniek.

Dit gevoel wat ik heb, begon te komen op het moment dat mijn dagen oningepland werden. Geen plannen. Geen moeten.

En na een maand lang door en door en door, is dat een enorme switch. Ik heb het idee dat het daardoor komt. Ookal keek ik ongelooflijk uit naar dagen met geen plannen en had ik het echt nodig om bij te slapen en uit te slapen.

Maar betekent dit dan dat ik het op kan lossen door weer alles vol te plannen? Maybe. Wil ik dat? Eigenlijk niet. Eigenlijk wil ik, ongeacht of ik wel of geen plannen heb, me goed voelen.

De wereld draait maar door en door en de tijd die we hebben is ook niet eindeloos. Dat maakt het allemaal snel een beetje onacceptabel als je niet vrolijk bent.

---

Tot mijn grootse verbazing werd ik vanochtend, een nacht na het schrijven van bovenstaande tekst, wakker zonder stress, angst, leegte, onzekerheid en verdriet.
Ik werd wakker en voelde de behoefte om een rondje te hardlopen. Maar toen ik omgekleed en wel beneden kwam, bracht de regen me aan het twijfelen. De beslissing om toch te gaan rennen bleek een fantastisch goede beslissing te zijn.

Ik genoot van de verkoelende druppels over me heen en de rust die de regen bracht met name omdat er door de regen weinig mensen buiten waren.

Na het rondje rennen heb ik ontbeten op bed en ben ik toch nog een uurtje of 3 in slaap gevallen. Om daarna een jonge, mooie, sterke, gevoelige, intelligente vrouw van 23 jaar oud in de spiegel te mogen ontmoeten.

Zo zie je maar, dat het schrijven me wellicht meer heeft geholpen dan ik had gedacht. En dat er voor sommige dingen misschien wel helemaal geen oplossingen bestaan. Je overgeven aan dat wat is, is dan de enige oplossing.

Ik voel me weer goed. Maar weet je, misschien over een paar dagen of zelfs een paar uur ineens weer even niet. En misschien doorloop ik dan weer opnieuw deze reis.

Maar,
so what.
Dat is later.
En nu is nu.
🙂

• 

• 

Nono & Noah

Soms voel ik me zo alleen.
Alleen in mijn kamer of in welke ruimte dan ook, met of zonder andere mensen. Denkende of er wel iemand is die op dat moment aan mij denkt, of er wel iemand is die weet hoe ik me voel of wat er in mijn hoofd en leven om gaat.

Het laatste zal sowieso nooit kunnen. Het is nu eenmaal zo dat ik, en alleen ik, kan weten wat ik voel, ervaar en zie. Een ander kan exact hetzelfde uitzicht hebben en het alsnog anders zien. Je kunt een ander een onwijs goede uitleg geven over wat je voelt en toch kan de ander het niet voelen. Je staat er alleen voor.

Aan de ene kant is dat natuurlijk super logisch en helemaal niet iets waar je wekelijks of laat staan dagelijks over nadenkt. Aan de andere kant is het mega beangstigend en eenzaam.

Op dit moment lig ik in bed. Het is zondag 13 juni 2021. Ik heb een erg leuk weekend gehad. Genoeg geluksmomentjes mogen ervaren. En toch zit ik nu hier. Op mijn telefoon te typen over eenzaamheid met opkomende tranen in mijn ogen. Terwijl ik typ en in mijn hoofd hardop meepraat voelt het alsof ik een gesprek met mezelf aan het voeren ben. Nu ik erover nadenk, is dat misschien wel een manier om me minder eenzaam te voelen.

De stilte om me heen is heerlijk. Al zorgt het er ook voor dat er een nare piep in mijn oren verschijnt. En in deze stilte ben ik ook alleen. Niemand anders.

Ik heb veel momenten in dit bed meegemaakt. Het is mijn plekje om tot rust te komen en me volledig over te geven aan hoe ik me op dat moment voel. Op mijn bed liggen 2 knuffels. 2 aapjes genaamd Nono en Noah. Eigenlijk doe ik er niks meer mee. Ze liggen gewoon op mijn bed. Wel zijn ze voor mij heel veel waard. Ik heb ze gekregen van mijn moeder in de periode dat het mentaal niet echt goed met me ging. Laten we zeggen, in de periode dat het mentaal gewoon echt slecht ging. Ik wilde enorm graag een grote zachte knuffel om bij me te houden. Iets wat ik overal mee naar toe kon nemen en wat me iets veiliger liet voelen. Iets wat me troost kon bieden, wat ik vast kon pakken en helemaal dood kon knuffelen wanneer ik het nodig had.

Denkende aan deze knuffels en die tijd maakt me verdrietig en angstig. Het voelt net alsof ik weer helemaal terug ben in die tijd. Maar anderzijds laat het me ook een enorm gevoel van dankbaarheid ervaren. Dankbaar voor de aapjes die me die steun en liefde hebben gegeven. Dankbaar dat ik uit dat dal ben gekomen. Dankbaar voor alle mensen om mij heen die ik in mijn hart heb mogen sluiten. Dankbaar dat ik weer een toekomst zie en daarin geloof. Dankbaar dat ik weer in mezelf geloof.

En nu zit ik hier, op bed, met die twee aapjes in mijn armen, tranen over mijn wangen, volledig emotioneel door dat ene kleine momentje waarin ik mij eenzaam voelde met de gedachtes die zich hieruit vormden.

Ik laat de tranen gaan en laat de emoties in mijn lichaam en de gedachtes in mijn hoofd er zijn. Met een klein beetje weerstand en ook een klein slachtofferrolletje.
Ik ben blij met wie ik nu ben en eigenlijk ook blij met wie ik altijd ben geweest. Ik zou willen dat ik nu vooral tegen de Tjesse uit 2016 kan zeggen waar ik nu ben, hoeveel ik heb overwonnen en hoe goed het nu eigenlijk gaat. Ik zou haar willen zeggen dat alles goed komt en dat ze een geweldig uniek mens is.

Maar helaas is het niet mogelijk om tegen jezelf uit het verleden te praten. Wel kan ik waarderen hoe het nu gaat, dankbaar zijn voor hoe het is gegaan, genieten van alle mooie momenten en vooral genieten van mezelf.

Met een diepe zucht probeer ik alle emoties los te laten en de gedachtes te laten gaan. Jeetje wat een plotselinge emotie. Een moment waarin ik graag mijn gedachtes van mij af schrijf. En hoe emotioneel, open en kwetsbaar dit moment ook is, ik deel het graag. Omdat ik weet dat ik niet de enige ben die zich soms eenzaam voelt of die weleens een emotie-uitbarsting heeft. En om daarmee tot de conclusie te komen dat je in die eenzaamheid eigenlijk helemaal niet zo alleen bent. ♡

Nu is het tijd voor netflix, een heerlijke afleider ;).

• 

• 

Op weg naar jóuw happy place

Het leven zit vol met mogelijkheden en kansen. Helaas kun je die niet altijd meteen zien. We kunnen verblind worden door het “normaal”-beeld en de beperkingen daarvan.

Het stappen uit die zo bekende realiteit om vervolgens in het onbekende te komen is al gauw een te grote en te spannende stap. Terwijl het ook dé stap kan zijn richting jouw geluk en vrijheid.

Ik zelf heb erg veel angst voor het onbekende. Bij vrijwel alle nieuwe gebeurtenissen in mijn leven ervaar ik een goed gevuld potje, vaak onnodige, stress. Achteraf blijkt vaak dat het helemaal niet moeilijk, vervelend of ongemakkelijk was.

Die angst om nieuwe dingen te proberen of om een andere richting op te lopen dan de anderen weerhoudt ons van ons gelukkigste zijn.
En natuurlijk zullen er ook momenten zijn dat je valt, dat het een stap te ver of een verkeerde stap in het onbekende bleek te zijn. Maar zelfs die misstap, hoe vervelend en moeilijk ook, geeft je meer inzicht in jezelf en lijdt je uiteindelijk naar die ene plek waar iedereen wil zijn. Jouw eigen happy place.

Daarbij is het zo dat zolang je niet in jezelf gelooft of er niet in gelooft dat je datgene kan bereiken wat je wilt bereiken, het je ook nooit gaat lukken. Deze reminder kreeg ik afgelopen weekend van een oh zo uniek, mooi en bijzonder persoon die nu haar eigen pad aan het bewandelen is. De kracht ben je zelf, maar je bent ook de verantwoordelijke. Alleen jij kan ervoor zorgen dat je leven eruit ziet zoals jij dat wilt.