Making it

Deze maand was en is nog steeds een drukke maand voor mij. Begin juli startte ik namelijk met mijn tweede stage als chemisch-fysisch analist. Aanvankelijk zou ik hiermee starten in september, maar dit bedrijf heeft mij gevraagd of ik eerder kon beginnen.

Mijn vorige stage heeft mij onwijs geholpen in mijn eigen zelfvertrouwen omtrent werken en stage. Ondanks de struggles die ik daar ook heb ervaren, was ik meer dan klaar om mezelf opnieuw te bewijzen en te shinen bij een nieuw bedrijf. Dit mede omdat mijn vorige stagebedrijf me langer wilde houden als werkneemster en me eigenlijk helemaal niet kwijt wil.

Vol goede moed, zelfvertrouwen en zin ging ik mijn eerste stagedag tegemoed. Gek genoeg zonder veel zenuwen. Ik had er vertrouwen in dat ze blij met me zouden zijn als stagiair en dat ik het goed ging doen. Hoé fijn!

De eerste dag was slopend. Onwijs veel nieuwe indrukken en informatie, geen vast werk dus de tijd ging waanzinnig langzaam en toch al meteen een hoop wat ik moest doen. Tegen het einde van de dag werd mijn telefoon ineens geblokkeerd. Ik kon niks meer doen en moest mijn PUK-code invullen om mijn telefoon te ontgrendelen. Om informatie te lezen en testen te maken had ik echter mijn telefoon nodig. Dit was tevens ook het enige wat ik nog kon doen, dus zat er niets anders op dan naar huis gaan. Zonder enig idee van treintijden en looproutes ben ik maar mijn wazige richtingsgevoel gaan volgen naar het treinstation. In de hoop dat ik thuis het pasje met de PUK-code kon vinden. Best confronterend hoe afhankelijk je dan ineens bent van je telefoon en internet. Tegelijkertijd ook wel heel relaxed dat ik even geen telefoon en internet had :). Ik ben gelukkig thuis gekomen en de PUK-code heb ik ook kunnen vinden.

Zo waren er de afgelopen 3 weken nog wel meer van dit soort momentjes die fout gingen en als geluk bij een ongeluk weer werden opgelost, zoals het per ongeluk wissen van de resultaten van een kleurmeting.

Mijn stage vind ik tot nu toe erg leuk. Ik leer er veel, het is relaxed en qua bedrijf zo anders dan mijn vorige stageplek.
Wel ben ik dankbaar dat ik in augustus mijn stage even mag pauzeren. Hoe ik de afgelopen weken door en door ben gegaan met stage, werk, vrienden, gezin, etc., is ongelooflijk. Ik voel me happy, relaxter en kan zoveel meer aan.

Natuurlijk heeft deze periode ook zeker momenten gehad waarin ik mijn grens was gepasseerd. Zeker in de eerste twee weken van juli, de begin periode van mijn nieuwe stage, met ook nog werken, volle weekenden en erg slecht slapen (ongeveer 6 uur per nacht, met geluk). Ik kreeg wallen, voelde me zwak en emotioneel. Ik wilde alles doen en super goed presteren. Maar vergat daarbij om aan mijn eigen welzijn te denken. Dit is iets wat ik blijvend lastig vind. Ook het inschatten van wat ik aan kan en wanneer ik beter mijn rust kan pakken en hoe ik die rust dan het beste kan pakken vind ik enorm lastig. Gelukkig probeer ik steeds vaker naar mezelf te luisteren en wanneer dat lukt voelt het mega goed.

Hetgeen wat mij deze periode veel rust en ruimte heeft gegeven is bedenken dat wanneer er iets mis is gegaan, je er niets meer aan kunt doen. Je kunt het alleen meenemen naar de toekomst en zorgen dat het niet nog een keer gebeurt. En.., wees jezelf. Als anderen die persoon die je bent niet leuk vinden, not your problem.

• 

• 

• 

Falen & halen

Twee weken geleden heb ik mijn laatste vakgerichte examen van dit jaar gehaald, ik heb een stage voor volgend jaar (waar ik al in juli, dus volgende week!!!, mee begin) en ik mag meedoen aan het HLO traject. Dit alles betekent dat ik volgend schooljaar mijn stage moet halen met een beroepsexamen, het HLO traject moet rocken en voor de vakken Nederlands, Engels en Rekenen nog een examen moet doen. De rest van de vakken heb ik allemaal al behaald. Hóe gek!

Het laatste examen van dit jaar was een theoretisch examen over chromatografie. Dit is mede het onderwerp voor mijn beroepsexamen op stage. Wat zorgde voor best wat prestatie druk om het wel echt met een goede voldoende af te sluiten. Het praktische en mondelinge gedeelte van dit vak had ik al behaald met een Goed.

Voor de toets had ik samenvattingen gemaakt, filmpjes bekeken, lessen teruggekeken en powerpoints bestudeerd. En tóch raakte ik 5 minuten voor het examen best in paniek. Kende ik alles wel goed? Voorbewerking?! Moest je dat ook leren? Shit! Weet ik dat wel?

En ja hoor. Raad eens wat vraag numero uno was op de toets?
Gegeven: twee manieren van voorbewerking. Vraag: Leg uit hoe deze twee voorbewerkingsmethodes werken en kies de juiste methode voor het bovengenoemde monster.
《 Kortsluiting 》
Het gevolg was dat ik ongeveer de eerste 5 vragen volledig oversloeg, 1 vraag invulde en vervolgens weer 3 vragen oversloeg. Het was één grote ramp.

Voor deze toets kregen we 3 uur de tijd. Volgens de docente hadden we maar 1,5 uur nodig. En volgens mij heb ik er uiteindelijk ongeveer 2 uur over gedaan. Alles kunnen invullen. Wel met voor mijn gevoel sowieso 50% foute antwoorden.

Ik baalde enorm. Vooral omdat ik een sterk gevoel had dat ik tegen mijn nieuwe stageplek moest gaan zeggen dat ik precies dít onderwerp niet had behaald. En het leukste van alles was ook nog dat de herkansing pas volgend schooljaar gedaan kon worden. Gelukkig kon ik het wel vrij snel loslaten. Ik kon er toch niets meer aan veranderen. Alleen maar wachten …

Verbazingwekkend genoeg kreeg ik twee dagen later al een mail binnen met als onderwerp: Resultaten VCH. Mijn hartslag piekte omhoog. Met best wat angst scrolde ik door de lijst met beoordelingen op zoek naar mijn leerlingnummer (Overigens iets wat súper gericht is op onze privacy (not). Namen mogen niet meer met de beoordelingen gemaild worden maar leerlingnummers die je gewoon kunt opzoeken wel (?)). Toen ik mijn nummer gevonden had en mijn resultaten zag kon ik maar 1 ding zeggen. Holy fack Holy fack Holy fack. En dat dan zo ongeveer 10 keer.

Ik had een 10,0 voor de vragen waar ik het slechste gevoel over had en een 8,7 voor het deel waarbij ik dacht dat het nog wel oké was. Nog steeds geloof ik het niet. Ongelovig in mijn eigen kunde dat ik ben, heb ik meteen mijn docente een mail teruggestuurd waarin ik haar bedankte voor het sturen van de resultaten en vroeg of we de examens nog in mochten kijken. Hier heb ik (natuurlijk) nog altijd geen reactie op terug.

Ook werd ik vrijwel meteen gebeld door twee klasgenootjes. Met één heel duidelijke waarschuwing die meteen uit de telefoon galmde zodra ik opnam. Ik mocht nooit meer stressen, klagen, zeuren en onzeker zijn over een toets. Per direct verboden.

En weet je, ik kan het ze ook niet kwalijk nemen. Hóe irritant en frustrerend is het als iemand super onzeker en gestresst doet en vervolgens het hoogste cijfer van de klas haalt. En niet 1x, maar als constante herhaling.

Op een gegeven moment zou je wel denken dat ik vertrouw in mezelf, mijn kunde en intelligentie. Maar toch elke keer weer weet ik het gewoon niet zeker. En het voelde dit keer écht zo dat het vreselijk fout was gegaan. Ik geloof het nogsteeds niet.

Ook mensen om me heen kunnen eigenlijk niet meer zo blij zijn als dat ik nog altijd ben wanneer ik een hoge beoordeling haal. “Super goed! Maar we hadden eigenlijk toch al niet anders verwacht”.

Ik sprong in ieder geval een gat in de lucht na het zien van deze resultaten. En ik zal een gat in de lucht blijven springen bij hoge beoordelingen. Al hoop ik ook dat ik íets meer zelfkennis krijg over mijn eigen kunde en misschien al een gat in de lucht kan springen zonder dat ik de beoordeling nog heb gekregen.

Weg met de gedachten dat je maar beter alles negatief kan inschatten omdat het dan alleen maar positief kan uitvallen.
En omarmen van het vertrouwen in jezelf en je eigen kunde. Geloven in jezelf is denk ik een van de grootste geschenken die je jezelf kunt geven. Mij lukt het nog niet. Maar ik kom er wel. Ik zal in ieder geval nooit naast mijn schoenen lopen ;).

Mijn eerste stage als chemisch-fysisch analist

Wauw. Wat een ontwikkeling! Op 1 september 2020 begon ik aan mijn eerste stage als chemisch-fysisch analist. Al maandenlang had ik hiervoor spanning, angst en prestatiedruk.

Vanwege de stages die ik had gelopen als pedagogisch medewerkster en de hieruit volgende paniek en depressie, was het starten van een nieuwe stage niet niks. Het woord ‘stage’ gaf me al hartkloppingen en paniek. Hierdoor werd het al een hele uitdaging om over stages na te denken, een top 3 te kiezen, een mail en brief te schrijven en contact op te nemen met bedrijven. Daarbij kwam ook nog eens corona om de hoek kijken..

Een stage vinden was vrijwel niet de doen. Continu mails schrijven, aanpassen, sturen en alleen maar negatief bericht terug krijgen. “We nemen nu helaas geen stagiaires aan”. “We zitten al vol”. “Voor jouw vakgebied hebben we geen plaats”. Dit was iets waar eigenlijk niemand iets aan kon doen. Onmacht. Maar ookal was het onmacht, het was ook zéker niet motiverend om door te zoeken. Op sommige momenten heb ik zelfs gedacht dat het misschien wel fijner zou zijn als ik geen stage kon vinden. Dan was ik in ieder geval op dat moment van de angst af.

Maar gelukkig kan ik toch zeggen dat het me ondanks de moeilijkheden tóch is gelukt om een stageplaats te vinden bij AgroCares in Wageningen. Een bedrijf dat onderzoek doet naar grond van binnen én buiten Europa. En ook een bedrijf waarbij er de gehele dag engels wordt gepraat omdat er mensen uit verschillende landen werken. (Pas sinds 2 maanden werkt er nu één Nederlandse jongen in het laboratorium).

Wat heb ik onwijs veel geleerd op deze stage. En niet alleen dingen over het bedrijf en de werkzaamheden maar ook het engels praten/denken/schrijven, de verschillende ‘culturen’, dat stage geen vervelend gevoel hoeft te geven, dat alleen al praten best veel kan oplossen én dat ik eigenlijk stiekem een super goede stagiaire ben!

Helaas heb ik ook in strijd gezeten met mezelf. De onzekerheid die ik langzaam aan het omzetten ben naar zekerheid, hield me soms tegen en bracht me van mijn stuk. En zo lag ook de lat te hoog vanuit stage en zeker vanuit mezelf. De druk en stress was dusdanig hoog dat het bijna weer de verkeerde kant op ging. Met hulp van mijn moeder, gesprekken met mijn stagedocent en stagebegeleidster en wat dagen vrij werd die lat gelukkig verlaagd tot het juiste niveau.

Vorige week vrijdag heb ik mijn stage mogen afronden met een ‘goed’. Dit is de hoogst haalbare beoordeling. 20 weken lang heb ik geleerd, ben ik gevallen, weer opgestaan en heb ik gelachen.

En het word nog gekker. Mijn stage is nu mijn werk! Als bijbaantje mag ik nogsteeds het laborantenteam versterken zolang ik het kan combineren met school. En niet alleen ík ben daar blij mee, maar ook nog eens alle collega’s.

Ik kan niet vaak genoeg zeggen en benadrukken hoe belangrijk het is, en watvoor een verschil het maakt wanneer je de (on)juiste keuze hebt gemaakt qua opleiding. Je leven valt uit elkaar of wordt verrijkt. Ik kan me goed voorstellen dat het voor heel veel mensen niet zo ‘dramatisch’ is als hoe ik het nu vertel. Maar voor mij persoonlijk is dat toch echt wél het geval.

Ik ben geen mislukkeling, ik heb niet gefaald en ik kan wél werken. Ik had 5/6 jaar geleden gewoon nog niet dat juiste puzzelstukje gevonden ;).

Keep on going. Volg je eigen pad. Weet dat alles gebeurt met een reden. En waardeer jezelf in alle glorie.

Peace.

De grens

Vorige week was voor mij nogal een pittige week. Ik liep 4 dagen stage van half 9 tot 5, moest mijn stageverslag afronden en inleveren, had een zangles, nam deel aan een vergadering van de studentenraad, had de eerste online bijeenkomst van MBO’ers Pakken Aan, moest naar fysiotherapie, was bezig met het aanleren van een dans en probeerde ondertussen ook nog sociale contacten te onderhouden.

Wat ik vooral aan mezelf merkte was dat ik zocht naar afleiding. Naast de verplichte dingen probeerde ik bezig te blijven met dingen die ik leuk vind om er zo voor te zorgen dat er geen ruimte meer was voor zenuwen, stress en negatieve gevoelens. En dat hielp. De zenuwen die ik aan het begin van de week nog ervoer, waren al gauw verdwenen. Maar tegen het eind van de week merkte ik ook dat ik uitgeput raakte. De kwetsbaarheid kwam naar boven, de zenuwen kwamen terug en ik had geen energie meer om het om te zetten. Meerdere malen in die week heb ik me afgevraagd of ik mijn grens over ging. Maar al die keren kreeg ik mezelf er ook weer bovenop.

Bepaalde dingen/activiteiten kunnen een dusdanige kik geven, een zelfverzekerdheidsboost en plezier waardoor de energie die het kostte niet meer opwoog tegen wat ik ervoor terug kreeg. Maar er zijn ook dingen/activiteiten die die kik niet geven. Wanneer weet ik wat me die boost geeft en wat niet?

Mijn “grens” voelt als onbekend terrein. Wat kan ik wel doen, wat kan ik niet? Wanneer is iets teveel en wanneer is iets juist verrijkend. Is dit slim om te doen of is dit gewoon super dom? Voel ik me nu alleen moe of is ál mijn energie uit mijn lichaam verdwenen?

Best vaak heb ik dingen niet gedaan omdat ik dacht dat het teveel voor me zou zijn of omdat ik bang was voor het gevolg. Ik geloof erin dat ik mezelf in zoverre ken dat ik kan aanvoelen of ik iets wel of niet trek. Maar ik geloof er ook in dat ik mezelf soms te zwak inschat. Het moeilijke hieraan is dat op het moment dat ik mezelf zwak inschat, ik me ook zwak ga voelen.

Om jezelf en je eigen grens beter te leren kennen moet je fouten durven maken, willen ontdekken en open staan voor álles wat je voelt en ervaart. Dat is niet altijd makkelijk, zeker niet wanneer je een “foute” beslissing hebt genomen en daarvan de gevolgen moet ervaren. Maar zo weet je wel wat je de volgende keer níet moet doen.

Verantwoordelijkheid nemen voor een keuze die mogelijk slecht uit kan pakken vind ik verschrikkelijk. Graag overlegde ik dan ook met mijn ouders of vrienden zodat mijn keuze gebasseerd was op meerdere meningen en zo was er dus ook in mijn hoofd gedeelde verantwoordelijkheid. Hier wil ik vanaf. Ik wil mijn eigen verantwoorlijkheid volledig leren te nemen. Want ook door de verantwoordelijkheid te verdelen of af te schruiven wordt mijn eigen grens niet meer gebasseerd op mijn gevoel en mening maar op het gevoel en meningen van meerdere mensen.

Kortom, het leven is druk, er gebeurt veel en er is eigenlijk al snel te weinig tijd om alles te doen wat je wilt doen. Hierin moet je keuzes maken. En soms vallen die keuzes goed uit en soms had je beter iets anders kunnen kiezen. Het belangrijkste is dat je je eigen grens leert kennen en 100% achter elke eigen keuze staat.

Ik wil ontdekken, fouten durven maken, gemaakte fouten leren te accepteren en zo steeds dichter bij mezelf komen.

“Challenge yourself; it’s the only path which leads to growth” – Morgan Freeman

Stress

“Toestand van psychische spanning en druk” – www.woorden.org

“Aanhoudende geestelijke druk” – www.mijnwoordenboek.nl

“Een fysiologische toestand van het lichaam” – www.spiritueelwoordenboek.nl

Iets waar ik momenteel even heel erg mee loop te kampen. In zekere mate is stress iets goeds. Het zorgt ervoor dat je oplettend bent en een goede prestatie levert. In mijn geval is stress vaak onnodig en werkt het ook nog eens averechts.

Druk op mijn borst en in mijn keel, buikpijn, hoofdpijn, hartkloppingen, paniek. Wanneer ik een zekere mate van stress heb bereikt is àlles te veel. Geef mij dan maar geen taak want daar komt toch niets van terecht. To be fair raak ik dan zelfs in paniek als ik naar de supermarkt moet gaan of überhaupt moet nadenken.

Op dit moment loop ik mijn eerste stage als student chemisch-fysisch analist. Het gaat enorm goed. Echter ervaar ik ook hier een bepaalde hoeveelheid stress waar ik enorm tegenaan loop. Een té hoge verwachting, té moeilijke opdracht en ikzelf die ook té veel druk op mezelf leg en het perfect wil doen. Zo werd ik er dus ook weer op gewezen dat het onwijs belangrijk is om dingen te bespreken als je ergens tegen aanloopt. En zo ook duidelijk te maken wáár je precies tegen aanloopt. Dit is zeker niet altijd makkelijk en soms heb je daar ook hulp bij nodig. Gelukkig mag ik mezelf prijzen met een moeder die me 200% steunt en begripvolle mensen om me heen.

Hulp vragen en accepteren in zo’n situatie is een kracht.

Nu is de oorzaak van mijn stress op stage verholpen. Maar stress op zich is nog steeds een grote valkuil van mij. Om de meest simpele onnozele dingen kan ik in paniek raken. In groep 8 werd ik een stresskip genoemd en nog altijd heeft deze bijnaam nog geen afscheid van me genomen. Ik denk dat mijn stressgevoeligheid ook gedeeltelijk te maken heeft met mijn hoog sensitiviteit. Hier wil ik dan ook nog een keer over schrijven.

Natuurlijk kun je jezelf vormen en ontwikkelen in de richting die je wilt. Je kunt beter leren omgaan met bepaalde situaties en met jezelf. Dit is ook waarin ik nog altijd erg lerende ben.

Voor nu lieve lezers en ook ikzelf: probeer te genieten, want mijn inziens is het leven daar ook voor.

Adem in, adem uit, laat los & hakuna matata.

Mijn stage als pedagogisch medewerkster

Stage is een super handig en fijn concept. Je kunt er enorm veel van leren en ervaring opdoen. Het geeft een beeld van het werk en bij sommige opleidingen, zoals mijn huidige opleiding tot chemisch-fysisch analist, kun je er door middel van stage ook achterkomen welke richting je op wilt in het werkveld.

Mijn 2 stages tijdens de opleiding tot pedagogisch medewerker waren echt niet verschrikkelijk. De collega’s waren lief, de kinderen waren leuk en de dingen die ik moest doen waren ook niet stom. Helaas geeft dat echter geen garantie voor een geslaagde stage.

Tijdens stage kwam ik er achter dat dit geen geschikt beroep was voor mij. Het gebrek aan structuur vond ik heel moeilijk. Aan het begin van de dag wist je niet wat je precies ging doen en hoe de dag ongeveer zou verlopen. Voor bepaalde opdrachten moest ik zelfs mijn collega’s (die volwassen waren en enorm veel ervaring hadden) gaan vertellen wat ze moesten doen. Níets voor mij! (met een knipoog, want momenteel is dat toch een beetje anders). Daarbij zijn kinderen super leuk, maar ook erg chaotisch en druk. En laat dat nou net iets zijn waar ik niet zo goed tegen kan.

Een grappig en ook best beschamend feitje is dat ik tijdens mijn eerste stage heb geleerd om fruit te schillen. Tot dan toe had mijn moeder altijd fruit geschild vanwege zowel gemakzucht én omdat ik het gewoon anders zelf vaak vergat om fruit te eten. Het was bést ongemakkelijk om te zeggen dat ik oprecht niet wist hoe ik een appel moest schillen.. Oeps?

De stages hielpen me inzicht te geven in mezelf. Ik was tijdens de stage periodes vaak gestresst en het tweede jaar van de opleiding was dat zelfs continu. Dusdanig gestresst dat het soms zelfs overging in paniekaanvallen. Er werden dingen van me gevraagd die ik met mijn kwaliteiten en persoonlijkheid niet, of in ieder geval absoluut niet makkelijk, kon waarmaken. Ik ging over mijn grens heen en was constant aan het knokken.

Om de stage minder moeilijk te maken ben ik overgestapt van niveau 4 naar niveau 3. Dit zorgde er namelijk voor dat ik geen leiding hoefde te geven en de algemene opdrachten wat makkelijker werden. Het overstappen bleek echter geen goede keuze te zijn. Stage gaf nog steeds ontelbaar veel stress en school voelde voor mij door de overstap púúr nutteloos. Het niveau van de lessen was te makkelijk en mijn motivatie was verdwenen. Mijn inzet ging van 200% naar 0%. De middenweg hierin was onvindbaar. Dit, omdat ik zó gewend was om 200% mijn best te doen dat het onmogelijk voelde om me net iets minder in te zetten. Dit gaf een dusdanige kortsluiting in mijn hoofd dat helemaal niets meer doen de enige andere mogelijkheid leek te zijn.

Ondanks het “niets” doen, werd mijn mentale zijn niet beter. Het bleef slechter gaan. Ik had nog maar 2 weken te gaan. Één laatste toetsweek tot de zomervakantie. Daarna zou ik het tweede leerjaar van de opleiding gehaald hebben en alleen nog een examenjaar voor de boeg hebben. Maar diep van binnen wist ik het al.

Het was klaar. De keuze om te stoppen met de opleiding was geen keuze meer.

Het was een noodzaak.