Wees prachtig

Steeds vaker zie ik in wat onzekerheid met je kan doen en hoe belachelijk het eigenlijk is dat onzekerheid bestaat. “Ik ben te dik” “Shit, een puist!” “Ik kan niet zingen” “Ik ben niet goed genoeg” “Ik ben lelijk” “Ik hoor er niet bij” “Ik ben dom” “Ik ben niet modieus” “Mijn ogen hebben een minder mooie kleur dan die van hen” “Ik heb een onderkin” “Stink ik uit mijn mond?” “Vinden zij mij wel leuk?” “Ik heb te veel haar” “Ik word grijs” “Ben ik te druk?” “Ik ben te emotioneel”.

Dit zijn allemaal dingen die ik vaak genoeg denk en waarvan ik ook denk dat ik bij elke gedachte ook zeker niet de enige zal zijn. Gelukkig is het menselijk. Maar waarom? Waarom doen we onszelf dit aan? Waarom zijn we niet gewoon tevreden met hoe we zijn. In basis zijn we allemaal hetzelfde. We moeten proberen onszelf te behandelen zoals we een ander behandelen om wie we geven.

De film ‘senior year’ op Netflix (overigens een erg leuke film vind ik zelf) gaf me weer zo’n realisatiemomentje dat het niet uitmaakt wat anderen van je vinden. Wees jezelf. Er zullen genoeg mensen zijn die van je houden om wie je bent, waarvoor je niet hoeft te veranderen. Dát is pas genieten. Uit ervaring van kostbare momenten weet ik hoe bevrijdend het voelt wanneer je al die drukkende gedachten laat gaan. Laat die buik los, show die puist en voel je sexy in je joggingpak.

Wanneer je uitstraalt dat je jezelf leuk vind, zullen anderen je ook leuker vinden. Dat merk ik bijvoorbeeld wanneer ik foto’s voorbij zie komen op Instagram. Dan maakt het niet uit of iemand kleding draagt die ik niet zo mooi vind. Wanneer deze persoon zo straalt in eigen zekerheid, is het ineens prachtig. JIJ bent prachtig! Zolang je jezelf prachtig vind.

Ps. I’m a happy person FYI
Pps. Ik stel het opruimen van mijn kamer uit door deze blog te schrijven

Ppps. There’s more in life then likes of others :). Laten we hier voortaan gewoon gaan klappen. Voor prestaties én voor fouten.

So what

Oké dusssss.
Ik voel me mentaal bagger. Al een paar dagen lang. Uit het niets. Zonder enige aanleiding of reden. En ik merk dat ik het lastig vind om er mee om te gaan. Het ene moment gaat het prima en het andere moment voel ik me leeg, zwak en gestresst, kan ik in huilen uitbarsten en heb ik nergens zin in.

De laatste tijd zit ik onwijs goed in mijn vel. Ik geniet en kies steeds wat meer voor mezelf. Daarom merk ik dat ik dit gevoel, wat nu dus al een paar dagen aanhoud, moeilijk kan loslaten. Ergens heb ik wel het idee dat ik het accepteer. Maar met alleen die acceptatie voelt het alsof het niet verbeterd kan worden.

Eigenlijk wilde ik hier ook niet over schrijven en het niet delen. Ik wil niet zielig gevonden worden, ik wil niet gezien worden als zwak, ik wil niet dat mensen denken dat het slecht met me gaat, ik wil niet alleen maar blogs delen over negatieve dingen (dit heb ik zelfs al een keer eerder in een blog genoemd oeps).. En toch maak ik nu de stap om hier wél over te schrijven en wellicht het zelfs ook te delen. (Dat weet ik nu, op het moment van schrijven, nog niet helemaal zeker :)).

Waarom? Omdat het mij helpt. Omdat ik hierdoor reflecteer op mezelf. En so what, als ik vooral schrijf wanneer ik me niet zo goed voel? So what, als mensen daar een mening over hebben of als ze me gaan zien in een bepaald licht. So what…

Oké genoeg daarover.

Ik voel me dus niet goed.
Ik voel me onzeker, zwak, angstig, verdrietig, gestresst en leeg.
En waar ik constant mee bezig ben is; waarom voel ik me zo en wat kan ik eraan doen? Dat klinkt niet echt als accepteren van wat is hè..

Maar hoe doe ik dat dan? Als ik nergens zin of behoefte in heb. Als de dingen die me normaal gesproken vrolijk en gelukkig maken, maar voor een korte tijd een beetje vrolijkheid bieden.

Ik heb de afgelopen tijd zoveel gedaan en bereikt. Ik voelde me sterk, zelfverzekerd en opbloeien tot een nieuwe ik. Maar als ik nu in de spiegel kijk dan zie ik in de ogen van die 23 jarige vrouw, een klein meisje in paniek.

Dit gevoel wat ik heb, begon te komen op het moment dat mijn dagen oningepland werden. Geen plannen. Geen moeten.

En na een maand lang door en door en door, is dat een enorme switch. Ik heb het idee dat het daardoor komt. Ookal keek ik ongelooflijk uit naar dagen met geen plannen en had ik het echt nodig om bij te slapen en uit te slapen.

Maar betekent dit dan dat ik het op kan lossen door weer alles vol te plannen? Maybe. Wil ik dat? Eigenlijk niet. Eigenlijk wil ik, ongeacht of ik wel of geen plannen heb, me goed voelen.

De wereld draait maar door en door en de tijd die we hebben is ook niet eindeloos. Dat maakt het allemaal snel een beetje onacceptabel als je niet vrolijk bent.

---

Tot mijn grootse verbazing werd ik vanochtend, een nacht na het schrijven van bovenstaande tekst, wakker zonder stress, angst, leegte, onzekerheid en verdriet.
Ik werd wakker en voelde de behoefte om een rondje te hardlopen. Maar toen ik omgekleed en wel beneden kwam, bracht de regen me aan het twijfelen. De beslissing om toch te gaan rennen bleek een fantastisch goede beslissing te zijn.

Ik genoot van de verkoelende druppels over me heen en de rust die de regen bracht met name omdat er door de regen weinig mensen buiten waren.

Na het rondje rennen heb ik ontbeten op bed en ben ik toch nog een uurtje of 3 in slaap gevallen. Om daarna een jonge, mooie, sterke, gevoelige, intelligente vrouw van 23 jaar oud in de spiegel te mogen ontmoeten.

Zo zie je maar, dat het schrijven me wellicht meer heeft geholpen dan ik had gedacht. En dat er voor sommige dingen misschien wel helemaal geen oplossingen bestaan. Je overgeven aan dat wat is, is dan de enige oplossing.

Ik voel me weer goed. Maar weet je, misschien over een paar dagen of zelfs een paar uur ineens weer even niet. En misschien doorloop ik dan weer opnieuw deze reis.

Maar,
so what.
Dat is later.
En nu is nu.
🙂

• 

• 

Het blinde zicht

In het prille begin van mijn opleiding, eigenlijk nog voordat de opleiding was gestart, was ik onwijs onzeker over voornamelijk 2 gedachtes die rond bleven dwalen in mijn hoofd: ‘Wat nou als ze me niet leuk vinden?’. Met ‘ze’ doelde ik op mijn nieuwe klasgenoten. En: ‘Wat nou als het me weer niet lukt?’.

Bij beide gedachtes was het voornamelijk mijn eigen onzekerheid die aan het woord was. Maar bij de eerste gedachte speelde ook mijn leeftijd een rol. Met de meeste klasgenoten zou ik namelijk ongeveer 5 jaar schelen.

De hele zomer heb ik mezelf belast met deze gedachtes. En oh oh, wat waren die gedachtes onzin. Meteen al bij het introductiekamp had ik mijn maatjes gevonden. Waarvan vooral 1 maatje nogsteeds een heel leuk & dierbaar maatje is. Ik heb hartstikke leuke mensen leren kennen en flink lol met deze mensen gehad. Maar natuurlijk heb ik ook mensen leren kennen waar ik een minder goede klik mee had. Dat is normaal!

En nu zit ik in het derde jaar van de opleiding. Nog maar 2 examens en een eindstage te gaan. Met een cijferlijst waar je U tegen zegt.

Toch val ik steeds weer in dezelfde valkuil. Ik zie mezelf in eerste instantie als een zwak persoon. Iemand die altijd een stapje achter loopt op een ander.

Neem bijvoorbeeld de ambassadeursverkiezing van DitIsMbo ..
In eerste instantie had ik al niet verwacht dat ik door mijn school uitgekozen zou worden. Vervolgens leek de kans om op te vallen bij de jury voor mij al meteen een waardeloze poging toen ik tijdens de eerste online bijeenkomst mijn teamgenoten van Team Midden zag.

Wat een talenten! Wat een aanpakkers! Iedereen doet wat voor de school, voor de gemeenschap of voor het MBO. En wat doe ik? Echt he-le-maal niks. Ik ben gewoon blij en gemotiveerd over mijn opleiding.

Ik weet nog dat ik na deze bijeenkomst volledig in paniek was. Verdrietig en gestresst. Wat moest ik daar nou. Tussen al die goede ambassadeurs. Wat heb ik te bieden?

Gelukkig ging ik er toch gewoon voor. De uitdagingen ging ik aan om te groeien en gewoonweg te genieten. En dat heb ik zeker gedaan!

Sinds deze week staan alle 3 de afleveringen van MBO’ers Pakken Aan op youtube. Bizar dat ik daar gewoon ook bij op de film sta. Ik had namelijk voordat ik “ja” had gezegd tegen de ambassadeursverkiezing van het Rijn IJssel eerst nog de afleveringen van 2019 bekeken. Pure stress gaf dat me! Ik weet nog dat ik toen dacht: ‘Prima, ik doe mee met de verkiezing van het Rijn IJssel, maar die challenges díe ga ik niet doen’. En daar sta ik dan toch, met mijn big smile. Te genieten van alle ontwikkelingen die ik doormaak. De groei die elke minuut verder versterkt wordt.

Na challenge 1 was ik overigens al helemaal ontspannen. Waarom? Omdat ik de kans dat ik genoemd ging worden in de top 3 na díe prestatie lager dan nul achtte. Challenge 2 was daardoor puur genieten en mezelf proberen niet te verliezen in de chaos. Heel eerlijk gezegd, had ik totaal geen idee wat nou precies de bedoeling was van die challenge. Ik deed maar wat. Maar klaarblijkelijk deed ik het goed voor de jury.

In de pauze tussen challenge 2 en challenge 3 zat ik in een dilemma. Moet ik nou wel of niet mijn best gaan doen bij challenge 3? Als ik wel mijn best doe is de kans aanwezig dat ik nog een keer genoemd word in de top 3 en dan is de kans dat ik moet gaan pitchen op het gala ook iets groter. Wil ik dat? Het zou echt enorm spannend zijn .. Maar tegelijkertijd ook ontzettend gaaf. En daarbij als ik ervoor kies niet mijn best te doen, ben ik niet echt mezelf?
Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik gewoon plezier ging hebben. Lekker meedoen, mezelf zijn en van de challenge genieten.

Eigenlijk heb ik mezelf de hele dag verkeerd ingeschat. Ik bewonderde de andere deelnemers en was ervan overtuigd dat ik daar niet aan kon tippen.
Maar ik heb ook de hele dag beleefd in het moment en zonder stress! Dát is echt een ongelooflijke overwinning voor mezelf! Alleen daarom al ben ik zo zo zo onwijs dankbaar voor deze kans.

Ik denk dat het nog wel even duurt voordat ik mijn denkbeeldige bril op de juiste sterkte heb gebracht zodat het blinde zicht over mezelf helemaal helder wordt, maar ik ben mijn bril wel aan het verstellen!

Ik kan mezelf niet vergelijken met de andere ambassadeurs of überhaupt met andere mensen. Ik ben ik en dat ben ik alleen.

Scroll naar beneden voor wat kort extra beeldmateriaal van de opnamedag! 🙂

Team Midden
❤

Even bijpraten

Ik heb twee keer de blog overgeslagen, gewoon omdat ik niet wist waar ik het over moest hebben. En nog steeds heb ik geen idee. Ik leg teveel druk op mezelf om een blog te schrijven die anderen leuk vinden. Dit terwijl het beter is om gewoon te schrijven voor mezelf. Schrijven wat ík leuk vind. En als een ander dat dan leuk vindt om te lezen, is dat mooi mee genomen. Leerproces!
Dus nu denk ik, laat ik het maar gewoon over mijn leven en gedachtes hebben. (Want dat doe ik eigenlijk al 27 blogs lang 😉).

Bij deze de rode lijn aan gebeurtenissen van vorige week ..

In de chaos van wat er allemaal gaande is en tegelijkertijd in de stilte van het niets, zit ik gevangen. De afgelopen tijd gebeurt er in mijn leven zó veel en tegelijkertijd zo weinig. Ik werk, ga naar school, spreek af met vrienden en doe daarnaast nog andere extra dingetjes. (Dit klinkt misschien voor een student niet veel, maar voor mij zijn mijn bezigheden van de laatste tijd niet te vergelijken met wat ik hiervoor aankon/deed). Daarnaast verzuip ik mezelf in Netflix series.., uren lang.

Ik ben vaak & veel moe. Maar de vraag is, komt dat omdat ik zo veel doe óf omdat ik eigenlijk niets uitvoer?

Een duidelijk signaal dat mijn hoofd te vol was of dat ik alleen oog had voor het heden, was dat ik me compleet vergist had in de datum van mijn Nederlands en Engels examen. Dit examen stond gepland op dinsdag, maar in mijn hoofd én in mijn agenda had ik staan dat het op woensdag was. Twintig minuten nadat mijn examen eigenlijk was, werd ik gebeld door mijn Nederlands docente met de vraag waar ik was. Nogal in shock over dat ik me vergist had, ben ik alsnog snel naar school gereden én heb ik mijn examens gehaald met een 9,2 voor Nederlands en een 10,0 voor Engels. (Dit was overigens twee keer het examen ‘gesprekken voeren’, waarbij voor engels mijn engelstalige stage ervaring goed van pas kwam).

Eind goed, al goed.

De volgende dag stond er een online vergadering ingepland. En je raadt het misschien al, ook die was ik volledig vergeten. De herinneringsemail op dinsdagavond was onmisbaar.

Op dit moment weet ik niet of het een goed of een slecht teken is dat ik dingen vergat. Voor mijn gevoel ben ik constant aan het ontwikkelen en veranderen. En hierin lijkt het me niet helemaal te lukken om dit in kleine stapjes te doen. Ik vind het fantastisch dat ik dingen wat meer los kan laten, meer in het nu kan zitten en dat ik gewoon kan denken “we zien wel hoe het loopt”. Maar ik mis wel een beetje duidelijkheid, planning en structuur. Dagen vliegen voorbij en gaan tegelijkertijd onwijs langzaam. Dus voor de komende tijd hoop ik wat meer van die planning”spirit” terug te krijgen zonder dat ik het relaxtere denken verlies.

________________________________________________

De 2^e aflevering van MBO’ers Pakken Aan is online gekomen op youtube. De ambassadeursverkiezing verloopt vliegensvlug. Over ongeveer een maand (17 mei) is het ambassadeursgala waarbij dé MBO ambassadeur 2021 gekozen gaat worden. Deze verkiezing heeft me nog meer inzicht gegeven in hoe talentvol MBO’ers kunnen zijn. Alle ambassadeurs zijn unieke personen met eigen talenten. En allemaal willen we het liefst 1 ding; het MBO beter belichten en de grote waarde van MBO’ers laten zien. Ook heeft het me meer zelfvertrouwen en een beter inzicht in mijzelf gegeven. In de 2e aflevering kun je zien dat ik straal. Díe Tjesse hoop ik nog heel heel veel vaker te zien.

– De linkjes naar de twee afleveringen kun je vinden op de pagina ‘Meer van mij …’
mocht je interesse hebben. –

________________________________________________

Ik merk in veel dingen, bijvoorbeeld de online vergadering, school en ook het ambassadeursschap, dat ik nog niet genoeg inzie wat ik eigenlijk allemaal kan. Ik trek me toch snel terug en/of word gespannen terwijl het uiteindelijk altijd goed gaat. Ik kijk op naar heel veel mensen en baal er al snel van dat ik bijvoorbeeld niet ‘dat idee’, ‘dat talent’ of ‘die intelligentie’ heb.
Waarom ik zo’n “zwak” beeld van mezelf heb gecreëerd en wanneer dat dan is ontstaan, weet ik niet. Ik zal mezelf moeten blijven herinneren dat dat beeld onjuist is. Maar zoals het nu gaat, ga ik wel de goede richting op. En dan, op een gegeven moment, zal die herinnering niet meer nodig zijn.

Ik snap jou niet

“Ik snap het niet. Ik snap jóu niet”.

Deze eigenlijk vrij onschuldige woorden kunnen soms als een pijnlijke steek voelen.

Er zijn altijd wel mensen die mij op een bepaald vlak niet begrijpen. Best logisch natuurlijk. Want ook al zijn we uit hetzelfde bewustzijn ontstaan, we zijn allemaal met een eigen persoonlijkheid gevormd tot een uniek persoon.

Toch is het moeilijk voor mij als mensen aangeven mij niet te begrijpen. Dit heeft verschillende redenen.

Ten eerste wil ik het voor iedereen altijd goed doen (ja nog steeds, al weet ik dat het eigenlijk beter is om gewoon mezelf te zijn). Wanneer ik iets doe, voelt het voor mij normaal om mezelf te verantwoorden. Dit zit er eigenlijk standaard ingebakken. Maar wanneer ik mezelf dan verantwoord / uitleg en de ander snapt mij niet, voelt mijn gedrag niet correct.

Ten tweede wekt het een gevoel van eenzaamheid op. Eenzaamheid in je eigen gevoel en manier van denken. Eenzaamheid in jezelf zijn.

De laatste reden waarom ik de zin “ik snap je niet” moeilijk vind, is omdat ik mezelf soms ook niet snap. Mijn manier van doen, van reageren en van denken. Het kan allemaal zo onduidelijk en onjuist zijn waardoor ik zelf in de war raak.

Het zou niets uit hoeven maken of een ander je wel of niet snapt. Zolang je jezelf maar snapt. Ik denk dat dat wel een belangrijk punt is. Want wanneer je jezelf niet snapt, ga je het zoeken bij anderen en is de mening van anderen daarin ook ineens heel belangrijk.
Precies hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor het houden van jezelf. De liefde voor jezelf zou genoeg moeten zijn, maar wanneer je niet genoeg of geen liefde aan jezelf geeft is de liefde van een ander van levensbelang.

Dagenlang kan ik opgezogen worden door één enkele opmerking. Maanden of zelfs jarenlang kan deze opmerking nog door mijn hoofd zweven en af en toe oppoppen. Zo ook: “ik snap jou niet”.

Maar voordat ik verwacht van een ander dat hij/zij mij begrijpt, zal ik toch eerst zelf moeten zorgen dat ik mezelf volledig begrijp. Misschien lukt dat wel nooit volledig en blijft niet alleen mijn leven maar ook ikzelf mijn hele leven een puzzel. Gelukkig is dat dan een puzzel die ik met alle liefde, plezier en openheid wil proberen op te lossen.