So what

Oké dusssss.
Ik voel me mentaal bagger. Al een paar dagen lang. Uit het niets. Zonder enige aanleiding of reden. En ik merk dat ik het lastig vind om er mee om te gaan. Het ene moment gaat het prima en het andere moment voel ik me leeg, zwak en gestresst, kan ik in huilen uitbarsten en heb ik nergens zin in.

De laatste tijd zit ik onwijs goed in mijn vel. Ik geniet en kies steeds wat meer voor mezelf. Daarom merk ik dat ik dit gevoel, wat nu dus al een paar dagen aanhoud, moeilijk kan loslaten. Ergens heb ik wel het idee dat ik het accepteer. Maar met alleen die acceptatie voelt het alsof het niet verbeterd kan worden.

Eigenlijk wilde ik hier ook niet over schrijven en het niet delen. Ik wil niet zielig gevonden worden, ik wil niet gezien worden als zwak, ik wil niet dat mensen denken dat het slecht met me gaat, ik wil niet alleen maar blogs delen over negatieve dingen (dit heb ik zelfs al een keer eerder in een blog genoemd oeps).. En toch maak ik nu de stap om hier wél over te schrijven en wellicht het zelfs ook te delen. (Dat weet ik nu, op het moment van schrijven, nog niet helemaal zeker :)).

Waarom? Omdat het mij helpt. Omdat ik hierdoor reflecteer op mezelf. En so what, als ik vooral schrijf wanneer ik me niet zo goed voel? So what, als mensen daar een mening over hebben of als ze me gaan zien in een bepaald licht. So what…

Oké genoeg daarover.

Ik voel me dus niet goed.
Ik voel me onzeker, zwak, angstig, verdrietig, gestresst en leeg.
En waar ik constant mee bezig ben is; waarom voel ik me zo en wat kan ik eraan doen? Dat klinkt niet echt als accepteren van wat is hè..

Maar hoe doe ik dat dan? Als ik nergens zin of behoefte in heb. Als de dingen die me normaal gesproken vrolijk en gelukkig maken, maar voor een korte tijd een beetje vrolijkheid bieden.

Ik heb de afgelopen tijd zoveel gedaan en bereikt. Ik voelde me sterk, zelfverzekerd en opbloeien tot een nieuwe ik. Maar als ik nu in de spiegel kijk dan zie ik in de ogen van die 23 jarige vrouw, een klein meisje in paniek.

Dit gevoel wat ik heb, begon te komen op het moment dat mijn dagen oningepland werden. Geen plannen. Geen moeten.

En na een maand lang door en door en door, is dat een enorme switch. Ik heb het idee dat het daardoor komt. Ookal keek ik ongelooflijk uit naar dagen met geen plannen en had ik het echt nodig om bij te slapen en uit te slapen.

Maar betekent dit dan dat ik het op kan lossen door weer alles vol te plannen? Maybe. Wil ik dat? Eigenlijk niet. Eigenlijk wil ik, ongeacht of ik wel of geen plannen heb, me goed voelen.

De wereld draait maar door en door en de tijd die we hebben is ook niet eindeloos. Dat maakt het allemaal snel een beetje onacceptabel als je niet vrolijk bent.

---

Tot mijn grootse verbazing werd ik vanochtend, een nacht na het schrijven van bovenstaande tekst, wakker zonder stress, angst, leegte, onzekerheid en verdriet.
Ik werd wakker en voelde de behoefte om een rondje te hardlopen. Maar toen ik omgekleed en wel beneden kwam, bracht de regen me aan het twijfelen. De beslissing om toch te gaan rennen bleek een fantastisch goede beslissing te zijn.

Ik genoot van de verkoelende druppels over me heen en de rust die de regen bracht met name omdat er door de regen weinig mensen buiten waren.

Na het rondje rennen heb ik ontbeten op bed en ben ik toch nog een uurtje of 3 in slaap gevallen. Om daarna een jonge, mooie, sterke, gevoelige, intelligente vrouw van 23 jaar oud in de spiegel te mogen ontmoeten.

Zo zie je maar, dat het schrijven me wellicht meer heeft geholpen dan ik had gedacht. En dat er voor sommige dingen misschien wel helemaal geen oplossingen bestaan. Je overgeven aan dat wat is, is dan de enige oplossing.

Ik voel me weer goed. Maar weet je, misschien over een paar dagen of zelfs een paar uur ineens weer even niet. En misschien doorloop ik dan weer opnieuw deze reis.

Maar,
so what.
Dat is later.
En nu is nu.
🙂

• 

• 

Ik snap jou niet

“Ik snap het niet. Ik snap jóu niet”.

Deze eigenlijk vrij onschuldige woorden kunnen soms als een pijnlijke steek voelen.

Er zijn altijd wel mensen die mij op een bepaald vlak niet begrijpen. Best logisch natuurlijk. Want ook al zijn we uit hetzelfde bewustzijn ontstaan, we zijn allemaal met een eigen persoonlijkheid gevormd tot een uniek persoon.

Toch is het moeilijk voor mij als mensen aangeven mij niet te begrijpen. Dit heeft verschillende redenen.

Ten eerste wil ik het voor iedereen altijd goed doen (ja nog steeds, al weet ik dat het eigenlijk beter is om gewoon mezelf te zijn). Wanneer ik iets doe, voelt het voor mij normaal om mezelf te verantwoorden. Dit zit er eigenlijk standaard ingebakken. Maar wanneer ik mezelf dan verantwoord / uitleg en de ander snapt mij niet, voelt mijn gedrag niet correct.

Ten tweede wekt het een gevoel van eenzaamheid op. Eenzaamheid in je eigen gevoel en manier van denken. Eenzaamheid in jezelf zijn.

De laatste reden waarom ik de zin “ik snap je niet” moeilijk vind, is omdat ik mezelf soms ook niet snap. Mijn manier van doen, van reageren en van denken. Het kan allemaal zo onduidelijk en onjuist zijn waardoor ik zelf in de war raak.

Het zou niets uit hoeven maken of een ander je wel of niet snapt. Zolang je jezelf maar snapt. Ik denk dat dat wel een belangrijk punt is. Want wanneer je jezelf niet snapt, ga je het zoeken bij anderen en is de mening van anderen daarin ook ineens heel belangrijk.
Precies hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor het houden van jezelf. De liefde voor jezelf zou genoeg moeten zijn, maar wanneer je niet genoeg of geen liefde aan jezelf geeft is de liefde van een ander van levensbelang.

Dagenlang kan ik opgezogen worden door één enkele opmerking. Maanden of zelfs jarenlang kan deze opmerking nog door mijn hoofd zweven en af en toe oppoppen. Zo ook: “ik snap jou niet”.

Maar voordat ik verwacht van een ander dat hij/zij mij begrijpt, zal ik toch eerst zelf moeten zorgen dat ik mezelf volledig begrijp. Misschien lukt dat wel nooit volledig en blijft niet alleen mijn leven maar ook ikzelf mijn hele leven een puzzel. Gelukkig is dat dan een puzzel die ik met alle liefde, plezier en openheid wil proberen op te lossen.

Ikigai – reden om te leven

Ooit weleens nagedacht over wat je met je leven wilt bereiken & hoe je op je leven wilt kunnen terugkijken op het moment dat je er niets meer aan kunt veranderen, op het moment dat je er fysiek niet meer bent.

Ik denk dat veel mensen gewoon hun leven leiden en daar gelukkig mee zijn. (Wat natuurlijk helemaal goed is en alleen maar fijn). Maar ik denk dat er ook een hoop mensen zijn die een doel nodig hebben of in ieder geval iets of iemand speciaals waardoor zijn of haar leven het waard is.

Voor sinterklaas heb ik een speciaal boek op mijn verlanglijstje gezet genaamd “ikigai”. Dit boek vertelt over het japanse geheim voor een lang en gelukkig leven. Iets wat iedereen wel zou willen denk ik. Zonder verder iets over het boek te zeggen wordt er al meteen verteld wat 1 van de belangrijkste dingen voor een lang en gelukkig leven is. Namelijk het hebben van een doel. Iets waarvoor je wilt bestaan.

Zelf kan ik mega genieten van verschillende dingen zoals musicals, naar de bioscoop gaan, shoppen, iets doen met vriendinnen, vakanties, leuke feestjes, dansen, zingen. Maar ook een boek lezen, netflix kijken, knuffelen, eten, etc. Maar is dat dan waarvoor ik leef? Voor die specifieke dingen/momenten? En dan nog iets… Wil ik later dat “huisje, boompje, beestje”-principe? Wil ik doordeweeks werken en in het weekend pas echt genieten van mijn leven? Of wil ik een avontuurlijk leven met ontdekkingen, veranderingen en uitdaging. Ik weet het niet… Ik snak naar een rijk leven met veel ontdekkingen, bijzonderheden en kennis maar ik snak ook naar een stressloos bestaan.

Misschien hoor je hier niet zo diep over na te denken en moet je gewoon leven, van moment tot moment, in het nu. Mijn ‘probleem’ is alleen op dit moment dat de vraag in mijn hoofd blijft dwarrelen.

Wat maakt jouw leven het waard om te leven?

Een vraag die ik niet stel om iemand of mezelf het leven niets meer waard te laten vinden maar om te onderzoeken en te ontdekken wat dat belangrijke ingrediënt is. Omdat ik op dit moment voel dat ik het nodig heb om te weten. Maar dat ik dat nodig heb betekent niet dat ik mijn leven niets waard vind. Het betekent dat ik op dit moment zoek naar wat de waarde inhoud.

Waarvoor sta je elke dag op? Voor je werk? Je school? Je gezin? Je vrienden? Omdat het moet? Omdat je wilt? Omdat je er blij van wordt? Of omdat je op weg bent naar je toekomst?

Weten wat jóuw leven waarde geeft is goud waard. En daarbij maakt het helemaal niets uit waarom je opstaat of wat precies je doel is zolang je er maar happy mee bent. Zolang je maar stilstaat bij de mooie momenten, lacht wanneer je lachen kan en huilt wanneer dat nodig is. Zolang je maar vertrouwt op jezelf en op je eigen pad. Zolang je maar liefde geeft en evengoed liefde ontvangt. Zolang je die persoon bent waar je van houdt.

Zo zal ik leven, zoeken en mijn ingrediënt vinden.

En wanneer mijn lichaam het dan begeeft, hoop ik dat ik kan zeggen dat ik heb gelééfd!