Overstag in de storm

De storm die momenteel buiten raast (storm Eunice) lijkt ook binnenin mijn hoofd plaats te vinden. De afgelopen 3 weken heb ik geknokt in het HBO-traject en het lijkt erop dat ik nu de strijd heb verloren. Of juist gewonnen?

In mijn opleiding op het MBO hebben ze het mogelijk weten te maken dat studenten in het 4e leerjaar een half jaar mee kunnen lopen op het HBO. Een fantastische mogelijkheid omdat je zo kunt ontdekken hoe dat gaat, of het je past en of je het kan. Toen ik hoorde dat dit kon had ik eigenlijk vrij snel de keuze gemaakt om het te doen. Niets te verliezen, toch?

Helaas was het voor mij tijdens de introductieweek (van twee dagen) al stressvol. En na de eerste officiële lesdag leek elke komende lesdag er 1 teveel. We stroomden in in het tweede halfjaar van het eerste leerjaar. Er werd veel van ons verwacht en wij als MBO doorstromers werden zonder pardon in het diepe gegooid. Het voelde een beetje alsof ik probeerde te zwemmen tegen de harde golven in maar langzaam achteruit werd getrokken. Ik hield het huiswerk niet bij, was tot laat in de avond bezig en had geen tijd meer voor andere dingen. Daarbij probeerde ik stof te begrijpen waarvan ik wist dat ik in die richting later niets wilde doen. Ik merkte dat het me mentaal en fysiek aan het opbreken was.

Ik wilde al vrij snel opgeven maar wist ook dat ik mezelf de tijd moest geven om te wennen. Uit ervaring weet ik dat het mij sowieso minimaal 2 weken kost om een nieuwe situatie eigen te maken. Maar nu, 3 weken later, voel ik me nog altijd niet goed. Ik ben veel duizelig, heb vaker buikpijn en hoofdpijn. Ik voel me kwetsbaar, onzeker, dom en oh zo klein. Het liefst word ik ziek (griep ofzo) zodat ik mezelf kan verschuilen in mijn kamer.

Het is genoeg.

Voor veel mensen zullen 3 weken te kort voelen of zullen ze denken “joh, waarom houd je het niet gewoon een half jaartje vol?”. Voor mij voelt het anders. Het voelt alsof ik mijn geluk zou opgeven als ik hiermee door zou gaan. En is geluk nu niet het allerbelangrijkst?

De keuze maken om ermee te stoppen is ontzettend moeilijk. Ookal gaat het nu maar om een half jaar en niet eens om mijn studie op het MBO. Ik voel me opnieuw een mislukking, ik heb gefaald, ik heb opgegeven..

Ik ben erg snel beïnvloedbaar door de meningen van andere mensen en zo verlies ik mijn eigen mening, mijn eigen gevoel, uit het oog. Maar ik weet dit: ik voel trots voor wat ik heb bereikt met deze opleiding, ik ben meer dan tevreden als ik dit diploma mag ontvangen en ik kies voor mijn eigen geluk. Wellicht ga ik over een paar jaar alsnog mijn kennis verbreden met een cursus. Ik zal altijd willen blijven leren, maar niet ten kostte van mezelf.

Nu is het zaak om mezelf te herpakken, de stress los te laten en zo met een lichter gevoel de dagen te gaan bewandelen.

Het roer wordt omgegooid. Mijn opleiding zal ik afronden door nog een half jaar stage te gaan lopen. Meer ervaring en meer bezig zijn met wat ik leuk vind.

Er is geen enkele reden om niet je eigen gevoel te volgen en geen enkele reden om de weg die een ander aflegt niet te omarmen. We leven allemaal ons eigen leven en het belangrijkste is dat je dat doet op de manier die voor jezelf het beste past.

Ik heb niet gefaald. Ik heb overwonnen. En ik heb het allerbeste gedaan wat ik kan doen. Ik heb naar mezelf geluisterd.

Let that be said.

Het blinde zicht

In het prille begin van mijn opleiding, eigenlijk nog voordat de opleiding was gestart, was ik onwijs onzeker over voornamelijk 2 gedachtes die rond bleven dwalen in mijn hoofd: ‘Wat nou als ze me niet leuk vinden?’. Met ‘ze’ doelde ik op mijn nieuwe klasgenoten. En: ‘Wat nou als het me weer niet lukt?’.

Bij beide gedachtes was het voornamelijk mijn eigen onzekerheid die aan het woord was. Maar bij de eerste gedachte speelde ook mijn leeftijd een rol. Met de meeste klasgenoten zou ik namelijk ongeveer 5 jaar schelen.

De hele zomer heb ik mezelf belast met deze gedachtes. En oh oh, wat waren die gedachtes onzin. Meteen al bij het introductiekamp had ik mijn maatjes gevonden. Waarvan vooral 1 maatje nogsteeds een heel leuk & dierbaar maatje is. Ik heb hartstikke leuke mensen leren kennen en flink lol met deze mensen gehad. Maar natuurlijk heb ik ook mensen leren kennen waar ik een minder goede klik mee had. Dat is normaal!

En nu zit ik in het derde jaar van de opleiding. Nog maar 2 examens en een eindstage te gaan. Met een cijferlijst waar je U tegen zegt.

Toch val ik steeds weer in dezelfde valkuil. Ik zie mezelf in eerste instantie als een zwak persoon. Iemand die altijd een stapje achter loopt op een ander.

Neem bijvoorbeeld de ambassadeursverkiezing van DitIsMbo ..
In eerste instantie had ik al niet verwacht dat ik door mijn school uitgekozen zou worden. Vervolgens leek de kans om op te vallen bij de jury voor mij al meteen een waardeloze poging toen ik tijdens de eerste online bijeenkomst mijn teamgenoten van Team Midden zag.

Wat een talenten! Wat een aanpakkers! Iedereen doet wat voor de school, voor de gemeenschap of voor het MBO. En wat doe ik? Echt he-le-maal niks. Ik ben gewoon blij en gemotiveerd over mijn opleiding.

Ik weet nog dat ik na deze bijeenkomst volledig in paniek was. Verdrietig en gestresst. Wat moest ik daar nou. Tussen al die goede ambassadeurs. Wat heb ik te bieden?

Gelukkig ging ik er toch gewoon voor. De uitdagingen ging ik aan om te groeien en gewoonweg te genieten. En dat heb ik zeker gedaan!

Sinds deze week staan alle 3 de afleveringen van MBO’ers Pakken Aan op youtube. Bizar dat ik daar gewoon ook bij op de film sta. Ik had namelijk voordat ik “ja” had gezegd tegen de ambassadeursverkiezing van het Rijn IJssel eerst nog de afleveringen van 2019 bekeken. Pure stress gaf dat me! Ik weet nog dat ik toen dacht: ‘Prima, ik doe mee met de verkiezing van het Rijn IJssel, maar die challenges díe ga ik niet doen’. En daar sta ik dan toch, met mijn big smile. Te genieten van alle ontwikkelingen die ik doormaak. De groei die elke minuut verder versterkt wordt.

Na challenge 1 was ik overigens al helemaal ontspannen. Waarom? Omdat ik de kans dat ik genoemd ging worden in de top 3 na díe prestatie lager dan nul achtte. Challenge 2 was daardoor puur genieten en mezelf proberen niet te verliezen in de chaos. Heel eerlijk gezegd, had ik totaal geen idee wat nou precies de bedoeling was van die challenge. Ik deed maar wat. Maar klaarblijkelijk deed ik het goed voor de jury.

In de pauze tussen challenge 2 en challenge 3 zat ik in een dilemma. Moet ik nou wel of niet mijn best gaan doen bij challenge 3? Als ik wel mijn best doe is de kans aanwezig dat ik nog een keer genoemd word in de top 3 en dan is de kans dat ik moet gaan pitchen op het gala ook iets groter. Wil ik dat? Het zou echt enorm spannend zijn .. Maar tegelijkertijd ook ontzettend gaaf. En daarbij als ik ervoor kies niet mijn best te doen, ben ik niet echt mezelf?
Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik gewoon plezier ging hebben. Lekker meedoen, mezelf zijn en van de challenge genieten.

Eigenlijk heb ik mezelf de hele dag verkeerd ingeschat. Ik bewonderde de andere deelnemers en was ervan overtuigd dat ik daar niet aan kon tippen.
Maar ik heb ook de hele dag beleefd in het moment en zonder stress! Dát is echt een ongelooflijke overwinning voor mezelf! Alleen daarom al ben ik zo zo zo onwijs dankbaar voor deze kans.

Ik denk dat het nog wel even duurt voordat ik mijn denkbeeldige bril op de juiste sterkte heb gebracht zodat het blinde zicht over mezelf helemaal helder wordt, maar ik ben mijn bril wel aan het verstellen!

Ik kan mezelf niet vergelijken met de andere ambassadeurs of überhaupt met andere mensen. Ik ben ik en dat ben ik alleen.

Scroll naar beneden voor wat kort extra beeldmateriaal van de opnamedag! 🙂

Team Midden
❤

Even bijpraten

Ik heb twee keer de blog overgeslagen, gewoon omdat ik niet wist waar ik het over moest hebben. En nog steeds heb ik geen idee. Ik leg teveel druk op mezelf om een blog te schrijven die anderen leuk vinden. Dit terwijl het beter is om gewoon te schrijven voor mezelf. Schrijven wat ík leuk vind. En als een ander dat dan leuk vindt om te lezen, is dat mooi mee genomen. Leerproces!
Dus nu denk ik, laat ik het maar gewoon over mijn leven en gedachtes hebben. (Want dat doe ik eigenlijk al 27 blogs lang 😉).

Bij deze de rode lijn aan gebeurtenissen van vorige week ..

In de chaos van wat er allemaal gaande is en tegelijkertijd in de stilte van het niets, zit ik gevangen. De afgelopen tijd gebeurt er in mijn leven zó veel en tegelijkertijd zo weinig. Ik werk, ga naar school, spreek af met vrienden en doe daarnaast nog andere extra dingetjes. (Dit klinkt misschien voor een student niet veel, maar voor mij zijn mijn bezigheden van de laatste tijd niet te vergelijken met wat ik hiervoor aankon/deed). Daarnaast verzuip ik mezelf in Netflix series.., uren lang.

Ik ben vaak & veel moe. Maar de vraag is, komt dat omdat ik zo veel doe óf omdat ik eigenlijk niets uitvoer?

Een duidelijk signaal dat mijn hoofd te vol was of dat ik alleen oog had voor het heden, was dat ik me compleet vergist had in de datum van mijn Nederlands en Engels examen. Dit examen stond gepland op dinsdag, maar in mijn hoofd én in mijn agenda had ik staan dat het op woensdag was. Twintig minuten nadat mijn examen eigenlijk was, werd ik gebeld door mijn Nederlands docente met de vraag waar ik was. Nogal in shock over dat ik me vergist had, ben ik alsnog snel naar school gereden én heb ik mijn examens gehaald met een 9,2 voor Nederlands en een 10,0 voor Engels. (Dit was overigens twee keer het examen ‘gesprekken voeren’, waarbij voor engels mijn engelstalige stage ervaring goed van pas kwam).

Eind goed, al goed.

De volgende dag stond er een online vergadering ingepland. En je raadt het misschien al, ook die was ik volledig vergeten. De herinneringsemail op dinsdagavond was onmisbaar.

Op dit moment weet ik niet of het een goed of een slecht teken is dat ik dingen vergat. Voor mijn gevoel ben ik constant aan het ontwikkelen en veranderen. En hierin lijkt het me niet helemaal te lukken om dit in kleine stapjes te doen. Ik vind het fantastisch dat ik dingen wat meer los kan laten, meer in het nu kan zitten en dat ik gewoon kan denken “we zien wel hoe het loopt”. Maar ik mis wel een beetje duidelijkheid, planning en structuur. Dagen vliegen voorbij en gaan tegelijkertijd onwijs langzaam. Dus voor de komende tijd hoop ik wat meer van die planning”spirit” terug te krijgen zonder dat ik het relaxtere denken verlies.

________________________________________________

De 2^e aflevering van MBO’ers Pakken Aan is online gekomen op youtube. De ambassadeursverkiezing verloopt vliegensvlug. Over ongeveer een maand (17 mei) is het ambassadeursgala waarbij dé MBO ambassadeur 2021 gekozen gaat worden. Deze verkiezing heeft me nog meer inzicht gegeven in hoe talentvol MBO’ers kunnen zijn. Alle ambassadeurs zijn unieke personen met eigen talenten. En allemaal willen we het liefst 1 ding; het MBO beter belichten en de grote waarde van MBO’ers laten zien. Ook heeft het me meer zelfvertrouwen en een beter inzicht in mijzelf gegeven. In de 2e aflevering kun je zien dat ik straal. Díe Tjesse hoop ik nog heel heel veel vaker te zien.

– De linkjes naar de twee afleveringen kun je vinden op de pagina ‘Meer van mij …’
mocht je interesse hebben. –

________________________________________________

Ik merk in veel dingen, bijvoorbeeld de online vergadering, school en ook het ambassadeursschap, dat ik nog niet genoeg inzie wat ik eigenlijk allemaal kan. Ik trek me toch snel terug en/of word gespannen terwijl het uiteindelijk altijd goed gaat. Ik kijk op naar heel veel mensen en baal er al snel van dat ik bijvoorbeeld niet ‘dat idee’, ‘dat talent’ of ‘die intelligentie’ heb.
Waarom ik zo’n “zwak” beeld van mezelf heb gecreëerd en wanneer dat dan is ontstaan, weet ik niet. Ik zal mezelf moeten blijven herinneren dat dat beeld onjuist is. Maar zoals het nu gaat, ga ik wel de goede richting op. En dan, op een gegeven moment, zal die herinnering niet meer nodig zijn.

Ik snap jou niet

“Ik snap het niet. Ik snap jóu niet”.

Deze eigenlijk vrij onschuldige woorden kunnen soms als een pijnlijke steek voelen.

Er zijn altijd wel mensen die mij op een bepaald vlak niet begrijpen. Best logisch natuurlijk. Want ook al zijn we uit hetzelfde bewustzijn ontstaan, we zijn allemaal met een eigen persoonlijkheid gevormd tot een uniek persoon.

Toch is het moeilijk voor mij als mensen aangeven mij niet te begrijpen. Dit heeft verschillende redenen.

Ten eerste wil ik het voor iedereen altijd goed doen (ja nog steeds, al weet ik dat het eigenlijk beter is om gewoon mezelf te zijn). Wanneer ik iets doe, voelt het voor mij normaal om mezelf te verantwoorden. Dit zit er eigenlijk standaard ingebakken. Maar wanneer ik mezelf dan verantwoord / uitleg en de ander snapt mij niet, voelt mijn gedrag niet correct.

Ten tweede wekt het een gevoel van eenzaamheid op. Eenzaamheid in je eigen gevoel en manier van denken. Eenzaamheid in jezelf zijn.

De laatste reden waarom ik de zin “ik snap je niet” moeilijk vind, is omdat ik mezelf soms ook niet snap. Mijn manier van doen, van reageren en van denken. Het kan allemaal zo onduidelijk en onjuist zijn waardoor ik zelf in de war raak.

Het zou niets uit hoeven maken of een ander je wel of niet snapt. Zolang je jezelf maar snapt. Ik denk dat dat wel een belangrijk punt is. Want wanneer je jezelf niet snapt, ga je het zoeken bij anderen en is de mening van anderen daarin ook ineens heel belangrijk.
Precies hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor het houden van jezelf. De liefde voor jezelf zou genoeg moeten zijn, maar wanneer je niet genoeg of geen liefde aan jezelf geeft is de liefde van een ander van levensbelang.

Dagenlang kan ik opgezogen worden door één enkele opmerking. Maanden of zelfs jarenlang kan deze opmerking nog door mijn hoofd zweven en af en toe oppoppen. Zo ook: “ik snap jou niet”.

Maar voordat ik verwacht van een ander dat hij/zij mij begrijpt, zal ik toch eerst zelf moeten zorgen dat ik mezelf volledig begrijp. Misschien lukt dat wel nooit volledig en blijft niet alleen mijn leven maar ook ikzelf mijn hele leven een puzzel. Gelukkig is dat dan een puzzel die ik met alle liefde, plezier en openheid wil proberen op te lossen.