17 mei 2021
De dag van het ambassadeursgala, het eindpunt van de ambassadeursverkiezing.
Ik begon deze ochtend relaxed. Ontbijtje op bed, douchen en zo langzaamaan de hele ochtendroutine. De meeste spullen lagen al klaar, die had ik de avond ervoor al verzameld. Echter kon het natuurlijk ook niet anders dan dat ik op het laatste moment toch nog iets kwijt was en hierdoor wat later bij mijn afspraak aankwam.
Rond half 12 had ik afgesproken bij Ankie van Koolwijk, mijn dans- en zangcoach maar tevens ook iemand die veel kennis en kunde heeft betreft haar en make-up. Zij zou er voor gaan zorgen dat ik zou stralen tussen de groep van ambassadeurs. Maar allereerst werd ik mee de zaal in geleid. Ze had een verassing ..
Een week voor deze dag had ik namelijk twee covers opgenomen in een studio. Deze covers waren speciaal voor mij op deze (al bijzondere) dag klaar en opgestuurd. Als eerste werd de cover van Ilse de Lange – Miracle afgespeeld. Waarbij een filmpje met foto’s was gemaakt. Ik kan me nog herinneren dat na een paar regels de tranen al over mijn wangen rolde. Ontroerd door trots, vreugde en eigenlijk gewoon emotie over het algemeen. Sinds dat moment krijg ik nog altijd elke keer weer kippenvel wanneer ik deze cover luister. Vervolgens werd de cover van Alanis Morissette – Ironic afgespeeld en hebben we met een lach op ons gezicht geluisterd.
Je begrijpt het al, door dit speciale moment en nog een lunch erna kwamen we een beetje in tijdsnoot. Ik moest namelijk wel uiterlijk om kwart over 1 vertrekken richting Apeldoorn.
Ondanks wat haast was het gelukkig toch gelukt om, iet wat te laat maar toch nog wel op een oké tijd, te vertrekken. Op naar het ambassadeursgala!
Een autorit van ongeveer een uur. Met ondanks corona, best wel veel auto’s op de weg. Heel dankbaar dat ik met de auto kon en tegelijkertijd een klein beetje balend dat ik (omdat ik natuurlijk achter het stuur zat) niet nog even mijn pitch kon doornemen met het blaadje erbij. De stress steeg met de minuut, maar gelukkig steeg ook het enthousiasme!
Eenmaal aangekomen bij het Orpheus Theater, kwam 1 van de spannendste dingen van de dag: de corona sneltest.
Daar zit je dan. Op een stoeltje in een rij van stoeltjes ver uit elkaar. Tien minuten lang wachten. Hopende op dat ene streepje, in plaats van twee.
Na tien minuten wachten kon ik mezelf gelukkig aanmelden en doorlopen naar de kleedkamers. Mijn test was negatief!
De weg naar de kleedkamer leek wel een doolhof. Door een gang, een theater, naar beneden, verder naar beneden en dan nog een gang door. Aangekomen in de kleedkamer kwam opnieuw de haast naar boven. Snel naar de wc, omkleden, hakken aan, sieraden om … Shit! Waar is mijn oorsieraad? In alle haast ben ik ergens onderweg van de auto in de parkeergarage naar de kleedkamer een oorsieraad verloren die ik mocht lenen van mijn moeder. Ik was ten einde raad!
Op mijn nieuwe hakken, van ik denk 10 of 12 cm hoog, heb ik een voorzichtig en raar sprintje getrokken naar de auto. Zoeken, zoeken, zoeken. Maar helaas, niet gevonden. Ik ben zelfs twee keer op en neer gegaan naar de auto, omdat ik mijn mondkapje onderweg was verloren. Met blaren op mijn voeten liep ik verslagen terug naar het theater. Uit verdriet, schuldgevoel en paniek heb ik vervolgens mijn moeder geappt. Met als eerste zin: “Nou het meest verschrikkelijke wat kon gebeuren is gebeurt”. Ik denk dat je je nu wel kunt voorstellen dat mijn moeder hierdoor ook volledig in paniek raakte. Toen ik vervolgens zei dat ik het oorsieraad kwijt was, liet ze merken dat dát haar nou net helemaal niets kon schelen. Zolang ik maar niet positief getest was of iets ergs was gebeurt.
Natuurlijk kon ik het toch niet zo makkelijk uit mijn hoofd zetten en bleef ik nog lang piekeren.
Wél raakte ik onderweg terug naar het theater in gesprek met een hele leuke mevrouw. Hier heb ik vervolgens nog aan een tafel best lang mee gebabbeld. Helaas ben ik vergeten hoe ze heette en van welke onderwijsinstelling ze kwam. Ze kwam voor de nominatie voor beste onderwijsteam van het jaar. Voor mij was het gesprek met haar misschien wel het leukste/mooiste van het hele gala! Haha.
Na even wat kletsen en proberen bij te komen, was het dan echt tijd voor de opname van het gala. Ik kon nog maar amper lopen op mijn hakken en zelfs met zitten had ik moeite vanwege de ontstane blaren. Ook mijn hoofd leek het niet eens te zijn met de drukte en de stress van de dag. Wat zich uitte in bonkende hoofdpijn.
Ondanks dat heb ik wel gelachen en zo veel mogelijk proberen te genieten. Daarbij sowieso ook heerlijk meegeswinged toen Og3ne het nummer New Rules ging coveren. Een beetje jaloers was ik wel dat Og3ne de artiest was en niet ik. Misschien een doel voor de toekomst! In plaats van ambassadeurkandidaat als artiest naar het ambassadeursgala.
Het moment dat mijn naam niet werd genoemd door de jury voelde ik een beetje teleurstelling. Gelukkig viel er een vlaag van opluchting over me heen toen ik de 3 kandidaten zag strugglen en shinen op het podium met de pitch en de vragen van de jury. (En ik was ook wel heel blij dat ik niet naar het podium hoefde te lopen met die pijnlijke voeten in de hakken).
Louise Babel heeft gewonnen, en terecht! Ik denk dat ze een ongelooflijk goede ambassadeur gaat zijn het komende jaar.
Zodra de livestream voorbij was werden we per rij gevraagd de zaal te verlaten. Buiten de zaal werden we verrast door zilverkleurige troffeeën, bloemen en een dinerbox! Nog even foto’s maken en op naar huis.
Één ding was alleen een beetje gek. Alle meiden met wie ik in een kleedkamer zat hadden hun spullen al. Er werd zelfs gezegd dat we de kleedkamer niet meer in mochten?! Blijkbaar is er vòòr de livestream gezegd dat je de spullen al uit de kleedkamer moest halen. Dit is mij volledig ontgaan. Dus met opnieuw wat hartkloppingen en een beetje schaamte liep ik naar iemand toe om te vragen of ik toch nog even mijn spullen mocht pakken. Gelukkig werd dat geaccepteerd.
Overladen met moeheid, hoofdpijn, nog altijd een beetje verdriet om het oorsieraad en eigenlijk ook wel met een last van mijn schouders ging ik terug de auto in op weg naar huis.
Een rit waarin ik om mezelf heb gelachen, heb gezorgd voor zo min mogelijk geluiden om me heen en heerlijk heb genoten van al het lekkers in de dinerbox. Graaien en proeven! :D. Met een ontdekking dat ik een broodje met pompoenpitten belegd met tomatenpesto, brie en rucola eigenlijk heel erg lekker vind. Het meest heb ik genoten van het bakje zoete popcorn.
Eenmaal thuis werd ik opgewacht door mijn lieve en trotse gezin met versieringen bij de deur.
Na een vrij kort welkom thuis, ben ik me klaar gaan maken voor mijn bed. Ik was gesloopt. En het heeft me nog minimaal twee dagen geduurd om bij te komen van deze dag.
Ik ben dan wel niet de landelijke MBO ambassadeur geworden, maar wel de ambassadeur van mijzelf! Ik heb van dit avontuur genoten, ben onwijs gegroeid, heb mezelf nog weer iets beter leren kennen en mezelf laten zien. Heel dankbaar hiervoor en ik kijk vol goede moed uit naar wat mijn leven me verder allemaal te brengen heeft.
VerhaalTjess 