The way to go

Het is zaterdagmiddag half 5. De gehele dag is gevuld met grijze luchten en miezerbuien. Vanochtend ben ik in alle donkerte om half 6 opgestaan om mijn weekenddienst te starten. Gister had ik hier nog zin in maar vandaag merk ik dat ik totaal geen zin en energie heb om gezellig en sociaal te doen.

De dag ging vrij snel en tegelijkertijd extreem langzaam. Deze week ben ik ongesteld en daar merkte ik helaas genoeg van. Vooral veel last van de onderrug, buikpijn en erg vervelende hoofdpijn. Zo ook nu..

Ik heb vaker het idee tijdens het werk dat ik, zodra ik thuis ben, wil gaan sporten. Echter zodra ik dan thuis ben, heb ik er natuurlijk helemaal geen zin meer in.

Dit idee om te gaan sporten na het werk had ik vandaag ook. Even bewegen en wat buitenlucht inademen. Maar de continue miezer bleek geen einde te hebben. En dit bracht het dilemma om wel of niet naar buiten te gaan.

Mijn aders bonkten in mijn hoofd en na wat wikken en wegen besluit ik toch mijn renkleren aan te doen en de miezer te trotseren.

Een renrondje waar ik nul-komma-nul spijt van kreeg. De frisse lucht en de regen kalmeerde mijn hoofd. En de gehele ronde leek wel een flashbackmarathon van mijn afgelopen 24 jaren.

De geur van de natte kastanjebomen herinnerde me aan mijn basisschool tijd, de geur van het natte asfalt bracht me terug bij de middelbare school en de fietsvakanties met het gezin. Ik dacht aan die keer dat ik over hete kolen had gelopen tijdens Breekjaar, mijn stages bij de kinderdagverblijven en mijn stage in Wageningen.

Maar ik herinnerde me ook alle gevoelens, de spanning en stress, het plezier, de trots, het kind zijn. Het was een reis wat uiteindelijk alleen maar dankbaarheid kon uitstralen.

Terwijl mijn hoofd allerlei herinneringen opbracht bedacht ik me: dít is het moment, het moment om weer een nieuwe blog te schrijven. De afgelopen tijd hik ik hier namelijk behoorlijk tegenaan. Er is veel te vertellen maar ik had te weinig inspiratie om er een mooi verhaal van te maken. Deze flashbacks gaven me de bindende factor die ik nog miste.

Als ik namelijk terugkijk op mijn leven kan ik niets meer dan grandioos trots zijn op mezelf en dankbaar zijn voor alles wat me is gegeven.

En nu is er de afgelopen tijd enorm veel gebeurd. Veel dingen waar ik evengoed mega trots op ben.

Zo heb ik mijn laatste stage kunnen afronden met een goede beoordeling en een goed gevoel. Heb ik mijn diploma in ontvangst mogen nemen en kan ik mezelf officieel chemisch-fysisch analist noemen (OMG). Met als extraatje 2 woorden en 8 letters: “Cum Laude”. Ik mocht blijven werken bij mijn laatste stagebedrijf en heb dus nu gewoon een “volwassen mensen”-baan! Heb mijn eerste eigen auto gekocht (WHUTTT?!)! Heb voor het eerst een solo optreden mogen geven waarbij ik op een verjaardag heb mogen zingen (zo gaaf, I want more!). En best of best, ik heb genoten en geniet van het leven.

Al deze bovengenoemde gebeurtenissen zijn onwijs bijzonder. Maar het behalen van mijn diploma is toch echt het meest bijzonder. Dit kan me nogsteeds tranen in mijn ogen geven. Ookal had ik richting het einde van de opleiding niet veel twijfels of ik het wel of niet ging halen. Het feit dat ik een diploma heb, na die hele weg die ik heb afgelegd is onbeschrijvelijk prachtig. Daarbij wil ik wel zeggen dat een diploma halen niet het allerbelangrijkste is in het leven. Wanneer je geen diploma haalt kun je alsnog alles uit je leven halen en iets vinden waar je van kunt leven en gelukkig van word. Maar ik koos nu eenmaal voor deze opleiding en wilde dolgraag door in dit vakgebied. And I did it.

De reis die ik tot nu toe heb mogen maken is waanzinnig mooi en hopelijk is hij nog lang niet klaar. Reminder om af en toe stil te staan bij al het moois in je leven. In het nu en in het verleden. Even achterom kijken met dankbaarheid, opkijken met een lach en openstaan voor de toekomst.

Much love.

Overstag in de storm

De storm die momenteel buiten raast (storm Eunice) lijkt ook binnenin mijn hoofd plaats te vinden. De afgelopen 3 weken heb ik geknokt in het HBO-traject en het lijkt erop dat ik nu de strijd heb verloren. Of juist gewonnen?

In mijn opleiding op het MBO hebben ze het mogelijk weten te maken dat studenten in het 4e leerjaar een half jaar mee kunnen lopen op het HBO. Een fantastische mogelijkheid omdat je zo kunt ontdekken hoe dat gaat, of het je past en of je het kan. Toen ik hoorde dat dit kon had ik eigenlijk vrij snel de keuze gemaakt om het te doen. Niets te verliezen, toch?

Helaas was het voor mij tijdens de introductieweek (van twee dagen) al stressvol. En na de eerste officiële lesdag leek elke komende lesdag er 1 teveel. We stroomden in in het tweede halfjaar van het eerste leerjaar. Er werd veel van ons verwacht en wij als MBO doorstromers werden zonder pardon in het diepe gegooid. Het voelde een beetje alsof ik probeerde te zwemmen tegen de harde golven in maar langzaam achteruit werd getrokken. Ik hield het huiswerk niet bij, was tot laat in de avond bezig en had geen tijd meer voor andere dingen. Daarbij probeerde ik stof te begrijpen waarvan ik wist dat ik in die richting later niets wilde doen. Ik merkte dat het me mentaal en fysiek aan het opbreken was.

Ik wilde al vrij snel opgeven maar wist ook dat ik mezelf de tijd moest geven om te wennen. Uit ervaring weet ik dat het mij sowieso minimaal 2 weken kost om een nieuwe situatie eigen te maken. Maar nu, 3 weken later, voel ik me nog altijd niet goed. Ik ben veel duizelig, heb vaker buikpijn en hoofdpijn. Ik voel me kwetsbaar, onzeker, dom en oh zo klein. Het liefst word ik ziek (griep ofzo) zodat ik mezelf kan verschuilen in mijn kamer.

Het is genoeg.

Voor veel mensen zullen 3 weken te kort voelen of zullen ze denken “joh, waarom houd je het niet gewoon een half jaartje vol?”. Voor mij voelt het anders. Het voelt alsof ik mijn geluk zou opgeven als ik hiermee door zou gaan. En is geluk nu niet het allerbelangrijkst?

De keuze maken om ermee te stoppen is ontzettend moeilijk. Ookal gaat het nu maar om een half jaar en niet eens om mijn studie op het MBO. Ik voel me opnieuw een mislukking, ik heb gefaald, ik heb opgegeven..

Ik ben erg snel beïnvloedbaar door de meningen van andere mensen en zo verlies ik mijn eigen mening, mijn eigen gevoel, uit het oog. Maar ik weet dit: ik voel trots voor wat ik heb bereikt met deze opleiding, ik ben meer dan tevreden als ik dit diploma mag ontvangen en ik kies voor mijn eigen geluk. Wellicht ga ik over een paar jaar alsnog mijn kennis verbreden met een cursus. Ik zal altijd willen blijven leren, maar niet ten kostte van mezelf.

Nu is het zaak om mezelf te herpakken, de stress los te laten en zo met een lichter gevoel de dagen te gaan bewandelen.

Het roer wordt omgegooid. Mijn opleiding zal ik afronden door nog een half jaar stage te gaan lopen. Meer ervaring en meer bezig zijn met wat ik leuk vind.

Er is geen enkele reden om niet je eigen gevoel te volgen en geen enkele reden om de weg die een ander aflegt niet te omarmen. We leven allemaal ons eigen leven en het belangrijkste is dat je dat doet op de manier die voor jezelf het beste past.

Ik heb niet gefaald. Ik heb overwonnen. En ik heb het allerbeste gedaan wat ik kan doen. Ik heb naar mezelf geluisterd.

Let that be said.

Falen & halen

Twee weken geleden heb ik mijn laatste vakgerichte examen van dit jaar gehaald, ik heb een stage voor volgend jaar (waar ik al in juli, dus volgende week!!!, mee begin) en ik mag meedoen aan het HLO traject. Dit alles betekent dat ik volgend schooljaar mijn stage moet halen met een beroepsexamen, het HLO traject moet rocken en voor de vakken Nederlands, Engels en Rekenen nog een examen moet doen. De rest van de vakken heb ik allemaal al behaald. Hóe gek!

Het laatste examen van dit jaar was een theoretisch examen over chromatografie. Dit is mede het onderwerp voor mijn beroepsexamen op stage. Wat zorgde voor best wat prestatie druk om het wel echt met een goede voldoende af te sluiten. Het praktische en mondelinge gedeelte van dit vak had ik al behaald met een Goed.

Voor de toets had ik samenvattingen gemaakt, filmpjes bekeken, lessen teruggekeken en powerpoints bestudeerd. En tóch raakte ik 5 minuten voor het examen best in paniek. Kende ik alles wel goed? Voorbewerking?! Moest je dat ook leren? Shit! Weet ik dat wel?

En ja hoor. Raad eens wat vraag numero uno was op de toets?
Gegeven: twee manieren van voorbewerking. Vraag: Leg uit hoe deze twee voorbewerkingsmethodes werken en kies de juiste methode voor het bovengenoemde monster.
《 Kortsluiting 》
Het gevolg was dat ik ongeveer de eerste 5 vragen volledig oversloeg, 1 vraag invulde en vervolgens weer 3 vragen oversloeg. Het was één grote ramp.

Voor deze toets kregen we 3 uur de tijd. Volgens de docente hadden we maar 1,5 uur nodig. En volgens mij heb ik er uiteindelijk ongeveer 2 uur over gedaan. Alles kunnen invullen. Wel met voor mijn gevoel sowieso 50% foute antwoorden.

Ik baalde enorm. Vooral omdat ik een sterk gevoel had dat ik tegen mijn nieuwe stageplek moest gaan zeggen dat ik precies dít onderwerp niet had behaald. En het leukste van alles was ook nog dat de herkansing pas volgend schooljaar gedaan kon worden. Gelukkig kon ik het wel vrij snel loslaten. Ik kon er toch niets meer aan veranderen. Alleen maar wachten …

Verbazingwekkend genoeg kreeg ik twee dagen later al een mail binnen met als onderwerp: Resultaten VCH. Mijn hartslag piekte omhoog. Met best wat angst scrolde ik door de lijst met beoordelingen op zoek naar mijn leerlingnummer (Overigens iets wat súper gericht is op onze privacy (not). Namen mogen niet meer met de beoordelingen gemaild worden maar leerlingnummers die je gewoon kunt opzoeken wel (?)). Toen ik mijn nummer gevonden had en mijn resultaten zag kon ik maar 1 ding zeggen. Holy fack Holy fack Holy fack. En dat dan zo ongeveer 10 keer.

Ik had een 10,0 voor de vragen waar ik het slechste gevoel over had en een 8,7 voor het deel waarbij ik dacht dat het nog wel oké was. Nog steeds geloof ik het niet. Ongelovig in mijn eigen kunde dat ik ben, heb ik meteen mijn docente een mail teruggestuurd waarin ik haar bedankte voor het sturen van de resultaten en vroeg of we de examens nog in mochten kijken. Hier heb ik (natuurlijk) nog altijd geen reactie op terug.

Ook werd ik vrijwel meteen gebeld door twee klasgenootjes. Met één heel duidelijke waarschuwing die meteen uit de telefoon galmde zodra ik opnam. Ik mocht nooit meer stressen, klagen, zeuren en onzeker zijn over een toets. Per direct verboden.

En weet je, ik kan het ze ook niet kwalijk nemen. Hóe irritant en frustrerend is het als iemand super onzeker en gestresst doet en vervolgens het hoogste cijfer van de klas haalt. En niet 1x, maar als constante herhaling.

Op een gegeven moment zou je wel denken dat ik vertrouw in mezelf, mijn kunde en intelligentie. Maar toch elke keer weer weet ik het gewoon niet zeker. En het voelde dit keer écht zo dat het vreselijk fout was gegaan. Ik geloof het nogsteeds niet.

Ook mensen om me heen kunnen eigenlijk niet meer zo blij zijn als dat ik nog altijd ben wanneer ik een hoge beoordeling haal. “Super goed! Maar we hadden eigenlijk toch al niet anders verwacht”.

Ik sprong in ieder geval een gat in de lucht na het zien van deze resultaten. En ik zal een gat in de lucht blijven springen bij hoge beoordelingen. Al hoop ik ook dat ik íets meer zelfkennis krijg over mijn eigen kunde en misschien al een gat in de lucht kan springen zonder dat ik de beoordeling nog heb gekregen.

Weg met de gedachten dat je maar beter alles negatief kan inschatten omdat het dan alleen maar positief kan uitvallen.
En omarmen van het vertrouwen in jezelf en je eigen kunde. Geloven in jezelf is denk ik een van de grootste geschenken die je jezelf kunt geven. Mij lukt het nog niet. Maar ik kom er wel. Ik zal in ieder geval nooit naast mijn schoenen lopen ;).

Dé dag

17 mei 2021

De dag van het ambassadeursgala, het eindpunt van de ambassadeursverkiezing.

Ik begon deze ochtend relaxed. Ontbijtje op bed, douchen en zo langzaamaan de hele ochtendroutine. De meeste spullen lagen al klaar, die had ik de avond ervoor al verzameld. Echter kon het natuurlijk ook niet anders dan dat ik op het laatste moment toch nog iets kwijt was en hierdoor wat later bij mijn afspraak aankwam.

Rond half 12 had ik afgesproken bij Ankie van Koolwijk, mijn dans- en zangcoach maar tevens ook iemand die veel kennis en kunde heeft betreft haar en make-up. Zij zou er voor gaan zorgen dat ik zou stralen tussen de groep van ambassadeurs. Maar allereerst werd ik mee de zaal in geleid. Ze had een verassing ..

Een week voor deze dag had ik namelijk twee covers opgenomen in een studio. Deze covers waren speciaal voor mij op deze (al bijzondere) dag klaar en opgestuurd. Als eerste werd de cover van Ilse de Lange – Miracle afgespeeld. Waarbij een filmpje met foto’s was gemaakt. Ik kan me nog herinneren dat na een paar regels de tranen al over mijn wangen rolde. Ontroerd door trots, vreugde en eigenlijk gewoon emotie over het algemeen. Sinds dat moment krijg ik nog altijd elke keer weer kippenvel wanneer ik deze cover luister. Vervolgens werd de cover van Alanis Morissette – Ironic afgespeeld en hebben we met een lach op ons gezicht geluisterd.

Je begrijpt het al, door dit speciale moment en nog een lunch erna kwamen we een beetje in tijdsnoot. Ik moest namelijk wel uiterlijk om kwart over 1 vertrekken richting Apeldoorn.

Ondanks wat haast was het gelukkig toch gelukt om, iet wat te laat maar toch nog wel op een oké tijd, te vertrekken. Op naar het ambassadeursgala!

Een autorit van ongeveer een uur. Met ondanks corona, best wel veel auto’s op de weg. Heel dankbaar dat ik met de auto kon en tegelijkertijd een klein beetje balend dat ik (omdat ik natuurlijk achter het stuur zat) niet nog even mijn pitch kon doornemen met het blaadje erbij. De stress steeg met de minuut, maar gelukkig steeg ook het enthousiasme!

Eenmaal aangekomen bij het Orpheus Theater, kwam 1 van de spannendste dingen van de dag: de corona sneltest.

Daar zit je dan. Op een stoeltje in een rij van stoeltjes ver uit elkaar. Tien minuten lang wachten. Hopende op dat ene streepje, in plaats van twee.

Na tien minuten wachten kon ik mezelf gelukkig aanmelden en doorlopen naar de kleedkamers. Mijn test was negatief!

De weg naar de kleedkamer leek wel een doolhof. Door een gang, een theater, naar beneden, verder naar beneden en dan nog een gang door. Aangekomen in de kleedkamer kwam opnieuw de haast naar boven. Snel naar de wc, omkleden, hakken aan, sieraden om … Shit! Waar is mijn oorsieraad? In alle haast ben ik ergens onderweg van de auto in de parkeergarage naar de kleedkamer een oorsieraad verloren die ik mocht lenen van mijn moeder. Ik was ten einde raad!

Op mijn nieuwe hakken, van ik denk 10 of 12 cm hoog, heb ik een voorzichtig en raar sprintje getrokken naar de auto. Zoeken, zoeken, zoeken. Maar helaas, niet gevonden. Ik ben zelfs twee keer op en neer gegaan naar de auto, omdat ik mijn mondkapje onderweg was verloren. Met blaren op mijn voeten liep ik verslagen terug naar het theater. Uit verdriet, schuldgevoel en paniek heb ik vervolgens mijn moeder geappt. Met als eerste zin: “Nou het meest verschrikkelijke wat kon gebeuren is gebeurt”. Ik denk dat je je nu wel kunt voorstellen dat mijn moeder hierdoor ook volledig in paniek raakte. Toen ik vervolgens zei dat ik het oorsieraad kwijt was, liet ze merken dat dát haar nou net helemaal niets kon schelen. Zolang ik maar niet positief getest was of iets ergs was gebeurt.

Natuurlijk kon ik het toch niet zo makkelijk uit mijn hoofd zetten en bleef ik nog lang piekeren.

Wél raakte ik onderweg terug naar het theater in gesprek met een hele leuke mevrouw. Hier heb ik vervolgens nog aan een tafel best lang mee gebabbeld. Helaas ben ik vergeten hoe ze heette en van welke onderwijsinstelling ze kwam. Ze kwam voor de nominatie voor beste onderwijsteam van het jaar. Voor mij was het gesprek met haar misschien wel het leukste/mooiste van het hele gala! Haha.

Na even wat kletsen en proberen bij te komen, was het dan echt tijd voor de opname van het gala. Ik kon nog maar amper lopen op mijn hakken en zelfs met zitten had ik moeite vanwege de ontstane blaren. Ook mijn hoofd leek het niet eens te zijn met de drukte en de stress van de dag. Wat zich uitte in bonkende hoofdpijn.

Ondanks dat heb ik wel gelachen en zo veel mogelijk proberen te genieten. Daarbij sowieso ook heerlijk meegeswinged toen Og3ne het nummer New Rules ging coveren. Een beetje jaloers was ik wel dat Og3ne de artiest was en niet ik. Misschien een doel voor de toekomst! In plaats van ambassadeurkandidaat als artiest naar het ambassadeursgala.

Het moment dat mijn naam niet werd genoemd door de jury voelde ik een beetje teleurstelling. Gelukkig viel er een vlaag van opluchting over me heen toen ik de 3 kandidaten zag strugglen en shinen op het podium met de pitch en de vragen van de jury. (En ik was ook wel heel blij dat ik niet naar het podium hoefde te lopen met die pijnlijke voeten in de hakken).

Louise Babel heeft gewonnen, en terecht! Ik denk dat ze een ongelooflijk goede ambassadeur gaat zijn het komende jaar.

Zodra de livestream voorbij was werden we per rij gevraagd de zaal te verlaten. Buiten de zaal werden we verrast door zilverkleurige troffeeën, bloemen en een dinerbox! Nog even foto’s maken en op naar huis.

Één ding was alleen een beetje gek. Alle meiden met wie ik in een kleedkamer zat hadden hun spullen al. Er werd zelfs gezegd dat we de kleedkamer niet meer in mochten?! Blijkbaar is er vòòr de livestream gezegd dat je de spullen al uit de kleedkamer moest halen. Dit is mij volledig ontgaan. Dus met opnieuw wat hartkloppingen en een beetje schaamte liep ik naar iemand toe om te vragen of ik toch nog even mijn spullen mocht pakken. Gelukkig werd dat geaccepteerd.

Overladen met moeheid, hoofdpijn, nog altijd een beetje verdriet om het oorsieraad en eigenlijk ook wel met een last van mijn schouders ging ik terug de auto in op weg naar huis.

Een rit waarin ik om mezelf heb gelachen, heb gezorgd voor zo min mogelijk geluiden om me heen en heerlijk heb genoten van al het lekkers in de dinerbox. Graaien en proeven! :D. Met een ontdekking dat ik een broodje met pompoenpitten belegd met tomatenpesto, brie en rucola eigenlijk heel erg lekker vind. Het meest heb ik genoten van het bakje zoete popcorn.

Eenmaal thuis werd ik opgewacht door mijn lieve en trotse gezin met versieringen bij de deur.

Na een vrij kort welkom thuis, ben ik me klaar gaan maken voor mijn bed. Ik was gesloopt. En het heeft me nog minimaal twee dagen geduurd om bij te komen van deze dag.

Ik ben dan wel niet de landelijke MBO ambassadeur geworden, maar wel de ambassadeur van mijzelf! Ik heb van dit avontuur genoten, ben onwijs gegroeid, heb mezelf nog weer iets beter leren kennen en mezelf laten zien. Heel dankbaar hiervoor en ik kijk vol goede moed uit naar wat mijn leven me verder allemaal te brengen heeft.

Het blinde zicht

In het prille begin van mijn opleiding, eigenlijk nog voordat de opleiding was gestart, was ik onwijs onzeker over voornamelijk 2 gedachtes die rond bleven dwalen in mijn hoofd: ‘Wat nou als ze me niet leuk vinden?’. Met ‘ze’ doelde ik op mijn nieuwe klasgenoten. En: ‘Wat nou als het me weer niet lukt?’.

Bij beide gedachtes was het voornamelijk mijn eigen onzekerheid die aan het woord was. Maar bij de eerste gedachte speelde ook mijn leeftijd een rol. Met de meeste klasgenoten zou ik namelijk ongeveer 5 jaar schelen.

De hele zomer heb ik mezelf belast met deze gedachtes. En oh oh, wat waren die gedachtes onzin. Meteen al bij het introductiekamp had ik mijn maatjes gevonden. Waarvan vooral 1 maatje nogsteeds een heel leuk & dierbaar maatje is. Ik heb hartstikke leuke mensen leren kennen en flink lol met deze mensen gehad. Maar natuurlijk heb ik ook mensen leren kennen waar ik een minder goede klik mee had. Dat is normaal!

En nu zit ik in het derde jaar van de opleiding. Nog maar 2 examens en een eindstage te gaan. Met een cijferlijst waar je U tegen zegt.

Toch val ik steeds weer in dezelfde valkuil. Ik zie mezelf in eerste instantie als een zwak persoon. Iemand die altijd een stapje achter loopt op een ander.

Neem bijvoorbeeld de ambassadeursverkiezing van DitIsMbo ..
In eerste instantie had ik al niet verwacht dat ik door mijn school uitgekozen zou worden. Vervolgens leek de kans om op te vallen bij de jury voor mij al meteen een waardeloze poging toen ik tijdens de eerste online bijeenkomst mijn teamgenoten van Team Midden zag.

Wat een talenten! Wat een aanpakkers! Iedereen doet wat voor de school, voor de gemeenschap of voor het MBO. En wat doe ik? Echt he-le-maal niks. Ik ben gewoon blij en gemotiveerd over mijn opleiding.

Ik weet nog dat ik na deze bijeenkomst volledig in paniek was. Verdrietig en gestresst. Wat moest ik daar nou. Tussen al die goede ambassadeurs. Wat heb ik te bieden?

Gelukkig ging ik er toch gewoon voor. De uitdagingen ging ik aan om te groeien en gewoonweg te genieten. En dat heb ik zeker gedaan!

Sinds deze week staan alle 3 de afleveringen van MBO’ers Pakken Aan op youtube. Bizar dat ik daar gewoon ook bij op de film sta. Ik had namelijk voordat ik “ja” had gezegd tegen de ambassadeursverkiezing van het Rijn IJssel eerst nog de afleveringen van 2019 bekeken. Pure stress gaf dat me! Ik weet nog dat ik toen dacht: ‘Prima, ik doe mee met de verkiezing van het Rijn IJssel, maar die challenges díe ga ik niet doen’. En daar sta ik dan toch, met mijn big smile. Te genieten van alle ontwikkelingen die ik doormaak. De groei die elke minuut verder versterkt wordt.

Na challenge 1 was ik overigens al helemaal ontspannen. Waarom? Omdat ik de kans dat ik genoemd ging worden in de top 3 na díe prestatie lager dan nul achtte. Challenge 2 was daardoor puur genieten en mezelf proberen niet te verliezen in de chaos. Heel eerlijk gezegd, had ik totaal geen idee wat nou precies de bedoeling was van die challenge. Ik deed maar wat. Maar klaarblijkelijk deed ik het goed voor de jury.

In de pauze tussen challenge 2 en challenge 3 zat ik in een dilemma. Moet ik nou wel of niet mijn best gaan doen bij challenge 3? Als ik wel mijn best doe is de kans aanwezig dat ik nog een keer genoemd word in de top 3 en dan is de kans dat ik moet gaan pitchen op het gala ook iets groter. Wil ik dat? Het zou echt enorm spannend zijn .. Maar tegelijkertijd ook ontzettend gaaf. En daarbij als ik ervoor kies niet mijn best te doen, ben ik niet echt mezelf?
Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik gewoon plezier ging hebben. Lekker meedoen, mezelf zijn en van de challenge genieten.

Eigenlijk heb ik mezelf de hele dag verkeerd ingeschat. Ik bewonderde de andere deelnemers en was ervan overtuigd dat ik daar niet aan kon tippen.
Maar ik heb ook de hele dag beleefd in het moment en zonder stress! Dát is echt een ongelooflijke overwinning voor mezelf! Alleen daarom al ben ik zo zo zo onwijs dankbaar voor deze kans.

Ik denk dat het nog wel even duurt voordat ik mijn denkbeeldige bril op de juiste sterkte heb gebracht zodat het blinde zicht over mezelf helemaal helder wordt, maar ik ben mijn bril wel aan het verstellen!

Ik kan mezelf niet vergelijken met de andere ambassadeurs of überhaupt met andere mensen. Ik ben ik en dat ben ik alleen.

Scroll naar beneden voor wat kort extra beeldmateriaal van de opnamedag! 🙂

Team Midden
❤

Ik zal stralen!

Februari 2021, mijn ambassadeursavontuur is nu écht begonnen. Vandaag, de dag dat deze blog gepubliceerd wordt, is dé dag om te shinen, mezelf te laten zien en op te vallen bij de jury. De dag waar ik naar toe heb gekeken en waar ik tegenop heb gezien.

Al vanaf het moment dat ik genomineerd werd als ambassadeur voor mijn school tot op heden, zit ik continu in tweestrijd. Enerzijds wil ik ervoor gaan, wil ik alles op alles zetten om te winnen en heb ik er vertrouwen in dat dat me écht kan gaan lukken. Anderzijds ben ik onwijs onzeker, heb ik sterk het gevoel dat ik niet de juiste kwaliteiten bezit die ze zoeken, voel ik me heel veel minder dan de andere ambassadeurs en heb ik veel spanning.

Maar júist vanwege die spanning en het minderwaardigheidsgevoel wil ik extra gaan stralen. Ik wil vooral mezelf laten zien dat ik het kan. Zo kan ik uiteindelijk anderen laten zien dat het echt mogelijk is om dingen te bereiken waarvan je had gedacht dat het je nooit zou lukken. Ik wil een positief voorbeeld zijn voor mezelf en voor anderen.

Mijn “ik” van een paar jaar geleden zou nooit hebben geloofd wat ik de afgelopen tijd heb gedaan. Ik ben gekozen uit in totaal 5 ambassadeurs van het Rijn IJssel om naar de landelijke verkiezing te gaan, ik heb een telefonisch interview gehad met de Maas&Waaler (krant) waarbij ook nog een fotograaf bij mij thuis kwam voor een foto, ik heb meegedaan aan een online opendag van mijn school, heb 3x filmpjes opgenomen waarbij het 2x op school was terwijl er gewoon nog leerlingen rondliepen/keken en vorige week heb ik een tekst opgestuurd voor het HSP magazine die in juni uitgebracht wordt! Dat allemaal terwijl ik ook nog mijn allereerste stage volgde als chemisch-fysisch analist. En dit is vast en zeker nog niet eens alles wat ik heb gedaan.

Éigenlijk is het gewoon hilarisch hoe mijn brein soms werkt. Ondanks alles wat ik al gedaan en bereikt heb, heb ik mezelf nogsteeds niet kunnen overtuigen dat ik het kan. Bij elke nieuwe situatie ben ik 1 bonk zenuwen. Zo ook vandaag :).

Daarom is het belangrijk dat ik blijf onthouden waar ik vandaan kom en wáárom ik dit doe. Ik doe dit niet om te winnen. I mean de kans is 1 op 42.. En het maakt ook eigenlijk niets uit of ik win of niet. Mede door deze kans groei ik echt onwijs hard in mijn zelfontwikkeling en ik vind het héérlijk. De weg die ik heb afgelegt tot dit moment en de stappen die ik heb gezet, kunnen niet meer van mij afgenomen worden.

Ik ga mijn best doen vandaag, blijf mezelf en ga stralen met blijdschap, enthousiasme en alles wat ik ben. Zó word ik mijn eigen idool :D.

Het moment dat ik gekozen werd om het Rijn IJssel te gaan vertegenwoordigen!
Fotograaf: John Voermans

---

~ Het leuke is dat jullie deze dag ook kunnen gaan terugzien wanneer de opnames op het youtubekanaal van DitIsMBO geplaatst worden. (Zal nog wèl even duren helaas). ~

Mijn eerste stage als chemisch-fysisch analist

Wauw. Wat een ontwikkeling! Op 1 september 2020 begon ik aan mijn eerste stage als chemisch-fysisch analist. Al maandenlang had ik hiervoor spanning, angst en prestatiedruk.

Vanwege de stages die ik had gelopen als pedagogisch medewerkster en de hieruit volgende paniek en depressie, was het starten van een nieuwe stage niet niks. Het woord ‘stage’ gaf me al hartkloppingen en paniek. Hierdoor werd het al een hele uitdaging om over stages na te denken, een top 3 te kiezen, een mail en brief te schrijven en contact op te nemen met bedrijven. Daarbij kwam ook nog eens corona om de hoek kijken..

Een stage vinden was vrijwel niet de doen. Continu mails schrijven, aanpassen, sturen en alleen maar negatief bericht terug krijgen. “We nemen nu helaas geen stagiaires aan”. “We zitten al vol”. “Voor jouw vakgebied hebben we geen plaats”. Dit was iets waar eigenlijk niemand iets aan kon doen. Onmacht. Maar ookal was het onmacht, het was ook zéker niet motiverend om door te zoeken. Op sommige momenten heb ik zelfs gedacht dat het misschien wel fijner zou zijn als ik geen stage kon vinden. Dan was ik in ieder geval op dat moment van de angst af.

Maar gelukkig kan ik toch zeggen dat het me ondanks de moeilijkheden tóch is gelukt om een stageplaats te vinden bij AgroCares in Wageningen. Een bedrijf dat onderzoek doet naar grond van binnen én buiten Europa. En ook een bedrijf waarbij er de gehele dag engels wordt gepraat omdat er mensen uit verschillende landen werken. (Pas sinds 2 maanden werkt er nu één Nederlandse jongen in het laboratorium).

Wat heb ik onwijs veel geleerd op deze stage. En niet alleen dingen over het bedrijf en de werkzaamheden maar ook het engels praten/denken/schrijven, de verschillende ‘culturen’, dat stage geen vervelend gevoel hoeft te geven, dat alleen al praten best veel kan oplossen én dat ik eigenlijk stiekem een super goede stagiaire ben!

Helaas heb ik ook in strijd gezeten met mezelf. De onzekerheid die ik langzaam aan het omzetten ben naar zekerheid, hield me soms tegen en bracht me van mijn stuk. En zo lag ook de lat te hoog vanuit stage en zeker vanuit mezelf. De druk en stress was dusdanig hoog dat het bijna weer de verkeerde kant op ging. Met hulp van mijn moeder, gesprekken met mijn stagedocent en stagebegeleidster en wat dagen vrij werd die lat gelukkig verlaagd tot het juiste niveau.

Vorige week vrijdag heb ik mijn stage mogen afronden met een ‘goed’. Dit is de hoogst haalbare beoordeling. 20 weken lang heb ik geleerd, ben ik gevallen, weer opgestaan en heb ik gelachen.

En het word nog gekker. Mijn stage is nu mijn werk! Als bijbaantje mag ik nogsteeds het laborantenteam versterken zolang ik het kan combineren met school. En niet alleen ík ben daar blij mee, maar ook nog eens alle collega’s.

Ik kan niet vaak genoeg zeggen en benadrukken hoe belangrijk het is, en watvoor een verschil het maakt wanneer je de (on)juiste keuze hebt gemaakt qua opleiding. Je leven valt uit elkaar of wordt verrijkt. Ik kan me goed voorstellen dat het voor heel veel mensen niet zo ‘dramatisch’ is als hoe ik het nu vertel. Maar voor mij persoonlijk is dat toch echt wél het geval.

Ik ben geen mislukkeling, ik heb niet gefaald en ik kan wél werken. Ik had 5/6 jaar geleden gewoon nog niet dat juiste puzzelstukje gevonden ;).

Keep on going. Volg je eigen pad. Weet dat alles gebeurt met een reden. En waardeer jezelf in alle glorie.

Peace.

De grens

Vorige week was voor mij nogal een pittige week. Ik liep 4 dagen stage van half 9 tot 5, moest mijn stageverslag afronden en inleveren, had een zangles, nam deel aan een vergadering van de studentenraad, had de eerste online bijeenkomst van MBO’ers Pakken Aan, moest naar fysiotherapie, was bezig met het aanleren van een dans en probeerde ondertussen ook nog sociale contacten te onderhouden.

Wat ik vooral aan mezelf merkte was dat ik zocht naar afleiding. Naast de verplichte dingen probeerde ik bezig te blijven met dingen die ik leuk vind om er zo voor te zorgen dat er geen ruimte meer was voor zenuwen, stress en negatieve gevoelens. En dat hielp. De zenuwen die ik aan het begin van de week nog ervoer, waren al gauw verdwenen. Maar tegen het eind van de week merkte ik ook dat ik uitgeput raakte. De kwetsbaarheid kwam naar boven, de zenuwen kwamen terug en ik had geen energie meer om het om te zetten. Meerdere malen in die week heb ik me afgevraagd of ik mijn grens over ging. Maar al die keren kreeg ik mezelf er ook weer bovenop.

Bepaalde dingen/activiteiten kunnen een dusdanige kik geven, een zelfverzekerdheidsboost en plezier waardoor de energie die het kostte niet meer opwoog tegen wat ik ervoor terug kreeg. Maar er zijn ook dingen/activiteiten die die kik niet geven. Wanneer weet ik wat me die boost geeft en wat niet?

Mijn “grens” voelt als onbekend terrein. Wat kan ik wel doen, wat kan ik niet? Wanneer is iets teveel en wanneer is iets juist verrijkend. Is dit slim om te doen of is dit gewoon super dom? Voel ik me nu alleen moe of is ál mijn energie uit mijn lichaam verdwenen?

Best vaak heb ik dingen niet gedaan omdat ik dacht dat het teveel voor me zou zijn of omdat ik bang was voor het gevolg. Ik geloof erin dat ik mezelf in zoverre ken dat ik kan aanvoelen of ik iets wel of niet trek. Maar ik geloof er ook in dat ik mezelf soms te zwak inschat. Het moeilijke hieraan is dat op het moment dat ik mezelf zwak inschat, ik me ook zwak ga voelen.

Om jezelf en je eigen grens beter te leren kennen moet je fouten durven maken, willen ontdekken en open staan voor álles wat je voelt en ervaart. Dat is niet altijd makkelijk, zeker niet wanneer je een “foute” beslissing hebt genomen en daarvan de gevolgen moet ervaren. Maar zo weet je wel wat je de volgende keer níet moet doen.

Verantwoordelijkheid nemen voor een keuze die mogelijk slecht uit kan pakken vind ik verschrikkelijk. Graag overlegde ik dan ook met mijn ouders of vrienden zodat mijn keuze gebasseerd was op meerdere meningen en zo was er dus ook in mijn hoofd gedeelde verantwoordelijkheid. Hier wil ik vanaf. Ik wil mijn eigen verantwoorlijkheid volledig leren te nemen. Want ook door de verantwoordelijkheid te verdelen of af te schruiven wordt mijn eigen grens niet meer gebasseerd op mijn gevoel en mening maar op het gevoel en meningen van meerdere mensen.

Kortom, het leven is druk, er gebeurt veel en er is eigenlijk al snel te weinig tijd om alles te doen wat je wilt doen. Hierin moet je keuzes maken. En soms vallen die keuzes goed uit en soms had je beter iets anders kunnen kiezen. Het belangrijkste is dat je je eigen grens leert kennen en 100% achter elke eigen keuze staat.

Ik wil ontdekken, fouten durven maken, gemaakte fouten leren te accepteren en zo steeds dichter bij mezelf komen.

“Challenge yourself; it’s the only path which leads to growth” – Morgan Freeman

Stress

“Toestand van psychische spanning en druk” – www.woorden.org

“Aanhoudende geestelijke druk” – www.mijnwoordenboek.nl

“Een fysiologische toestand van het lichaam” – www.spiritueelwoordenboek.nl

Iets waar ik momenteel even heel erg mee loop te kampen. In zekere mate is stress iets goeds. Het zorgt ervoor dat je oplettend bent en een goede prestatie levert. In mijn geval is stress vaak onnodig en werkt het ook nog eens averechts.

Druk op mijn borst en in mijn keel, buikpijn, hoofdpijn, hartkloppingen, paniek. Wanneer ik een zekere mate van stress heb bereikt is àlles te veel. Geef mij dan maar geen taak want daar komt toch niets van terecht. To be fair raak ik dan zelfs in paniek als ik naar de supermarkt moet gaan of überhaupt moet nadenken.

Op dit moment loop ik mijn eerste stage als student chemisch-fysisch analist. Het gaat enorm goed. Echter ervaar ik ook hier een bepaalde hoeveelheid stress waar ik enorm tegenaan loop. Een té hoge verwachting, té moeilijke opdracht en ikzelf die ook té veel druk op mezelf leg en het perfect wil doen. Zo werd ik er dus ook weer op gewezen dat het onwijs belangrijk is om dingen te bespreken als je ergens tegen aanloopt. En zo ook duidelijk te maken wáár je precies tegen aanloopt. Dit is zeker niet altijd makkelijk en soms heb je daar ook hulp bij nodig. Gelukkig mag ik mezelf prijzen met een moeder die me 200% steunt en begripvolle mensen om me heen.

Hulp vragen en accepteren in zo’n situatie is een kracht.

Nu is de oorzaak van mijn stress op stage verholpen. Maar stress op zich is nog steeds een grote valkuil van mij. Om de meest simpele onnozele dingen kan ik in paniek raken. In groep 8 werd ik een stresskip genoemd en nog altijd heeft deze bijnaam nog geen afscheid van me genomen. Ik denk dat mijn stressgevoeligheid ook gedeeltelijk te maken heeft met mijn hoog sensitiviteit. Hier wil ik dan ook nog een keer over schrijven.

Natuurlijk kun je jezelf vormen en ontwikkelen in de richting die je wilt. Je kunt beter leren omgaan met bepaalde situaties en met jezelf. Dit is ook waarin ik nog altijd erg lerende ben.

Voor nu lieve lezers en ook ikzelf: probeer te genieten, want mijn inziens is het leven daar ook voor.

Adem in, adem uit, laat los & hakuna matata.

Ík word pedagogisch medewerkster

Op mijn 16e wist ik het. Ik wil pedagogisch medewerkster worden! Het leek me top om de hele dag gewoon lekker voor kinderen te zorgen en ermee te spelen. Dus ging ik op onderzoek uit. Ik ging naar twee opendagen van verschillende scholen. Het Helicon in Nijmegen voelde eigenlijk meteen goed. Het was een best kleinschalige school, goed te bereizen en ik voelde me er prettig.

Op deze school zat er wel een extraatje bij: je kreeg naast de lessen om pedagogisch medewerker te worden ook nog les over planten en dieren.
Planten vond ik interessant! Maar dieren..? Ik bedoel een hond en een kat vind ik leuke wezentjes maar vraag mij niet om een hamster, konijn, kip of muis vast te houden of om een koe te scheren en de nagels te knippen van een geit. Toch heb ik deze school gekozen en was ik klaar voor het avontuur.
…En ja, die geit en die koe zagen er práchtig uit nadat ik ze even onder handen had genomen.

In de moestuin kon ik welliswaar beter mijn plek vinden. Vooral mijn sperzieboontjes groeiden fantastisch. En de kas was een heerlijke plek om tot rust te komen. Het was lekker warm en je kon lekker met je handen in de grond wroeten en zaadjes planten.

Verder leerde ik baby’s te verzorgen, knutselen, tekenen, een babyboekje maken en daarbij natuurlijk ook veel theorie over o.a. de ontwikkeling van een kind.
De opleiding zelf was eigenlijk best leuk en ook zeker heel leerzaam.

Maar toen kwam stage..

Wil je de rest van het verhaal weten? Lees dan verder in mijn volgende blog.