Dé dag

17 mei 2021

De dag van het ambassadeursgala, het eindpunt van de ambassadeursverkiezing.

Ik begon deze ochtend relaxed. Ontbijtje op bed, douchen en zo langzaamaan de hele ochtendroutine. De meeste spullen lagen al klaar, die had ik de avond ervoor al verzameld. Echter kon het natuurlijk ook niet anders dan dat ik op het laatste moment toch nog iets kwijt was en hierdoor wat later bij mijn afspraak aankwam.

Rond half 12 had ik afgesproken bij Ankie van Koolwijk, mijn dans- en zangcoach maar tevens ook iemand die veel kennis en kunde heeft betreft haar en make-up. Zij zou er voor gaan zorgen dat ik zou stralen tussen de groep van ambassadeurs. Maar allereerst werd ik mee de zaal in geleid. Ze had een verassing ..

Een week voor deze dag had ik namelijk twee covers opgenomen in een studio. Deze covers waren speciaal voor mij op deze (al bijzondere) dag klaar en opgestuurd. Als eerste werd de cover van Ilse de Lange – Miracle afgespeeld. Waarbij een filmpje met foto’s was gemaakt. Ik kan me nog herinneren dat na een paar regels de tranen al over mijn wangen rolde. Ontroerd door trots, vreugde en eigenlijk gewoon emotie over het algemeen. Sinds dat moment krijg ik nog altijd elke keer weer kippenvel wanneer ik deze cover luister. Vervolgens werd de cover van Alanis Morissette – Ironic afgespeeld en hebben we met een lach op ons gezicht geluisterd.

Je begrijpt het al, door dit speciale moment en nog een lunch erna kwamen we een beetje in tijdsnoot. Ik moest namelijk wel uiterlijk om kwart over 1 vertrekken richting Apeldoorn.

Ondanks wat haast was het gelukkig toch gelukt om, iet wat te laat maar toch nog wel op een oké tijd, te vertrekken. Op naar het ambassadeursgala!

Een autorit van ongeveer een uur. Met ondanks corona, best wel veel auto’s op de weg. Heel dankbaar dat ik met de auto kon en tegelijkertijd een klein beetje balend dat ik (omdat ik natuurlijk achter het stuur zat) niet nog even mijn pitch kon doornemen met het blaadje erbij. De stress steeg met de minuut, maar gelukkig steeg ook het enthousiasme!

Eenmaal aangekomen bij het Orpheus Theater, kwam 1 van de spannendste dingen van de dag: de corona sneltest.

Daar zit je dan. Op een stoeltje in een rij van stoeltjes ver uit elkaar. Tien minuten lang wachten. Hopende op dat ene streepje, in plaats van twee.

Na tien minuten wachten kon ik mezelf gelukkig aanmelden en doorlopen naar de kleedkamers. Mijn test was negatief!

De weg naar de kleedkamer leek wel een doolhof. Door een gang, een theater, naar beneden, verder naar beneden en dan nog een gang door. Aangekomen in de kleedkamer kwam opnieuw de haast naar boven. Snel naar de wc, omkleden, hakken aan, sieraden om … Shit! Waar is mijn oorsieraad? In alle haast ben ik ergens onderweg van de auto in de parkeergarage naar de kleedkamer een oorsieraad verloren die ik mocht lenen van mijn moeder. Ik was ten einde raad!

Op mijn nieuwe hakken, van ik denk 10 of 12 cm hoog, heb ik een voorzichtig en raar sprintje getrokken naar de auto. Zoeken, zoeken, zoeken. Maar helaas, niet gevonden. Ik ben zelfs twee keer op en neer gegaan naar de auto, omdat ik mijn mondkapje onderweg was verloren. Met blaren op mijn voeten liep ik verslagen terug naar het theater. Uit verdriet, schuldgevoel en paniek heb ik vervolgens mijn moeder geappt. Met als eerste zin: “Nou het meest verschrikkelijke wat kon gebeuren is gebeurt”. Ik denk dat je je nu wel kunt voorstellen dat mijn moeder hierdoor ook volledig in paniek raakte. Toen ik vervolgens zei dat ik het oorsieraad kwijt was, liet ze merken dat dát haar nou net helemaal niets kon schelen. Zolang ik maar niet positief getest was of iets ergs was gebeurt.

Natuurlijk kon ik het toch niet zo makkelijk uit mijn hoofd zetten en bleef ik nog lang piekeren.

Wél raakte ik onderweg terug naar het theater in gesprek met een hele leuke mevrouw. Hier heb ik vervolgens nog aan een tafel best lang mee gebabbeld. Helaas ben ik vergeten hoe ze heette en van welke onderwijsinstelling ze kwam. Ze kwam voor de nominatie voor beste onderwijsteam van het jaar. Voor mij was het gesprek met haar misschien wel het leukste/mooiste van het hele gala! Haha.

Na even wat kletsen en proberen bij te komen, was het dan echt tijd voor de opname van het gala. Ik kon nog maar amper lopen op mijn hakken en zelfs met zitten had ik moeite vanwege de ontstane blaren. Ook mijn hoofd leek het niet eens te zijn met de drukte en de stress van de dag. Wat zich uitte in bonkende hoofdpijn.

Ondanks dat heb ik wel gelachen en zo veel mogelijk proberen te genieten. Daarbij sowieso ook heerlijk meegeswinged toen Og3ne het nummer New Rules ging coveren. Een beetje jaloers was ik wel dat Og3ne de artiest was en niet ik. Misschien een doel voor de toekomst! In plaats van ambassadeurkandidaat als artiest naar het ambassadeursgala.

Het moment dat mijn naam niet werd genoemd door de jury voelde ik een beetje teleurstelling. Gelukkig viel er een vlaag van opluchting over me heen toen ik de 3 kandidaten zag strugglen en shinen op het podium met de pitch en de vragen van de jury. (En ik was ook wel heel blij dat ik niet naar het podium hoefde te lopen met die pijnlijke voeten in de hakken).

Louise Babel heeft gewonnen, en terecht! Ik denk dat ze een ongelooflijk goede ambassadeur gaat zijn het komende jaar.

Zodra de livestream voorbij was werden we per rij gevraagd de zaal te verlaten. Buiten de zaal werden we verrast door zilverkleurige troffeeën, bloemen en een dinerbox! Nog even foto’s maken en op naar huis.

Één ding was alleen een beetje gek. Alle meiden met wie ik in een kleedkamer zat hadden hun spullen al. Er werd zelfs gezegd dat we de kleedkamer niet meer in mochten?! Blijkbaar is er vòòr de livestream gezegd dat je de spullen al uit de kleedkamer moest halen. Dit is mij volledig ontgaan. Dus met opnieuw wat hartkloppingen en een beetje schaamte liep ik naar iemand toe om te vragen of ik toch nog even mijn spullen mocht pakken. Gelukkig werd dat geaccepteerd.

Overladen met moeheid, hoofdpijn, nog altijd een beetje verdriet om het oorsieraad en eigenlijk ook wel met een last van mijn schouders ging ik terug de auto in op weg naar huis.

Een rit waarin ik om mezelf heb gelachen, heb gezorgd voor zo min mogelijk geluiden om me heen en heerlijk heb genoten van al het lekkers in de dinerbox. Graaien en proeven! :D. Met een ontdekking dat ik een broodje met pompoenpitten belegd met tomatenpesto, brie en rucola eigenlijk heel erg lekker vind. Het meest heb ik genoten van het bakje zoete popcorn.

Eenmaal thuis werd ik opgewacht door mijn lieve en trotse gezin met versieringen bij de deur.

Na een vrij kort welkom thuis, ben ik me klaar gaan maken voor mijn bed. Ik was gesloopt. En het heeft me nog minimaal twee dagen geduurd om bij te komen van deze dag.

Ik ben dan wel niet de landelijke MBO ambassadeur geworden, maar wel de ambassadeur van mijzelf! Ik heb van dit avontuur genoten, ben onwijs gegroeid, heb mezelf nog weer iets beter leren kennen en mezelf laten zien. Heel dankbaar hiervoor en ik kijk vol goede moed uit naar wat mijn leven me verder allemaal te brengen heeft.

Het blinde zicht

In het prille begin van mijn opleiding, eigenlijk nog voordat de opleiding was gestart, was ik onwijs onzeker over voornamelijk 2 gedachtes die rond bleven dwalen in mijn hoofd: ‘Wat nou als ze me niet leuk vinden?’. Met ‘ze’ doelde ik op mijn nieuwe klasgenoten. En: ‘Wat nou als het me weer niet lukt?’.

Bij beide gedachtes was het voornamelijk mijn eigen onzekerheid die aan het woord was. Maar bij de eerste gedachte speelde ook mijn leeftijd een rol. Met de meeste klasgenoten zou ik namelijk ongeveer 5 jaar schelen.

De hele zomer heb ik mezelf belast met deze gedachtes. En oh oh, wat waren die gedachtes onzin. Meteen al bij het introductiekamp had ik mijn maatjes gevonden. Waarvan vooral 1 maatje nogsteeds een heel leuk & dierbaar maatje is. Ik heb hartstikke leuke mensen leren kennen en flink lol met deze mensen gehad. Maar natuurlijk heb ik ook mensen leren kennen waar ik een minder goede klik mee had. Dat is normaal!

En nu zit ik in het derde jaar van de opleiding. Nog maar 2 examens en een eindstage te gaan. Met een cijferlijst waar je U tegen zegt.

Toch val ik steeds weer in dezelfde valkuil. Ik zie mezelf in eerste instantie als een zwak persoon. Iemand die altijd een stapje achter loopt op een ander.

Neem bijvoorbeeld de ambassadeursverkiezing van DitIsMbo ..
In eerste instantie had ik al niet verwacht dat ik door mijn school uitgekozen zou worden. Vervolgens leek de kans om op te vallen bij de jury voor mij al meteen een waardeloze poging toen ik tijdens de eerste online bijeenkomst mijn teamgenoten van Team Midden zag.

Wat een talenten! Wat een aanpakkers! Iedereen doet wat voor de school, voor de gemeenschap of voor het MBO. En wat doe ik? Echt he-le-maal niks. Ik ben gewoon blij en gemotiveerd over mijn opleiding.

Ik weet nog dat ik na deze bijeenkomst volledig in paniek was. Verdrietig en gestresst. Wat moest ik daar nou. Tussen al die goede ambassadeurs. Wat heb ik te bieden?

Gelukkig ging ik er toch gewoon voor. De uitdagingen ging ik aan om te groeien en gewoonweg te genieten. En dat heb ik zeker gedaan!

Sinds deze week staan alle 3 de afleveringen van MBO’ers Pakken Aan op youtube. Bizar dat ik daar gewoon ook bij op de film sta. Ik had namelijk voordat ik “ja” had gezegd tegen de ambassadeursverkiezing van het Rijn IJssel eerst nog de afleveringen van 2019 bekeken. Pure stress gaf dat me! Ik weet nog dat ik toen dacht: ‘Prima, ik doe mee met de verkiezing van het Rijn IJssel, maar die challenges díe ga ik niet doen’. En daar sta ik dan toch, met mijn big smile. Te genieten van alle ontwikkelingen die ik doormaak. De groei die elke minuut verder versterkt wordt.

Na challenge 1 was ik overigens al helemaal ontspannen. Waarom? Omdat ik de kans dat ik genoemd ging worden in de top 3 na díe prestatie lager dan nul achtte. Challenge 2 was daardoor puur genieten en mezelf proberen niet te verliezen in de chaos. Heel eerlijk gezegd, had ik totaal geen idee wat nou precies de bedoeling was van die challenge. Ik deed maar wat. Maar klaarblijkelijk deed ik het goed voor de jury.

In de pauze tussen challenge 2 en challenge 3 zat ik in een dilemma. Moet ik nou wel of niet mijn best gaan doen bij challenge 3? Als ik wel mijn best doe is de kans aanwezig dat ik nog een keer genoemd word in de top 3 en dan is de kans dat ik moet gaan pitchen op het gala ook iets groter. Wil ik dat? Het zou echt enorm spannend zijn .. Maar tegelijkertijd ook ontzettend gaaf. En daarbij als ik ervoor kies niet mijn best te doen, ben ik niet echt mezelf?
Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik gewoon plezier ging hebben. Lekker meedoen, mezelf zijn en van de challenge genieten.

Eigenlijk heb ik mezelf de hele dag verkeerd ingeschat. Ik bewonderde de andere deelnemers en was ervan overtuigd dat ik daar niet aan kon tippen.
Maar ik heb ook de hele dag beleefd in het moment en zonder stress! Dát is echt een ongelooflijke overwinning voor mezelf! Alleen daarom al ben ik zo zo zo onwijs dankbaar voor deze kans.

Ik denk dat het nog wel even duurt voordat ik mijn denkbeeldige bril op de juiste sterkte heb gebracht zodat het blinde zicht over mezelf helemaal helder wordt, maar ik ben mijn bril wel aan het verstellen!

Ik kan mezelf niet vergelijken met de andere ambassadeurs of überhaupt met andere mensen. Ik ben ik en dat ben ik alleen.

Scroll naar beneden voor wat kort extra beeldmateriaal van de opnamedag! 🙂

Team Midden
❤

Even bijpraten

Ik heb twee keer de blog overgeslagen, gewoon omdat ik niet wist waar ik het over moest hebben. En nog steeds heb ik geen idee. Ik leg teveel druk op mezelf om een blog te schrijven die anderen leuk vinden. Dit terwijl het beter is om gewoon te schrijven voor mezelf. Schrijven wat ík leuk vind. En als een ander dat dan leuk vindt om te lezen, is dat mooi mee genomen. Leerproces!
Dus nu denk ik, laat ik het maar gewoon over mijn leven en gedachtes hebben. (Want dat doe ik eigenlijk al 27 blogs lang 😉).

Bij deze de rode lijn aan gebeurtenissen van vorige week ..

In de chaos van wat er allemaal gaande is en tegelijkertijd in de stilte van het niets, zit ik gevangen. De afgelopen tijd gebeurt er in mijn leven zó veel en tegelijkertijd zo weinig. Ik werk, ga naar school, spreek af met vrienden en doe daarnaast nog andere extra dingetjes. (Dit klinkt misschien voor een student niet veel, maar voor mij zijn mijn bezigheden van de laatste tijd niet te vergelijken met wat ik hiervoor aankon/deed). Daarnaast verzuip ik mezelf in Netflix series.., uren lang.

Ik ben vaak & veel moe. Maar de vraag is, komt dat omdat ik zo veel doe óf omdat ik eigenlijk niets uitvoer?

Een duidelijk signaal dat mijn hoofd te vol was of dat ik alleen oog had voor het heden, was dat ik me compleet vergist had in de datum van mijn Nederlands en Engels examen. Dit examen stond gepland op dinsdag, maar in mijn hoofd én in mijn agenda had ik staan dat het op woensdag was. Twintig minuten nadat mijn examen eigenlijk was, werd ik gebeld door mijn Nederlands docente met de vraag waar ik was. Nogal in shock over dat ik me vergist had, ben ik alsnog snel naar school gereden én heb ik mijn examens gehaald met een 9,2 voor Nederlands en een 10,0 voor Engels. (Dit was overigens twee keer het examen ‘gesprekken voeren’, waarbij voor engels mijn engelstalige stage ervaring goed van pas kwam).

Eind goed, al goed.

De volgende dag stond er een online vergadering ingepland. En je raadt het misschien al, ook die was ik volledig vergeten. De herinneringsemail op dinsdagavond was onmisbaar.

Op dit moment weet ik niet of het een goed of een slecht teken is dat ik dingen vergat. Voor mijn gevoel ben ik constant aan het ontwikkelen en veranderen. En hierin lijkt het me niet helemaal te lukken om dit in kleine stapjes te doen. Ik vind het fantastisch dat ik dingen wat meer los kan laten, meer in het nu kan zitten en dat ik gewoon kan denken “we zien wel hoe het loopt”. Maar ik mis wel een beetje duidelijkheid, planning en structuur. Dagen vliegen voorbij en gaan tegelijkertijd onwijs langzaam. Dus voor de komende tijd hoop ik wat meer van die planning”spirit” terug te krijgen zonder dat ik het relaxtere denken verlies.

________________________________________________

De 2^e aflevering van MBO’ers Pakken Aan is online gekomen op youtube. De ambassadeursverkiezing verloopt vliegensvlug. Over ongeveer een maand (17 mei) is het ambassadeursgala waarbij dé MBO ambassadeur 2021 gekozen gaat worden. Deze verkiezing heeft me nog meer inzicht gegeven in hoe talentvol MBO’ers kunnen zijn. Alle ambassadeurs zijn unieke personen met eigen talenten. En allemaal willen we het liefst 1 ding; het MBO beter belichten en de grote waarde van MBO’ers laten zien. Ook heeft het me meer zelfvertrouwen en een beter inzicht in mijzelf gegeven. In de 2e aflevering kun je zien dat ik straal. Díe Tjesse hoop ik nog heel heel veel vaker te zien.

– De linkjes naar de twee afleveringen kun je vinden op de pagina ‘Meer van mij …’
mocht je interesse hebben. –

________________________________________________

Ik merk in veel dingen, bijvoorbeeld de online vergadering, school en ook het ambassadeursschap, dat ik nog niet genoeg inzie wat ik eigenlijk allemaal kan. Ik trek me toch snel terug en/of word gespannen terwijl het uiteindelijk altijd goed gaat. Ik kijk op naar heel veel mensen en baal er al snel van dat ik bijvoorbeeld niet ‘dat idee’, ‘dat talent’ of ‘die intelligentie’ heb.
Waarom ik zo’n “zwak” beeld van mezelf heb gecreëerd en wanneer dat dan is ontstaan, weet ik niet. Ik zal mezelf moeten blijven herinneren dat dat beeld onjuist is. Maar zoals het nu gaat, ga ik wel de goede richting op. En dan, op een gegeven moment, zal die herinnering niet meer nodig zijn.

Ik zal stralen!

Februari 2021, mijn ambassadeursavontuur is nu écht begonnen. Vandaag, de dag dat deze blog gepubliceerd wordt, is dé dag om te shinen, mezelf te laten zien en op te vallen bij de jury. De dag waar ik naar toe heb gekeken en waar ik tegenop heb gezien.

Al vanaf het moment dat ik genomineerd werd als ambassadeur voor mijn school tot op heden, zit ik continu in tweestrijd. Enerzijds wil ik ervoor gaan, wil ik alles op alles zetten om te winnen en heb ik er vertrouwen in dat dat me écht kan gaan lukken. Anderzijds ben ik onwijs onzeker, heb ik sterk het gevoel dat ik niet de juiste kwaliteiten bezit die ze zoeken, voel ik me heel veel minder dan de andere ambassadeurs en heb ik veel spanning.

Maar júist vanwege die spanning en het minderwaardigheidsgevoel wil ik extra gaan stralen. Ik wil vooral mezelf laten zien dat ik het kan. Zo kan ik uiteindelijk anderen laten zien dat het echt mogelijk is om dingen te bereiken waarvan je had gedacht dat het je nooit zou lukken. Ik wil een positief voorbeeld zijn voor mezelf en voor anderen.

Mijn “ik” van een paar jaar geleden zou nooit hebben geloofd wat ik de afgelopen tijd heb gedaan. Ik ben gekozen uit in totaal 5 ambassadeurs van het Rijn IJssel om naar de landelijke verkiezing te gaan, ik heb een telefonisch interview gehad met de Maas&Waaler (krant) waarbij ook nog een fotograaf bij mij thuis kwam voor een foto, ik heb meegedaan aan een online opendag van mijn school, heb 3x filmpjes opgenomen waarbij het 2x op school was terwijl er gewoon nog leerlingen rondliepen/keken en vorige week heb ik een tekst opgestuurd voor het HSP magazine die in juni uitgebracht wordt! Dat allemaal terwijl ik ook nog mijn allereerste stage volgde als chemisch-fysisch analist. En dit is vast en zeker nog niet eens alles wat ik heb gedaan.

Éigenlijk is het gewoon hilarisch hoe mijn brein soms werkt. Ondanks alles wat ik al gedaan en bereikt heb, heb ik mezelf nogsteeds niet kunnen overtuigen dat ik het kan. Bij elke nieuwe situatie ben ik 1 bonk zenuwen. Zo ook vandaag :).

Daarom is het belangrijk dat ik blijf onthouden waar ik vandaan kom en wáárom ik dit doe. Ik doe dit niet om te winnen. I mean de kans is 1 op 42.. En het maakt ook eigenlijk niets uit of ik win of niet. Mede door deze kans groei ik echt onwijs hard in mijn zelfontwikkeling en ik vind het héérlijk. De weg die ik heb afgelegt tot dit moment en de stappen die ik heb gezet, kunnen niet meer van mij afgenomen worden.

Ik ga mijn best doen vandaag, blijf mezelf en ga stralen met blijdschap, enthousiasme en alles wat ik ben. Zó word ik mijn eigen idool :D.

Het moment dat ik gekozen werd om het Rijn IJssel te gaan vertegenwoordigen!
Fotograaf: John Voermans

---

~ Het leuke is dat jullie deze dag ook kunnen gaan terugzien wanneer de opnames op het youtubekanaal van DitIsMBO geplaatst worden. (Zal nog wèl even duren helaas). ~

De grens

Vorige week was voor mij nogal een pittige week. Ik liep 4 dagen stage van half 9 tot 5, moest mijn stageverslag afronden en inleveren, had een zangles, nam deel aan een vergadering van de studentenraad, had de eerste online bijeenkomst van MBO’ers Pakken Aan, moest naar fysiotherapie, was bezig met het aanleren van een dans en probeerde ondertussen ook nog sociale contacten te onderhouden.

Wat ik vooral aan mezelf merkte was dat ik zocht naar afleiding. Naast de verplichte dingen probeerde ik bezig te blijven met dingen die ik leuk vind om er zo voor te zorgen dat er geen ruimte meer was voor zenuwen, stress en negatieve gevoelens. En dat hielp. De zenuwen die ik aan het begin van de week nog ervoer, waren al gauw verdwenen. Maar tegen het eind van de week merkte ik ook dat ik uitgeput raakte. De kwetsbaarheid kwam naar boven, de zenuwen kwamen terug en ik had geen energie meer om het om te zetten. Meerdere malen in die week heb ik me afgevraagd of ik mijn grens over ging. Maar al die keren kreeg ik mezelf er ook weer bovenop.

Bepaalde dingen/activiteiten kunnen een dusdanige kik geven, een zelfverzekerdheidsboost en plezier waardoor de energie die het kostte niet meer opwoog tegen wat ik ervoor terug kreeg. Maar er zijn ook dingen/activiteiten die die kik niet geven. Wanneer weet ik wat me die boost geeft en wat niet?

Mijn “grens” voelt als onbekend terrein. Wat kan ik wel doen, wat kan ik niet? Wanneer is iets teveel en wanneer is iets juist verrijkend. Is dit slim om te doen of is dit gewoon super dom? Voel ik me nu alleen moe of is ál mijn energie uit mijn lichaam verdwenen?

Best vaak heb ik dingen niet gedaan omdat ik dacht dat het teveel voor me zou zijn of omdat ik bang was voor het gevolg. Ik geloof erin dat ik mezelf in zoverre ken dat ik kan aanvoelen of ik iets wel of niet trek. Maar ik geloof er ook in dat ik mezelf soms te zwak inschat. Het moeilijke hieraan is dat op het moment dat ik mezelf zwak inschat, ik me ook zwak ga voelen.

Om jezelf en je eigen grens beter te leren kennen moet je fouten durven maken, willen ontdekken en open staan voor álles wat je voelt en ervaart. Dat is niet altijd makkelijk, zeker niet wanneer je een “foute” beslissing hebt genomen en daarvan de gevolgen moet ervaren. Maar zo weet je wel wat je de volgende keer níet moet doen.

Verantwoordelijkheid nemen voor een keuze die mogelijk slecht uit kan pakken vind ik verschrikkelijk. Graag overlegde ik dan ook met mijn ouders of vrienden zodat mijn keuze gebasseerd was op meerdere meningen en zo was er dus ook in mijn hoofd gedeelde verantwoordelijkheid. Hier wil ik vanaf. Ik wil mijn eigen verantwoorlijkheid volledig leren te nemen. Want ook door de verantwoordelijkheid te verdelen of af te schruiven wordt mijn eigen grens niet meer gebasseerd op mijn gevoel en mening maar op het gevoel en meningen van meerdere mensen.

Kortom, het leven is druk, er gebeurt veel en er is eigenlijk al snel te weinig tijd om alles te doen wat je wilt doen. Hierin moet je keuzes maken. En soms vallen die keuzes goed uit en soms had je beter iets anders kunnen kiezen. Het belangrijkste is dat je je eigen grens leert kennen en 100% achter elke eigen keuze staat.

Ik wil ontdekken, fouten durven maken, gemaakte fouten leren te accepteren en zo steeds dichter bij mezelf komen.

“Challenge yourself; it’s the only path which leads to growth” – Morgan Freeman

Gele roos

Mijn eerste blog.. Jeetje, waar moet ik beginnen?

Momenteel zit ik thuis op een lekkere stoel, laptopje op schoot en een grote bos bloemen voor mijn neus. Dé bos bloemen die ik heb gekregen tijdens de ambassadeursbijeenkomst afgelopen week. Tijdens deze bijeenkomst ben ik gekozen om mijn school, het Rijn IJssel, te vertegenwoordigen tijdens de landelijke MBO ambassadeurs verkiezing. Een grote eer, onwijs leuk en tegelijkertijd best beangstigend. Hoe lang en leerzaam mijn pad ook is geweest, sommige dingen blijven toch spannend en sommige dingen geven stress. Gelukkig maakt dat niet uit en word je door die dingen te ervaren juist sterker!

Élke afzonderlijke bloem voor mijn neus is prachtig. De één is paars, de ander groen, roze, geel of oranje. Ze vertellen allemaal een eigen verhaal. Al is er één bloem die het meest opvalt. Een gele roos. De roos straalt tegelijkertijd perfectie en imperfectie uit. Hij is zeker niet bang om gezien te worden en steekt zo boven de rest van de bloemen uit. Hij is krachtig. Soms zou ik zelf zulke kracht willen hebben. Al besef ik nu, dat ik dat ook al een beetje heb.

Zo zie je maar weer.. Alles heeft zijn perfecte en imperfecte kanten. Iets wat helemaal verscholen zit en niet opvalt, kan even mooi zijn of zelfs mooier dan iets wat opvalt en op het eerste oog perfect lijkt. Maar opvallen toont ook kracht en zelfvertrouwen. Wees niet bang om jezelf te laten zien, maar voel je niet minder waard als dat je niet lukt. Kijk verder dan je neus lang is, want iets dat of iemand die nooit opvalt kan prachtig uitvallen.