Overstag in de storm

De storm die momenteel buiten raast (storm Eunice) lijkt ook binnenin mijn hoofd plaats te vinden. De afgelopen 3 weken heb ik geknokt in het HBO-traject en het lijkt erop dat ik nu de strijd heb verloren. Of juist gewonnen?

In mijn opleiding op het MBO hebben ze het mogelijk weten te maken dat studenten in het 4e leerjaar een half jaar mee kunnen lopen op het HBO. Een fantastische mogelijkheid omdat je zo kunt ontdekken hoe dat gaat, of het je past en of je het kan. Toen ik hoorde dat dit kon had ik eigenlijk vrij snel de keuze gemaakt om het te doen. Niets te verliezen, toch?

Helaas was het voor mij tijdens de introductieweek (van twee dagen) al stressvol. En na de eerste officiële lesdag leek elke komende lesdag er 1 teveel. We stroomden in in het tweede halfjaar van het eerste leerjaar. Er werd veel van ons verwacht en wij als MBO doorstromers werden zonder pardon in het diepe gegooid. Het voelde een beetje alsof ik probeerde te zwemmen tegen de harde golven in maar langzaam achteruit werd getrokken. Ik hield het huiswerk niet bij, was tot laat in de avond bezig en had geen tijd meer voor andere dingen. Daarbij probeerde ik stof te begrijpen waarvan ik wist dat ik in die richting later niets wilde doen. Ik merkte dat het me mentaal en fysiek aan het opbreken was.

Ik wilde al vrij snel opgeven maar wist ook dat ik mezelf de tijd moest geven om te wennen. Uit ervaring weet ik dat het mij sowieso minimaal 2 weken kost om een nieuwe situatie eigen te maken. Maar nu, 3 weken later, voel ik me nog altijd niet goed. Ik ben veel duizelig, heb vaker buikpijn en hoofdpijn. Ik voel me kwetsbaar, onzeker, dom en oh zo klein. Het liefst word ik ziek (griep ofzo) zodat ik mezelf kan verschuilen in mijn kamer.

Het is genoeg.

Voor veel mensen zullen 3 weken te kort voelen of zullen ze denken “joh, waarom houd je het niet gewoon een half jaartje vol?”. Voor mij voelt het anders. Het voelt alsof ik mijn geluk zou opgeven als ik hiermee door zou gaan. En is geluk nu niet het allerbelangrijkst?

De keuze maken om ermee te stoppen is ontzettend moeilijk. Ookal gaat het nu maar om een half jaar en niet eens om mijn studie op het MBO. Ik voel me opnieuw een mislukking, ik heb gefaald, ik heb opgegeven..

Ik ben erg snel beïnvloedbaar door de meningen van andere mensen en zo verlies ik mijn eigen mening, mijn eigen gevoel, uit het oog. Maar ik weet dit: ik voel trots voor wat ik heb bereikt met deze opleiding, ik ben meer dan tevreden als ik dit diploma mag ontvangen en ik kies voor mijn eigen geluk. Wellicht ga ik over een paar jaar alsnog mijn kennis verbreden met een cursus. Ik zal altijd willen blijven leren, maar niet ten kostte van mezelf.

Nu is het zaak om mezelf te herpakken, de stress los te laten en zo met een lichter gevoel de dagen te gaan bewandelen.

Het roer wordt omgegooid. Mijn opleiding zal ik afronden door nog een half jaar stage te gaan lopen. Meer ervaring en meer bezig zijn met wat ik leuk vind.

Er is geen enkele reden om niet je eigen gevoel te volgen en geen enkele reden om de weg die een ander aflegt niet te omarmen. We leven allemaal ons eigen leven en het belangrijkste is dat je dat doet op de manier die voor jezelf het beste past.

Ik heb niet gefaald. Ik heb overwonnen. En ik heb het allerbeste gedaan wat ik kan doen. Ik heb naar mezelf geluisterd.

Let that be said.

Zondag, zo’n dag

Bij deze ga ik mezelf een opdracht geven. Ik ga ervoor zorgen dat ik de zondagen die komen gaan anders ga invullen. Met rust, plezier en vooral ruimte om volledig uit te rusten zonder dat ik me mentaal niet fijn voel. Met bijvoorbeeld meditatie, een wandeling, een dansje, iets creatiefs of zelfs misschien toch even afspreken met iemand.

Zondag is dé dag in de week wanneer je echt niets hoeft en je volledig kunt relaxen op de manier hoe jij wilt. Vorige week zondag was het zo’n dag. Eigenlijk heerlijk natuurlijk. Helaas vind ik de zondag vaak wel erg lastig. Want wat moet je doen als je echt niets gepland hebt staan? Netflix kijken en je dood staren naar het scherm? Duolingo, waarbij je ook alleen maar naar een schermpje kijkt. Óf Instagram bekijken om je eens heerlijk waardeloos te gaan voelen door alles wat je van andere mensen ziet. Deze slimme opties had ik allemaal uitgevoerd. En als kers op de taart ga ik er vervolgens ook nog een blog over schrijven op mijn laptop ;). Hoeveel schermen precies?

Ik merkte hoe erg mijn gevoel beïnvloed werd door het zien van filmpjes en foto’s op Instagram. Al die meiden/vrouwen die zich “uitsloven” en de beste kant van zichzelf laten zien. Sexy dansjes, mooie make-up en over het algemeen gewoon het “perfecte” plaatje.

Ik was ook zo.. Ik wilde anderen laten zien dat ik mooi was en alleen dát werd dan gedeeld op social media. Tegenwoordig ben ik (gelukkig) niet meer zoveel bezig met tientallen foto’s maken en het delen, maar tóch maken die andere vrouwen me onzeker. En niet alleen die mooie vrouwen maar ook, met kerst om de hoek, zijn er de verliefde foto’s van stelletjes en de kerstboomkiekjes die me een eenzaam gevoel geven.
Waar slaat dat eigenlijk op? Ik ben onwijs gelukkig met mijn familie, mijn vriend, vrienden en mijn leven op dit moment. Het perfecte plaatje wordt herhalend weergegeven op social media en wanneer dat perfecte plaatje niet overeenkomt met je eigen leven is dat in ieder geval bij mij best confronterend.

---

Het is nu alweer een week later en ik zit hier weer op zondag mijn blog te bestuderen. Het confronteert me omdat ik er op deze zondag weer doorheen zit. Stress voor de week die komen gaat waarin ik mijn praktijk examen op stage ga voltooien, geen weet van hoe ik mijn tijd ga invullen de komende paar uur, opgesloten in mijn hoofd en in mijn gevoel. Terwijl het ondertussen een heerlijk dagje is zonder druk en momenten waar je dankbaar voor mag zijn, waar ik dankbaar voor ben. Er is een gevoel onderliggend wat de rust en het genieten overstemd.

Ook een voorbeeld waarbij druk en verwachtingen een rol kunnen spelen is je verjaardag. Vorige maand ben ik 24 geworden. Het ouder worden beangstigd me en tegelijkertijd maakt het geen bal uit. Mijn verjaardag zelf was een normale dag. Maar ook bij zo’n dag kan er een bepaalde druk op liggen. Het móet een leuke dag zijn, zeker omdat het maar 1 keer per jaar is. Dit gevoel keert zich dan ook vaak nog tegen je. Want hoe hoger je verwachtingen zijn, hoe sneller ze je kunnen teleurstellen.

Uiteindelijk ben ik gewoon ontzettend dankbaar voor alle lieve en mooie mensen in mijn leven. Voor mij is dat mijn grootste cadeau. Eind november heb ik met een klein groepje toch nog mijn verjaardag mogen vieren en ik had het niet anders willen wensen. Als het er op aan komt gaat het niet om status en cadeaus. Het gaat om het geven en ontvangen van liefde voor jezelf en voor elkaar. Het gaat om samen genieten. En het gaat om het vieren van het leven.

Weg met al die verwachtingen rondom feestdagen en weg met al die perfecte plaatjes. Het leven is te kostbaar om jezelf te willen bewijzen aan de rest van de wereld. Houd van jezelf en je eigen leven en geniet daarvan.

Zo ook mijn zondagen. Ik zal mezelf minder druk op moeten leggen dat de zondag de perfecte rustdag moet zijn. Afleiding zoeken voor de spanning, erover praten en mezelf vooral niet opsluiten in mijn hoofd.
Op naar volgende week zondag! 😀

So what

Oké dusssss.
Ik voel me mentaal bagger. Al een paar dagen lang. Uit het niets. Zonder enige aanleiding of reden. En ik merk dat ik het lastig vind om er mee om te gaan. Het ene moment gaat het prima en het andere moment voel ik me leeg, zwak en gestresst, kan ik in huilen uitbarsten en heb ik nergens zin in.

De laatste tijd zit ik onwijs goed in mijn vel. Ik geniet en kies steeds wat meer voor mezelf. Daarom merk ik dat ik dit gevoel, wat nu dus al een paar dagen aanhoud, moeilijk kan loslaten. Ergens heb ik wel het idee dat ik het accepteer. Maar met alleen die acceptatie voelt het alsof het niet verbeterd kan worden.

Eigenlijk wilde ik hier ook niet over schrijven en het niet delen. Ik wil niet zielig gevonden worden, ik wil niet gezien worden als zwak, ik wil niet dat mensen denken dat het slecht met me gaat, ik wil niet alleen maar blogs delen over negatieve dingen (dit heb ik zelfs al een keer eerder in een blog genoemd oeps).. En toch maak ik nu de stap om hier wél over te schrijven en wellicht het zelfs ook te delen. (Dat weet ik nu, op het moment van schrijven, nog niet helemaal zeker :)).

Waarom? Omdat het mij helpt. Omdat ik hierdoor reflecteer op mezelf. En so what, als ik vooral schrijf wanneer ik me niet zo goed voel? So what, als mensen daar een mening over hebben of als ze me gaan zien in een bepaald licht. So what…

Oké genoeg daarover.

Ik voel me dus niet goed.
Ik voel me onzeker, zwak, angstig, verdrietig, gestresst en leeg.
En waar ik constant mee bezig ben is; waarom voel ik me zo en wat kan ik eraan doen? Dat klinkt niet echt als accepteren van wat is hè..

Maar hoe doe ik dat dan? Als ik nergens zin of behoefte in heb. Als de dingen die me normaal gesproken vrolijk en gelukkig maken, maar voor een korte tijd een beetje vrolijkheid bieden.

Ik heb de afgelopen tijd zoveel gedaan en bereikt. Ik voelde me sterk, zelfverzekerd en opbloeien tot een nieuwe ik. Maar als ik nu in de spiegel kijk dan zie ik in de ogen van die 23 jarige vrouw, een klein meisje in paniek.

Dit gevoel wat ik heb, begon te komen op het moment dat mijn dagen oningepland werden. Geen plannen. Geen moeten.

En na een maand lang door en door en door, is dat een enorme switch. Ik heb het idee dat het daardoor komt. Ookal keek ik ongelooflijk uit naar dagen met geen plannen en had ik het echt nodig om bij te slapen en uit te slapen.

Maar betekent dit dan dat ik het op kan lossen door weer alles vol te plannen? Maybe. Wil ik dat? Eigenlijk niet. Eigenlijk wil ik, ongeacht of ik wel of geen plannen heb, me goed voelen.

De wereld draait maar door en door en de tijd die we hebben is ook niet eindeloos. Dat maakt het allemaal snel een beetje onacceptabel als je niet vrolijk bent.

---

Tot mijn grootse verbazing werd ik vanochtend, een nacht na het schrijven van bovenstaande tekst, wakker zonder stress, angst, leegte, onzekerheid en verdriet.
Ik werd wakker en voelde de behoefte om een rondje te hardlopen. Maar toen ik omgekleed en wel beneden kwam, bracht de regen me aan het twijfelen. De beslissing om toch te gaan rennen bleek een fantastisch goede beslissing te zijn.

Ik genoot van de verkoelende druppels over me heen en de rust die de regen bracht met name omdat er door de regen weinig mensen buiten waren.

Na het rondje rennen heb ik ontbeten op bed en ben ik toch nog een uurtje of 3 in slaap gevallen. Om daarna een jonge, mooie, sterke, gevoelige, intelligente vrouw van 23 jaar oud in de spiegel te mogen ontmoeten.

Zo zie je maar, dat het schrijven me wellicht meer heeft geholpen dan ik had gedacht. En dat er voor sommige dingen misschien wel helemaal geen oplossingen bestaan. Je overgeven aan dat wat is, is dan de enige oplossing.

Ik voel me weer goed. Maar weet je, misschien over een paar dagen of zelfs een paar uur ineens weer even niet. En misschien doorloop ik dan weer opnieuw deze reis.

Maar,
so what.
Dat is later.
En nu is nu.
🙂

• 

• 

Falen & halen

Twee weken geleden heb ik mijn laatste vakgerichte examen van dit jaar gehaald, ik heb een stage voor volgend jaar (waar ik al in juli, dus volgende week!!!, mee begin) en ik mag meedoen aan het HLO traject. Dit alles betekent dat ik volgend schooljaar mijn stage moet halen met een beroepsexamen, het HLO traject moet rocken en voor de vakken Nederlands, Engels en Rekenen nog een examen moet doen. De rest van de vakken heb ik allemaal al behaald. Hóe gek!

Het laatste examen van dit jaar was een theoretisch examen over chromatografie. Dit is mede het onderwerp voor mijn beroepsexamen op stage. Wat zorgde voor best wat prestatie druk om het wel echt met een goede voldoende af te sluiten. Het praktische en mondelinge gedeelte van dit vak had ik al behaald met een Goed.

Voor de toets had ik samenvattingen gemaakt, filmpjes bekeken, lessen teruggekeken en powerpoints bestudeerd. En tóch raakte ik 5 minuten voor het examen best in paniek. Kende ik alles wel goed? Voorbewerking?! Moest je dat ook leren? Shit! Weet ik dat wel?

En ja hoor. Raad eens wat vraag numero uno was op de toets?
Gegeven: twee manieren van voorbewerking. Vraag: Leg uit hoe deze twee voorbewerkingsmethodes werken en kies de juiste methode voor het bovengenoemde monster.
《 Kortsluiting 》
Het gevolg was dat ik ongeveer de eerste 5 vragen volledig oversloeg, 1 vraag invulde en vervolgens weer 3 vragen oversloeg. Het was één grote ramp.

Voor deze toets kregen we 3 uur de tijd. Volgens de docente hadden we maar 1,5 uur nodig. En volgens mij heb ik er uiteindelijk ongeveer 2 uur over gedaan. Alles kunnen invullen. Wel met voor mijn gevoel sowieso 50% foute antwoorden.

Ik baalde enorm. Vooral omdat ik een sterk gevoel had dat ik tegen mijn nieuwe stageplek moest gaan zeggen dat ik precies dít onderwerp niet had behaald. En het leukste van alles was ook nog dat de herkansing pas volgend schooljaar gedaan kon worden. Gelukkig kon ik het wel vrij snel loslaten. Ik kon er toch niets meer aan veranderen. Alleen maar wachten …

Verbazingwekkend genoeg kreeg ik twee dagen later al een mail binnen met als onderwerp: Resultaten VCH. Mijn hartslag piekte omhoog. Met best wat angst scrolde ik door de lijst met beoordelingen op zoek naar mijn leerlingnummer (Overigens iets wat súper gericht is op onze privacy (not). Namen mogen niet meer met de beoordelingen gemaild worden maar leerlingnummers die je gewoon kunt opzoeken wel (?)). Toen ik mijn nummer gevonden had en mijn resultaten zag kon ik maar 1 ding zeggen. Holy fack Holy fack Holy fack. En dat dan zo ongeveer 10 keer.

Ik had een 10,0 voor de vragen waar ik het slechste gevoel over had en een 8,7 voor het deel waarbij ik dacht dat het nog wel oké was. Nog steeds geloof ik het niet. Ongelovig in mijn eigen kunde dat ik ben, heb ik meteen mijn docente een mail teruggestuurd waarin ik haar bedankte voor het sturen van de resultaten en vroeg of we de examens nog in mochten kijken. Hier heb ik (natuurlijk) nog altijd geen reactie op terug.

Ook werd ik vrijwel meteen gebeld door twee klasgenootjes. Met één heel duidelijke waarschuwing die meteen uit de telefoon galmde zodra ik opnam. Ik mocht nooit meer stressen, klagen, zeuren en onzeker zijn over een toets. Per direct verboden.

En weet je, ik kan het ze ook niet kwalijk nemen. Hóe irritant en frustrerend is het als iemand super onzeker en gestresst doet en vervolgens het hoogste cijfer van de klas haalt. En niet 1x, maar als constante herhaling.

Op een gegeven moment zou je wel denken dat ik vertrouw in mezelf, mijn kunde en intelligentie. Maar toch elke keer weer weet ik het gewoon niet zeker. En het voelde dit keer écht zo dat het vreselijk fout was gegaan. Ik geloof het nogsteeds niet.

Ook mensen om me heen kunnen eigenlijk niet meer zo blij zijn als dat ik nog altijd ben wanneer ik een hoge beoordeling haal. “Super goed! Maar we hadden eigenlijk toch al niet anders verwacht”.

Ik sprong in ieder geval een gat in de lucht na het zien van deze resultaten. En ik zal een gat in de lucht blijven springen bij hoge beoordelingen. Al hoop ik ook dat ik íets meer zelfkennis krijg over mijn eigen kunde en misschien al een gat in de lucht kan springen zonder dat ik de beoordeling nog heb gekregen.

Weg met de gedachten dat je maar beter alles negatief kan inschatten omdat het dan alleen maar positief kan uitvallen.
En omarmen van het vertrouwen in jezelf en je eigen kunde. Geloven in jezelf is denk ik een van de grootste geschenken die je jezelf kunt geven. Mij lukt het nog niet. Maar ik kom er wel. Ik zal in ieder geval nooit naast mijn schoenen lopen ;).

Het blinde zicht

In het prille begin van mijn opleiding, eigenlijk nog voordat de opleiding was gestart, was ik onwijs onzeker over voornamelijk 2 gedachtes die rond bleven dwalen in mijn hoofd: ‘Wat nou als ze me niet leuk vinden?’. Met ‘ze’ doelde ik op mijn nieuwe klasgenoten. En: ‘Wat nou als het me weer niet lukt?’.

Bij beide gedachtes was het voornamelijk mijn eigen onzekerheid die aan het woord was. Maar bij de eerste gedachte speelde ook mijn leeftijd een rol. Met de meeste klasgenoten zou ik namelijk ongeveer 5 jaar schelen.

De hele zomer heb ik mezelf belast met deze gedachtes. En oh oh, wat waren die gedachtes onzin. Meteen al bij het introductiekamp had ik mijn maatjes gevonden. Waarvan vooral 1 maatje nogsteeds een heel leuk & dierbaar maatje is. Ik heb hartstikke leuke mensen leren kennen en flink lol met deze mensen gehad. Maar natuurlijk heb ik ook mensen leren kennen waar ik een minder goede klik mee had. Dat is normaal!

En nu zit ik in het derde jaar van de opleiding. Nog maar 2 examens en een eindstage te gaan. Met een cijferlijst waar je U tegen zegt.

Toch val ik steeds weer in dezelfde valkuil. Ik zie mezelf in eerste instantie als een zwak persoon. Iemand die altijd een stapje achter loopt op een ander.

Neem bijvoorbeeld de ambassadeursverkiezing van DitIsMbo ..
In eerste instantie had ik al niet verwacht dat ik door mijn school uitgekozen zou worden. Vervolgens leek de kans om op te vallen bij de jury voor mij al meteen een waardeloze poging toen ik tijdens de eerste online bijeenkomst mijn teamgenoten van Team Midden zag.

Wat een talenten! Wat een aanpakkers! Iedereen doet wat voor de school, voor de gemeenschap of voor het MBO. En wat doe ik? Echt he-le-maal niks. Ik ben gewoon blij en gemotiveerd over mijn opleiding.

Ik weet nog dat ik na deze bijeenkomst volledig in paniek was. Verdrietig en gestresst. Wat moest ik daar nou. Tussen al die goede ambassadeurs. Wat heb ik te bieden?

Gelukkig ging ik er toch gewoon voor. De uitdagingen ging ik aan om te groeien en gewoonweg te genieten. En dat heb ik zeker gedaan!

Sinds deze week staan alle 3 de afleveringen van MBO’ers Pakken Aan op youtube. Bizar dat ik daar gewoon ook bij op de film sta. Ik had namelijk voordat ik “ja” had gezegd tegen de ambassadeursverkiezing van het Rijn IJssel eerst nog de afleveringen van 2019 bekeken. Pure stress gaf dat me! Ik weet nog dat ik toen dacht: ‘Prima, ik doe mee met de verkiezing van het Rijn IJssel, maar die challenges díe ga ik niet doen’. En daar sta ik dan toch, met mijn big smile. Te genieten van alle ontwikkelingen die ik doormaak. De groei die elke minuut verder versterkt wordt.

Na challenge 1 was ik overigens al helemaal ontspannen. Waarom? Omdat ik de kans dat ik genoemd ging worden in de top 3 na díe prestatie lager dan nul achtte. Challenge 2 was daardoor puur genieten en mezelf proberen niet te verliezen in de chaos. Heel eerlijk gezegd, had ik totaal geen idee wat nou precies de bedoeling was van die challenge. Ik deed maar wat. Maar klaarblijkelijk deed ik het goed voor de jury.

In de pauze tussen challenge 2 en challenge 3 zat ik in een dilemma. Moet ik nou wel of niet mijn best gaan doen bij challenge 3? Als ik wel mijn best doe is de kans aanwezig dat ik nog een keer genoemd word in de top 3 en dan is de kans dat ik moet gaan pitchen op het gala ook iets groter. Wil ik dat? Het zou echt enorm spannend zijn .. Maar tegelijkertijd ook ontzettend gaaf. En daarbij als ik ervoor kies niet mijn best te doen, ben ik niet echt mezelf?
Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik gewoon plezier ging hebben. Lekker meedoen, mezelf zijn en van de challenge genieten.

Eigenlijk heb ik mezelf de hele dag verkeerd ingeschat. Ik bewonderde de andere deelnemers en was ervan overtuigd dat ik daar niet aan kon tippen.
Maar ik heb ook de hele dag beleefd in het moment en zonder stress! Dát is echt een ongelooflijke overwinning voor mezelf! Alleen daarom al ben ik zo zo zo onwijs dankbaar voor deze kans.

Ik denk dat het nog wel even duurt voordat ik mijn denkbeeldige bril op de juiste sterkte heb gebracht zodat het blinde zicht over mezelf helemaal helder wordt, maar ik ben mijn bril wel aan het verstellen!

Ik kan mezelf niet vergelijken met de andere ambassadeurs of überhaupt met andere mensen. Ik ben ik en dat ben ik alleen.

Scroll naar beneden voor wat kort extra beeldmateriaal van de opnamedag! 🙂

Team Midden
❤

Even bijpraten

Ik heb twee keer de blog overgeslagen, gewoon omdat ik niet wist waar ik het over moest hebben. En nog steeds heb ik geen idee. Ik leg teveel druk op mezelf om een blog te schrijven die anderen leuk vinden. Dit terwijl het beter is om gewoon te schrijven voor mezelf. Schrijven wat ík leuk vind. En als een ander dat dan leuk vindt om te lezen, is dat mooi mee genomen. Leerproces!
Dus nu denk ik, laat ik het maar gewoon over mijn leven en gedachtes hebben. (Want dat doe ik eigenlijk al 27 blogs lang 😉).

Bij deze de rode lijn aan gebeurtenissen van vorige week ..

In de chaos van wat er allemaal gaande is en tegelijkertijd in de stilte van het niets, zit ik gevangen. De afgelopen tijd gebeurt er in mijn leven zó veel en tegelijkertijd zo weinig. Ik werk, ga naar school, spreek af met vrienden en doe daarnaast nog andere extra dingetjes. (Dit klinkt misschien voor een student niet veel, maar voor mij zijn mijn bezigheden van de laatste tijd niet te vergelijken met wat ik hiervoor aankon/deed). Daarnaast verzuip ik mezelf in Netflix series.., uren lang.

Ik ben vaak & veel moe. Maar de vraag is, komt dat omdat ik zo veel doe óf omdat ik eigenlijk niets uitvoer?

Een duidelijk signaal dat mijn hoofd te vol was of dat ik alleen oog had voor het heden, was dat ik me compleet vergist had in de datum van mijn Nederlands en Engels examen. Dit examen stond gepland op dinsdag, maar in mijn hoofd én in mijn agenda had ik staan dat het op woensdag was. Twintig minuten nadat mijn examen eigenlijk was, werd ik gebeld door mijn Nederlands docente met de vraag waar ik was. Nogal in shock over dat ik me vergist had, ben ik alsnog snel naar school gereden én heb ik mijn examens gehaald met een 9,2 voor Nederlands en een 10,0 voor Engels. (Dit was overigens twee keer het examen ‘gesprekken voeren’, waarbij voor engels mijn engelstalige stage ervaring goed van pas kwam).

Eind goed, al goed.

De volgende dag stond er een online vergadering ingepland. En je raadt het misschien al, ook die was ik volledig vergeten. De herinneringsemail op dinsdagavond was onmisbaar.

Op dit moment weet ik niet of het een goed of een slecht teken is dat ik dingen vergat. Voor mijn gevoel ben ik constant aan het ontwikkelen en veranderen. En hierin lijkt het me niet helemaal te lukken om dit in kleine stapjes te doen. Ik vind het fantastisch dat ik dingen wat meer los kan laten, meer in het nu kan zitten en dat ik gewoon kan denken “we zien wel hoe het loopt”. Maar ik mis wel een beetje duidelijkheid, planning en structuur. Dagen vliegen voorbij en gaan tegelijkertijd onwijs langzaam. Dus voor de komende tijd hoop ik wat meer van die planning”spirit” terug te krijgen zonder dat ik het relaxtere denken verlies.

________________________________________________

De 2^e aflevering van MBO’ers Pakken Aan is online gekomen op youtube. De ambassadeursverkiezing verloopt vliegensvlug. Over ongeveer een maand (17 mei) is het ambassadeursgala waarbij dé MBO ambassadeur 2021 gekozen gaat worden. Deze verkiezing heeft me nog meer inzicht gegeven in hoe talentvol MBO’ers kunnen zijn. Alle ambassadeurs zijn unieke personen met eigen talenten. En allemaal willen we het liefst 1 ding; het MBO beter belichten en de grote waarde van MBO’ers laten zien. Ook heeft het me meer zelfvertrouwen en een beter inzicht in mijzelf gegeven. In de 2e aflevering kun je zien dat ik straal. Díe Tjesse hoop ik nog heel heel veel vaker te zien.

– De linkjes naar de twee afleveringen kun je vinden op de pagina ‘Meer van mij …’
mocht je interesse hebben. –

________________________________________________

Ik merk in veel dingen, bijvoorbeeld de online vergadering, school en ook het ambassadeursschap, dat ik nog niet genoeg inzie wat ik eigenlijk allemaal kan. Ik trek me toch snel terug en/of word gespannen terwijl het uiteindelijk altijd goed gaat. Ik kijk op naar heel veel mensen en baal er al snel van dat ik bijvoorbeeld niet ‘dat idee’, ‘dat talent’ of ‘die intelligentie’ heb.
Waarom ik zo’n “zwak” beeld van mezelf heb gecreëerd en wanneer dat dan is ontstaan, weet ik niet. Ik zal mezelf moeten blijven herinneren dat dat beeld onjuist is. Maar zoals het nu gaat, ga ik wel de goede richting op. En dan, op een gegeven moment, zal die herinnering niet meer nodig zijn.

Ik snap jou niet

“Ik snap het niet. Ik snap jóu niet”.

Deze eigenlijk vrij onschuldige woorden kunnen soms als een pijnlijke steek voelen.

Er zijn altijd wel mensen die mij op een bepaald vlak niet begrijpen. Best logisch natuurlijk. Want ook al zijn we uit hetzelfde bewustzijn ontstaan, we zijn allemaal met een eigen persoonlijkheid gevormd tot een uniek persoon.

Toch is het moeilijk voor mij als mensen aangeven mij niet te begrijpen. Dit heeft verschillende redenen.

Ten eerste wil ik het voor iedereen altijd goed doen (ja nog steeds, al weet ik dat het eigenlijk beter is om gewoon mezelf te zijn). Wanneer ik iets doe, voelt het voor mij normaal om mezelf te verantwoorden. Dit zit er eigenlijk standaard ingebakken. Maar wanneer ik mezelf dan verantwoord / uitleg en de ander snapt mij niet, voelt mijn gedrag niet correct.

Ten tweede wekt het een gevoel van eenzaamheid op. Eenzaamheid in je eigen gevoel en manier van denken. Eenzaamheid in jezelf zijn.

De laatste reden waarom ik de zin “ik snap je niet” moeilijk vind, is omdat ik mezelf soms ook niet snap. Mijn manier van doen, van reageren en van denken. Het kan allemaal zo onduidelijk en onjuist zijn waardoor ik zelf in de war raak.

Het zou niets uit hoeven maken of een ander je wel of niet snapt. Zolang je jezelf maar snapt. Ik denk dat dat wel een belangrijk punt is. Want wanneer je jezelf niet snapt, ga je het zoeken bij anderen en is de mening van anderen daarin ook ineens heel belangrijk.
Precies hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor het houden van jezelf. De liefde voor jezelf zou genoeg moeten zijn, maar wanneer je niet genoeg of geen liefde aan jezelf geeft is de liefde van een ander van levensbelang.

Dagenlang kan ik opgezogen worden door één enkele opmerking. Maanden of zelfs jarenlang kan deze opmerking nog door mijn hoofd zweven en af en toe oppoppen. Zo ook: “ik snap jou niet”.

Maar voordat ik verwacht van een ander dat hij/zij mij begrijpt, zal ik toch eerst zelf moeten zorgen dat ik mezelf volledig begrijp. Misschien lukt dat wel nooit volledig en blijft niet alleen mijn leven maar ook ikzelf mijn hele leven een puzzel. Gelukkig is dat dan een puzzel die ik met alle liefde, plezier en openheid wil proberen op te lossen.

Vindt mij leuk

Nee zeggen, lullig doen, slecht rijden, niet sociaal meedoen, etc. Allemaal acties die ervoor kunnen zorgen dat een ander je niet leuk vindt. Een gevolg dat voor mij als onacceptabel voelt.

Maar als er één ding is wat je gewoon moet accepteren en waar je verder geen controle over hebt, dan is dat wel wat anderen van je vinden. Voor mij voelt het bijna als een noodzaak om ervoor te zorgen dat iedereen me leuk en aardig vindt. Wanneer ik merk dat het een keer niet zo is, raak ik zelfs best wel in paniek. Ik voel me dan waardeloos en ben bang. Bang voor de wereld, bang dat de ander me met één klein duwtje kan verpletteren.

Het moeilijke maar ook grappige aan dit alles is dat het gewoon zwaar onmogelijk is om ervoor te zorgen dat iedereen je leuk vindt. De wereld is mega, met onwijs veel verschillende mensen. Verschillende mensen met verschillende normen en waarden, verschillende hobbies, verschillend uiterlijk, enzovoort. En als ik eerlijk ben, vind ik ook niet iedereen leuk. Waarom moet iedereen mij dan wel leuk vinden?

Om ervoor te zorgen dat iedereen je leuk vindt, moet je een soort van kameleon zijn. Je continu aanpassen aan de persoon tegenover je. Maar dan ben je toch niet meer jezelf? Dan ben je maakbare kneedgum die iedereen op zijn eigen manier kan vormen.

Toch, ondanks dat ik besef hoe erge onzin het is dat iedereen me leuk moet vinden, vind ik het moeilijk om er niet mijn best voor te doen. Ik vind het onwijs moeilijk om nee te zeggen, al weet ik dat ik nee zeg omdat dat voor mij persoonlijk dan de juiste beslissing is. Wanneer er iets niet goed gaat zou ik het liefst onzichtbaar kunnen worden. En wanneer ik iets zeg wat door de ander als kwetsend wordt ervaren, verander ik in een hoopje ellende.

Soms krijg ik het zelfs voor elkaar om onbewust mijn mening te veranderen naar de mening van de ander. En gek genoeg lukt het me dan ook niet om tussen alle meningen mijn eigen mening naar voren te halen.

Accepteren dat ik iets doe wat de ander niet zo tof vindt, is een leerproces. Zo moet ik leren om een ander te troosten in plaats van mezelf te straffen wanneer ik hem/haar pijn doe. Ik moet leren om de mening van een ander los te zien van mijn eigenwaarde. Ik moet een ander de kans geven om me niet leuk te vinden :).

En het allerbelangrijkste, ik moet leren om niet zwart-wit te denken over mezelf. Als ik iets doe wat ik beter niet had kunnen doen, dan is dat zo. Máár dan maakt dat me niet ineens een mega slecht mens. Ik kan leren, ontwikkelen en zorgen dat ik fouten niet herhaal. En dat alles terwijl ik nog wel dicht bij mezelf blijf en me niet aanpas naar het perfecte plaatje van een ander.

Wees niet de kameleon maar wees jezelf. Vier je fouten. En wees de persoon die je zelf met alle liefde zou omarmen.

Ratjetoe

Een nieuwe blog schrijven is niet altijd makkelijk. Vooral het verzinnen van een onderwerp kan lang duren. Wat wil ik zelf vertellen? Wat vinden mensen leuk om te lezen? Worden mijn blogs überhaupt leuk gevonden door verschillende mensen? Is mijn schrijfwijze wel leuk of wordt het te standaard?

Op het moment dat ik dit typ is het dinsdagavond 18:00u. Over 18 uur wil ik weer een nieuwe blog publiceren. Ik ben onderweg naar huis, heb totaal geen inspiratie en raak overweldigd van alle geluiden om me heen.

Geritsel van een plastic verpakking, een trein die voorbij raast, mensen die op de achtergrond aan het praten zijn, de trein waarin ik zit die met zijn wielen over het spoor rolt, het soort accordeon gedeelte in de trein die kraakt, ander gekraak, wat gepiep, de fluit van de conducteur.

Zonder dat je er wellicht bij stilstaat, hoor je vanalles.

Als hoogsensitief persoon ben ik hier misschien ook wel extra gevoelig voor. Soms kan het me ineens teveel zijn en raakt mijn hoofd van slag.

Om een beetje een idee te kunnen krijgen van deze overprikkeling is dit filmpje wel een goede:

Het feit dat ik nu afdwaal van het beginonderwerp geeft ook weer aan dat ik stiekem best chaotisch ben in mijn gedachten. Ze springen van hot naar her en ik wil eigenlijk van alles vertellen. Maar ik weet dat ook dat niet persé fijn is voor een lezer.

Deze blog is eigenlijk een ratjetoe. Mede omdat mijn hoofd een ratjetoe is op dit moment. Maar is dit erg? Nee.

Ik wil in mijn blogs volledig mezelf zijn. En ook de chaos in mijn hoofd die er af en toe is mag en kan ik laten zien. Er is geen goed of fout in jezelf zijn.

Laat alles wat er is, er zijn. Geef jezelf de ruimte, de tijd en de rust om te herpakken. Oordeel niet. En voor je het weet verlaat de chaos langzamerhand je hoofd.

Het is nu woensdagavond 20:15u. Ik ben moe, mijn blog is niet perfect maar ik ben ook tevreden. En eerlijk gezegt ben ik dusdanig moe dat ik niet eens de hersenen heb om mijn blog goed na te lezen en mooi aan te passen.

De blog van vandaag is een leermoment voor me geweest. De acceptatie dat de blog een keer niet om 12 uur gepubliceerd is, het loslaten van de perfectie en het mooi vinden van de imperfectie, mijn chaos er laten zijn, voor mezelf kiezen en vooral genieten van het hele proces.

Geniet van mijn ratjetoe, ik ga slapen ✌🏽. En mocht je deze blog lezen en denken “hey Tjesse, ik zou het wel leuk vinden als je hier wat over schrijft”. Let me know. 😁

De binnenkant van een pompoen. Persoonlijk vond ik het gisteravond erg mooi. Maar nu zie ik, dat het een beetje de chaos in mijn hoofd heeft gerepresenteerd ;).

2021

Een nieuw jaar, nieuwe kansen en mogelijkheden, nieuwe voornemens, een nieuwe start. En toch is 1 januari ook exact maar 1 dag later dan de dag ervoor.

Oud&nieuw wordt vaak groots gevierd. Met vrienden/familie, vuurwerk, drank, eten, muziek en vooral veel vreugde. Je wordt raar aangekeken wanneer je geen plannen hebt op deze avond. Iedereen verwacht er iets van. Maar waarom eigenlijk? Ik vind het moeilijk dat er zoveel verwachtingen hangen rond de jaarwisseling (en zo ook kerst). Wat nou als je niet tot 12 uur wakker wilt blijven? Of als je de hele dag/avond wilt netflixen? Zelfs als je gewoon alleen wilt zijn, voel je je uiteindelijk rot dat je alleen bent omdat het nou eenmaal niet “hoort”. Eigenlijk zouden we onszelf niet zo moeten laten beïnvloeden door al die verwachtingen. Maar ook dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

En waarom maakt de dag na 31 december zó’n groot verschil? Het voelt een beetje alsof er gedacht wordt dat wanneer de klok 12 uur slaat alle zorgen en problemen zijn verdwenen. En de volgende dag word je tóch wakker met een kater ;).

Maar wat zou het héérlijk zijn als daadwerkelijk je zorgen en problemen na 1 klokslag zouden verdwijnen. Het zou een uitkomst zijn voor zovelen. Maar helaas werkt het leven niet zo.

Ik vind het wel een mooi idee om op 1 januari met een andere blik naar je leven en de wereld te kijken. Het nieuwe jaar zien als een nieuwe frisse start. Het verleden accepteren zoals het is en loslaten. Met een open blik naar alles wat komen gaat. Het is alleen jammer dat dat makkelijker voelt op 1 januari dan op ieder ander moment in het jaar.

Maar goed, nu is het januari. Een nieuw jaar, een nieuw hoofdstuk.

2021 zal voor mij een jaar zijn waarin ik onwijs zal groeien, mezelf verder ga ontdekken&ontwikkelen, super toffe uitdagingen aanga, nog meer van mezelf ga houden, meer in het nu ga leven en waarin ik hopelijk vooral doe waar ik gelukkig van word!

Ik wens het iedereen toe dat het een waanzinnig mooi jaar gaat worden. Maar bedenk ook, het is gewoon weer een nieuwe maand. Eis niet van jezelf dat je van dag op dag ineens kunt veranderen. Probeer in het moment te leven en hopelijk daar ook van te genieten. Jíj bent degene die invloed heeft op je leven, op je geluk en op je eigen gedrag. Dus verwacht niet dat je leven verandert wanneer je zelf niets anders doet.

Lach, voel, huil, geniet, vier & LEEF !