Onbewust zitten we allemaal gevangen. Gevangen in ons denkpatroon en manier van leven in de maatschappij. Zo ook in het idee dat grauwe dagen ervoor zorgen dat we ons minder positief voelen.
Laatst was ik aan het hardlopen terwijl ik naar een begeleidende spreker luisterde. Er werd verteld dat je je een hemelsblauwe lucht moest voorstellen. Die hemelsblauwe lucht kon wel wolkjes hebben maar die wolkjes konden ook weer gaan.
Dit was een metafoor voor je gedachten. Eigenlijk is je brein helemaal leeg en zonnig. Geen probleemdenken en überhaupt geen gedachtes. Echter kunnen er natuurlijk wel gedachtes opkomen en dit kan zelfs dusdanig extreem gebeuren en in je hoofd blijven hangen dat het voelt alsof je een bewolkt hoofd hebt. Alsof de lucht helemaal dichtbewolkt is met allemaal grijze wolken. Geen zonnetje te zien, geen heldere lucht te zien.
Maar achter die wolken zit altijd die hemelsblauwe lucht. Denk maar aan dat moment dat je in het vliegtuig zit en het vliegtuig stijgt boven de wolken uit. Wat voor weer het ook is.., wanneer je boven de wolken komt is er niets meer aan de hand. En wanneer je dus bedenkt dat achter al die gedachtes in je hoofd die heldere lucht zich áltijd bevindt, waarom zou je je dan laten beïnvloeden door een dichtbewolkt hoofd? Waarom laat je de gedachtes niet los en laat je zo die wolken verdwijnen? Natuurlijk kan dat niet altijd zo makkelijk. Het is moeilijk om constant je hoofd leeg te houden van alle gedachtes. Het is een ware kunst om dat te bereiken en dat hoeft ook helemaal niet. Het accepteren van die gedachtes die je hebt en het inzien dat die gedachtes komen en gaan en dat je de mogelijkheid hebt om je hoofd terug leeg te maken kan al zoveel doen en zoveel rust geven.
Soms voelt het voor mij namelijk alsof mijn hoofd overvol is en bijna ontploft. En wanneer dat zo voelt, lijkt het ook alsof het áltijd zo is. Dat maakt me moe en overladen.
Op dit moment ben ik buiten aan het lopen door de regen. Ik zie grijze lucht en denk oh nee, dadelijk worden mijn haren nat. Dan zijn ze minder stijl en minder mooi als ze weer opdrogen. Hè bah, vies weer. Niemand buiten te zien.
Vervolgens denk ik aan die keer hardlopen en het verhaal van de hemelsblauwe lucht. Ja, dat is ook zo. Achter deze grijze wolken is er gewoon een hemelsblauwe lucht met geen wolkje te zien en alleen maar positiviteit. Ik beeld me die blauwe lucht in en denk ineens waarom boeit dat eigenlijk, mijn haar? Waarom moet datgene ineens mijn humeur verpesten? So what, als mijn haar nat wordt. Waarom blijf ik hier niet gewoon nog een half uur staan? Waarom is er überhaupt niemand buiten? Het is niet koud.
Ik denk er nog even over en sta er bij stil. En ik voel een vlaag van positiviteit opkomen. De negativiteit verdwijnt. Het leven is mooi. Op het moment dat ik dit bedenk voel ik gek genoeg ook verdriet opkomen. Ik voel dat er tranen boven willen komen. Dat hoeven echter niet persee tranen van echt verdriet te zijn, maar kunnen ook tranen zijn van besef, van verklaring. Onlangs dacht ik ook oh wat zit ik lekker in mijn vel, wat ben ik vaak gelukkig en wat is het fijn dat ik meer naar die mooie momenten kijk en me daar bewust van ben. Deze positieve gedachte werd helaas wel gevolgd door een angstgedachte. Ja dat zal vast ook te maken hebben met het lekkere weer. De zon die op je lichaam schijnt en de warmte, de vrolijkheid die het met zich meebrengt, de mensen buiten, de sfeer. Angst voor de winterperiode. Dadelijk is het mooie weer weg en is ook mijn positieve denkwijze en mijn geluk weg. Ergens snap ik deze gedachte. Want als de zon schijnt word je automatisch vrolijker. Gewoon omdat het meteen een sfeer van positiviteit met zich mee brengt. Maar waarom zou ik mijn positiviteit van het weer én van de wolkjes in mijn hoofd laten afhangen? Zoals net gebeurde door de regen. Waarom zou ik in de winter niet ook kunnen bedenken dat achter die donkere wolken een heldere lucht te vinden is, dat niet alles moeilijk is en dat het leven gewoon mooi is, met of zonder wolkjes in de lucht en in mijn hoofd. Waarom zou ik dat weer niet omarmen? De regen, de hagel, de sneeuw, de kou en de dwarrelende gedachtes. Waarom is dat iets wat eigenlijk altijd toch op de een of andere manier een beetje een negatieve lading heeft? Dat moet ik gaan onderzoeken. En eigenlijk door dat hardlopen, door dat besef dat er achter die wolken altijd een heldere lucht te vinden is, door dat te bedenken heb ik toch wat meer ruimte en minder angst voor wanneer dadelijk dat warme weer weg is. Ik hoop dat ik dit dan nog steeds kan onthouden. Zodat ik alle seizoenen en alle weertypen kan accepteren en omarmen. Zowel het daadwerkelijke weer als ook de metafoor. Dat gaan we zien.
VerhaalTjess 