Vindt mij leuk

Nee zeggen, lullig doen, slecht rijden, niet sociaal meedoen, etc. Allemaal acties die ervoor kunnen zorgen dat een ander je niet leuk vindt. Een gevolg dat voor mij als onacceptabel voelt.

Maar als er één ding is wat je gewoon moet accepteren en waar je verder geen controle over hebt, dan is dat wel wat anderen van je vinden. Voor mij voelt het bijna als een noodzaak om ervoor te zorgen dat iedereen me leuk en aardig vindt. Wanneer ik merk dat het een keer niet zo is, raak ik zelfs best wel in paniek. Ik voel me dan waardeloos en ben bang. Bang voor de wereld, bang dat de ander me met één klein duwtje kan verpletteren.

Het moeilijke maar ook grappige aan dit alles is dat het gewoon zwaar onmogelijk is om ervoor te zorgen dat iedereen je leuk vindt. De wereld is mega, met onwijs veel verschillende mensen. Verschillende mensen met verschillende normen en waarden, verschillende hobbies, verschillend uiterlijk, enzovoort. En als ik eerlijk ben, vind ik ook niet iedereen leuk. Waarom moet iedereen mij dan wel leuk vinden?

Om ervoor te zorgen dat iedereen je leuk vindt, moet je een soort van kameleon zijn. Je continu aanpassen aan de persoon tegenover je. Maar dan ben je toch niet meer jezelf? Dan ben je maakbare kneedgum die iedereen op zijn eigen manier kan vormen.

Toch, ondanks dat ik besef hoe erge onzin het is dat iedereen me leuk moet vinden, vind ik het moeilijk om er niet mijn best voor te doen. Ik vind het onwijs moeilijk om nee te zeggen, al weet ik dat ik nee zeg omdat dat voor mij persoonlijk dan de juiste beslissing is. Wanneer er iets niet goed gaat zou ik het liefst onzichtbaar kunnen worden. En wanneer ik iets zeg wat door de ander als kwetsend wordt ervaren, verander ik in een hoopje ellende.

Soms krijg ik het zelfs voor elkaar om onbewust mijn mening te veranderen naar de mening van de ander. En gek genoeg lukt het me dan ook niet om tussen alle meningen mijn eigen mening naar voren te halen.

Accepteren dat ik iets doe wat de ander niet zo tof vindt, is een leerproces. Zo moet ik leren om een ander te troosten in plaats van mezelf te straffen wanneer ik hem/haar pijn doe. Ik moet leren om de mening van een ander los te zien van mijn eigenwaarde. Ik moet een ander de kans geven om me niet leuk te vinden :).

En het allerbelangrijkste, ik moet leren om niet zwart-wit te denken over mezelf. Als ik iets doe wat ik beter niet had kunnen doen, dan is dat zo. Máár dan maakt dat me niet ineens een mega slecht mens. Ik kan leren, ontwikkelen en zorgen dat ik fouten niet herhaal. En dat alles terwijl ik nog wel dicht bij mezelf blijf en me niet aanpas naar het perfecte plaatje van een ander.

Wees niet de kameleon maar wees jezelf. Vier je fouten. En wees de persoon die je zelf met alle liefde zou omarmen.