Nono & Noah

Soms voel ik me zo alleen.
Alleen in mijn kamer of in welke ruimte dan ook, met of zonder andere mensen. Denkende of er wel iemand is die op dat moment aan mij denkt, of er wel iemand is die weet hoe ik me voel of wat er in mijn hoofd en leven om gaat.

Het laatste zal sowieso nooit kunnen. Het is nu eenmaal zo dat ik, en alleen ik, kan weten wat ik voel, ervaar en zie. Een ander kan exact hetzelfde uitzicht hebben en het alsnog anders zien. Je kunt een ander een onwijs goede uitleg geven over wat je voelt en toch kan de ander het niet voelen. Je staat er alleen voor.

Aan de ene kant is dat natuurlijk super logisch en helemaal niet iets waar je wekelijks of laat staan dagelijks over nadenkt. Aan de andere kant is het mega beangstigend en eenzaam.

Op dit moment lig ik in bed. Het is zondag 13 juni 2021. Ik heb een erg leuk weekend gehad. Genoeg geluksmomentjes mogen ervaren. En toch zit ik nu hier. Op mijn telefoon te typen over eenzaamheid met opkomende tranen in mijn ogen. Terwijl ik typ en in mijn hoofd hardop meepraat voelt het alsof ik een gesprek met mezelf aan het voeren ben. Nu ik erover nadenk, is dat misschien wel een manier om me minder eenzaam te voelen.

De stilte om me heen is heerlijk. Al zorgt het er ook voor dat er een nare piep in mijn oren verschijnt. En in deze stilte ben ik ook alleen. Niemand anders.

Ik heb veel momenten in dit bed meegemaakt. Het is mijn plekje om tot rust te komen en me volledig over te geven aan hoe ik me op dat moment voel. Op mijn bed liggen 2 knuffels. 2 aapjes genaamd Nono en Noah. Eigenlijk doe ik er niks meer mee. Ze liggen gewoon op mijn bed. Wel zijn ze voor mij heel veel waard. Ik heb ze gekregen van mijn moeder in de periode dat het mentaal niet echt goed met me ging. Laten we zeggen, in de periode dat het mentaal gewoon echt slecht ging. Ik wilde enorm graag een grote zachte knuffel om bij me te houden. Iets wat ik overal mee naar toe kon nemen en wat me iets veiliger liet voelen. Iets wat me troost kon bieden, wat ik vast kon pakken en helemaal dood kon knuffelen wanneer ik het nodig had.

Denkende aan deze knuffels en die tijd maakt me verdrietig en angstig. Het voelt net alsof ik weer helemaal terug ben in die tijd. Maar anderzijds laat het me ook een enorm gevoel van dankbaarheid ervaren. Dankbaar voor de aapjes die me die steun en liefde hebben gegeven. Dankbaar dat ik uit dat dal ben gekomen. Dankbaar voor alle mensen om mij heen die ik in mijn hart heb mogen sluiten. Dankbaar dat ik weer een toekomst zie en daarin geloof. Dankbaar dat ik weer in mezelf geloof.

En nu zit ik hier, op bed, met die twee aapjes in mijn armen, tranen over mijn wangen, volledig emotioneel door dat ene kleine momentje waarin ik mij eenzaam voelde met de gedachtes die zich hieruit vormden.

Ik laat de tranen gaan en laat de emoties in mijn lichaam en de gedachtes in mijn hoofd er zijn. Met een klein beetje weerstand en ook een klein slachtofferrolletje.
Ik ben blij met wie ik nu ben en eigenlijk ook blij met wie ik altijd ben geweest. Ik zou willen dat ik nu vooral tegen de Tjesse uit 2016 kan zeggen waar ik nu ben, hoeveel ik heb overwonnen en hoe goed het nu eigenlijk gaat. Ik zou haar willen zeggen dat alles goed komt en dat ze een geweldig uniek mens is.

Maar helaas is het niet mogelijk om tegen jezelf uit het verleden te praten. Wel kan ik waarderen hoe het nu gaat, dankbaar zijn voor hoe het is gegaan, genieten van alle mooie momenten en vooral genieten van mezelf.

Met een diepe zucht probeer ik alle emoties los te laten en de gedachtes te laten gaan. Jeetje wat een plotselinge emotie. Een moment waarin ik graag mijn gedachtes van mij af schrijf. En hoe emotioneel, open en kwetsbaar dit moment ook is, ik deel het graag. Omdat ik weet dat ik niet de enige ben die zich soms eenzaam voelt of die weleens een emotie-uitbarsting heeft. En om daarmee tot de conclusie te komen dat je in die eenzaamheid eigenlijk helemaal niet zo alleen bent. ♡

Nu is het tijd voor netflix, een heerlijke afleider ;).

• 

•