The way to go

Het is zaterdagmiddag half 5. De gehele dag is gevuld met grijze luchten en miezerbuien. Vanochtend ben ik in alle donkerte om half 6 opgestaan om mijn weekenddienst te starten. Gister had ik hier nog zin in maar vandaag merk ik dat ik totaal geen zin en energie heb om gezellig en sociaal te doen.

De dag ging vrij snel en tegelijkertijd extreem langzaam. Deze week ben ik ongesteld en daar merkte ik helaas genoeg van. Vooral veel last van de onderrug, buikpijn en erg vervelende hoofdpijn. Zo ook nu..

Ik heb vaker het idee tijdens het werk dat ik, zodra ik thuis ben, wil gaan sporten. Echter zodra ik dan thuis ben, heb ik er natuurlijk helemaal geen zin meer in.

Dit idee om te gaan sporten na het werk had ik vandaag ook. Even bewegen en wat buitenlucht inademen. Maar de continue miezer bleek geen einde te hebben. En dit bracht het dilemma om wel of niet naar buiten te gaan.

Mijn aders bonkten in mijn hoofd en na wat wikken en wegen besluit ik toch mijn renkleren aan te doen en de miezer te trotseren.

Een renrondje waar ik nul-komma-nul spijt van kreeg. De frisse lucht en de regen kalmeerde mijn hoofd. En de gehele ronde leek wel een flashbackmarathon van mijn afgelopen 24 jaren.

De geur van de natte kastanjebomen herinnerde me aan mijn basisschool tijd, de geur van het natte asfalt bracht me terug bij de middelbare school en de fietsvakanties met het gezin. Ik dacht aan die keer dat ik over hete kolen had gelopen tijdens Breekjaar, mijn stages bij de kinderdagverblijven en mijn stage in Wageningen.

Maar ik herinnerde me ook alle gevoelens, de spanning en stress, het plezier, de trots, het kind zijn. Het was een reis wat uiteindelijk alleen maar dankbaarheid kon uitstralen.

Terwijl mijn hoofd allerlei herinneringen opbracht bedacht ik me: dít is het moment, het moment om weer een nieuwe blog te schrijven. De afgelopen tijd hik ik hier namelijk behoorlijk tegenaan. Er is veel te vertellen maar ik had te weinig inspiratie om er een mooi verhaal van te maken. Deze flashbacks gaven me de bindende factor die ik nog miste.

Als ik namelijk terugkijk op mijn leven kan ik niets meer dan grandioos trots zijn op mezelf en dankbaar zijn voor alles wat me is gegeven.

En nu is er de afgelopen tijd enorm veel gebeurd. Veel dingen waar ik evengoed mega trots op ben.

Zo heb ik mijn laatste stage kunnen afronden met een goede beoordeling en een goed gevoel. Heb ik mijn diploma in ontvangst mogen nemen en kan ik mezelf officieel chemisch-fysisch analist noemen (OMG). Met als extraatje 2 woorden en 8 letters: “Cum Laude”. Ik mocht blijven werken bij mijn laatste stagebedrijf en heb dus nu gewoon een “volwassen mensen”-baan! Heb mijn eerste eigen auto gekocht (WHUTTT?!)! Heb voor het eerst een solo optreden mogen geven waarbij ik op een verjaardag heb mogen zingen (zo gaaf, I want more!). En best of best, ik heb genoten en geniet van het leven.

Al deze bovengenoemde gebeurtenissen zijn onwijs bijzonder. Maar het behalen van mijn diploma is toch echt het meest bijzonder. Dit kan me nogsteeds tranen in mijn ogen geven. Ookal had ik richting het einde van de opleiding niet veel twijfels of ik het wel of niet ging halen. Het feit dat ik een diploma heb, na die hele weg die ik heb afgelegd is onbeschrijvelijk prachtig. Daarbij wil ik wel zeggen dat een diploma halen niet het allerbelangrijkste is in het leven. Wanneer je geen diploma haalt kun je alsnog alles uit je leven halen en iets vinden waar je van kunt leven en gelukkig van word. Maar ik koos nu eenmaal voor deze opleiding en wilde dolgraag door in dit vakgebied. And I did it.

De reis die ik tot nu toe heb mogen maken is waanzinnig mooi en hopelijk is hij nog lang niet klaar. Reminder om af en toe stil te staan bij al het moois in je leven. In het nu en in het verleden. Even achterom kijken met dankbaarheid, opkijken met een lach en openstaan voor de toekomst.

Much love.

Rumah Saya

Vandaag, moment van schrijven 9 oktober 2021, 3 jaar nadat ik met mijn ouders en zussen naar Indonesië ben geweest, heb ik samen met hun een bijzondere voorstelling mogen zien. ‘Rumah Saya’ ofterwijl ‘Mijn thuis’.

Deze voorstelling gaat over Indonesië / Nederlands Indië vanaf de tijd van de oorlog in 1941 tot de reis naar Nederland rond 1952/1957.

Voor mij, als kleindochter van mijn opa die in Indonesië is geboren en hier heeft gewoond t/m zijn 11e levensjaar, was dit een hele leerzame, bijzondere, emotionele en mooie voorstelling. Mijn opa heeft hele mooie jaren gekend in Indonesië, maar ook het jappenkamp en de tijd van de onafhankelijkheid heeft hij meegemaakt. Zijn oom is overleden als krijgsgevangenen tijdens de aanleg van de Birmaspoorweg. En toch sta ik er nog best ver vanaf in vergelijking met de andere bezoekers die niet zoals mij 4e/3e generatie zijn maar zelfs 1e of 2e generatie. Zij of hun ouders, die zelf daar hebben gewoont.

De 3 spelers toonden ons fragmenten van de oorlog; waaronder de jappenkampen en boottochten, en ook de tijd na de oorlog toen Indonesië onafhankelijk werd verklaard en het voor de nederlanders niet meer veilig was om in indonesië te blijven wonen. De spelers vertelden en toonden het verhaal van hun grootvaders.

Ik ben onwijs dankbaar dat ik deze voorstelling met mijn gezin heb kunnen en mogen zien. Het is belangrijk dat deze verhalen verteld worden en onthouden blijven. Op school wordt er vooral verteld over de oorlog in Nederland onder leiding van Hitler (Duitsland). De oorlog in Nederlands Indië onder leiding van HiroHito (Japan) wordt maar kort besproken. Terwijl het net zo heftig was en net zo belangrijk is om te vertellen. Vaak wordt er gezwegen over deze tijd, over deze gebeurtenissen. Ergens mega begrijpelijk, want ik kan me goed voorstellen dat het niet fijn is om aan deze tijd terug te denken.

Wat bij mij het duidelijkst bij blijft van de voorstelling is het stukje waarin de spelers vertelden dat een groots aantal krijsgevangenen en Javaanse werkslaven (Romoesja’s) met z’n allen onmenselijk dicht bij elkaar op een schip zaten, ziek werden, niet sliepen en vervolgens met het schip ten onder gingen toen het schip, de Junyo Maru in 1944 werd getorpedeerd door een britse onderzeeboot. 3,7x zoveel doden als de titanic. Hoé afschuwelijk en hoé bizar. Maar wat me ook blijft is de marteling en de vernedering die ze over zich heen kregen van de japanners, de zoektocht naar je familieleden na de oorlog en het verraad van je eigen familie na de onafhankelijkheidsverklaring.

De voorstelling eindigde met een nagesprek samen met het publiek en de organisatie van de voorstelling. We bespraken wat het meeste indruk op ons had gemaakt tijdens de voorstelling en ons gevoel over de gehele voorstelling. En er werden ook herinneringen en verhalen gedeeld.

Deze oorlog was een bizarre tijd waar nog zoveel meer informatie over te lezen valt.

Met onwijs veel respect, liefde en bewondering voor een ieder die het heeft meegemaakt en met dankbaarheid voor de organisatie en de spelers van de voorstelling ‘Rumah Saya’, sluit ik deze blog af met een laatste zin.

Perjalanan pulang yang aman.

Veilige reis naar huis.

Nono & Noah

Soms voel ik me zo alleen.
Alleen in mijn kamer of in welke ruimte dan ook, met of zonder andere mensen. Denkende of er wel iemand is die op dat moment aan mij denkt, of er wel iemand is die weet hoe ik me voel of wat er in mijn hoofd en leven om gaat.

Het laatste zal sowieso nooit kunnen. Het is nu eenmaal zo dat ik, en alleen ik, kan weten wat ik voel, ervaar en zie. Een ander kan exact hetzelfde uitzicht hebben en het alsnog anders zien. Je kunt een ander een onwijs goede uitleg geven over wat je voelt en toch kan de ander het niet voelen. Je staat er alleen voor.

Aan de ene kant is dat natuurlijk super logisch en helemaal niet iets waar je wekelijks of laat staan dagelijks over nadenkt. Aan de andere kant is het mega beangstigend en eenzaam.

Op dit moment lig ik in bed. Het is zondag 13 juni 2021. Ik heb een erg leuk weekend gehad. Genoeg geluksmomentjes mogen ervaren. En toch zit ik nu hier. Op mijn telefoon te typen over eenzaamheid met opkomende tranen in mijn ogen. Terwijl ik typ en in mijn hoofd hardop meepraat voelt het alsof ik een gesprek met mezelf aan het voeren ben. Nu ik erover nadenk, is dat misschien wel een manier om me minder eenzaam te voelen.

De stilte om me heen is heerlijk. Al zorgt het er ook voor dat er een nare piep in mijn oren verschijnt. En in deze stilte ben ik ook alleen. Niemand anders.

Ik heb veel momenten in dit bed meegemaakt. Het is mijn plekje om tot rust te komen en me volledig over te geven aan hoe ik me op dat moment voel. Op mijn bed liggen 2 knuffels. 2 aapjes genaamd Nono en Noah. Eigenlijk doe ik er niks meer mee. Ze liggen gewoon op mijn bed. Wel zijn ze voor mij heel veel waard. Ik heb ze gekregen van mijn moeder in de periode dat het mentaal niet echt goed met me ging. Laten we zeggen, in de periode dat het mentaal gewoon echt slecht ging. Ik wilde enorm graag een grote zachte knuffel om bij me te houden. Iets wat ik overal mee naar toe kon nemen en wat me iets veiliger liet voelen. Iets wat me troost kon bieden, wat ik vast kon pakken en helemaal dood kon knuffelen wanneer ik het nodig had.

Denkende aan deze knuffels en die tijd maakt me verdrietig en angstig. Het voelt net alsof ik weer helemaal terug ben in die tijd. Maar anderzijds laat het me ook een enorm gevoel van dankbaarheid ervaren. Dankbaar voor de aapjes die me die steun en liefde hebben gegeven. Dankbaar dat ik uit dat dal ben gekomen. Dankbaar voor alle mensen om mij heen die ik in mijn hart heb mogen sluiten. Dankbaar dat ik weer een toekomst zie en daarin geloof. Dankbaar dat ik weer in mezelf geloof.

En nu zit ik hier, op bed, met die twee aapjes in mijn armen, tranen over mijn wangen, volledig emotioneel door dat ene kleine momentje waarin ik mij eenzaam voelde met de gedachtes die zich hieruit vormden.

Ik laat de tranen gaan en laat de emoties in mijn lichaam en de gedachtes in mijn hoofd er zijn. Met een klein beetje weerstand en ook een klein slachtofferrolletje.
Ik ben blij met wie ik nu ben en eigenlijk ook blij met wie ik altijd ben geweest. Ik zou willen dat ik nu vooral tegen de Tjesse uit 2016 kan zeggen waar ik nu ben, hoeveel ik heb overwonnen en hoe goed het nu eigenlijk gaat. Ik zou haar willen zeggen dat alles goed komt en dat ze een geweldig uniek mens is.

Maar helaas is het niet mogelijk om tegen jezelf uit het verleden te praten. Wel kan ik waarderen hoe het nu gaat, dankbaar zijn voor hoe het is gegaan, genieten van alle mooie momenten en vooral genieten van mezelf.

Met een diepe zucht probeer ik alle emoties los te laten en de gedachtes te laten gaan. Jeetje wat een plotselinge emotie. Een moment waarin ik graag mijn gedachtes van mij af schrijf. En hoe emotioneel, open en kwetsbaar dit moment ook is, ik deel het graag. Omdat ik weet dat ik niet de enige ben die zich soms eenzaam voelt of die weleens een emotie-uitbarsting heeft. En om daarmee tot de conclusie te komen dat je in die eenzaamheid eigenlijk helemaal niet zo alleen bent. ♡

Nu is het tijd voor netflix, een heerlijke afleider ;).

• 

•