Oké dusssss.
Ik voel me mentaal bagger. Al een paar dagen lang. Uit het niets. Zonder enige aanleiding of reden. En ik merk dat ik het lastig vind om er mee om te gaan. Het ene moment gaat het prima en het andere moment voel ik me leeg, zwak en gestresst, kan ik in huilen uitbarsten en heb ik nergens zin in.
De laatste tijd zit ik onwijs goed in mijn vel. Ik geniet en kies steeds wat meer voor mezelf. Daarom merk ik dat ik dit gevoel, wat nu dus al een paar dagen aanhoud, moeilijk kan loslaten. Ergens heb ik wel het idee dat ik het accepteer. Maar met alleen die acceptatie voelt het alsof het niet verbeterd kan worden.
Eigenlijk wilde ik hier ook niet over schrijven en het niet delen. Ik wil niet zielig gevonden worden, ik wil niet gezien worden als zwak, ik wil niet dat mensen denken dat het slecht met me gaat, ik wil niet alleen maar blogs delen over negatieve dingen (dit heb ik zelfs al een keer eerder in een blog genoemd oeps).. En toch maak ik nu de stap om hier wél over te schrijven en wellicht het zelfs ook te delen. (Dat weet ik nu, op het moment van schrijven, nog niet helemaal zeker :)).
Waarom? Omdat het mij helpt. Omdat ik hierdoor reflecteer op mezelf. En so what, als ik vooral schrijf wanneer ik me niet zo goed voel? So what, als mensen daar een mening over hebben of als ze me gaan zien in een bepaald licht. So what…
Oké genoeg daarover.
Ik voel me dus niet goed.
Ik voel me onzeker, zwak, angstig, verdrietig, gestresst en leeg.
En waar ik constant mee bezig ben is; waarom voel ik me zo en wat kan ik eraan doen? Dat klinkt niet echt als accepteren van wat is hè..
Maar hoe doe ik dat dan? Als ik nergens zin of behoefte in heb. Als de dingen die me normaal gesproken vrolijk en gelukkig maken, maar voor een korte tijd een beetje vrolijkheid bieden.
Ik heb de afgelopen tijd zoveel gedaan en bereikt. Ik voelde me sterk, zelfverzekerd en opbloeien tot een nieuwe ik. Maar als ik nu in de spiegel kijk dan zie ik in de ogen van die 23 jarige vrouw, een klein meisje in paniek.
Dit gevoel wat ik heb, begon te komen op het moment dat mijn dagen oningepland werden. Geen plannen. Geen moeten.
En na een maand lang door en door en door, is dat een enorme switch. Ik heb het idee dat het daardoor komt. Ookal keek ik ongelooflijk uit naar dagen met geen plannen en had ik het echt nodig om bij te slapen en uit te slapen.
Maar betekent dit dan dat ik het op kan lossen door weer alles vol te plannen? Maybe. Wil ik dat? Eigenlijk niet. Eigenlijk wil ik, ongeacht of ik wel of geen plannen heb, me goed voelen.
De wereld draait maar door en door en de tijd die we hebben is ook niet eindeloos. Dat maakt het allemaal snel een beetje onacceptabel als je niet vrolijk bent.
Tot mijn grootse verbazing werd ik vanochtend, een nacht na het schrijven van bovenstaande tekst, wakker zonder stress, angst, leegte, onzekerheid en verdriet.
Ik werd wakker en voelde de behoefte om een rondje te hardlopen. Maar toen ik omgekleed en wel beneden kwam, bracht de regen me aan het twijfelen. De beslissing om toch te gaan rennen bleek een fantastisch goede beslissing te zijn.
Ik genoot van de verkoelende druppels over me heen en de rust die de regen bracht met name omdat er door de regen weinig mensen buiten waren.
Na het rondje rennen heb ik ontbeten op bed en ben ik toch nog een uurtje of 3 in slaap gevallen. Om daarna een jonge, mooie, sterke, gevoelige, intelligente vrouw van 23 jaar oud in de spiegel te mogen ontmoeten.
Zo zie je maar, dat het schrijven me wellicht meer heeft geholpen dan ik had gedacht. En dat er voor sommige dingen misschien wel helemaal geen oplossingen bestaan. Je overgeven aan dat wat is, is dan de enige oplossing.
Ik voel me weer goed. Maar weet je, misschien over een paar dagen of zelfs een paar uur ineens weer even niet. En misschien doorloop ik dan weer opnieuw deze reis.
Maar,
so what.
Dat is later.
En nu is nu.
🙂
VerhaalTjess 