Ik waan me in een andere wereld terwijl ik geniet van mijn vakantie op Gran Canaria. Het leven in Nederland wat ik voor 2 weken achterlaat voelt zo ver weg. De dagen hier vliegen voorbij terwijl ze tegelijkertijd niet opschieten. Thuis leven mijn vriendje en vriendinnen hun leven door en ook het bedrijf waar ik stage loop zal gewoon doordraaien zonder mij. En aangezien mijn stage bijna tot zijn einde is, vind ik het eigenlijk ook wel een beetje jammer dat ik zo lang van huis weg ben. Oke oke, het is máár 2 weken..
Wanneer ik kijk naar het uitzicht, de palmbomen & de schittering van de zon in de zee, lijkt het alsof ik kijk naar een prachtig schilderij. De zorgen die ik kan voelen in Nederland spoelen in een oogwenk van me af. Het is net een sprookje hier. Tot het moment dat dat sprookje een beetje verstoord wordt wanneer mijn zus last krijgt van verkoudheid. In deze coronatijd spookt de kans dat het corona kan zijn natuurlijk meteen door haar hoofd. Ik denk dat mijn moeder wel ongeveer 5 apotheken langs is geweest om te vragen voor een coronazelftest en keelpastilles. Maar tevergeefs waren de zelftesten nergens te verkrijgen. Wél kon mijn zus de volgende dag testen bij een kliniek, wat een verschrikkelijke ervaring bleek te zijn. Onaardige, zelfs boze werknemers. Als je het testen in Nederland al vervelend vind dan wil je dit niet mee maken. Mijn zus vertelde dat het teststokje zonder pardon volledig in haar neus werd gedaan (in plaats van 2 á 4 cm in je neus). Gelukkig werden de werknemers wat aardiger toen bleek dat mijn zus geen corona had, maar goed, is dat de manier van handelen?
Na deze nare test hebben we gelukkig met z’n 5jes hele leuke en lekkere dagen gehad. Wandelen met een gids door een kloof, wandelen naar “het kruis” (op een berg vlakbij ons verblijf), zwemmen, eten, zonnen, boekje lezen, een dansshow bewonderd en marktjes gekeken. Zeven dagen die met 1 keer knipperen voorbij leken te zijn.
Maar toen, na 7 heerlijke dagen, voelde mijn moeder zich niet goed. Slecht geslapen, geen eetlust, hoofdpijn, koorts(?). Het zag er niet goed uit.. Gelukkig was het nu wel gelukt om een zelftest te kopen. Helaas was het resultaat minder gunstig. Mijn moeder testte positief op corona. Zo verliep de rest van de vakantie toch heel anders dan verwacht. Het huren van een auto voor 2 dagen werd afgeblazen en mijn moeder zou voor 10 dagen in quarantaine moeten.
Mijn zussen en ik zaten met z’n 3’en in een ander huisje en werden alle 3 negatief getest. Dit betekende dat wij gelukkig nog wel naar buiten konden voor boodschapjes/zwemmen/wandelen. Elke dag zijn we in de openbare tuin gaan liggen bij een van de zwembaden. Vanaf die plek konden we namelijk precies gezellig praten met onze ouders die op hun balkon zaten. En met dank aan de moderne technologie konden we ook nog vanuit ons huisje videobellen tijdens het eten! We hebben gelachen en ons best gedaan om er het beste van te maken. Ondanks de quarantaine konden we toch nog ‘samen’ genieten.
Dat mijn moeder positief getest was, betekende ook dat zij met mijn vader niet de geplande vlucht terug konden nemen. En ook voor ons bleef het spannend of we echt konden gaan. We wilden graag terug naar huis om weer aan het werk en naar school te gaan maar onze vlucht was dusdanig onaantrekkelijk dat we dáár in ieder geval geen zin in hadden. De derde dag van onze vakantie kregen we namelijk bericht dat onze terugvlucht van Gran Canaria rechtstreeks naar Amsterdam was geannuleerd. Vanwege corona? De luchtvaartmaatschappij was natuurlijk wel zo aardig om een alternatieve vlucht voor ons te regelen. Een vlucht die 2 dagen later ging en een overstap had in Barcelona van 6,5 uur lang. Wat eigenlijk betekende dat we ongeveer 19 uur lang onderweg zouden zijn. Vrijwel net zo lang als de vliegreis naar Indonesië. Kortom, bizar. Maar om nou veel meer extra te gaan betalen voor een rechtstreekse vlucht (wat ongeveer 4,5 uur duurt), vonden wij 3en wat te ver gaan.
Dus, daar gingen we dan. In de taxi op weg naar het vliegveld. Zwaaiend naar onze ouders die voor ons op de uitkijk stonden. We waren zeer op tijd op het vliegveld en hebben denk ik wel een uur in de rij gewacht om onze koffers in te checken. Voor mijn zus het spannendste deel van de reis omdat zij zich bezighield met alle documenten etc. Gelukkig was het allemaal in orde en ging het erg soepel. Voor mij kwam het spannendste gedeelte daarna, namelijk de douane. Ik weet niet precies waarom ik dat zo spannend vind maar ik krijg er altijd de kriebels van. Deze keer kwam ik er zonder check doorheen, terwijl mijn zussen allebei gecontroleerd moesten worden.
Bijna tijd om te boarden. Wij hadden daarvoor nummer 2 dus er was eerst nog een hele groep voor ons. Nog even naar de wc en dan maar wachten. Plots schrikken we alle 3 op wanneer we horen dat groep 3 wordt omgeroepen om te gaan boarden. We kijken elkaar aan en schieten in de lach. Wacht wacht! Wij moeten ook nog!
Stilletjes zijn we toen gewoon maar in de rij van nummer 3 gaan staan. In de hoop dat het geen probleem was dat we nummer 2 waren. Zonder enkel probleem en met een simpele snelle scan van de boardingpas werden we doorgelaten.
Deze eerste vliegreis naar Barcelona was, tja.., prima. De piloot was een beetje extra. Met het rijden van het vliegtuig reed hij best hard en remde ook heel plots en hard. Met het landen dacht hij volgens mij dat hij met 400 km/u de grond wel veilig kon bereiken. Ik voelde me pas veilig toen het vliegtuig écht stilstond omdat ik nog zo zag gebeuren dat we tegen een gebouw aan zouden knallen.
Een beetje jaloezie voelde ik wel naar de mensen toe in ons vliegtuig die op de plek van bestemming waren beland. Zij liepen allemaal naar het kofferophaalpunt en wij liepen dan maar de andere kant op. Wetende dat er geen restaurants open zouden zijn (om 1 uur ’s nachts) en dat we nog 6 uur moesten zien te overbruggen tot we het tweede vliegtuig in konden stappen, liepen we maar alle snoep en drink automaten langs om te kijken wat er te snacken viel. Een erg leuk uitstapje, al zeg ik het zelf. Daarna zijn we maar rond gaan lopen op zoek naar een rustige en prettige plek om even proberen te slapen. Tijdens deze wandelingen zagen we nog wel wat meer medereizigers die de nacht op het vliegveld in Barcelona moesten overbruggen. Helaas betekende dat ook dat álle betere ‘slaapplekjes’ al bezet waren. Het was erg gek om te zien dat mensen op allerlei plekjes een ‘bed’ hadden gefabriceerd. Zoals de banken in nog gesloten restaurantjes.
Na een poosje wandelen strandden we ergens ver achterin het vliegveld op een paar stoeltjes waar we heeeeerlijk (niet dus) konden liggen. Alleen een beetje jammer van de harde armleuningen en zitjes waardoor het krijgen van een harde kont en heupen niet te vermijden was. Ik was ervan overtuigd dat ik na deze nacht toch wel een aantal blauwe plekken zou krijgen.
Na ongeveer 10 minuten gingen uit het niets alle lampen uit terwijl mijn zusje net de wieletjes onder haar schoenen had geklikt (ja, ze heeft gerolschaatst op het vliegveld haha). Het was een hele gekke ervaring om in een leeg en donker vliegveld te zijn. Iets wat we denk ik niet snel zullen vergeten.
Uiteindelijk konden we allemaal wel een soort van positie innemen waarbij we een beetje konden liggen. Dankzij een oproep die om de zoveel minuten heerlijk hard onze oren in galmden, lukte het moeilijk om in slaap te komen. De vrouw vertelde telkens weer dat we 1,5 meter afstand moesten houden, een mondkapje moesten dragen en onze handen goed moesten wassen. Allemaal heel nuttig om dat midden in de nacht tig keer om te roepen terwijl er bij iedereen op het vliegveld in een straal van 50 meter sowieso niemand in de buurt was. Met de tip van mijn zus om zachtjes een muziekje op te zetten die je in je hoofd mee kan zingen, zijn we volgens mij alle 3 tóch even in slaap gevallen.
Rond 5 uur ’s ochtends stonden we maar op en gingen we onderweg naar een toiletruimte waar we onze tanden konden poetsen om vervolgens heerlijk te ontbijten met croissantjes, een burger en frietjes. Dit zal denk ik een van de weinige keren in mijn leven zijn dat ik om 5 uur ’s ochtends dat zal eten. Maar in ieder geval was het deze keer erg lekker.
De tweede vlucht ging snel voorbij. Eigenlijk heb ik de gehele vlucht geslapen. Echter wel met een stijve nek en rug. En ook de autorit naar huis ging goed. Mijn zusje had de hele rit gereden. Helaas kregen we in de auto onderweg naar huis wel het nieuws te horen dat onze vader positief was getest op corona. Dit betekende dat we thuis meteen weer moesten testen met een grote kans dat een van ons dan toch ook positief getest zou worden. Dat extra streepje bij de test van mijn zusje was voor ons niet zo positief. Ze is meteen in zelfisolatie gegaan en mijn zus en ik zijn gaan bellen naar werk en school. Een heel gedoe en een heel geregel. Al helemaal na zo’n lange reis met erg weinig slaap. Maar gelukkig was het allemaal gelukt.
De dagen die volgden voelde ik me nogsteeds niet echt ‘geland’. Ik was waanzinnig moe. De spanning en chaos van de voorgaande dagen zaten nog in mijn hoofd te worstelen. En daarbij konden we nergens heen en kon ik dus ook nog altijd mijn vriendje niet zien.
Op de zaterdag die volgde, dus 4 dagen later, zouden onze ouders gaan vliegen. Mijn zus zou ze op gaan halen in Eindhoven rond 11 uur ’s avonds. Met dikke mist reed ze de nacht tegemoed. Rond half 12 werd er een appje in de groepsapp gestuurd: Toch Schiphol. Na 5 minuten geloofde ik pas dat ze geen grapje maakten. Vanwege de mist kon het vliegtuig niet landen in Eindhoven en is doorgevlogen naar Schiphol. Mijn zus is vervolgens doorgereden naar Schiphol en ik geloof dat ze rond een uur of 2 ’s nachts thuis waren.
Deze vakantie voelde soms als een gekke film. Het voelde bizar hoe het allemaal verliep. Gelukkig hebben we ook heerlijk genoten en kijken we terug met een warm hart. Nu ben ik eindelijk geland. Het is fijn om weer terug te zijn. Dankbaar voor deze herinneringen waar we nu ook al hard om kunnen lachen.
VerhaalTjess 