Sat Chit Ananda

Een besef dat bij mij nog niet volledig is doorgedrongen, maar wat wel een enorm verschil kan maken in je leven en leefwijze is “bestaan, bewustzijn en gelukzaligheid” ofwel satchitananda. Deze term komt vanuit het hindoeïsme en de yoga. Het omschrijft de aard van de werkelijkheid.

Het kost denk ik onwijs veel oefening om satchitananda echt te ervaren. Maar elk begin is al een enorme stap. Een realisatie die je kunt doorvoelen in je hele lijf en je omgeving. Dat we allemaal zijn ontstaan uit bewustzijn en dat nog steeds zijn. Allemaal hetzelfde en vervolgens gevormd door persoonlijke eigenschappen tot een individu.

Mijn opa heeft vaak zat de (voor mij) welbekende vraag aan me gesteld: “Tjesse, wie ben jij?”. Waaruit veel verschillende antwoorden volgden waaronder “Ik ben een mens” en “Ik ben Tjesse”. Mijn opa zei vervolgens, “Laat nu Tjesse weg. Dan zeg je ‘ik ben’. Wat vervolgens eindigt in ‘Ben’ “.

Ik vind het nog altijd lastig om dit besef te hebben, begrijpen en vast te houden. Maar wanneer het me even wel lukt voel ik het door mijn hele lichaam. Ik voel de éénheid met alles en iedereen om me heen. Ik voel bewondering en respect.

Dit besef kan ook een tegenovergestelde werking hebben bij mij. Wanneer ik me namelijk écht realiseer dat ik er BEN, en dan bedoel ik niet mijn lijf maar echt mijn ‘zijn’, kan ik ook snel angstig worden. Bang om er niet meer te zijn, bang wat er dan met me gebeurt, bang voor het onbekende.

Deze gedachte zou mijn opa dan al snel ombuigen. Want wanneer je overlijdt, vergaat je lichaam maar niet je zijn.

Zoals ik aan het begin van deze blog al zei, is dit een onderwerp waar ik nog steeds voor mijn gevoel de logica moet zien te verbinden.

Wat ik wel al 100% zeker weet is dat we meer zijn dan alleen ons lichaam en dat we meer verbonden zijn met elkaar en de natuur dan dat we aanvankelijk denken en voelen. Door te beseffen dat je niet je lichaam of je denken bent, kom je in een sfeer van rust en ook mogelijkheden. Éigenlijk ook een sfeer zonder angst, zonder druk en met liefde voor jezelf en alles om je heen. Dat is toch mooi..

Sat Chit Ananda
Bestaan, bewustzijn & gelukzaligheid

Met onwijs veel liefde voor mijn opa, die zoveel wijsheid in zich heeft. En met dankbaarheid voor hem dat hij deze wijsheid met mij deelt.

Mooi

Hey :). Daar ben ik weer.

De ontwikkelingen die ik de afgelopen tijd doormaak, maken me dolgelukkig. Uit mijn comfortzone gaan en daarmee ook weer dichter bij mezelf komen voelt enorm goed. Op die momenten en met die momenten in mijn hoofd voel ik me sterk, mooi en zelfverzekerd.

Helaas heb ik ook nog wel de momenten waarin ik me alles behalve zelfverzekerd voel. En ik weet zeker dat ik daarin niet de enige ben, wat me eigenlijk een beetje verdrietig maakt. Waarom doen we onszelf die onzekerheid eigenlijk aan?

Onzekerheden zijn er in alle soorten en maten, over je innerlijk en uiterlijk. Op dit moment heb ik vooral last van uiterlijke onzekerheden zoals; het hebben van een onderkin, beharing, puistjes, een rood gezicht, een volle (“dikke”) buik, een slechte adem, dikke bovenbenen en het niet hebben van een gladde huid.

Dat ik soms vind dat ik dik ben, is voor een ander wellicht of waarschijnlijk onbevattelijk en grote onzin. Misschien zelfs beledigend of zorgwekkend. Gelukkig is het voor mij geen voortdurende gedachte.

“Met een grotere omvang dan normaal”. Dit geeft eigenlijk aan dat mijn normaalbeeld niet echt normaal meer is. Vind ik een ander, die wellicht wat voller is dan dat ik ben, dan ook dik? Nee, eigenlijk niet. Gek genoeg is het voor een ander anders. Een ander is pas dik als zijn of haar gezondheid er (ernstig) onder lijdt. Dat is waar het uiteindelijk denk ik ook om gaat. Hoe voel je je fysiek? Voel je je gezond?

Wanneer ik meer heb gesport en gezonder heb gegeten (en dus ook dunner ben), voel ik me vitaler. De laatste tijd heb ik niet gesport en ook meer en ongezonder gegeten dan nodig was. Ik merk nu dat ik het best lastig vind om hieruit te raken, meer te sporten en minder te snacken. Maar ik weet dat het er wel voor gaat zorgen dat ik lekkerder in mijn vel kom te zitten.

Ook de onzekerheden omtrent mijn huid komen voornamelijk voort uit het niet verzorgen van mezelf, niet voldoende slapen en ongezond eten.

Betekent dat dan dat wanneer je “niet mooi bent”, je niet goed genoeg voor jezelf zorgt? Ik denk het niet. Máár mooiheid komt veel van binnenuit. Wanneer je jezelf mooi vindt, straal je mooiheid uit. En dit bereik je waarschijnlijk pas wanneer je goed voor jezelf zorgt.

Ik zelf hou niet van sporten en ben dol op koekjes en chips (eten in het algemeen). Wél vind ik het leuk om een dans workout te doen of een korte danschoreografie te leren op TikTok en ik weet dat ik meer geniet van het koekje of de chips wanneer ik het minder vaak neem.

Lúister vooral naar jezelf en naar je eigen lichaam. Om daar vervolgens naar te handelen. Probeer gezond en fit te worden/zijn op een manier die bij jou past.

En voor mij denk ik het moeilijkste van allemaal; probeer het “normaalbeeld” wat je in je hoofd hebt los te laten en probeer álles van jezelf mooi te vinden. Want,

“Wanneer je jezelf mooi vindt, straal je mooiheid uit”.

Muziek: Down – Jay Sean

Ohana

Familie. In deze coronatijd een begrip met veel verschillende gevoelens. Waardering, dankbaarheid, liefde, gemis, verdriet, irritaties en angst. Ik denk dat iedereen deze gevoelens wel ervaart. Zo ik ook.

Ik ben ongelooflijk dankbaar voor mijn familie. Iets wat wellicht niet altijd zichtbaar is. Het is vooral nu soms lastig om de waardering en liefde te tonen aan je familie. Je gezin, waarmee je samenwoont, omdat je toch al snel teveel op elkaars lip zit met thuis werken / thuis studeren en geen uitjes. En de rest van je familie omdat je ze gewoonweg niet ziet.

De laatste tijd trek ik me toch weer wat sneller terug op mijn kamer om tot rust te komen. Ook merk ik dat irritaties naar elkaar toe sneller opkomen. Tegelijkertijd zijn we gezegend dat we met z’n vijfjes (mijn ouders, twee zussen en ik) nog gezellig samenwonen in deze tijd. We kunnen nog samen knuffelen, elkaar opvrolijken en helpen.

Met de rest van de familie is dat natuurlijk anders. Veel familieleden heb ik al onwijs lang niet meer gezien, terwijl familie voor mij wel heel belangrijk is. Dat is best bizar. Die ene, soms misschien wel ongemakkelijke, knuffel die in eerste instantie niet veel voorstelde zal een hemels gevoel geven wanneer het weer mag. Maar voor nu staat de gezondheid van iedereen op nummer 1.

Ondanks de eenzaamheid die het wellicht creëert in deze coronatijd, hoop ik binnenkort mijn eigen plekje te hebben. Ik voel dat het nu het juiste moment is voor mij en voor mijn ontwikkeling. Zelf koken, boodschappen doen, afwassen, schoonmaken en gewoon alles op mijn manier, in mijn tijd. Ruimte om volledig mezelf te zijn, 100% mijn eigen keuzes te maken en verder te groeien. Een nieuwe stap in mijn leven. Best een grote stap. Al weet ik dat ik altijd welkom ben bij mijn ouderlijk thuis, ik laat toch een periode achter me als ik deze stap naar voren zet.

Het idee om op mezelf te gaan wonen geeft me een onwijs gevoel van zelfstandigheid en volwassenheid, maar tegelijkertijd ook een gevoel van angst. Angst voor eenzaamheid en angst om te verliezen wat ik nu heb, zoals de band met mijn ouders en mijn zussen.

Gisteren heb ik de Disneyfilm “Onward” gekeken. Deze film gaat over twee elvenbroers die op reis gaan om hun overleden vader voor één dag te kunnen zien en spreken. De film heeft me ontroerd en doen beseffen dat ik van geluk mag spreken dat ik mijn vader en moeder nog in mijn leven mag hebben. Voor velen is dit niet het geval. Geweldige, bijzondere, mooie mensen om me heen missen hun vader of hun moeder. Een onbeschrijvelijk verlies.

Zonder teveel te verklappen over de film kwam er één ding echt naar voren wat mijn hart liet huilen; het verlangen naar de woorden dat de overleden persoon trots op je is. Trots op wie je bent geworden en wat je doet. Iets wat voor mij al onwijs veel waarde heeft wanneer mijn ouders dit zeggen. Maar waarvan ik denk dat het als ontelbare waarde voelt voor iemand wie zijn/haar vader of moeder is kwijtgeraakt. Tijdens dit moment in de film voelde ik verdriet, maar wat ik ook voelde was een grandioos gevoel van trots. Trots voor die prachtige, mooie mensen om me heen die zijn/haar vader of moeder zijn kwijtgeraakt. Ik weet dat ik niet voor de overleden persoon kan spreken, maar wat ik wel kan doen is deze mensen laten voelen hoe bijzonder en prachig ze zijn, hoe trots ík op ze ben en hoeveel ze voor mij betekenen.

Weer een nieuwe reminder voor mij. Toon zoveel mogelijk waardering, dankbaarheid en liefde aan alle mooie/speciale mensen om je heen. En ook een bruggetje naar mijn blog van vorige week “de kastanjeboom” en het boek wat ik wil gaan lezen “Ichigo-ichie”: wees dankbaar in elk moment & geniet van alles wat je hebt, want voor je het weet is het moment voorbij en is hetgeen wat je had verdwenen. Elk moment is uniek. Het besef dat je nooit meer exact hetzelfde moment opnieuw zal beleven is insane.

❤ Be proud, be grateful & be loving.

Blessed 🌸💝

Bewust

“Ik kan niet leven zonder vlees, het is té lekker!”.

Een lange tijd hoefde je mij niet te vragen of ik vegetariër wilde worden, dat ging gewoon niet gebeuren. En toch, heb ik nu een keerpunt bereikt.

Een tijdje geleden, ik durf niet te zeggen of het weken of maanden zijn, ben ik gestopt met het eten van vlees en kip. Wél at/eet ik nog vis. Officieel gezien ben ik dus nog geen volledige vegetariër, maar beetje bij beetje zet ik stappen in voor míjn gevoel de goede richting. In eerste instantie was mijn beweegreden dat ik het gewoon maar wilde proberen. De redenen, het milieu en het dierenleed, hadden vrijwel geen impact op me. “Het wordt toch sowieso gemaakt?” “Ligt toch al in de winkel?” “Wat boeit mij het milieu nou?” “Als het al in huis is, welke invloed heeft het dan als ik het wel of niet eet?”. Zulke vragen gaf mijn brein. Maar goed, mijn toenmalige vriendje was er veel mee bezig wat ervoor zorgde dat ik er ook mee bezig wilde gaan. Door te stoppen met het eten van vlees hoopte ik mijn visie te veranderen en écht in te zien dat het beter was om het niet te eten. Ik was benieuwd hoe ik het zou ervaren en of het echt zo moeilijk zou zijn als dat ik dacht.

Het tegendeel werd bewezen. Het stoppen ging namelijk vrij makkelijk! Vooral omdat ik nog wel vis at. Eigenlijk miste ik het vlees helemaal niet. Sommige maaltijden vond ik zelfs écht lekkerder zonder de toevoeging van vlees. En de vegetarische alternatieven begon ik ook ineens onwijs te waarderen. Tóch duurde het wel even voordat mijn visie ook daadwerkelijk ging veranderen. Ik bedoel, ik vond het super goed dat ik geen vlees meer at maar daar bleef het ook bij. Geen diepere gevoelens/gedachtes erover.

Nu is het een paar weken/maanden later, ik word steeds meer bewust van de redenen om geen vlees te eten. Niet alleen voor de dieren en het milieu maar ook uiteindelijk voor mijn eigen gezondheid. Ik ben hier nog steeds ontdekkende in. Verschillende filmpjes en onderzoeken geven meer duidelijkheid en informatie over dit onderwerp. Ik sta hier voor open en leer elke keer weer iets bij. Het belangrijkste is uiteindelijk dat je doet wat goed voelt, het liefst zo bewust mogelijk. Of het nou wél het eten van vlees is of niet.

Helaas lijkt er toch best wel een bepaalde spanning te hangen tussen vegetariërs/veganisten en mensen die wel vlees eten. Waarom eigenlijk? Omdat we elkaar afkeuren om deze keuze?

Persoonlijk vind ik dat iedereen vrij staat in zijn eigen keuzes. Het is jóuw leven. Wel is het mijn insziens belangrijk dat je weet wat je doet. Wees bewust van je acties, wat er aan die keuzes vooraf gaat en je gevolgen. Sluit je ogen niet voor iets wat je weet maar niet wilt zien. Open je ogen en omarm de wereld en jouw keuzes.

“Awareness is like the sun.
When it shines on things, they are transformed” ~ Thich Nhat Hanh

Ratjetoe

Een nieuwe blog schrijven is niet altijd makkelijk. Vooral het verzinnen van een onderwerp kan lang duren. Wat wil ik zelf vertellen? Wat vinden mensen leuk om te lezen? Worden mijn blogs überhaupt leuk gevonden door verschillende mensen? Is mijn schrijfwijze wel leuk of wordt het te standaard?

Op het moment dat ik dit typ is het dinsdagavond 18:00u. Over 18 uur wil ik weer een nieuwe blog publiceren. Ik ben onderweg naar huis, heb totaal geen inspiratie en raak overweldigd van alle geluiden om me heen.

Geritsel van een plastic verpakking, een trein die voorbij raast, mensen die op de achtergrond aan het praten zijn, de trein waarin ik zit die met zijn wielen over het spoor rolt, het soort accordeon gedeelte in de trein die kraakt, ander gekraak, wat gepiep, de fluit van de conducteur.

Zonder dat je er wellicht bij stilstaat, hoor je vanalles.

Als hoogsensitief persoon ben ik hier misschien ook wel extra gevoelig voor. Soms kan het me ineens teveel zijn en raakt mijn hoofd van slag.

Om een beetje een idee te kunnen krijgen van deze overprikkeling is dit filmpje wel een goede:

Het feit dat ik nu afdwaal van het beginonderwerp geeft ook weer aan dat ik stiekem best chaotisch ben in mijn gedachten. Ze springen van hot naar her en ik wil eigenlijk van alles vertellen. Maar ik weet dat ook dat niet persé fijn is voor een lezer.

Deze blog is eigenlijk een ratjetoe. Mede omdat mijn hoofd een ratjetoe is op dit moment. Maar is dit erg? Nee.

Ik wil in mijn blogs volledig mezelf zijn. En ook de chaos in mijn hoofd die er af en toe is mag en kan ik laten zien. Er is geen goed of fout in jezelf zijn.

Laat alles wat er is, er zijn. Geef jezelf de ruimte, de tijd en de rust om te herpakken. Oordeel niet. En voor je het weet verlaat de chaos langzamerhand je hoofd.

Het is nu woensdagavond 20:15u. Ik ben moe, mijn blog is niet perfect maar ik ben ook tevreden. En eerlijk gezegt ben ik dusdanig moe dat ik niet eens de hersenen heb om mijn blog goed na te lezen en mooi aan te passen.

De blog van vandaag is een leermoment voor me geweest. De acceptatie dat de blog een keer niet om 12 uur gepubliceerd is, het loslaten van de perfectie en het mooi vinden van de imperfectie, mijn chaos er laten zijn, voor mezelf kiezen en vooral genieten van het hele proces.

Geniet van mijn ratjetoe, ik ga slapen ✌🏽. En mocht je deze blog lezen en denken “hey Tjesse, ik zou het wel leuk vinden als je hier wat over schrijft”. Let me know. 😁

De binnenkant van een pompoen. Persoonlijk vond ik het gisteravond erg mooi. Maar nu zie ik, dat het een beetje de chaos in mijn hoofd heeft gerepresenteerd ;).

Lijstje van geluk

De laatste tijd zit ik niet helemaal lekker in mijn vel en soms voel ik me niet eens mezelf meer. De achtbaan van het leven die ik in een eerdere blog heb genoemd heeft me misselijkheid en hartkloppingen bezorgd. Het is een achtbaan geworden waar ik het liefst even uitstap en ik denk dat er met mij vast meer mensen zijn die dat ook wel zouden willen. Maar helaas gaat dat niet zo makkelijk.

Wel ben ik nu nog bewuster bezig met waar ik blij van word, wat me rust geeft en waarbij ik even vergeet dat ik in een achtbaan zit. Hóe handig is het als je gewoon een lijstje hebt van deze dingen zodat je weet wat je kan opvrolijken wanneer je dat nodig hebt.

Bij deze mijn lijst tot nu toe:
• MUSICALS ! Bezoeken, de liedjes meezingen of dansen. Alles gerelateerd aan musicals vind ik geweldig.
• Dansen. Thuis voornamelijk kleine choreografiën leren van TikTok. Daar kan ik uren aan besteden. En bij Organisatie Bureau Oké waar ik nu al 15 jaar dans, plezier beleef, zelfvertrouwen krijg en persoonlijke groei doormaak. Een zekere toevoeging aan mijn leven.
• Heel hard meezingen/schreeuwen met mijn favoriete liedjes van het moment in de auto. Op dit moment: Underdog van Alicia Keys. Dit nummer heb ik gister onderweg naar huis een half uur lang constant op repeat geluisterd.
• Op de grond zitten in de badkamer (met vloerverwarming ;)) en gewoon lekker op mijn telefoon kijken. Ik weet niet wat het precies is maar badkamers geven zoveel rust en positieve energie. Heeeerlijk.
• Met lieve mensen afspreken en gewoon lekker doen waar we op dat moment zin in hebben. Kletsen/spelletje/wandelen/eten/bakken/bubbelen/filmpje kijken.
• Een boek óf het HSP tijdschrift lezen. Op dit moment het boek Ikigai en daarna een vervolg boek namelijk Ichigo Ichie. Maar ik kan me ook helemaal verliezen in romans, jeugdboeken of een beetje spannende boeken.
• Netflix kijken. En dan het liefst een serie waarbij er dingen onderzocht en ontdekt worden. Recherche, advocaat, politie, forensisch onderzoek, etc. (Maar niet te eng haha).
• Tegen de warme AGA aanzitten met een kopje thee.
• Een nieuwe blog schrijven (áls ik eenmaal weet waarover ik wil schrijven :)).
• Lachen!!
• Knuffelen
• Trots zijn op mezelf wanneer ik weer iets heb bereikt.
• Realiseren dat ik de meest ongelooflijk mooie groep mensen in mijn leven heb mogen krijgen en weten dat die groep altijd voor mij en ieder ander klaar zal staan. Breekjaar4Life ♡

Ik denk dat dit nu wel mijn lijst is. Maar de komende tijd ga ik vast nog meer ontdekken wat mij gelukkig maakt, waarbij ik volledig in het nu zit en alles even vergeet. En wauw dát voelt goed.

Eergister heb ik het écht even ervaren toen ik met ons eerste pleegkindje en mijn zusje in de keuken aan het meezingen was op Vaiana – Ooit zal ik gaan. De muziek stond loeihard en we zaten volledig in ons element. Vol passie en geluk, twee en halve minuut lang.

En hoe moeilijk je leven ook is, hoe hard die achtbaan over de kop vliegt, probeer vast te houden aan díe momenten waarbij je alles even vergeet. Maar verwijt het jezelf ook niet wanneer het even niet lukt. Voel jezelf aan en laat je daardoor leiden. Dat zal ik ook doen!

Ikigai – reden om te leven

Ooit weleens nagedacht over wat je met je leven wilt bereiken & hoe je op je leven wilt kunnen terugkijken op het moment dat je er niets meer aan kunt veranderen, op het moment dat je er fysiek niet meer bent.

Ik denk dat veel mensen gewoon hun leven leiden en daar gelukkig mee zijn. (Wat natuurlijk helemaal goed is en alleen maar fijn). Maar ik denk dat er ook een hoop mensen zijn die een doel nodig hebben of in ieder geval iets of iemand speciaals waardoor zijn of haar leven het waard is.

Voor sinterklaas heb ik een speciaal boek op mijn verlanglijstje gezet genaamd “ikigai”. Dit boek vertelt over het japanse geheim voor een lang en gelukkig leven. Iets wat iedereen wel zou willen denk ik. Zonder verder iets over het boek te zeggen wordt er al meteen verteld wat 1 van de belangrijkste dingen voor een lang en gelukkig leven is. Namelijk het hebben van een doel. Iets waarvoor je wilt bestaan.

Zelf kan ik mega genieten van verschillende dingen zoals musicals, naar de bioscoop gaan, shoppen, iets doen met vriendinnen, vakanties, leuke feestjes, dansen, zingen. Maar ook een boek lezen, netflix kijken, knuffelen, eten, etc. Maar is dat dan waarvoor ik leef? Voor die specifieke dingen/momenten? En dan nog iets… Wil ik later dat “huisje, boompje, beestje”-principe? Wil ik doordeweeks werken en in het weekend pas echt genieten van mijn leven? Of wil ik een avontuurlijk leven met ontdekkingen, veranderingen en uitdaging. Ik weet het niet… Ik snak naar een rijk leven met veel ontdekkingen, bijzonderheden en kennis maar ik snak ook naar een stressloos bestaan.

Misschien hoor je hier niet zo diep over na te denken en moet je gewoon leven, van moment tot moment, in het nu. Mijn ‘probleem’ is alleen op dit moment dat de vraag in mijn hoofd blijft dwarrelen.

Wat maakt jouw leven het waard om te leven?

Een vraag die ik niet stel om iemand of mezelf het leven niets meer waard te laten vinden maar om te onderzoeken en te ontdekken wat dat belangrijke ingrediënt is. Omdat ik op dit moment voel dat ik het nodig heb om te weten. Maar dat ik dat nodig heb betekent niet dat ik mijn leven niets waard vind. Het betekent dat ik op dit moment zoek naar wat de waarde inhoud.

Waarvoor sta je elke dag op? Voor je werk? Je school? Je gezin? Je vrienden? Omdat het moet? Omdat je wilt? Omdat je er blij van wordt? Of omdat je op weg bent naar je toekomst?

Weten wat jóuw leven waarde geeft is goud waard. En daarbij maakt het helemaal niets uit waarom je opstaat of wat precies je doel is zolang je er maar happy mee bent. Zolang je maar stilstaat bij de mooie momenten, lacht wanneer je lachen kan en huilt wanneer dat nodig is. Zolang je maar vertrouwt op jezelf en op je eigen pad. Zolang je maar liefde geeft en evengoed liefde ontvangt. Zolang je die persoon bent waar je van houdt.

Zo zal ik leven, zoeken en mijn ingrediënt vinden.

En wanneer mijn lichaam het dan begeeft, hoop ik dat ik kan zeggen dat ik heb gelééfd!

Liefde

Iets moois, iets speciaals, iets unieks. Iets wat iedereen nodig heeft en verdient. Iets wat je leven verrijkt op zoveel manieren en iets wat je kracht geeft in onmogelijke situaties.

Liefde is onwijs belangrijk.

Ik heb altijd gedacht dat ik ontelbaar veel liefde aan anderen kon geven zonder dat ik dezelfde hoeveelheid liefde aan mezelf gaf. En elke keer weer zeiden mensen dan: “je kunt niet van een ander houden als je niet van jezelf houdt”. Bullshit, dacht ik. Klink klare onzin. Ik voel toch dat ik van een ander houd? Ik voel toch dat ik die ander onwijs veel liefde geef? Hoezo kan dat ineens niet.

Ik denk dat ik er nu achter ben.

Ik kan wel onwijs veel van een ander houden en minder van mezelf houden. Maar ik geef de ander niet de kans om van mij te houden. Of ja, het gaat lastiger.

Liefde maakt het leven makkelijker, maar wanneer het er niet is kan het je leven ook waanzinnig moeilijk maken. Wanneer je het kwijtraakt, voelt het alsof er een stuk uit je hart wordt gescheurd. Liefde is zo mooi maar liefde kwijtraken is misschien wel het verschrikkelijkste wat er is. Ook daarom is het belangrijk dat je jezelf die liefde gunt. Je kunt niet van een ander verwachten dat hij/zij jouw liefdes put maar blijft vullen terwijl jij er alleen maar weer liefde uithaalt. Wanneer de ander stopt met vullen ben je nergens. Je put is leeg.

Liefde geef je en krijg je, maar nog belangrijker, liefde ben je zelf.

En liefde voor mij is naar mezelf in de spiegel kijken en denken ‘wauw wat zie ik er goed uit!’, een 6 halen op school en denken ‘yes Tjes! Wat goed’, blogs schrijven en hier waanzinnig trots op zijn, rust pakken wanneer ik rust nodig heb, naar mezelf luisteren, me niet laten beïnvloeden door anderen, niet totaal van slag raken als ik kritiek krijg op iets wat ik doe/deed én in de spiegel kijken en zeggen “ik hou van jou”.

Ik dénk dat de mensen die mij kennen allang weten dat meer als de helft van deze dingen mij nog niet lukken. En eigenlijk denk ik dat het ook niet iets is wat áltijd kan lukken. Soms heb je je dag niet. Maar het is belangrijk dat het de meeste dagen wel lukt. Ook hiermee ben ik onderweg en zal ik nog wel een poos onderweg blijven.

Maar voor nu

Tjesse,

Ik hou van jou.

Let’s talk happy

De afgelopen blogs heb ik best diepe en vrij negatieve onderwerpen behandeld.
Ik merkte ook dat ik daar het fijnst en makkelijkst over schrijf. Om er vervolgens achter te komen dat dat ook logisch is. Voor mij is schrijven namelijk een uitlaatklep voor de negativiteit en diepe gedachten. Wanneer ik vrolijk ben, geeft dansen en zingen mij de ruimte om die positiviteit eruit te laten.

Maar goed, ik ben nu eenmaal een blogsite begonnen en wil daarin ook positiviteit uiten. Dus let’s try and talk happy!

Vorige week heeft mijn moeder mij en mijn zusje geleerd om te dobbelen! Erg leuk én een gezellig spel om even samen te doen. Het geeft afleiding en is tegelijkertijd een spel waar je je hersenen niet heel hard bij nodig hebt. Met kaarsjes aan en een zacht muziekje op geeft het ontspanning op een andere manier dan dat de tv of je telefoon ontspanning geeft.

Ook buiten is de sfeer steeds meer te vinden. Veel kerst verlichting hangt al door de straten, aan huizen en in de tuinen. Wàt een gezellige, knusse, warme en liefdevolle uitstraling. Het geeft een positief lichtpuntje aan het naar huis reizen in het donker.

Ik reis nu ook vaak met de bus naar huis. Eigenlijk vind ik dat heerlijk! Je kunt lekker op je telefoon zitten, nog even werken, een muziekje luisteren of gewoon niets doen en lekker voor je uitstaren.

Muziek luisteren vind ik erg fijn. Al ligt het ook wel aan het moment (ik luister sneller naar muziek als ik me happy voel). Dit geeft ook weer de connectie naar het uiten van mijn positiviteit met zang en dans. Graag wil ik met jullie een paar liedjes delen die ik nú graag luister en waar ik vrolijk van word:
Iko Iko – Justin Wellington & Small Jam
Fallin’ – Why Don’t We
Tick Tock – Clean Bandit, Mabel & 24KGoldn
Honey, I’m Good – Andy Grammer

Maar ook van reggae en spaanse muziek kan ik erg genieten en tot rust komen.

Ik wil graag afsluiten met een nummer die ik altijd in mijn hart zal dragen:
Stand by me – Playing For Change
(316) Stand By Me | Playing For Change | Song Around The World – YouTube
Dit nummer raakt je alleen al doordat het gewoon een goed nummer is. Maar deze speciale “cover” is opgenomen over de hele wereld. De muziek brengt mensen bij elkaar en zorgt ervoor dat je je niet alleen voelt.

Maar muziek in het algemeen brengt je ook dichter bij jezelf, geeft je steun, kracht en vrijheid, vrolijkt je op en troost je.

En zo maak ik toch nog van een neutraal en vrolijk verhaal, een sprongetje naar diepgang :).

De achtbaan zonder grenzen

Het liefst zou ik nu iets positiefs schrijven. Iets leuks of iets grappigs. Maar eerlijk gezegd weet ik het even niet. Ik weet niet wat voor positiefs ik dan zou schrijven en hoe dan(?). Eigenlijk weet ik helemaal niet wat ik wil schrijven, wat ik wil delen en wat ik überhaupt wil. Zoveel verschillende meningen en gedachten. Wat is dan van jezelf en wat is van een ander? Zoveel gebeurtenissen. Het raast voorbij.

Het leven is een achtbaan, met pieken, dalen en gebeurtenissen waarbij je volledig over de kop vliegt.

Die achtbaan heb je niet onder controle. Natuurlijk heb je invloed op bepaalde dingen en je hebt zeker invloed op hoe je met alles omgaat. Maar de achtbaan zal doorgaan, zijn eigen weg volgen en onbestuurbaar blijven.

Er zijn mensen die van achtbanen houden. Daar behoor ik niet toe. Of nou ja, als de achtbaan niet over de kop gaat kan ik er toch ook best van genieten. Zolang het nog maar veilig voelt, goed vastgebonden en wetende wat er komen gaat. Zo voelt het voor mij ook wat betreft de achtbaan van het leven.

Maar helaas heb ook ik geen invloed op bepaalde aspecten van de achtbaan. Soms kun je je er zelf helemaal in verliezen. Je bent compleet de controle kwijt en je voelt je het slachtoffer van je eigen leven. Eigenlijk heel stom gezegd is dat de meest waardeloze manier van denken. Op momenten/dagen heb ik daar zelf ook last van. En ik win er niks mee. Het maakt mijn leven alleen nóg moeilijker en ik verdrink in mijn eigen verdriet en stress. Maar hoe kom je er uit? Hoe kun je de controle weer terugpakken van die achtbaan die zijn baan maar blijft volgen en je leven overneemt?

Moeilijk… En het blijft moeilijk. Elke keer weer. Ik denk dat het belangrijk is om te kijken waar je blij van wordt. Waar word je gelukkig van? Wat maakt je rustig? Wat kan er voor zorgen dat elke dag weer een stukje beter wordt? Zodra je happy bent, zul je namelijk ook meer het gevoel hebben dat je die controle terug krijgt. Weet dat veel dingen die gebeuren uit je controle liggen en laat het gebeuren. Maar pak de momenten waar je wel invloed op hebt en zet ze naar je eigen hand. Verlies jezelf niet in de looping van de achtbaan.

Ook dat is moeilijk. Je kunt niet constant blij en positief zijn. En dat hoeft ook zeker niet. Gun jezelf relaxmomentjes op de dagen waarop je je niet goed voelt. Geef jezelf de mogelijkheid om even verdrietig te zijn en verzet je er niet tegen.

Alles is zóveel makkelijker gezegd dan gedaan. Ik schrijf dit ook voornamelijk naar mezelf op dit moment. Ik wéét hoe het beter kan, wat ik kan doen om me beter te voelen en dat ik veel te lang in dingen blijf hangen. Maar weten wat te veranderen, is niet meteen kunnen veranderen. En veranderen betekent ook niet dat je niet een keer terug kan vallen in oude gewoontes en patronen.

Zoals ik al in het begin zei wilde ik eigenlijk iets positiefs schrijven, omdat ik niet wil dat mijn blogs een en al negativiteit en moeilijke onderwerpen dragen. Maar ik denk wel dat ik juist met deze verhalen mezelf en anderen kan helpen. Op de een of andere manier is deze tekst uit mijn vingers gerold. Ik begon met typen en dit kwam er uit. En ik denk dat dit ook was wat ik nu nodig had.

Op momenten dat het even minder gaat kun je je zo eenzaam voelen. Al heb je allemaal mensen om je heen die er voor je willen zijn. Soms kan een ander je niet helpen en wil je de ander ook niet belasten. Schrijven is voor mij een uitlaatklep. Een manier om mezelf beter te begrijpen, mijn gedachten te ordenen en logica te vinden in de meest onlogische gedachten.

Dankzij het starten van mijn blog ben ik hier weer opnieuw achtergekomen en word ik een soort van verplicht om mijn hoofd leeg te maken door te schrijven.

Ik hoop dat jij, als degene die dit leest, ook zo’n uitlaatklep hebt of zal vinden.

En weet, ook al voel je je onwijs alleen tijdens die onstopbare achtbaanrit, er is altijd wel iemand die dezelfde looping maakt en het uitgilt van de angst of lacht voor de camera.