Wat nu?

10 maanden lang breekjaar, van september 2016 t/m juni 2017. Een tijd waarin onwijs veel zelfontwikkeling en persoonlijke groei is geweest. Een tijd waarin ik één ben geworden met een groep waanzinnig mooie, unieke, krachtige en bijzondere mensen. Een tijd waarin ik heb gehuild, gelachen, geschreeuwd, gespeeld en “gewoon” maar heb gedaan. Een tijd die mijn leven heeft veranderd en een tijd die ik nooit zal vergeten.

Natuurlijk kan ik niet alles verklappen van wat ik allemaal heb beleefd en gedaan tijdens breekjaar. Dat is niet zo leuk voor mensen die wellicht ook dit avontuur willen aangaan. Wel kan ik zeggen dat ik onwijs veel heb geleerd en dat ik vást zo nu en dan ergens naar zal verwijzen.

En toen was het eind juni, breekjaar was afgelopen. Wat nu? Eigenlijk, heel eerlijk gezegd, had ik nog steeds geen idee. Ik durfde nog steeds niet aan een nieuwe opleiding te beginnen en had ook nog niet díe ene opleiding gevonden waarvan ik dacht: JA!.

Tijdens breekjaar was ik begonnen met werken bij de bouwmaat, een bouwwinkel voor vakmensen. Uiteindelijk heb ik daar, volgens mij uit mijn hoofd, 1 of 1,5 jaar lang gewerkt. Ik heb er onwijs veel geleerd en heb oprecht een fijne tijd gehad met leuke collega’s. Een hele fijne ervaring dat ik wel degelijk ergens kan werken :).

Het leek me interessant om in dit jaar een thuiscursus te gaan doen. Dus ben ik begonnen met een thuiscursus Droom Analyse van CIVAS. Erg interessant. Én ik heb een certificaat mogen ontvangen. Wéér een opsteker en een stap richting meer zelfverzekerdheid wat betreft een opleiding en werk.

Een andere opsteker uit deze periode is het behalen van mijn rijbewijs. Tijdens breekjaar ben ik begonnen met de rijlessen en aan het eind van mijn breekjaar heb ik mijn rijbewijs in 1 keer gehaald. Zo kon ik in het jaar dat volgde genoeg verder oefenen en ervaring opdoen met autorijden.

Verder had ik het idee om een dansopleiding te willen gaan doen. Maar aangezien ik niet echt diverse danservaring had, leek een vooropleiding dans in Ede een goede eerste stap. Enorm spannend! Iedereen was onwijs getalenteerd. Wat ik best lastig en confronterend vond, want ik ben namelijk niet echt lenig en ook niet zo snel in het oppikken van een nieuwe choreografie. Dit zorgde ervoor dat ik wel echt de mindere was en extra onzeker werd. Ik weet van mezelf dat het even kan duren voordat ik me veilig en prettig voel in een nieuwe omgeving. Dus ik gaf mezelf de tijd om te wennen. Echter werd het na een paar weken niet beter. Ik had een paar dagen vòòr de les al stress en buikpijn en dat ging niet weg tijdens de lessen. Ik legde mezelf onwijs veel prestatiedruk op. En als dat nog niet alarmerend genoeg voor me was, zakte ik tijdens een balletoefening door mijn knie heen. Mijn knieschijf schoot uit de kom en ik kon voor een paar weken lang niet meer dansen. Vervolgens zakte ik nogmaals 2 keer door mijn knie heen. Het was teveel. Dát was duidelijk.

Na een paar weken ben ik met moeite gestopt met de vooropleiding. En niet met moeite omdat ik niet wilde stoppen maar omdat ik niet weer wilde falen. Ja, je leest het goed. Ik ben onwijs gegroeid tijdens breekjaar en het werken bij de bouwmaat. Maar diepgewortelde gedachten, pijn en onzekerheid spoel je niet zomaar even door de wc.

Oké, een dansopleiding is het dus ook niet voor mij. Wat dan? Wat nu? Blijf ik de rest van mijn leven werken bij de bouwmaat? Vind ik dat leuk genoeg of zou ik dat alleen doen omdat dat nu veilig voelt en het me geen extra stress bezorgd?

In die periode kwam ik nog steeds bij een psycholoog. We hadden uiteindelijk wel meer een gezellig kletsuurtje dan echte sessies omdat het allemaal gewoon goed ging. Super fijn! Ook ging ik naar een mevrouw die begeleiding biedt aan voortijdige schoolverlaters. Deze mevrouw zorgde ervoor dat de druk om een opleiding te vinden en te doen verlaagd werd.

Uit een uitgebreide beroepskeuzetest, die ik had gedaan tijdens mijn tweede jaar op het helicon, kwam laboratoriumwerk vrij bovenaan het lijstje te staan. Eigenlijk heb ik hier een hele lange tijd niets mee gedaan, uit angst en onzekerheid. Tot het moment dat mijn psycholoog het nogmaals noemde omdat ze het idee had dat het goed bij me zou passen.

Uit nieuwsgierigheid meldde ik mezelf aan voor twee meeloopdagen bij het Rijn IJssel. Één dag waarbij de klas biologieles kreeg en één dag met chemie. Om vervolgens nog een extra keer terug te komen voor de resultaten van het biologiepracticum.

Ik denk dat ik niet enthousiaster had kunnen zijn. De mogelijkheid om nog aan te kijken of ik niveau 3 of niveau 4 kon doen én het feit dat de stages pas in de laatste 2 leerjaren van de opleiding zouden plaats vinden gaf me een relaxter gevoel.

Met dubbele gevoelens heb ik me na de meeloopdagen aangemeld voor de opleiding. Met buikpijn maar ook blijdschap ging ik ook dit avontuur weer tegemoed.

De stap die ik moest zetten

En dan doe je opeens geen opleiding meer. In eerste instantie een opluchting, tegelijkertijd zoveel meer dan dat. Mijn toekomstbeeld werd zwart en uitzichtloos. Ik voelde me een grote mislukking. Ik had gefaald.

Een ander beroep leek geen optie. Niets sprak me echt aan en alles gaf me stress. Ik ben gewoon niet geschikt om te werken. Ik kan dat niet. Ik ben niet goed genoeg.

Deze laatste zin was de gewortelde gedachte waarop alle andere gedachten voortvloeiden. En nogsteeds kan deze gedachte me van mijn stuk brengen.

Ik ben niet goed genoeg…

Na een tijdje ben ik op aandringen van mijn ouders naar een meeloopochtend gegaan van Breekjaar. In een boekje heb ik opgeschreven wat ik ervoer.

-Geschreven op 2 september 2016-

Breekjaar.

Een nieuwe ervaring, een volgende stap in mijn leven. Een nieuw hoofdstuk in mijn boek.

Vandaag ben ik samen met mama naar de kringloopwinkel geweest om een tafel te zoeken die ik kon gebruiken. Het is namelijk de bedoeling dat we op de eerste echte “breekdag” een attribuut meenemen dat begint met de eerste letter van je naam. We hebben een klein houten tafeltje gevonden en meegenomen.

’s Avonds ging het wat minder… Doordat mama en ik het overdag over geld hadden gehad (om breekjaar te betalen), ging ik kijken naar hoe een oud-breeker het had gedaan met crowdfunding.. Dat bracht mij op haar blogsite. Best enthousiast begon ik met lezen. Na even zoeken kwam ik bij haar verhaal over crowdfunding. Door het lezen over werk, projecten, geld, etc., raakte ik in paniek. Ik werd bang. Ik bén bang. Bang voor dingen die ik niet kan, bang dat ik er niet bij pas, bang voor de stress….

Maar misschien hoort het er allemaal wel gewoon bij? Misschien valt het reuze mee? Ik ga in ieder geval dit avontuur aan!

Maar goed, even terug naar het begin.. Mama kwam met het idee van breekjaar, al een paar weken voordat ik er écht naar ging kijken. Ik zat met veel verdriet thuis en had absoluut geen zin om aan de toekomst te denken, dus liet ik het zitten. Tótdat er bijna een breekochtend was en ik wel móest kijken aangezien dat de enige dag was dat we zouden kunnen. Met enorme tegenzin en veel buikpijn toch maar de auto ingestapt, op naar Utrecht. Op zich had ik wel een goed gevoel bij wat ik had gezien op de site, maar ik kon er op dat moment gewoon niet aan denken.

Nou goed, 2 juli 2016 was de breekochtend waarop we allerlei verschillende dingen deden. Beginnend met een check-in en eindigend met een check-out. Het “spel” wat me het meest is bij gebleven is het vieren van je fouten. We moesten om de beurt tellen tot 7 met een beweging erbij. Als je iets fout deed moest je heel blij juichend een rondje rennen door de kring terwijl de anderen je toejuichten en applaudisseerden. GODZIJDANK maakte ik geen fouten!! Hard mijn best gedaan natuurlijk…. Maar ook ik moest eraan geloven toen iedereen die geen fouten hadden gemaakt ook een rondje moesten rennen. Dit was dan gelukkig wel met meerdere tegelijk.

Het gekke was dat je je zo snel één voelt in zo’n groep door al die activiteiten die je met z’n allen doet. En dat is een ontzettend fijn gevoel. Ik was eigenlijk onwijs enthousiast aan het einde van de ochtend. En ik had me dan ook meteen opgegeven voor een intake gesprek voor het jaarprogramma in Utrecht. Het eerste dat ik tegen mijn moeder zei, toen ik haar en mijn vader weer zag bij het ophalen: “nou mam, dat wordt dus een jaar programma voor mij en niet ‘maar’ een half jaar!”.

De intake ging goed en ik voelde me meteen op mijn gemak. Ik ging ervoor!

“Be somebody who makes everybody feel like a somebody”.