The way to go

Het is zaterdagmiddag half 5. De gehele dag is gevuld met grijze luchten en miezerbuien. Vanochtend ben ik in alle donkerte om half 6 opgestaan om mijn weekenddienst te starten. Gister had ik hier nog zin in maar vandaag merk ik dat ik totaal geen zin en energie heb om gezellig en sociaal te doen.

De dag ging vrij snel en tegelijkertijd extreem langzaam. Deze week ben ik ongesteld en daar merkte ik helaas genoeg van. Vooral veel last van de onderrug, buikpijn en erg vervelende hoofdpijn. Zo ook nu..

Ik heb vaker het idee tijdens het werk dat ik, zodra ik thuis ben, wil gaan sporten. Echter zodra ik dan thuis ben, heb ik er natuurlijk helemaal geen zin meer in.

Dit idee om te gaan sporten na het werk had ik vandaag ook. Even bewegen en wat buitenlucht inademen. Maar de continue miezer bleek geen einde te hebben. En dit bracht het dilemma om wel of niet naar buiten te gaan.

Mijn aders bonkten in mijn hoofd en na wat wikken en wegen besluit ik toch mijn renkleren aan te doen en de miezer te trotseren.

Een renrondje waar ik nul-komma-nul spijt van kreeg. De frisse lucht en de regen kalmeerde mijn hoofd. En de gehele ronde leek wel een flashbackmarathon van mijn afgelopen 24 jaren.

De geur van de natte kastanjebomen herinnerde me aan mijn basisschool tijd, de geur van het natte asfalt bracht me terug bij de middelbare school en de fietsvakanties met het gezin. Ik dacht aan die keer dat ik over hete kolen had gelopen tijdens Breekjaar, mijn stages bij de kinderdagverblijven en mijn stage in Wageningen.

Maar ik herinnerde me ook alle gevoelens, de spanning en stress, het plezier, de trots, het kind zijn. Het was een reis wat uiteindelijk alleen maar dankbaarheid kon uitstralen.

Terwijl mijn hoofd allerlei herinneringen opbracht bedacht ik me: dít is het moment, het moment om weer een nieuwe blog te schrijven. De afgelopen tijd hik ik hier namelijk behoorlijk tegenaan. Er is veel te vertellen maar ik had te weinig inspiratie om er een mooi verhaal van te maken. Deze flashbacks gaven me de bindende factor die ik nog miste.

Als ik namelijk terugkijk op mijn leven kan ik niets meer dan grandioos trots zijn op mezelf en dankbaar zijn voor alles wat me is gegeven.

En nu is er de afgelopen tijd enorm veel gebeurd. Veel dingen waar ik evengoed mega trots op ben.

Zo heb ik mijn laatste stage kunnen afronden met een goede beoordeling en een goed gevoel. Heb ik mijn diploma in ontvangst mogen nemen en kan ik mezelf officieel chemisch-fysisch analist noemen (OMG). Met als extraatje 2 woorden en 8 letters: “Cum Laude”. Ik mocht blijven werken bij mijn laatste stagebedrijf en heb dus nu gewoon een “volwassen mensen”-baan! Heb mijn eerste eigen auto gekocht (WHUTTT?!)! Heb voor het eerst een solo optreden mogen geven waarbij ik op een verjaardag heb mogen zingen (zo gaaf, I want more!). En best of best, ik heb genoten en geniet van het leven.

Al deze bovengenoemde gebeurtenissen zijn onwijs bijzonder. Maar het behalen van mijn diploma is toch echt het meest bijzonder. Dit kan me nogsteeds tranen in mijn ogen geven. Ookal had ik richting het einde van de opleiding niet veel twijfels of ik het wel of niet ging halen. Het feit dat ik een diploma heb, na die hele weg die ik heb afgelegd is onbeschrijvelijk prachtig. Daarbij wil ik wel zeggen dat een diploma halen niet het allerbelangrijkste is in het leven. Wanneer je geen diploma haalt kun je alsnog alles uit je leven halen en iets vinden waar je van kunt leven en gelukkig van word. Maar ik koos nu eenmaal voor deze opleiding en wilde dolgraag door in dit vakgebied. And I did it.

De reis die ik tot nu toe heb mogen maken is waanzinnig mooi en hopelijk is hij nog lang niet klaar. Reminder om af en toe stil te staan bij al het moois in je leven. In het nu en in het verleden. Even achterom kijken met dankbaarheid, opkijken met een lach en openstaan voor de toekomst.

Much love.

Advertentie