Wees prachtig

Steeds vaker zie ik in wat onzekerheid met je kan doen en hoe belachelijk het eigenlijk is dat onzekerheid bestaat. “Ik ben te dik” “Shit, een puist!” “Ik kan niet zingen” “Ik ben niet goed genoeg” “Ik ben lelijk” “Ik hoor er niet bij” “Ik ben dom” “Ik ben niet modieus” “Mijn ogen hebben een minder mooie kleur dan die van hen” “Ik heb een onderkin” “Stink ik uit mijn mond?” “Vinden zij mij wel leuk?” “Ik heb te veel haar” “Ik word grijs” “Ben ik te druk?” “Ik ben te emotioneel”.

Dit zijn allemaal dingen die ik vaak genoeg denk en waarvan ik ook denk dat ik bij elke gedachte ook zeker niet de enige zal zijn. Gelukkig is het menselijk. Maar waarom? Waarom doen we onszelf dit aan? Waarom zijn we niet gewoon tevreden met hoe we zijn. In basis zijn we allemaal hetzelfde. We moeten proberen onszelf te behandelen zoals we een ander behandelen om wie we geven.

De film ‘senior year’ op Netflix (overigens een erg leuke film vind ik zelf) gaf me weer zo’n realisatiemomentje dat het niet uitmaakt wat anderen van je vinden. Wees jezelf. Er zullen genoeg mensen zijn die van je houden om wie je bent, waarvoor je niet hoeft te veranderen. Dát is pas genieten. Uit ervaring van kostbare momenten weet ik hoe bevrijdend het voelt wanneer je al die drukkende gedachten laat gaan. Laat die buik los, show die puist en voel je sexy in je joggingpak.

Wanneer je uitstraalt dat je jezelf leuk vind, zullen anderen je ook leuker vinden. Dat merk ik bijvoorbeeld wanneer ik foto’s voorbij zie komen op Instagram. Dan maakt het niet uit of iemand kleding draagt die ik niet zo mooi vind. Wanneer deze persoon zo straalt in eigen zekerheid, is het ineens prachtig. JIJ bent prachtig! Zolang je jezelf prachtig vind.

Ps. I’m a happy person FYI
Pps. Ik stel het opruimen van mijn kamer uit door deze blog te schrijven

Ppps. There’s more in life then likes of others :). Laten we hier voortaan gewoon gaan klappen. Voor prestaties én voor fouten.