Overstag in de storm

De storm die momenteel buiten raast (storm Eunice) lijkt ook binnenin mijn hoofd plaats te vinden. De afgelopen 3 weken heb ik geknokt in het HBO-traject en het lijkt erop dat ik nu de strijd heb verloren. Of juist gewonnen?

In mijn opleiding op het MBO hebben ze het mogelijk weten te maken dat studenten in het 4e leerjaar een half jaar mee kunnen lopen op het HBO. Een fantastische mogelijkheid omdat je zo kunt ontdekken hoe dat gaat, of het je past en of je het kan. Toen ik hoorde dat dit kon had ik eigenlijk vrij snel de keuze gemaakt om het te doen. Niets te verliezen, toch?

Helaas was het voor mij tijdens de introductieweek (van twee dagen) al stressvol. En na de eerste officiële lesdag leek elke komende lesdag er 1 teveel. We stroomden in in het tweede halfjaar van het eerste leerjaar. Er werd veel van ons verwacht en wij als MBO doorstromers werden zonder pardon in het diepe gegooid. Het voelde een beetje alsof ik probeerde te zwemmen tegen de harde golven in maar langzaam achteruit werd getrokken. Ik hield het huiswerk niet bij, was tot laat in de avond bezig en had geen tijd meer voor andere dingen. Daarbij probeerde ik stof te begrijpen waarvan ik wist dat ik in die richting later niets wilde doen. Ik merkte dat het me mentaal en fysiek aan het opbreken was.

Ik wilde al vrij snel opgeven maar wist ook dat ik mezelf de tijd moest geven om te wennen. Uit ervaring weet ik dat het mij sowieso minimaal 2 weken kost om een nieuwe situatie eigen te maken. Maar nu, 3 weken later, voel ik me nog altijd niet goed. Ik ben veel duizelig, heb vaker buikpijn en hoofdpijn. Ik voel me kwetsbaar, onzeker, dom en oh zo klein. Het liefst word ik ziek (griep ofzo) zodat ik mezelf kan verschuilen in mijn kamer.

Het is genoeg.

Voor veel mensen zullen 3 weken te kort voelen of zullen ze denken “joh, waarom houd je het niet gewoon een half jaartje vol?”. Voor mij voelt het anders. Het voelt alsof ik mijn geluk zou opgeven als ik hiermee door zou gaan. En is geluk nu niet het allerbelangrijkst?

De keuze maken om ermee te stoppen is ontzettend moeilijk. Ookal gaat het nu maar om een half jaar en niet eens om mijn studie op het MBO. Ik voel me opnieuw een mislukking, ik heb gefaald, ik heb opgegeven..

Ik ben erg snel beïnvloedbaar door de meningen van andere mensen en zo verlies ik mijn eigen mening, mijn eigen gevoel, uit het oog. Maar ik weet dit: ik voel trots voor wat ik heb bereikt met deze opleiding, ik ben meer dan tevreden als ik dit diploma mag ontvangen en ik kies voor mijn eigen geluk. Wellicht ga ik over een paar jaar alsnog mijn kennis verbreden met een cursus. Ik zal altijd willen blijven leren, maar niet ten kostte van mezelf.

Nu is het zaak om mezelf te herpakken, de stress los te laten en zo met een lichter gevoel de dagen te gaan bewandelen.

Het roer wordt omgegooid. Mijn opleiding zal ik afronden door nog een half jaar stage te gaan lopen. Meer ervaring en meer bezig zijn met wat ik leuk vind.

Er is geen enkele reden om niet je eigen gevoel te volgen en geen enkele reden om de weg die een ander aflegt niet te omarmen. We leven allemaal ons eigen leven en het belangrijkste is dat je dat doet op de manier die voor jezelf het beste past.

Ik heb niet gefaald. Ik heb overwonnen. En ik heb het allerbeste gedaan wat ik kan doen. Ik heb naar mezelf geluisterd.

Let that be said.