De kastanjeboom

De waanzin van het leven. Het verlies van je “kind zijn”. Het verlies van motivatie. Blijven hangen in gemaakte fouten van het verleden. Jezelf mentaal verliezen in je fysieke kwalen.

---

Naast mijn basisschool van vroeger staat al vele jaren een grote kastanjeboom. Vaak raapte ik daar de kastanjes van de grond om ze te pellen (als dat nodig was) en ze mee te nemen naar huis om er ‘weet ik veel wat’ mee te doen. Knutselen, verven of helemaal niets. De kastanjeboom gaf een heerlijke geur af. Voor mij nu nog altijd een geur van veiligheid, kind zijn en plezier. Hoé heerlijk zijn die specifieke dingen die je terug brengen naar “vroeger”. Soms vind ik het jammer dat ik ouder word en ben ik bang om het kind zijn steeds meer te verliezen. Gelukkig heeft ouder worden en het “kind zijn” niet persé invloed op elkaar. Wanneer je ouder wordt vergeet je alleen soms de speelsheid, fantasie en zorgeloosheid die je als kind had. En het duurt wellicht langer voordat je dat weer hebt teruggevonden, maar dat betekent niet dat je het niet meer hebt.

Vanmiddag fietste ik langs die ene kastanjeboom en liet ik die heerlijke geur van veiligheid, kind zijn en plezier tot me komen. Een reminder voor mij dat ik weer terug moet landen in het nu en niet zo’n sukkel moet zijn.

De afgelopen dagen zit ik namelijk weer veel in mijn gedachten. Na een drukke periode waarin ik eigenlijk geen moment pauze had en alsmaar maar doorging had ik ineens “vakantie”. Iets waar ik heel erg naar uit keek en behoefte aan had maar waar ik puntje bij paaltje niet goed mee om wist te gaan. Ik had nérgens zin in, had geen motivatie voor mijn schoolwerk, kreeg ook nog eens dagenlang hoofdpijn en verloor een beetje van mijn positieve denken.

De sneeuw die er afgelopen week lag, heb ik voornamelijk vervelend gevonden. Het reizen ging veel moeizamer en het was zó koud. Ik heb niet geschaatst of “gespeeld” in de sneeuw en geen foto’s genomen. Maar nu is de sneeuw weg.. Heb ik spijt van de keuzes die ik de afgelopen dagen heb gemaakt, waaronder het “negeren” van de sneeuw? Nee, dat niet :). Met spijt kom ik namelijk niet verder.

Wel besef ik nu dat ik de afgelopen dagen niet genoeg heb gewaardeerd. Ik heb mijn gedachten de leiding laten nemen en mezelf het slachtoffer gemaakt. Zo vlogen de dagen voorbij.

Mijn zusje zei hierover gisteren hele wijze woorden: “Geniet van wat je krijgt, want voordat je het weet is het weer weg. Kijk maar naar de sneeuw van vorige week en dat je nu eigenlijk alweer zonder jas naar buiten kan”.

Alles heeft iets moois, zolang je er voor open staat. Ik stond dat even niet. En toch, als ik terugkijk, heb ik hele relaxte&fijne dagen achter de rug. Zonder veel te hebben bereikt, ben ik alsnog dankbaar voor de leuke, lieve mensen die deel uit hebben gemaakt van de afgelopen dagen, de uitrust-mogelijkheid die ik heb gekregen, de liefde die ik heb mogen ontvangen en de heerlijke momenten van púre blijdschap.

Mijn zusje Floor, genietende in het moment vol met sneeuwpret. Een voorbeeld voor mij wat betreft speelsheid, fantasie en zorgeloosheid.