Mijn eerste stage als chemisch-fysisch analist

Wauw. Wat een ontwikkeling! Op 1 september 2020 begon ik aan mijn eerste stage als chemisch-fysisch analist. Al maandenlang had ik hiervoor spanning, angst en prestatiedruk.

Vanwege de stages die ik had gelopen als pedagogisch medewerkster en de hieruit volgende paniek en depressie, was het starten van een nieuwe stage niet niks. Het woord ‘stage’ gaf me al hartkloppingen en paniek. Hierdoor werd het al een hele uitdaging om over stages na te denken, een top 3 te kiezen, een mail en brief te schrijven en contact op te nemen met bedrijven. Daarbij kwam ook nog eens corona om de hoek kijken..

Een stage vinden was vrijwel niet de doen. Continu mails schrijven, aanpassen, sturen en alleen maar negatief bericht terug krijgen. “We nemen nu helaas geen stagiaires aan”. “We zitten al vol”. “Voor jouw vakgebied hebben we geen plaats”. Dit was iets waar eigenlijk niemand iets aan kon doen. Onmacht. Maar ookal was het onmacht, het was ook zéker niet motiverend om door te zoeken. Op sommige momenten heb ik zelfs gedacht dat het misschien wel fijner zou zijn als ik geen stage kon vinden. Dan was ik in ieder geval op dat moment van de angst af.

Maar gelukkig kan ik toch zeggen dat het me ondanks de moeilijkheden tóch is gelukt om een stageplaats te vinden bij AgroCares in Wageningen. Een bedrijf dat onderzoek doet naar grond van binnen én buiten Europa. En ook een bedrijf waarbij er de gehele dag engels wordt gepraat omdat er mensen uit verschillende landen werken. (Pas sinds 2 maanden werkt er nu één Nederlandse jongen in het laboratorium).

Wat heb ik onwijs veel geleerd op deze stage. En niet alleen dingen over het bedrijf en de werkzaamheden maar ook het engels praten/denken/schrijven, de verschillende ‘culturen’, dat stage geen vervelend gevoel hoeft te geven, dat alleen al praten best veel kan oplossen én dat ik eigenlijk stiekem een super goede stagiaire ben!

Helaas heb ik ook in strijd gezeten met mezelf. De onzekerheid die ik langzaam aan het omzetten ben naar zekerheid, hield me soms tegen en bracht me van mijn stuk. En zo lag ook de lat te hoog vanuit stage en zeker vanuit mezelf. De druk en stress was dusdanig hoog dat het bijna weer de verkeerde kant op ging. Met hulp van mijn moeder, gesprekken met mijn stagedocent en stagebegeleidster en wat dagen vrij werd die lat gelukkig verlaagd tot het juiste niveau.

Vorige week vrijdag heb ik mijn stage mogen afronden met een ‘goed’. Dit is de hoogst haalbare beoordeling. 20 weken lang heb ik geleerd, ben ik gevallen, weer opgestaan en heb ik gelachen.

En het word nog gekker. Mijn stage is nu mijn werk! Als bijbaantje mag ik nogsteeds het laborantenteam versterken zolang ik het kan combineren met school. En niet alleen ík ben daar blij mee, maar ook nog eens alle collega’s.

Ik kan niet vaak genoeg zeggen en benadrukken hoe belangrijk het is, en watvoor een verschil het maakt wanneer je de (on)juiste keuze hebt gemaakt qua opleiding. Je leven valt uit elkaar of wordt verrijkt. Ik kan me goed voorstellen dat het voor heel veel mensen niet zo ‘dramatisch’ is als hoe ik het nu vertel. Maar voor mij persoonlijk is dat toch echt wél het geval.

Ik ben geen mislukkeling, ik heb niet gefaald en ik kan wél werken. Ik had 5/6 jaar geleden gewoon nog niet dat juiste puzzelstukje gevonden ;).

Keep on going. Volg je eigen pad. Weet dat alles gebeurt met een reden. En waardeer jezelf in alle glorie.

Peace.