De achtbaan zonder grenzen

Het liefst zou ik nu iets positiefs schrijven. Iets leuks of iets grappigs. Maar eerlijk gezegd weet ik het even niet. Ik weet niet wat voor positiefs ik dan zou schrijven en hoe dan(?). Eigenlijk weet ik helemaal niet wat ik wil schrijven, wat ik wil delen en wat ik überhaupt wil. Zoveel verschillende meningen en gedachten. Wat is dan van jezelf en wat is van een ander? Zoveel gebeurtenissen. Het raast voorbij.

Het leven is een achtbaan, met pieken, dalen en gebeurtenissen waarbij je volledig over de kop vliegt.

Die achtbaan heb je niet onder controle. Natuurlijk heb je invloed op bepaalde dingen en je hebt zeker invloed op hoe je met alles omgaat. Maar de achtbaan zal doorgaan, zijn eigen weg volgen en onbestuurbaar blijven.

Er zijn mensen die van achtbanen houden. Daar behoor ik niet toe. Of nou ja, als de achtbaan niet over de kop gaat kan ik er toch ook best van genieten. Zolang het nog maar veilig voelt, goed vastgebonden en wetende wat er komen gaat. Zo voelt het voor mij ook wat betreft de achtbaan van het leven.

Maar helaas heb ook ik geen invloed op bepaalde aspecten van de achtbaan. Soms kun je je er zelf helemaal in verliezen. Je bent compleet de controle kwijt en je voelt je het slachtoffer van je eigen leven. Eigenlijk heel stom gezegd is dat de meest waardeloze manier van denken. Op momenten/dagen heb ik daar zelf ook last van. En ik win er niks mee. Het maakt mijn leven alleen nóg moeilijker en ik verdrink in mijn eigen verdriet en stress. Maar hoe kom je er uit? Hoe kun je de controle weer terugpakken van die achtbaan die zijn baan maar blijft volgen en je leven overneemt?

Moeilijk… En het blijft moeilijk. Elke keer weer. Ik denk dat het belangrijk is om te kijken waar je blij van wordt. Waar word je gelukkig van? Wat maakt je rustig? Wat kan er voor zorgen dat elke dag weer een stukje beter wordt? Zodra je happy bent, zul je namelijk ook meer het gevoel hebben dat je die controle terug krijgt. Weet dat veel dingen die gebeuren uit je controle liggen en laat het gebeuren. Maar pak de momenten waar je wel invloed op hebt en zet ze naar je eigen hand. Verlies jezelf niet in de looping van de achtbaan.

Ook dat is moeilijk. Je kunt niet constant blij en positief zijn. En dat hoeft ook zeker niet. Gun jezelf relaxmomentjes op de dagen waarop je je niet goed voelt. Geef jezelf de mogelijkheid om even verdrietig te zijn en verzet je er niet tegen.

Alles is zóveel makkelijker gezegd dan gedaan. Ik schrijf dit ook voornamelijk naar mezelf op dit moment. Ik wéét hoe het beter kan, wat ik kan doen om me beter te voelen en dat ik veel te lang in dingen blijf hangen. Maar weten wat te veranderen, is niet meteen kunnen veranderen. En veranderen betekent ook niet dat je niet een keer terug kan vallen in oude gewoontes en patronen.

Zoals ik al in het begin zei wilde ik eigenlijk iets positiefs schrijven, omdat ik niet wil dat mijn blogs een en al negativiteit en moeilijke onderwerpen dragen. Maar ik denk wel dat ik juist met deze verhalen mezelf en anderen kan helpen. Op de een of andere manier is deze tekst uit mijn vingers gerold. Ik begon met typen en dit kwam er uit. En ik denk dat dit ook was wat ik nu nodig had.

Op momenten dat het even minder gaat kun je je zo eenzaam voelen. Al heb je allemaal mensen om je heen die er voor je willen zijn. Soms kan een ander je niet helpen en wil je de ander ook niet belasten. Schrijven is voor mij een uitlaatklep. Een manier om mezelf beter te begrijpen, mijn gedachten te ordenen en logica te vinden in de meest onlogische gedachten.

Dankzij het starten van mijn blog ben ik hier weer opnieuw achtergekomen en word ik een soort van verplicht om mijn hoofd leeg te maken door te schrijven.

Ik hoop dat jij, als degene die dit leest, ook zo’n uitlaatklep hebt of zal vinden.

En weet, ook al voel je je onwijs alleen tijdens die onstopbare achtbaanrit, er is altijd wel iemand die dezelfde looping maakt en het uitgilt van de angst of lacht voor de camera.