De stap die ik moest zetten

En dan doe je opeens geen opleiding meer. In eerste instantie een opluchting, tegelijkertijd zoveel meer dan dat. Mijn toekomstbeeld werd zwart en uitzichtloos. Ik voelde me een grote mislukking. Ik had gefaald.

Een ander beroep leek geen optie. Niets sprak me echt aan en alles gaf me stress. Ik ben gewoon niet geschikt om te werken. Ik kan dat niet. Ik ben niet goed genoeg.

Deze laatste zin was de gewortelde gedachte waarop alle andere gedachten voortvloeiden. En nogsteeds kan deze gedachte me van mijn stuk brengen.

Ik ben niet goed genoeg…

Na een tijdje ben ik op aandringen van mijn ouders naar een meeloopochtend gegaan van Breekjaar. In een boekje heb ik opgeschreven wat ik ervoer.

-Geschreven op 2 september 2016-

Breekjaar.

Een nieuwe ervaring, een volgende stap in mijn leven. Een nieuw hoofdstuk in mijn boek.

Vandaag ben ik samen met mama naar de kringloopwinkel geweest om een tafel te zoeken die ik kon gebruiken. Het is namelijk de bedoeling dat we op de eerste echte “breekdag” een attribuut meenemen dat begint met de eerste letter van je naam. We hebben een klein houten tafeltje gevonden en meegenomen.

’s Avonds ging het wat minder… Doordat mama en ik het overdag over geld hadden gehad (om breekjaar te betalen), ging ik kijken naar hoe een oud-breeker het had gedaan met crowdfunding.. Dat bracht mij op haar blogsite. Best enthousiast begon ik met lezen. Na even zoeken kwam ik bij haar verhaal over crowdfunding. Door het lezen over werk, projecten, geld, etc., raakte ik in paniek. Ik werd bang. Ik bén bang. Bang voor dingen die ik niet kan, bang dat ik er niet bij pas, bang voor de stress….

Maar misschien hoort het er allemaal wel gewoon bij? Misschien valt het reuze mee? Ik ga in ieder geval dit avontuur aan!

Maar goed, even terug naar het begin.. Mama kwam met het idee van breekjaar, al een paar weken voordat ik er écht naar ging kijken. Ik zat met veel verdriet thuis en had absoluut geen zin om aan de toekomst te denken, dus liet ik het zitten. Tótdat er bijna een breekochtend was en ik wel móest kijken aangezien dat de enige dag was dat we zouden kunnen. Met enorme tegenzin en veel buikpijn toch maar de auto ingestapt, op naar Utrecht. Op zich had ik wel een goed gevoel bij wat ik had gezien op de site, maar ik kon er op dat moment gewoon niet aan denken.

Nou goed, 2 juli 2016 was de breekochtend waarop we allerlei verschillende dingen deden. Beginnend met een check-in en eindigend met een check-out. Het “spel” wat me het meest is bij gebleven is het vieren van je fouten. We moesten om de beurt tellen tot 7 met een beweging erbij. Als je iets fout deed moest je heel blij juichend een rondje rennen door de kring terwijl de anderen je toejuichten en applaudisseerden. GODZIJDANK maakte ik geen fouten!! Hard mijn best gedaan natuurlijk…. Maar ook ik moest eraan geloven toen iedereen die geen fouten hadden gemaakt ook een rondje moesten rennen. Dit was dan gelukkig wel met meerdere tegelijk.

Het gekke was dat je je zo snel één voelt in zo’n groep door al die activiteiten die je met z’n allen doet. En dat is een ontzettend fijn gevoel. Ik was eigenlijk onwijs enthousiast aan het einde van de ochtend. En ik had me dan ook meteen opgegeven voor een intake gesprek voor het jaarprogramma in Utrecht. Het eerste dat ik tegen mijn moeder zei, toen ik haar en mijn vader weer zag bij het ophalen: “nou mam, dat wordt dus een jaar programma voor mij en niet ‘maar’ een half jaar!”.

De intake ging goed en ik voelde me meteen op mijn gemak. Ik ging ervoor!

“Be somebody who makes everybody feel like a somebody”.