Mijn stage als pedagogisch medewerkster

Stage is een super handig en fijn concept. Je kunt er enorm veel van leren en ervaring opdoen. Het geeft een beeld van het werk en bij sommige opleidingen, zoals mijn huidige opleiding tot chemisch-fysisch analist, kun je er door middel van stage ook achterkomen welke richting je op wilt in het werkveld.

Mijn 2 stages tijdens de opleiding tot pedagogisch medewerker waren echt niet verschrikkelijk. De collega’s waren lief, de kinderen waren leuk en de dingen die ik moest doen waren ook niet stom. Helaas geeft dat echter geen garantie voor een geslaagde stage.

Tijdens stage kwam ik er achter dat dit geen geschikt beroep was voor mij. Het gebrek aan structuur vond ik heel moeilijk. Aan het begin van de dag wist je niet wat je precies ging doen en hoe de dag ongeveer zou verlopen. Voor bepaalde opdrachten moest ik zelfs mijn collega’s (die volwassen waren en enorm veel ervaring hadden) gaan vertellen wat ze moesten doen. Níets voor mij! (met een knipoog, want momenteel is dat toch een beetje anders). Daarbij zijn kinderen super leuk, maar ook erg chaotisch en druk. En laat dat nou net iets zijn waar ik niet zo goed tegen kan.

Een grappig en ook best beschamend feitje is dat ik tijdens mijn eerste stage heb geleerd om fruit te schillen. Tot dan toe had mijn moeder altijd fruit geschild vanwege zowel gemakzucht én omdat ik het gewoon anders zelf vaak vergat om fruit te eten. Het was bést ongemakkelijk om te zeggen dat ik oprecht niet wist hoe ik een appel moest schillen.. Oeps?

De stages hielpen me inzicht te geven in mezelf. Ik was tijdens de stage periodes vaak gestresst en het tweede jaar van de opleiding was dat zelfs continu. Dusdanig gestresst dat het soms zelfs overging in paniekaanvallen. Er werden dingen van me gevraagd die ik met mijn kwaliteiten en persoonlijkheid niet, of in ieder geval absoluut niet makkelijk, kon waarmaken. Ik ging over mijn grens heen en was constant aan het knokken.

Om de stage minder moeilijk te maken ben ik overgestapt van niveau 4 naar niveau 3. Dit zorgde er namelijk voor dat ik geen leiding hoefde te geven en de algemene opdrachten wat makkelijker werden. Het overstappen bleek echter geen goede keuze te zijn. Stage gaf nog steeds ontelbaar veel stress en school voelde voor mij door de overstap púúr nutteloos. Het niveau van de lessen was te makkelijk en mijn motivatie was verdwenen. Mijn inzet ging van 200% naar 0%. De middenweg hierin was onvindbaar. Dit, omdat ik zó gewend was om 200% mijn best te doen dat het onmogelijk voelde om me net iets minder in te zetten. Dit gaf een dusdanige kortsluiting in mijn hoofd dat helemaal niets meer doen de enige andere mogelijkheid leek te zijn.

Ondanks het “niets” doen, werd mijn mentale zijn niet beter. Het bleef slechter gaan. Ik had nog maar 2 weken te gaan. Één laatste toetsweek tot de zomervakantie. Daarna zou ik het tweede leerjaar van de opleiding gehaald hebben en alleen nog een examenjaar voor de boeg hebben. Maar diep van binnen wist ik het al.

Het was klaar. De keuze om te stoppen met de opleiding was geen keuze meer.

Het was een noodzaak.